Η λάθος εντύπωση.

Όλοι συνηθίζουμε να δίνουμε μεγάλη σημασία στην πρώτη εντύπωση. Αγνοούμε έτσι τη σημασία της λανθασμένης, είτε είναι η πρώτη, είτε απλώς η τελευταία. 

Η λαθος εντύπωση είναι πολύτιμη. Γνωρίζεις έναν άνθρωπο ή βιώνεις μία κατάσταση. Ποιά είναι η εντύπωση που σου μένει; Θετική ή αρνητική όποια και αν αυτή υπάρχουν πολλές πιθανότητες να είναι και η λάθος εντύπωση. Οι άνθρωποι τείνουμε να δείχνουμε τον καλό μας εαυτό, ντύνουμε τη συμπεριφορά μας με τα καλύτερά της ρούχα και την επιδεικνύουμε σαν να μην έχει κάνει ποτέ κάτι ανόητο, κάτι μη αποδεκτό, κάτι μη επιτρεπτό. Και όχι μόνο δείχνουμε κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που διαθέτουμε, αλλά παράλληλα το πιστεύουμε. Και χωρίς να χρειαστεί να το επαναλάβουμε περισσότερες από μία φορές. Γίνεται φύση μας. Το ασπαζόμαστε χωρίς να το φιλτράρουμε. Γιατί βλέπουμε ότι "πιάνει". Ωστόσο, αυτό που παρουσιάζουμε ως το καλύτερο κομμάτι μας, μήπως τελικά είναι ένα κομμάτι ξεχασμένο μέσα μας και εμφανώς ακαλλιέργητο; Και θα μου πεις, και τι είναι ρε κοπελιά η ψυχή του ανθρώπου, βιολογική καλλιέργεια;;Δε θα διαφωνήσω...

Καμιά φορά εκπέμπουμε ενέργεια. Και το αντιλαμβάνονται όσοι είναι γύρω μας. Αν η ενέργεια αυτή έχει μία θετική αύρα. Γιατί αν δεν έχει, πολύ φοβάμαι ότι κάτι πάει στραβά και απομένουμε μόνοι με τη "γρουσουζιά" μας. Πως γίνεται όμως να μαγνητίζουμε αυτή τη στραβή και άχρηστη ενέργεια; Είμαστε εμείς που επιδιώκουμε τη χειρότερη μορφή αυτών που το σύμπαν μας παρέχει; Υπάρχουν εκατομμύρια επιλογές τριγύρω μας και εμείς πέφτουμε με τα μούτρα στις λανθασμένες γιατί νομίζουμε με περισσή σιγουριά και παράτολμη βεβαιότητα ότι αυτή η επιλογή θα είναι και η σωστή. Πως οδηγηθήκαμε σε αυτή την πεποίθηση; Όταν από μία λάθος εντύπωση καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η εντύπωσή μας είναι σωστή.

Μερικές φορές πάλι, υπάρχει η λάθος εντύπωση που σχηματίζουν οι άλλοι για μας. Αυτή η εντύπωση τείνει να αλλάζει αν κάνουμε 2-3 καλές κινήσεις προσέγγισης. Τείνει, αλλά δεν αποτελεί και το βασικό κανόνα κοινωνικοποίησης του είδους μας. Μπαινοβγαίνουν βλέπεις κομπλεξισμοί και εγωισμοί που δε μπορεί κανείς να παραβλέψει με το ρίσκο να χάσει την κοινωνική αποδοχή που έχει κερδίσει. Σε αυτή την περίπτωση είναι σχεδόν δύσκολο η ενέργεια που στέλνει κανείς να ανατρέψει τα δεδομένα και τις καταστάσεις. Σε αυτή την περίπτωση η ενέργεια πάει απλώς χαμένη. Και ίσως ανακυκλώνεται..Κάπου στο σύμπαν..

Η χειρότερη εντύπωση, είναι εκείνη που έχει κανείς για τον εαυτό του. Όταν αυτή η εντύπωση είναι η λάθος. Ποιός θα σου πει με σιγουριά ότι η εντύπωση που έχεις για τον εαυτό σου είναι η κατάλληλη για σένα; Ποιός θα σε διορθώσει; Ποιός θα σου δείξει το λάθος; Η ενέργεια που ξοδεύεις για τους άλλους είναι εκείνη που καμιά φορά θα έπρεπε να προσφέρεις στον εαυτό σου. Και να την ανακυκλώνεις που και που..Κάπου μέσα σου..

Η λάθος εντύπωση μπορεί να μην είναι η τελευταία. Είναι όμως εκείνη που συνήθως όλοι επιλέγουμε να θυμόμαστε. Όσες και αν ήταν οι καλές που προηγήθηκαν.

Να ζεις, να αγαπάς και να... καταλαβαίνεις.

Να ζεις για να νιώθεις γεμάτος. Να ζεις για να είσαι ο άνθρωπος που θα κάνει πάντοτε ότι μπορεί για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Να ξέρεις, όχι τόσο το πως θα τα καταφέρεις, αλλά το πόσο σημαντικό είναι να τα δεις να υλοποιούνται. Τα όνειρα μας, θα πρεπε να είναι το πιο σημαντικό μας σημείο αναφοράς, ο στόχος και ο προορισμός μας. Και αυτό γιατί όνειρα δε σταματάμε να κάνουμε ποτέ. (το λέει και η διαφήμιση, έτσι;) Μας τρέφουν και μας κάνουν καλύτερους, μας καθοδηγούν και μας προσδιορίζουν, μας δίνουν κίνητρα και τρόπους. Μας πλάθουν και μας συντηρούν. Δε μπορώ να πω ότι μας αλλάζουν, γιατί είμαι και εγώ από εκείνους τους απόλυτους και αδιάλλακτους τύπους που ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος ποτέ δεν αλλάζει. Άντε να πάρει κάνα δυο κιλά και να αλλάξει ντύσιμο. Τόσο κυνικά. Ακόμη και αν η ίδια έχω βιώσει μεγάλες αλλαγές μου. Είτε είσαι απόλυτος, είτε είσαι ο ίδιος, είτε έχεις αλλάξει, είτε έχεις τελειώσει με τα όνειρά σου, να θυμάσαι να ζεις. Δημιουργικά, με φαντασία, με προοπτικές και ένταση, με συναισθήματα και αξίες (τις δικές σου, όποιες και αν είναι, αρκεί να τις υπερασπίζεσαι).

Να αγαπάς με τέτοιο τρόπο, ώστε να νιώθεις ολοκληρωμένος και μόνος σου. Μπορεί σαν άνθρωποι να ψάχνουμε το άλλο μας μισό, αλλά αυτή η συνήθεια δεν είναι ποτέ αποτελεσματική αν δεν είμαστε ήδη ολοκληρωμένοι από μόνοι μας. Τα εσωτερικά μας απωθημένα, τα συναισθηματικά μας κενά και οι ερωτικές μας αναπηρίες δε θα έπρεπε να μας συνοδεύουν. Θα έπρεπε να τα ξεπερνάμε, τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά, σαν να μην υπήρξαν ποτέ λάθη, αλλά "αυστηροί και απαιτητικοί μας σύμβουλοι και οδηγοί". Ένα είδος μάνατζμεντ και μάρκετινγκ... Μας αναλαμβάνει το λάθος team ανθρώπων, μας μαθαίνει όσα χρειαζόμαστε και μετά καλούμαστε να προβάλλουμε το έργο που συντελέστηκε μέσα μας. Ο χρόνος και οι πόροι που θα διαθέσουμε είναι δική μας υπόθεση. Το μόνο που μένει να σκεφτούμε είναι η αποτελεσματικότητα των προσπαθειών. Δεν ερωτεύεσαι με το μυαλό, οπότε θα ζοριστείς λιγάκι...Αλλά αγαπάς με την καρδιά και εκεί τα πράγματα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα. Για αυτό να θυμάσαι, να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου, με ή χωρίς παρέα...

Να καταλαβαίνεις. Όχι αυτά που σου λέω, αλλά αυτά που θέλεις. Καμιά φορά και οι επιθυμίες μας, μας ξεγελάνε. Νομίζουμε ότι θέλουμε κάτι, προσπαθούμε πολύ γι αυτό και στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι είχαμε χάσει τον προσανατολισμό μας. Αυτό πρέπει να μάθουμε. Να καταλαβαίνουμε χωρίς να βιώνουμε την πορεία των λαθών. Και αν η μία φορά είναι διδακτική και η δεύτερη απόδειξη ανοησίας, τουλάχιστον να μάθουμε να καταλαβαίνουμε τα προειδοποιητικά σημάδια της τρίτης...Το βασικότερο όμως είναι να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο. Για να ζούμε και να αγαπιόμαστε καλύτερα. Όλοι μας.

Στην οικιστική ζώνη μιας καρδιάς, όπου πια δε χωράς.

Σε αυτή τη ζώνη, μην προσπαθείς να παραμείνεις. Πως να εγκατασταθεί κανείς σε μία αφιλόξενη γειτονιά; Πόσες φορές πρέπει να σε διώξουν για να καταλάβεις ότι δεν είσαι επιθυμητός/ή εκεί μέσα; Στις πόσες αδυναμίες βρίσκεις τη δύναμη να αποχωρίσεις; Πόσες φορές μπορείς να τα βάλεις με μία καρδιά; 

Υπάρχουν καρδιές και καρδιές. Είναι εκείνες που ανοίγουν δύσκολα. Που προσπαθείς να δεις τι κρύβουν μέσα τους και όχι μόνο δεν τα καταφέρνεις, αλλά είσαι σίγουρος ότι τις έχεις κλείσει ακόμη περισσότερο. Οι καρδιές αυτές δε μιλούν, δεν αντιδρούν, δεν έχουν χτυποκάρδια, δεν κλαίνε από έρωτα και δεν ανατριχιάζουν από πάθη. Δε μετρούν λάθη και δε γοητεύονται εύκολα. Χα! Οι καρδιές αυτές σε κοροϊδεύουν εξαιρετικά. Είναι οι πιο ευαίσθητες και φορτισμένες υπάρξεις. Αλλά σε αφήνουν απέξω από φόβο. Τι είδους φόβο;;; Η ψυχή τους το ξέρει μόνο...

Υπάρχουν και άλλες καρδιές. Είναι οι άλλες που ανοίγουν πιο εύκολα και από τα πόδια μιας "άτακτης" κοπέλας. Είναι εκείνες που μιλάνε παντού, δίνονται, αφήνονται, κλαίνε με το παραμικρό και γοητεύονται έντονα από ένα αθώο χαμόγελο ή θυμώνουν με το παραμικρό νάζι. Επιπόλαιες και άστατες καρδιές. Ανοίγονται τόσο που καμιά φορά δε θυμούνται τι θέλουν. Σε αυτές τις καρδιές δε μπορείς να βασιστείς (ακόμη και είναι η δική σου).

Μπορεί κανείς να μιλήσει για ψεύτρες καρδιές. Για εκείνες που χτυπούν αλλοπρόσαλλα και όσο παιδαριώδης και αν είναι μία τέτοια καρδιά, τι να την κάνεις αν σου λέει ψέμματα ακόμη και για τον αριθμό των χτύπων της;

Μπορεί κάποιος άλλος να σου δώσει μία σπασμένη καρδιά και άντε να δω πως θα τη φροντίσεις, εσύ που δε μπορείς καλά καλά να φροντίσεις τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από μία καρδιά. Φέρεις μεγάλη ευθύνη. Είτε να την κομματιάσεις εντελώς, είτε να την αναγεννήσεις. Δε θα σε κατηγορήσω, αλλά θα ποντάρω το κεφάλι και τα λεφτά μου στην πρώτη πιθανότητα: το κομμάτιασμα. Bonne Chance είπαμε σήμερα; Δεν είπαμε!!!

Όποια καρδιά και αν σου τύχει να κουβαλάς ή να συναναστρέφεσαι, πρέπει να προσέχεις. Να προσέχεις να μην κολλήσει η δική σου τα ελαττώματα της άλλης, να μη τη φθείρεις, να μη της δώσεις τα κουσούρια της δικής σου, να μη χάσεις τη δική σου, να μην πατήσεις στα κομμάτια και αν τα βρεις να τα ενώσεις με αγάπη. Ακόμη και αν δεν τα κολλήσεις με το σωστό τρόπο, ακόμη και αν φαίνονται έντονα τα μπαλώματα της, τουλάχιστον οι ρωγμές θα ξεχειλίζουν από αγάπη.

Αν δε μπορείς να προσέξεις. αν δε μπορείς να διαχειριστείς μία καρδιά, αν δε θέλεις να μπλέξεις με ραγισμένες ευθύνες, με σπασμένους ανθρώπους, με κομμάτια παλμών τότε κλείσε τη δική σου. Η περίφραξη μπορεί να μη σου δώσει πολλά, τουλάχιστον όμως θα σώσει τις καρδιές γύρω σου.

Ότι και αν κάνεις, να θυμάσαι ότι υπάρχουν και κείνες οι καρδιές που είναι τόσο σφραγισμένες γιατί δε θέλησε κανείς να τις ανοίξει. Είναι οι μυστήριες καρδιές...οι μοναχικές.

και τα μαλλιά έγιναν κουβάρια.

Σήμερα θα σου κάνω μία απλή παρουσίαση και θα σου τη κλείσω με ένα και μόνο εξαιρετικά υποκειμενικό και καθόλου Drama-Queen styled συμπέρασμα, το οποίο δε με ενδιαφέρει καθόλου πως θα το εκλάβεις. Και αυτό γιατί όπως και κάθε άλλο υποκειμενικό, δε θεωρώ ότι είναι απαραιτήτως και προσωπικό. Και όταν λέω εσύ, να ξέρεις ότι καμιά φορά τα λέω στον εαυτό μου, κάποιες άλλες σε όλους γενικότερα ή μερικές φορές σε εκείνους που απλά θα ρίξουν μία ματιά. Δεν καταγράφω ημερολόγιο και δεν ετοιμάζω αυτοβιογραφία (θα προτιμούσα εξάλλου να μου τη γράψει ο Αλιάγας στα γαλλικά και να τη μπουκώσει με φωτογραφίες του Άιφελ σε κάθε πιθανή ώρα και απόχρωση :) :)). Οπότε το "Εσύ", δεν είσαι εσύ, αλλά κάποιος τρόπος γραφής άμεσης και άνετης. Περιττές νόρμες δεν τις αντέχω.

Να δεις, λοιπόν, που μια μέρα θα χρειαστεί να φέρεις τα πάνω κάτω στη ζωή σου και να πάρεις σημαντικές αποφάσεις. Να δεις που οι αποφάσεις αυτές στην αρχή, θα σου φανούν οι λογικότερες και οι εξυπνότερες κινήσεις που έκανες ποτέ και μία φωνή λίγο εκνευριστική και πολλή χαρούμενη μέσα σου θα φωνάζει διαρκώς "YUPIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII". Θα περάσει ο καιρός και όλα θα είναι όπως τα θέλεις. Ήρεμα και όμορφα. Και θα αναρωτηθείς: "Μα τι στο καλό έκανα για να αξίζω τόση καλή τύχη;;;" Και η εύνοια θεών και σύμπαντος θα εξακολουθεί να σε στοιχειώνει. Και τότε, θα εμφανιστεί από το πουθενά και από τα απολεσθέντα μία ξεχασμένη μορφή, μία φιγούρα που αγνοείς, μία νέα παράμετρος που εσύ δεν είχες γνωρίσει ποτέ, μία περσόνα που εσύ δεν είχες αντιληφθεί τη δυναμική της και την ισχύ της. Μπορεί να είναι μία νέα σχέση, ερωτική, μία σχέση κρυφή, μία σχέση της σχέσης σου, ένας φίλος, ένας φίλος του φίλου σου, μία νέα επαγγελματική συναναστροφή, ένα νέο αφεντικό, ένας συγγενής στενός ή μακρινός, ένας σκύλος ή μία γάτα, ένα κάτι τέλος πάντων. Ότι και αν είναι αυτό το κάτι, θα σου καταστρέψει τα πάντα. Να το δεις. Θα μπει στη δική σου ρουτίνα, στη δική σου καθημερινότητα, στα δικά σου μεγάλα μυστικά, στο δικό σου πρόγραμμα, στο δικό σου σπίτι/κρεβάτι/γραφείο και θα σου κάνει τα πάντα μαλλιά κουβάρια. Και ειλικρινά, θα θυμάσαι πάντα εκείνες τις μεγάλες αποφάσεις που είχες πάρει και δε θα θέλεις να πάρεις άλλες! Θα αναρωτιέσαι, μα γιατί έμεινα εκτός;;; και δε θα σου απαντά κανείς, γιατί θα είσαι ο μόνος ή η μόνη που το αντιλαμβάνεται με αυτόν τον ζηλιάρικο και κακόβουλο τρόπο. Αλλά από πότε ο αιφνιδιασμός θεωρείται ζήλεια;;; Θα αναρωτηθείς αν αυτό το νέο δεδομένο στη ζωή σου είναι η τιμωρία σου, η εκδίκηση του σύμπαντος πάνω σου. Θα ψάχνεις να βρεις τα λάθη που αν τα διορθώσεις θα σου ξορκίσουν αυτό το κακό που σε βρήκε από το πουθενά και σου στερεί ότι έφτιαχνες με τόση προσπάθεια. Μην αφήνεις τα πράγματα να κάθονται στη ζωή σου χωρίς τη θέλησή σου, μην καταπιέζεσαι και μην προσπαθείς να πείσεις για τα αυτονόητα.

Έχεις σκεφτεί, μήπως αυτό το κάτι είναι η ώθηση που έψαχνες για να εξαφανιστείς από μία μάλλον πλασματική τελειότητα;;;Μήπως αυτό το κάτι δεν είναι η τιμωρία ή η αλλαγή της θεωρίας σου, αλλά ένα κίνητρο να βρεθείς κάπου καλύτερα;;;

Ό,τι και αν είναι αυτό το κάτι, μη δεχθείς σε καμία περίπτωση να το φορτωθείς. Είναι σαν το κρασί, μην του βάζεις νερό, γιατί μετά δε θα μπορείς να το βγάλεις. Και τα νερωμένα κρασιά, δεν πίνονται.

A sante!!!!

Αποχαιρέτα την άϋλη αυθυπαρξία σου.

Για την ακρίβεια αποχαιρέτα πολλά πράγματα μαζί με αυτήν. Όχι μόνο τα υλικά που βλέπεις να σου στερούν, αλλά και εκείνα τα κοπιασμένα ιδεώδη που κάποτε υποσχέθηκες να διαφυλάξεις. Αποχαιρέτα τη δομή που ήξερες και μάθε να ζεις μέσα σε νέα δεδομένα. Φτιάξε νέες αντιλήψεις και διαμόρφωσε νέες απόψεις. Όχι, και καλές να ήταν οι προηγούμενες δε ξέρω που μπορείς να τις τοποθετήσεις. Όταν βλέπεις την αλλαγή στον κόσμο γύρω σου, το μόνο που θέλεις είναι να την ακολουθήσεις. Να είσαι και συ στα trends πρωτοστάτης και εμπνευστής. Χαζούλι. Για να εμπνεύσεις κάποιον άλλο, πρέπει πρώτα να μάθεις τι είναι η έμπνευση, να μάθεις να την αναγνωρίζεις στο συναίσθημα εκείνο που σου λέει: "μεγάλε, αυτό είναι θησαυρός!", να μάθεις να την εξυψώνεις μέσα από την κατάντια της και να της δίνεις χρώμα αρκετό για να φανεί σοβαρή και αξιόπιστη, μα συνάμα δυνατή και φρέσκια. Η έμπνευση είναι δύναμη, πλάθει και αναπλάθεται, αφυπνίζει συνειδήσεις χρόνια υπνωτισμένες και ανανεώνει εκείνες που δέχονται πολλά με το ανοιχτό τους πνεύμα και ανέχονται λιγότερα για να μην το ευτελίσουν-το πνεύμα. Η έμπνευση μπορεί να είναι τα λόγια ενός ανθρώπου, μία πράξη μεγαλοψυχίας χωμένη μέσα στη μικροπρέπεια της καθημερινότητας μας, μία ανάγκη αποσύνδεσης από τα τετριμμένα του κόσμου, μία ελπίδα αλλαγής και μία προσμονή αδικαιολόγητη για αυτό που κάποτε πίστευες πως θέλεις. Για να δώσεις σπίθες στο βλέμμα κάποιου, για να τον πείσεις να δει την καλύτερη οπτική σου, για να του φυτέψεις κίνητρα αισιοδοξίας μέσα στο κεφάλι, για να παραμερίσεις φόβους και αδυναμίες, εμπόδια και αδιαφορίες πρέπει να ξέρεις μέσα σου πως είσαι συν-υπεύθυνος για ότι "παίζει γύρω σου". 

Αν η κοινωνία σου, άδεια από έμπνευση και ανθρώπους που τη φέρουν και τη μοιράζουν με το γνωστό "πάρε να χεις άνθρωπε", έχει πέσει στο επίπεδο της αποσάθρωσης, οπότε δέχεται τα πάντα στωικά, αφήνοντας το αδιάφορο σφύριγμα μίας υποτυπώδους δήθεν ψευτοαντίδρασης, τότε λίγα μπορείς να κάνεις για να την κατανοήσεις και πολλά περισσότερα για να τη βοηθήσεις. Δεν είναι η φυγή η λύση που ζητά το πρόβλημα σου. Δεν είναι η φυγή αυτή που θα μειώσει την ταπείνωση που νιώθεις για την κατεστραμένη κοινωνία σου, που θυμίζει αυτόχειρα με δολοφονικές παράλληλα τάσεις. Αν η κοινωνία σου έχει χάσει τον παλμό και την ταυτότητά της, γιατί πρέπει να παρασύρει και σένα στην καταστροφή της, γιατί να σε σκοτώσει μαζί της; Ξεχνάς πως εσύ μπορείς να την αλλάξεις; Γιατί η παθητική σου στάση εμπνέει περισσότερο; Γιατί αυτό που σε προσβάλλει το ξεπερνάς ατάραχος; Γιατί μαθαίνεις να ανέχεσαι τη βλακεία του κόσμου γύρω σου, αλλά ισχυρίζεσαι με θέρμη πως δε μπορείς τους βλάκες; Ποιος μηχανισμός σε κινεί και νιώθεις ασφαλής μέσα σε ένα χώρο όπου όλα όσα μετράνε καταλήγουν να μην έχουν αξία; Αν έχεις γνώμη, αν έχεις όρεξη, αν έχεις έμπνευση να μοιράσεις δεξιά και αριστερά, χωρίς να σε νοιάζει τι κρύβει η κάθε πλευρά, τότε κάνε ότι σου λέει ο Ελύτης:

Πιάσε 

 

το 

 

ΠΡΕΠΕΙ  

 

από 

 

το 

 

ιώτα 

 

και 

 

γδάρε 

 

το 

 

ίσαμε 

 

το 

 

πι 

.

"Γιατί ο ουρανός είναι ένας. Το ζήτημα είναι από που το βλέπει κανείς."

 

 

Αναλύοντας τη μονοτονία του πράγματος.

Καμιά φορά, και ειδικά τις φθινοπωρινές μέρες που όλα μοιάζουν να αρχίζουν ξανά χωρίς να υπάρχει ωστόσο κάποιο επίσημο τέλος πέρα από κείνο του καλοκαιριού, τα πράγματα φαίνονται βαριά και ασαφή, μονότονα και άσκοπα. Δε θα μπορούσα να πω πληκτικά και βαρετά, καθώς ακόμη και αυτές οι ασαφείς μονοτονίες κάπως απασχολούν και προβληματίζουν το μυαλό, σου τρώνε χρόνο, ρουφούν ενέργεια και διάθεση. Δε θα μπορούσα να συνεχίσω και χωρίς να εξηγήσω λοιπόν, καταρχάς τι εννοώ με τη γενική αναφορά στα "πράγματα" και επιπλέον τι προσδιορίζει τη μονοτονία τους και πως μπορεί κανείς να αναλύσει και τα δύο. Αν δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει...

Τα πράγματα. Είναι γενικό μιας και είναι η αποτύπωση όσων τραβάει κανείς καθημερινά. Κατάσταση, πρόβλημα, συνθήκη, γεγονός, εμπειρία, βίωμα. Όλα μπορούν να μπουν κάτω από την λέξη. Όλα, ακόμη και τα συναισθήματα. Αν μάθεις να τα αγνοείς, μπορείς να τα θεωρείς "πράγματα". Φαντάσου λοιπόν μία κατάσταση, η οποία υπό κανονικές συνθήκες διαθέτει συναισθήματα. Όταν αυτά ξεφουσκώσουν τι σου μένει;;; Δε ξέρω πως το περιγράφεις εσύ. Ένα μόνο ουσιαστικό μου έρχεται κατά νου και αυτό με βολεύει. Σου μένει ένα απροσδιόριστο κρύο και αδιάφορο πράγμα. Φαντάσου μία κατάσταση πεπερασμένη σε χρόνο κοντινό, αλλά όχι τόσο, ώστε να θυμάσαι λεπτομέρειες και πρόσωπα. Σε τι διαφέρει αυτή η κατάσταση-ανάμνηση από μία φωτογραφία;;; Σε τίποτα θα έλεγα. Είναι ένα από τα πράγματα που κουβαλάμε μέσα μας. Οι αναμνήσεις.

Η μονοτονία είναι εκείνη η αδιάφορη αντιμετώπιση που αφιερώνουμε σε όσα κανονικά θα έπρεπε να θεωρούμε πολύτιμα και μοναδικά. Εκείνη η ξενέρωτη και παθητική στάση που τα μετατρέπει σε δεδομένα και "δεύτερα". Δεύτερα σε προτεραιότητα, δεύτερα στη σκέψη μας, δεύτερα στη ζωή μας, δεύτερα γιατί ποτέ δε μάθαμε την αξία τους, δεύτερα γιατί η αξία τους ήταν πολλή μεγαλύτερη από όση μπορούσαμε να αντέξουμε. Και το βλέπουμε εκ των υστέρων. Πολύ πιο αργά απ ότι θα έπρεπε. Όταν τα πράγματα έχουν αναλυθεί τόσο μέσα στο κεφάλι μας, που πια η μονοτονία της φύσης τους είναι μία υπενθύμιση του λάθους που κάναμε. Και μάλλον, μία προειδοποίηση του λάθους που ΘΑ ξανακάνουμε.

Ίσως, αυτή η ψυχρή μονοτονία να μας άφηνε ήσυχους, να κάνουμε εκείνο το κάτι καλύτερο που ίσως θα μπορούσαμε, αν πίστευε πως θα το αντιμετωπίζαμε όχι σαν ένα ακόμη πράγμα, αλλά σαν να είναι ότι καλύτερο μας έχει τύχει...

Βλέπεις ακόμη και αυτή, διατηρεί τις αποστάσεις και τις επιφυλάξεις που εμείς ξεχάσαμε.

Όταν ακόμη και η αγάπη δεν είναι αρκετή, τί μπορεί να κάνει κάποιον σημαντικό για μας;

Δεν είναι τίποτα δύσκολο. Για κανέναν άνθρωπο. Γενικά η ανθρωπινή φύση διαθέτει απεριόριστες δυνατότητες και αμέτρητες αδυναμίες. Δεν έχει μέτρο, δεν έχει όρια από τη φύση της και κανείς δε μπορεί να την εμποδίσει. Παρά μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτός που κοινωνικά ορμώμενος και συλλογικά σκεπτόμενος- χωρίς πραγματικά να το πιστεύει- θέτει όρια και όρους, δίνει όρκους και υποσχέσεις και τηρεί πολύ λιγότερα από αυτά που και ο πιο δύσπιστος θα είχε υπολογίσει. Ο άνθρωπος δεν έχει όρια, για αυτό έχει εφοδιαστεί με λογική ικανή να κάνει τα πάντα και συναισθήματα ισχυρά και έντονα, τόσο ώστε να κάνουν την πανίσχυρη λογική κομματάκια. Οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση του μέτρου γι αυτό και αναπτύσσουν δυσανάλογα τα συναισθήματα και κατασκευάζουν αξίες και ιδανικά που υποβαθμίζουν τα συναισθήματα και τις αρετές των συνανθρώπων τους. Δεν το κάνουν με κακή πρόθεση. Απλώς η έλλειψη μέτρου αλλοιώνει την κριτική και αυτοκριτική τους διάθεση. Η αλήθεια είναι ότι κανένας άνθρωπος δεν επιθυμεί να κρίνει τον εαυτό του. Τουλάχιστον όχι αρνητικά.  Και δεν επιθυμεί και οι άλλοι να κάνουν κάτι τέτοιο για αυτόν, χωρίς όμως αυτό να στέκεται εμπόδιο στη δική του αυστηρότατη κριτική για τους άλλους.

Έτσι γεννιούνται οι άνθρωποι που κατά βάθος είναι πάντα μόνοι. Ξέρεις, τι είναι χειρότερο από έναν άνθρωπο μόνο ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους;

Η κοινωνία δομήθηκε χωρίς ουσιαστικό σχέδιο και αν υπήρξε κάποτε η ανάγκη για ένα κοινωνικό συμβόλαιο είναι γιατί υπήρξε μεταξύ των ίδιων έλλογων όντων η σιωπηρή συμφωνία διατήρησης μίας φρούδας αλλά τόσο όμορφης ελπίδας. Είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρχει κανείς με άλλους. Και είναι δύσκολο, παρά την αρχική μου τοποθέτηση την οποία σε λίγο θα στηρίξω ακράδαντα, γιατί υπάρχουν δισεκατομμύρια (6 και κάτι για την ακρίβεια) είδη ανθρώπων. Αν η μοναδικότητα του ανθρώπου είναι τόσο σημαντική γιατί ο άνθρωπος από μόνος του παύει να φέρει τη σημαντικότητα που του αξίζει; Την αποβάλλει μόνος του με τη συμπεριφορά και τη στάση του απέναντι στους υπόλοιπους ανθρώπους και απλώς λαμβάνει ότι του αναλογεί ως αντάλλαγμα ή οι άλλοι έχουν χάσει τον τρόπο υπολογισμού; Τι θα πει πως η αγάπη δεν είναι το κριτήριο για όλους; Ασφαλώς και δεν είναι. Αλλά τι μπορεί να είναι πιο ισχυρό από την αγάπη μετά από αυτή την παραδοχή; Αν ισχυριστούμε ότι τα χρήματα, τα υλικά αγαθά ή η δόξα και η προσωπική ματαιοδοξία του καθενός είναι ισχυρότερα από την αγάπη θα πρέπει να τα αποσυνδέσουμε από τον άνθρωπο (από τη ρομαντική εκδοχή της έννοιας του ανθρώπου) και τότε θα πρέπει να αποσυνδέσουμε και τον ίδιο τον άνθρωπο. Το θέλουμε; Το αντέχουμε;

Η μοναξιά δεν είναι άσχημη όταν είναι προσωπική επιλογή. Είναι άσχημη όταν προκύπτει μέσα από μία άτσαλη πορεία προς την επίτευξη στόχων και ικανοποίηση αναγκών. Πότε αλήθεια έπαψαν οι γύρω μας να μας νοιάζουν; Είναι σημαντικοί για μας επειδή μας το ζητά η συνήθεια που έχει ριζώσει μέσα μας με τον καιρό ή επειδή όντως βρίσκουμε σε αυτούς κάτι που μας κάνει καλύτερους, πιο ευτυχισμένους, πιο ασφαλείς, ή ότι άλλο στον υπερθετικό βαθμό του; Και αν ισχύει το δεύτερο, εμείς τι κάνουμε για να είμαστε σημαντικοί για εκείνους που μας ενδιαφέρουν πραγματικά;

Το λάθος είναι ότι θεωρούμε την αγάπη δύσκολη, ενώ τίποτα δεν είναι δύσκολο. Είμαστε κατά βάθος πολύ πιο κοντά απ όσο νομίζουμε. Δεν πήγε στραβά το κοινωνικό μας συμβόλαιο. Στραβή είναι η οπτική από την οποία το κοιτάζουμε. Και το σημαντικότερο όλων, είναι ότι πάψαμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια.

Η αλήθεια είναι πως ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι χειρότερο από έναν άνθρωπο μόνο ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους.

Όταν φεύγει το καλοκαίρι...

σου μένουν όμορφες και άσχημες αναμνήσεις. Για πολλούς το φετινό καλοκαίρι δεν κύλησε τόσο ευοίωνα όσο είχαν προμηνύσει τα ζώδια και οι ωροσκόποι. Άλλοι βίωσαν την κρίση λίγο πιο οδυνηρά, άλλοι αναγκάστηκαν να φύγουν εις τας Ευρώπας άρον άρον, μερικοί χώρισαν λίγο πριν ή και κατά τη διάρκεια, κάποιοι αναγκάστηκαν να μείνουν στην πόλη για δουλειές και ορισμένοι είχαν λογής λογής ασθένειες να θεραπεύσουν. Όσοι έμειναν πίσω, για όποιο λόγο, είχαν και μία σχεδόν άδεια πόλη να κυκλοφορήσουν. Φίλοι και γνωστοί χωρίς υποχρεώσεις την κοπανάνε στις κοντινότερες παραλίες ή εξορμούν ακόμη στα νησιά μας και το μόνο που τους φέρνει κοντά μας είναι οι εκατοντάδες φωτογραφίες που ανεβάζουν. Κυκλοφορεί λοιπόν κανείς μόνος, τα μαγαζιά και οι καφετέριες κλειστά ειδικά τον Αύγουστο, στα λεωφορεία άδειες θέσεις, στο σινεμά άδειες αίθουσες, πάρκινγκ τόσα, όσα χρειάζονται για να μετακινεί κανείς το αυτοκίνητο ανά δέκα λεπτά, υπηρεσίες σε υπό-λειτουργία και ζέστη. Αφόρητη ζέστη, ειδικά αν βλέπει κανείς τη θάλασσα μόνο συμπτωματικά και από απόσταση.

Αυτά είναι τα άσχημα συνήθως...

Τις περισσότερες φορές τα καλοκαίρια είναι γεμάτα έρωτα και βουτιές. Αγκαλιές και κοκτέιλ στις παραλίες, ρακέτες που κάνουν ανυπόφορο θόρυβο και σε κάνουν να νιώθεις πρωταθλητής στα 100 χτυπήματα. Ήλιος και φεγγάρια, παγωτά σε κυπελλάκια και φοίνικες για να κάθεσαι από κάτω και να τα τρως. Εκτός αν ξεχαστεις απ τα φιλιά και σου λιώσει. Κύματα και βιβλία γεμάτα άμμο στις σελίδες ακόμη και αν διάβασες μόνο τις 17 πρώτες. Τραγουδάς χωρίς λόγο και χορεύεις σε κάθε στίχο.

Όταν φεύγει το καλοκαίρι καμιά φορά τυχαίνει να έρχονται οι διακοπές. Και αν είσαι τυχερός κάνεις πολλά περισσότερα. Δεν είναι ανάγκη να κάνεις λίστα. Δε χρειάζεται να κάνεις πρόγραμμα. Καμιά φορά δε χρειάζεται καν να κάνεις κράτηση. Το μόνο που χρειάζεται είναι καλή παρέα και ακόμη καλύτερη διάθεση. Πακετάρω λοιπόν την καλύτερη διάθεση μου και μέχρι το Σεπτέμβριο αποχαιρετώ τις περίπλοκες σκέψεις και οτιδήποτε άλλο περιττό!

Arrivederla :-)

Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί.

Λάθη. Γίνονται πολύ εύκολα. Με πονηριά ή με απεριόριστη τσαχπινιά. Τα επαναλαμβάνουμε διαρκώς με άνεση και προσωρινή, επιλεκτική σχεδόν αμνησία για να μπορούμε έτσι μετά να τα δικαιολογήσουμε...Είναι σχεδόν αμέτρητα και προκύπτουν μέσα από ποικίλους συνδυασμούς. Είναι συνήθως εύκολο να τα συγχωρήσει κανείς αν αποδεχθεί πρώτα το γεγονός ότι πρέπει να παραμερίσει τον εγωισμό του. Το τελευταίο είναι ανέφικτο ωστόσο.

Ψέμματα. Λέγονται πολύ εύκολα. Με καλοσύνη και χαμόγελο στα χείλη. Τα επαναλαμβάνουμε διαρκώς γιατί τα βρίσκουμε πολύ πετυχημένα για τα θάψουμε στη λήθη της ειλικρίνειας με την πρώτη χρήση τους. Ο ψεύτης εξάλλου, πάντα θεωρεί τον εαυτό του μαέστρο σε ένα τέλειο έγκλημα. Είναι αμέτρητα και καμουφλαρισμένα. Συνήθως, οι μετριότητες του είδους πέφτουν στο πεδίο της μάχης. Αδικοχαμένα ψέμματα. Υπάρχουν δύο κατηγορίες: τα ψέμματα που δε χρειάζεται να συγχωρεθούν - αφού ποτέ δεν έμαθε κανείς και εκείνα που δε συγχωρούνται με τίποτα - εξαιρώ τα ψέμματα που συγχωρεί κανείς, αυτά μπορώ να τα κατατάξω σε πολλές άλλες κατηγορίες...

Το μεγαλύτερο ψέμα δεν είναι λέξη, δεν είναι συναίσθημα. Είναι κρυμμένο σε ένα βλέμμα. Είναι το ψέμα στο οποίο ζεις. Να νομίζεις ότι θέλεις κάτι. Να νομίζεις ότι θέλεις να είσαι κάπου ή κάποιος/α άλλος/η. Και τελικά αυτό το ψέμα φτάνει για να σε καταπνίξει. Γιατί αυτό που σε τρώει είναι το ψέμα που έχεις πείσει τον εαυτό σου να αποδεχτεί. Και εκείνος το κάνει, σε ακούει και μαθαίνει να αποδέχεται, να συγχωρεί και να κάνει βίωμα το ψέμα σου. Και εσύ το βλέπεις άνθρωπε, πως έτσι δεν αντέχεις να ζεις. Το ξέρεις πως χάνεις αυτό που στα αλήθεια είσαι. Μπερδεύεσαι. Βλέπεις τους γύρω σου να είναι αυτό που ήσουν. Και ζηλεύεις. Τους ακούς να θέλουν να σε πείσουν ότι πρέπει να γίνεις ξανά όπως και εκείνοι. Σε καμαρώνουν εκεί που φτάνεις και μετά σε τραβάνε κάτω. Για να είστε μαζί βρε.
Μπορείς να κάνεις αυτό που κάνεις. Να συνεχίσεις το ψέμα σου. Να ζήσεις happily ever after μέσα σε αυτό. Και θα είσαι καλά. Εκτός από "μέσα σου". Εκεί δε ξέρω πως θα είσαι. Οι άνθρωποι μπορεί να μην αλλάζουν, αλλά διαφέρουν τόσο πολύ που οι προβλέψεις είναι αδύνατες. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ότι θελήσει. Μπορεί να είναι και απλώς αυτό που είναι. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Εκτός από εκείνους που αγαπούν και αντέχουν τον εαυτό τους. Μην προσπαθείς να είσαι εκείνο που δε μπορείς να αντέξεις. Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί. Μόνο υποβιβασμοί.

The delete project

Είναι πολύ απλό και πολύ γοητευτικό. Όχι τόσο το να μπορεί κανείς να ξεχνάει ή να συγχωρεί. Αυτά δεν τα θεωρώ καν εφικτά. Είναι πολύ ισχυρό και αναζωογονητικό να μπορεί κανείς να βρίσκει τα λάθη στη ζωή του και να τα αφαιρεί με ένα "κλικ". Να μαζεύει τα σκουπίδια που χε συγκεντρώσει και να ξέρει πως να τα ξεφορτωθεί. Να αλλάζει όσα τον πληγώνουν και να βελτιώνει εκείνα που πλήγωσαν κάποτε τους άλλους τριγύρω. Είναι βολικό να φεύγεις. Είναι χρήσιμο να ξέρεις γιατί έφυγες. Είναι έξυπνο να ξέρεις ότι δεν πρέπει να ξαναγυρίσεις. Είναι γνωστό ότι εκεί που φτύνεις, δεν τρως. Και αν έφαγες κάποτε και συ από λαιμαργία ή περιέργεια, θα ξέρεις πια ότι δεν είναι και τόσο νόστιμο.

Γιατί να βγάλεις κάποιον ή κάτι από τη ζωή σου; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί ξεκινάς με 5 παιδικούς φίλους -λέμε τώρα- που σε ακολουθούν χρόνια, σ' αγαπούν για πάντα, σου μιλάνε ασταμάτητα και σε θυμούνται ακόμη και τα ξημερώματα και καταλήγεις με 100 γνωστούς που σε πρήζουν σπάνια, τα πίνετε μέρα παρά μέρα με εντυπωσιακή ροή συγκέντρωσης και εναλλαγής τους και καμιά φορά σου τηλεφωνούν και για να μάθουν νέα σου; Αν είσαι τυχερός θα έχεις ακόμη εκείνους τους 5 παιδικούς φίλους και θα νιώθεις μία παράξενη σιγουριά και ασφάλεια όταν πίνεις καφέ μαζί τους. Αν πάλι είσαι λιγότερο ευνοημένος από την τύχη, μάλλον αυτοί οι 100 θα έχουν γίνει 1000 και θα ανανεώνονται με κάθε νέα δραστηριότητά σου. Θα είναι πάντα σαν να κάνεις μία καινούρια αρχή. Θα είναι πάντα γεμάτοι ενδιαφέροντα πράγματα οι τύποι που σε προσεγγίζουν. Θα είναι πολύ χαρούμενοι και πολύ διασκεδαστικοί οι νέοι σου φίλοι. Οι αχώριστοι από το πρώτο ποτάκι! Και αρκετοί θα είναι και πολύ καλοί. Όντως. Μερικοί θα σου μείνουν και για κάτι περισσότερο από μερικά τσιγάρα ή δύο τρεις κρασοκατανύξεις.

Δεν το λες και μεγάλη ατυχία. Είναι σαν να κάνεις μακροχρόνιες σχέσεις και μετά τον κάθε χωρισμό να τα πιάνεις όλα ξανά και από την αρχή. Γεμάτος όρεξη να αλλάξεις, να μάθεις, να ζήσεις. Και αυτό πιάνει. Μόνο που η αμφιβολία για το αν θα χρειαστεί να διαγράψεις και τους "καινούργιους" σε κυνηγά διαρκώς.

Και μερικές φορές, όσο ωραία και αν εξελίσσεται η ζωούλα σου-παρά τη μιζέρια και τα πάνω-κάτω της-  το μόνο που εύχεσαι είναι να είχες διαλέξει 5 "καλύτερους" παιδικούς φίλους από εκείνους που χρειάστηκε να διαγράψεις.

Μη μου λες ότι είναι πάνω απ' όλα η φιλία. Γιατί αν ήταν, το delete project θα ήταν απλώς ένα αμερικάνικο σίριαλ για δεκαπεντάχρονους.

Σε έχω επιλέξει για να με καταστρέψεις.

Δεν έχεις το δικαίωμα να φύγεις από το πλευρό μου. Δε μπορείς να σκεφτείς την πιθανότητα διαφυγής. Δε θέλεις να ξέρεις τι θα σου συμβεί αν διαπιστώσω ότι διαθέτεις σχέδιο άμεσης απόδρασης. Δε με φοβίζεις πια. Μάλλον γιατί εγώ σταμάτησα να σε φοβάμαι. Δε ξέρω πως είναι να ζω χωρίς εσένα και σίγουρα δε θέλω να μάθω. Μου είναι παντελώς αδιάφορο. Όπως και η καθημερινότητά σου. Δε θέλω να ξέρω που είσαι. Δε θέλω να ξέρω τι κάνεις. Δε θέλω να ξέρω τι συζητάς, τι διαβάζεις τι ακούς. Εξάλλου, και να μου πεις σε μία στιγμή θα τα χω ξεχάσει. Σου λέω δε με ενδιαφέρει. Κάποτε ίσως. Τότε που νόμιζα όπως όλοι ότι αυτό που ακούγεται, αυτό που φαίνεται, αυτό που ακουμπά κανείς είναι και το αληθινό. Δε μπορείς να φύγεις από δω αν δεν τελειώσεις την αποστολή για την οποία σε έχω επιλέξει. Τι νόμιζες? Νόμισες πως απλά σε έχω κοντά μου για παρέα?Αν ήθελα παρέα θα έκανα φιλίες. Άσκοπες και ανταλλάξιμες. Νόμισες ότι πιστεύω στη δύναμη των ανθρώπινων σχέσεων? Αν το νομίζεις γελιέσαι. Όλοι ψάχνουν γύρω τους για έναν άνθρωπο. Έναν απλό, καθημερινό και Κατανοητό άνθρωπο. Βρίσκουν??? Η απόδειξη είναι εκεί μέσα. Στο χώρο των σημαντικών συζητήσεων. Είσαι πολιτικός και ξέρεις που συχνάζεις.

Δεν έχεις για την ακρίβεια κανένα δικαίωμα. Δε θέλω να έχεις και δεν πρέπει να έχεις. Το μόνο σου δικαίωμα είναι να φέρεις σε πέρας την αποστολή που σου έχω αναθέσει. Και αυτό είναι το βασικό και αναφαίρετο πια για σένα δικαίωμα. Δε ξέρω αν μπορείς. Δε ξέρω αν μπορώ. Και σίγουρα δε μπορώ να ξέρω. Το προφανές είναι να αγνοεί κανείς όσα διαδραματίζονται γύρω του. Το λογικό είναι να ασχολείται με όλα αυτά. Το βέβαιο είναι πως δε μπορεί να τα αλλάξει. Το ευχάριστο είναι ότι μπορεί να συμμετάσχει σε κάθε κοινωνική και πολιτική διαδικασία και να φτιάξει τη δική του, μαγική και απόκοσμη γωνιά. Μία νοητή πλευρά του εγκεφαλικού του κόσμου, όπου θα τρυπώνουν σκέψεις για μακρινές χώρες με παράξενες γεύσεις, θα φυτρώνουν συνεχώς φωτεινές εικόνες με αστείες μυρωδιές, θα ακούγονται αδιάκοπα ήχοι αλλόκοτων πλασμάτων και κανείς δε θα ξέρει πως είναι η μοναξιά, η βία, η απόγνωση. Η νοητή πλευρά δεν έχει όρια και ο εγκέφαλος μπορεί μετά χαράς να δημιουργήσει. Ότι του κατέβει. Είσαι πολιτικός και ξέρεις...

Σε μία τέτοια νοητή περιοχή κανείς δε θα συζητούσε για τηλεοπτική βία. Κανείς δε θα μιλούσε για πιθανές εξόδους, αναγκαίες παραμονές και αμφίβολες εισόδους. Κανείς δε θα επιδίωκε να βλάψει τον "άνθρωπο". Σε μία νοητή περιοχή η αυτοάμυνα θα ήταν θεωρία πεπερασμένη και το δίκαιο δε θα έψαχνε κανείς να το βρει. Η αλήθεια είναι πως όλα είναι τόσο πρόδηλα που καταντά βαρετή η επεξήγηση και η εξήγησή τους. Το παράδοξο είναι ότι όλοι αγνοούν - όχι μόνο ο ένας τον άλλο - αλλά και τα αυτονόητα. Και αυτό τα καταστρέφει όλα. 

Γι αυτό σου λέω. Δεν έχεις δικαίωμα να φύγεις από δω. Το μόνο σου δικαίωμα είναι να ολοκληρώσεις την αποστολή για την οποία έχεις επιλεγεί.

Και ναι! Σε έχω επιλέξει για να με καταστρέψεις. Ξέρω ότι μπορείς.

Πρόσεχε!Σκόνταψες πάνω σε νεκρό άνθρωπο..

Υπάρχουν εκείνα τα ανθρώπινα πλάσματα, που σου ρουφάνε ανελέητα κάθε σταγόνα ύπαρξης. Είναι που έχεις μαζέψει τόση χαρά και τόση καλή διάθεση μέσα σου, που δε ξέρεις που να την εναποθέσεις. Και βρίσκεις μία γωνιά να τη διώξεις από πάνω σου, να γδυθείς απ' τη μιζέρια της. Να πάψεις να είσαι μ' ένα ξερό και άσκοπο χαμόγελο. Ποιός ο λόγος να χαμογελάς; Οι άνθρωποι δίπλα σου είναι νεκροί. Περπατούν, κινούνται, σηκώνουν το χέρι τους για να σταματήσουν το ταξί ή να ρουφήξουν βιαστικά το μακιάτο τους. Μιλούν στο τηλέφωνο και στέλνουν μηνύματα στο τουίτερ. Ταυτόχρονα. Αγοράζουν ρούχα και φωνάζουν όταν εκνευρίζονται με τον οδηγό του μπροστινού οχήματος. Βγαίνουν έξω και πίνουν στην υγειά γνωστών και φίλων, αγνώστων και εχθρών. Γυμνάζονται και διαβάζουν. Κάνουν σεξ και καμιά φορά το ονομάζουν έρωτα για να πέσει πιο εύκολα η γκόμενα. Τραγουδούν. Βαρύ λαϊκό ή ελαφρύ ποπ. Αλλάζουν σύντροφο, αλλάζουν παρέες, αλλάζουν ρούχα, αλλάζουν σπίτια, αλλάζουν φύλο, αλλάζουν στάσεις, αλλάζουν όνομα, χρώμα μαλλιών, χρώμα ματιών. Αλλάζουν. 

Υπάρχουν άνθρωποι που τα κάνουν όλα αυτά. Όπως και πολλά άλλα. Πράγματα που κάνουμε όλοι μας. Εσύ, εγώ, κάποιος φίλος, μία χαμένη κολλητή, το αφεντικό, η ερωμένη, ο εραστής, ο κουμπάρος, η κουνιάδα. Όλοι μας. Υπάρχουν και εκείνοι που ξεχάσανε, που χάσανε, που ζουν αλλά δε ξέρουν γιατί, δε ξέρουν πως. Υπάρχουν εκείνοι που το βλέπεις, το αισθάνεσαι από το παγωμένο άγγιγμα τους, το διαβάζεις στο άδειο ακούνητο βλέμμα τους: είναι νεκροί. Και συ που τρέχεις με έναν παγωμένο καφέ στο χέρι, ψάχνοντας το δρόμο για τη δουλειά, για τη βόλτα, για τον έρωτα, για την ίδια τη ζωή ή την ευτυχία σκοντάφτεις πάντα πάνω τους. 

Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν κομμάτια του εαυτού τους δεξιά και αριστερά. Μοιράζουν χαμόγελα και καλημέρες, μιλάνε και ακούνε ταυτόχρονα. Που σηκώνουν το χέρι για να σε χαιρετίσουν με ενθουσιασμό μωρού παιδιού που τρέχει να σου δείξει το γλειφιτζούρι που κρατά. Εκείνοι που δε φωνάζουν με το παραμικρό και αγαπούν τη μυρωδιά των ρούχων σου. Βγαίνουν έξω και σου κρατάνε το χέρι. Περπατάνε δίπλα σου και σε ψάχνουν όταν καθυστερείς στο φανάρι. Εκείνοι που σου πατάνε την κόρνα ένα ποδήλατο πιο πίσω και σου φουσκώνουν τα σκονισμένα λάστιχα. Εκείνοι που τραγουδούν για σένα το αγαπημένο τους κομμάτι και στο ποστάρουν στο φειςμπουκ. Ταυτόχρονα. Και συ πατάς like, χίλιες φορές, κάθε φορά. Πάντα. γιατί ξέρεις ότι οι άνθρωποι αυτοί, ακόμη και αν αλλάξουν τα πάντα, δε θα αλλάξουν ποτέ τον τρόπο που σ' αγαπούν, δε θα αλλάξουν ποτέ εσένα. Για τίποτα στον κόσμο. Ούτε σε αυτόν, ούτε στον επόμενο. Ποτέ. 

Και υπάρχουν και εκείνοι που δε θέλουν. δε μπορούν. φοβούνται. Και είναι τόσο νεκροί. Μέσα τους. Πρόσεχε, αν σκοντάψεις ποτέ πάνω τους, μην προσπαθήσεις να τους σηκώσεις. Οι νεκροί ανασταίνονται μόνο με θαύματα. Και από ότι ακούω, τα θαύματα σπανίζουν.

Γιατί οι μάγκες δεν πρέπει να υπάρχουν πια.

Και όχι, δεν εξαιρώ τις "μάγκισσες". Και όχι, δεν αναφέρoμαι στους βαρύμαγκες Ελληνάρες, με το παχύ μουστάκι, την περήφανη κορμοστασιά και τη βαριά, σχεδόν κουρασμένη και αργόσυρτη φωνή, το κεχριμπαρένιο αξεσουάρ και ενίοτε τον ανάλογο βίο να αφηγηθούν σε ουζερί, καφενεδάκια ή όπου αλλού βρεθούν... Αναφέρομαι σε όλους τους υπόλοιπους μάγκες αυτού του κόσμου. Γιατί και η μαγκιά, έχει γίνει πια μία κοσμοπολίτικη αντι-αρετή.

Γιατί με το πρόσχημα της αποκτηθείσας νεο-μαγκιάς κάθε χώρος αποκτά πλέον το δικό του πρωτοπαλίκαρο που αγνοεί τους πάντες, δε γνωρίζει κανόνες, δεν επιθυμεί να τους μάθει και σε καμία περίπτωση δε θέλει να τους εφαρμόσει. Μπορεί να ξεστομίσει ότι κατέβει στο κεφάλι του, αλλά αν έρθει η ώρα να απολογηθεί για όσα δεν έπρεπε να βγουν από το ίδιο κεφάλι, επιδέξια χάνει την ικανότητα να ξεστομίσει λέξεις που αρχίζουν από σ-, όπως "Συγνώμη".

Γιατί με το προκάλυμμα της αλήτικης μαγκιάς που έχει τη χαρά μόνος, αυτός στον κόσμο τούτο -λες και πάτησε πόδι στη σελήνη και γύρισε να μας πει τι βρήκε- μονοπωλεί κάθε κουβέντα και καρπώνεται κάθε κατόρθωμα. Και φυσικά, αν και πήγε μέχρι τη σελήνη, μας έκανε την τιμή και γύρισε, αλλά δεν έχει τίποτα να μας πει. Ούτε θα έχει ποτέ, γιατί κάποιος του έμαθε πως το υπερφίαλο της ανθρώπινης φύσης είναι προτιμότερο από το ουσιαστικό των ανθρώπινων σχέσεων. Και το πίστεψε.

Γιατί είναι κουτοπόνηρος. Όχι, μη σε ξεγελά πονηρά η μαγκιά του. Δεν την έχει. Όταν έρθει η ώρα να την αξιοποιήσει σαν όπλο, σαν ασπίδα, γίνεται κότα. Αλλά ποτέ μα ποτέ δεν  αναγνωρίζει την όρνιθα που κρύβει μέσα του. Γιατί είναι και εγωιστής και στενοκέφαλος.

Οι μάγκες, λοιπόν, δεν πρέπει να υπάρχουν πια. Όχι για τα ελαττώματά τους. Όχι μόνο για αυτά. Αλλά για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Την ισορροπία. Κανείς από εμάς, δεν πιστεύω να θεωρεί πως έχουμε γεννηθεί για να ακούμε τη βλακεία των άλλων. Μπορούμε, ωστόσο, ανεμπόδιστα να παράγουμε όση βλακεία θέλουμε και να τη διοχετεύουμε στο σύμπαν ως καινοτομία. Ή απλά ως βλακεία. Δεν έχουμε γεννηθεί, λοιπόν, για να επιτρέπουμε σε κάθε ανθρωπάκι να μας κάνει υποχείριο των αλαζονικών αποφάσεων του, δεν έχουμε σχηματίσει κοινωνίες οργανωμένες αλά αριστοτελικές θεωρίες για να μας απομακρύνουν από την έννοια του ανθρώπου με την πρώτη ευκαιρία, δεν είμαστε εδώ για να παλεύουμε και να αντιπαλεύουμε τη φύση μας, αλλά για να τη βλέπουμε να προοδεύει και να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Είμαστε εδώ, όχι για να διαλαλήσουμε τη μαγκιά μας, αλλά για να μπορούμε με μαγκιά να διαλαλήσουμε ότι είμαστε άνθρωποι.

Δε θα αλλάξουμε τον κόσμο. Όχι εγώ. Όχι εσύ. Ούτε εκείνος, ή κάποιος γνωστός του. Δεν είμαστε ο Λούθερ Κίνγκ, δεν είμαστε ο Γκάντι, ούτε ο Δαλάι Λάμα, δεν είμαστε η Όπρα και δε μοιάζουμε στον Κλούνεϊ ή τη Τζολί. Αλλά μπορούμε για αρχή, να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Όχι για να ταιριάξει στην κοινωνία μας, αλλά για να έχει η κοινωνία μας νόημα και σημασία.

Δε χρειαζόμαστε άλλους μάγκες!

Τα δικά σου λάθη::

ή και τα δικά μου, ή και εκείνα των άλλων, που -σχεδόν πάντοτε- είναι πολύ περισσότερα και ασυγχώρητα από τα δικά μου και τα δικά σου. Τα δικά σου λάθη είναι βαριά για σένα, ασήμαντα για κάποιους και πολύ πολύ ευαίσθητα για κάποιους άλλους. Τα δικά σου λάθη είναι στην πραγματικότητα αμέτρητα. Είναι εκείνα που δεν έπρεπε να κάνεις, αλλά τα έκανες (ήξερες). Είναι εκείνα που δεν έπρεπε να κάνεις, αλλά τα έκανες (δεν ήξερες). Είναι εκείνα που δεν έπρεπε να κάνεις, αλλά τα έκανες γιατί σε πείσανε ότι δεν είναι λάθος (και που να ξερες!). 

Η αλήθεια είναι πως τα λάθη σου μπορούν να είναι απεριόριστα, αδιόρθωτα, παιδαριώδη, επιπόλαια, αδιάφορα και αθώα. Τα λάθη σου είναι δικά σου και έχουν για σένα την αξία θησαυρού. Αν τα ξεφορτωθείς, πες μου, με τι θα ασχολείσαι; Ποιόν θα κατηγορείς σε ένα κομμάτι τελειότητας χωμένο μέσα στο παγκόσμιο λάθος; Όλα γύρω σου φωνάζουν. Η αλλαγή είναι ανάγκη ή απλώς ελπίδα; Η φυγή είναι η λύση σου ή μόνο μία μοναδική επιλογή; Οι φόβοι σου είναι και αυτοί λάθη ή μήπως υπάρχουν για να σου διορθώνουν ότι είναι υπερβολικά σωστό; Υπάρχει λάθος προορισμός ή λάθος διαδρομή; Λάθος σχέση ή λάθος χωρισμός; Πως είναι λάθος ένας χωρισμός; Πως μπορεί η αρχή του καινούριου να είναι λάθος και πως μπορεί η λήξη του άσκοπου να μην είναι σωστή; Αν η αλλαγή είναι το νέο ξεκίνημα γιατί να μη γεμίσουν οι μέρες και οι νύχτες μας από χρώματα και φωνές, από εικόνες και βήματα, από πρόσωπα και χάδια που αλλάζουν και μας αλλάζουν;

Δεν είναι ωραίο να κοιτάς ένα αληθινά ερωτευμένο ζευγάρι. Για δύο λόγους. Είναι πολύ πιο ωραίο να είσαι εσύ το μισό ενός τέτοιου ζευγαριού. Και, επιπλέον, είναι λάθος να κοιτάς αυτό που πρέπει να κουβαλάς μέσα σου. Τον έρωτα δεν τον κοιτάς απλώς. Δεν τον αξιολογείς. Δεν τον μετράς. Τον έρωτα το ζεις. Τον αγνοείς. Τον περιμένεις. Τον αφήνεις να ξεπαγιάζει περιμένοντας σε. Του κλείνεις το μάτι. Του σφυρίζεις. Τον έρωτα τον κάνεις ότι θέλεις. Και ας είναι πάντα το μεγαλύτερο απ' τα λάθη σου.

Και μη σου πω, πως αν σου τύχει και το βρεις, αυτόν το μεγάλο έρωτα, που θα σου αλλάξει τη γνώμη για φυγή και νέους προορισμούς, που θα σου κλείσει το μάτι και θα σου πει: "Εδώ, εδώ να μείνεις", που θα σου γεμίσει κάθε μέρα και κάθε νύχτα, κάθε ώρα αυτής και της επόμενης μέρας, κάθε χάδι και όνειρο μίας ή και κάθε νύχτας, που θα σου διαγράψει κάθε πρόσωπο και κάθε ήχο από τη μνήμη, αν λοιπόν, σου τύχει και το βρεις, κάνε όσα λάθη θέλεις και μπορείς. Ένα μην κάνεις μόνο. Μην τον αφήσεις να σου φύγει. Εξάλλου, στο είπα και πριν, πάντα αυτός θα είναι το μεγαλύτερό σου λάθος.

"Κοινωνικά λεπρός" ή απλά δειλός;;;

Είσαι εθισμένος όταν δε ξέρεις πότε να σταματήσεις. Είσαι εθισμένος όταν χρησιμοποιείς τον εθισμό σου για να λύσεις τα προβλήματά σου. Είσαι εθισμένος όταν χρησιμοποιείς τον εθισμό σου για να ξεχάσεις τα προβλήματα που ήθελες πριν λίγο να λύσεις. Είσαι εθισμένος γιατί έχεις τη μοναδική και δραματική αυταπάτη πως γίνεσαι διασκεδαστικός μόνο όταν κατεβάσεις 5-6 ποτηράκια, σνιφάρεις σκόνη, καταναλώσεις ουσίες. Είσαι εθισμένος όταν δε σε νοιάζει τίποτα και κανένας άλλος γύρω σου. Είσαι εθισμένος γιατί ψάχνεις και νομίζεις πως βρήκες ένα ασταθές "δεκανίκι", ένα λοξό στήριγμα, ένα μισοσπασμένο μπαστουνάκι για να κρεμάσεις τον πόνο σου και την απογοήτευσή σου απ' τη ζωούλα σου. 

Είσαι εθισμένος γιατί το δεκανίκι σου είναι μόνο για τους δειλούς. Και είσαι δειλός. Και συ όπως και κάθε άνθρωπος. Και πως να μην είσαι? Ζεις μία ζωή που δε σου ταιριάζει, κάνεις μία δουλειά που δε σου αρέσει, δεν έχεις παρέα, η ερωτική σου ζωή πάει κατά διαόλου, η χώρα σου δε σου προσφέρει τίποτα, δεν έχεις χρήματα, δεν έχεις περιουσία, δεν περιμένεις μεγάλη κληρονομιά, δε θα πας διακοπές και δε θα δεις ποτέ σου κάτι όμορφο. Και όμως, ξέρεις πόσοι άνθρωποι είναι στη θέση σου; Ξέρεις πόσοι λίγοι ανάμεσά τους είναι δειλοί; Ξέρεις γιατί είναι τόσοι λίγοι; Γιατί μπορούν να τα καταφέρουν. Γιατί είναι εθισμένοι στην ελπίδα. 

Είσαι εθισμένος γιατί το δεκανίκι σου δεν το χρειάζεσαι. Δεν είσαι ανήμπορος, δεν είσαι άρρωστος. Ο εθισμός δεν είναι ασθένεια. Είναι συμπεριφορά. Δε δικαιολογείται η δειλία σου. Όχι στην περίπτωσή σου. Όχι όταν έχεις τα πάντα και δεν το βλέπεις. Όχι, όταν κινδυνεύεις να χάσεις πολλά και δεν το βλέπεις. Και δεν το βλέπεις γιατί, μάλλον, είσαι τύφλα... Δεν είναι αρρώστια ο εθισμός. Δεν είναι αρρώστια ο αλκοολισμός. Μπορείς να σταματήσεις να πίνεις τόσο. Δε μπορείς να βγάλεις από μέσα σου έναν όγκο. Δεν είναι αρρώστια η βουλιμία. Μπορείς να σταματήσεις να τρως. Δε μπορείς να θεραπεύσεις τη λευχαιμία. Δεν είναι αρρώστια το κάπνισμα. Μπορείς να κολλήσεις πάνω σου 30 τσιρότα και να καρφώσεις ένα εργαστήρι βελονισμού. Δε μπορείς να πεις το ίδιο σε έναν ασθενή του AIDS. Δεν είναι αρρώστια τα ναρκωτικά. Μπορείς να τα αποφεύγεις. Δε μπορείς να αποφύγεις την πολιομυελίτιδα. 

Δεν είσαι άρρωστος. Δεν είσαι άρρωστη. Όχι ακόμη. Αν συνεχίσεις όμως, θα θεωρείσαι "κοινωνικά λεπρός". Και όσο πολιτισμένη και αν είναι η κοινωνία σου, δε νομίζω πως θα σ' αγκαλιάσει με την ίδια στοργή και αγάπη. Οι κοινωνίες είναι σκληρές. αυστηρές. σου δίνουν χώρο. σου δίνουν ευκαιρίες. Δεν ήρθες στον κόσμο έτσι απλά. βρες το λόγο. Όλοι έχουν ένα λόγο. Έναν καλό λόγο να ζουν. Ψάξου.

p.s. Σήμερα γιορτάζει η Ευρώπη. Είναι η 9η του Μάη και 62 χρόνια πριν ο Schuman "δημιούργησε" την Ευρωπαϊκή μας Ένωση. Με μεγαλεπήβολα σχέδια και μεγαλόπνοο όραμα. Εμείς τη γιορτάζουμε με μεγάλη αγωνία για το μέλλον της Ευρώπης και ακόμη μεγαλύτερα ζητήματα υψηλής πολιτικής και ελλιπούς ικανότητας επίλυσής τους. Χρόνια καλά Ευρώπη μας! γιατί πολλά δεν τα βλέπουμε να είναι...

Εκεί που ταξιδεύει η καρδιά...

Βρέθηκα το Σαββατοκύριακο στη Βουδαπέστη. Ξανά. Την πρώτη φορά δεν τη θυμάμαι καθαρά. Θυμάμαι μία όμορφη πόλη, παράξενα ήσυχη και διστακτική. Από τότε πέρασε καιρός. Χρόνια. Δεν τη ξέχασα. Αλλά θέλησα να τη γνωρίσω απ' την αρχή. 'Εστω και για μία σύντομη συνάντηση. Είδα πράσινο, αν και ένα παιδί της πόλης - που δε θα την άλλαζε ούτε για βουνό, ούτε για θάλασσα. Και συνειδητοποίησα πως είναι κρίμα να έχουμε τόσο όμορφο κλίμα στην Ελλάδα, αλλά τα δάση και τα πάρκα μας να μη μας συγκινούν.. 'Εφαγα καυτερά πιάτα και νόμισα για μια στιγμή πως όλη η Βουδαπέστη μυρίζει μόνο πάπρικα. Περπάτησα τη γέφυρα που ενώνει τα δύο μέρη, δύο περιοχές γεμάτες αντιθέσεις και όμορφες γωνιές, κρυμμένα μαγαζιά και θαμμένες παμπ, με κρύες λεμονάδες και μαρμελάδες με κόκκους πιπεριού που μοιάζουν με βατόμουρο και σε μπερδεύουν. Περπάτησα πολύ και τράβηξα δεκάδες φωτογραφίες, από κάθε φωτισμένη γωνιά, μέχρι που είδα τα φώτα να σβήνουν. Κάθισα στα έξω τραπέζια και είδα έναν όμορφο λαό να περπατάει ψάχνοντας τα σοκάκια και τα σκαλιά συγκέντρωσής του μπροστά από έναν επιβλητικό ναό. Η πόλη "πάσχει" από τουρίστες και παραδόξως, τα ελληνικά ακούγονταν σε κάθε τετράγωνο...Μπήκα στα μαγαζιά και χάζεψα τις βιτρίνες τους. Ήπια μπύρες με μάνγκο, με μήλο, μα κυρίως με λατρεμένη παρέα. Δε θα έμενα από απλή επιλογή εκεί, αλλά σίγουρα θα πήγαινα, ξανά και ξανά και ξανά..Είναι πολύ ωραίος ο κόσμος. Πρέπει να τον ταξιδεύουμε...

Παράξενο συναίσθημα... Να θυμάσαι κάτι και όταν το συναντάς να μοιάζει αλλιώτικο. Ξένο, απόμακρο. Σαν άνθρωπο που είχες δίπλα σου και μία μέρα το συναντάς και το νιώθεις έτσι ακριβώς: ξένο και απόμακρο. Όχι κακό, μισητό, απεχθή.. Απλά ξένο. Μπορεί να είναι πια ο καλύτερος άνθρωπος. Αλλά δε θυμίζει σε τίποτα αυτό που είχες αφήσει για λίγο απ' τα μάτια σου. Και η μνήμη είναι άσχημος πόνος. Ειδικά για όσους θέλουν να ταξιδεύουν μαζί της. Η μνήμη σου φυλάσσει όσα θέλεις να έχεις μέσα σου. Η μνήμη σου θυμίζει όσα κουβαλάς μέσα σου. Η μνήμη σου υπενθυμίζει όσα πρέπει να έχεις στην καρδιά σου. Και η καρδιά σου, όσο και να ταξιδέψει, σε ένα μέρος γυρίζει ξανά και ξανά και ξανά. Στο οικείο. Στο γνώριμο. Στο πρόθυμο κάθε στιγμή να σ' αγκαλιάσει, όπως πριν..όπως μετά..όπως πάντα.

6 τρόποι για να βρει κανείς έξοδο στο αδιέξοδο.

1. Να μη μπει ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΕ σε καταστάσεις που τελολογικά οδηγούν με μοιραίο και ανορθόδοξο τρόπο σε αδιέξοδο. Είναι πολύ εύκολο να αναγνωρίσει κανείς τις συνθήκες που υποδεικνύουν ένα αδιέξοδο. Απλώς, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον καθένα να αναγνωρίσει τις ίδιες συνθήκες ως επικίνδυνες. Όχι πως δε μπορεί. Όχι, όχι. Είναι μόνο που δε θέλει να το κάνει για να 'μη σκάσει η φούσκα του ονείρου'. Είναι που θέλει να πείσει εαυτόν και αλλήλους ότι μπορεί να αποφύγει το αδιέξοδο και να βρεθεί σε λεωφόρους ανοιχτές και ακίνδυνες. Είναι που θέλει να πιστεύει ότι όλα μπορεί να αλλάξουν. Όπως και ότι καμιά φορά μπορεί να αλλάξουν και οι άνθρωποι που δημιουργούν τις συνθήκες...ή και τα αδιέξοδα.

2. Να μείνει στο αδιέξοδο μέχρι να βρεθεί κάποιος να τον τραβήξει στον έξω κόσμο της απόλυτης ηρεμίας και γαλήνης. Αν βρεθεί τέτοιος κόσμος, αν βρεθεί κάποιος που να ζει σε αυτόν τον κόσμο και αν αυτός ο κάποιος είναι και πρόθυμος - μέσα στην απόλυτη ηρεμία και γαλήνη του - να ασχοληθεί με κάποιον που τσαλαβουτά και πέφτει σε αδιέξοδα.

3.Να μπει σε όσα περισσότερα αδιέξοδα μπορεί, μέχρι να μάθει το τέλειο κόλπο για να βγαίνει αλώβητος από δαύτα. Να φτιάξει ένα χρηστικό και προσωπικό εγχειρίδιο επιβίωσης και αυτοπροστασίας, το οποίο θα επικαλείται κάθε φορά που βρίσκει την ύπαρξή του μπλεγμένη σε συνθήκες υψηλής πίεσης και χαμηλής θερμοκρασίας.

4. Να μάθει να ζει μ' ένα αδιέξοδο πάνω απ' το κεφάλι του. Να μάθει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες των αποφάσεων και των πράξεών του σα μεγάλο και θαρραλέο παιδί που θα έπρεπε να είναι. Να μάθει να εκμεταλλεύεται τις δυσκολίες με τρόπο που θα γίνονται εξαιρετικές νέες ευκαιρίες για τον ίδιο. Να μπορεί να ελιχθεί μέσα στο αδιέξοδο, αναγνωρίζοντας τα θετικά στοιχεία που μπορεί να διαθέτει και να τα αξιοποιεί στο μέγιστο με σκοπό να απαλλαγεί από τα αρνητικά του και να κάνει το αδιέξοδό του, τον ιδανικό του χώρο.

5. Να θεωρήσει πως τίποτα δεν είναι αδιέξοδο. Έτσι απλά. Να πείσει τον εαυτό του, ότι σε όλες τις καταστάσεις μπαινοβγαίνει όπως και όποτε θέλει. Μάγκικα. Παιδιάστικα. 

6. Να αποφύγει τις κοινωνικές συνυπάρξεις. Κάθε είδους και τύπου. Να μείνει μόνος. Απομονωμένος. Ρημάδι. Ιεραπόστολος. Ή κάπως έτσι...

Και τώρα οι 6 ρεαλιστικοί τρόποι αντιμετώπισης ενός αδιεξόδου:

1. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Τουλάχιστον όχι πρόθυμα και διόλου εύκολα. Το να παλεύει κανείς να τους αλλάξει είναι το μεγαλύτερο και ματαιότερο αδιέξοδο.

2. Κανείς δε μπορεί να βοηθήσει κάποιον άλλο να βγει από μία δύσκολη θέση/κατάσταση, πολύ απαλά, γιατί κανείς δε ξέρει ποιανού η θέση/κατάσταση είναι δυσκολότερη. 

3. Σε όσα αδιέξοδα και αν βρεθεί κανείς, το επόμενο θα εξακολουθεί να είναι το ίδιο ανεπιθύμητο και άγνωστο για εκείνον. Ποιό manual να τον βοηθήσει;;;

4. Πάντα θα ζούμε με ένα αδιέξοδο πάνω απ' το κεφάλι μας. Μπορούμε να το αφήσουμε να πέσει να μας πλακώσει ή να το αγνοήσουμε επιδεικτικά...Σοφή επιλογή: η δεύτερη.

5. Οι μάγκες και τα παιδιά (σχεδόν) πάντα τιμωρούνται.

6. Μόνος δε ζει κανείς. Μπορεί τ' αδιέξοδα να είναι ζόρικα, αλλά και με τον εαυτό του μόνο δεν περνάει κανείς καλά. Εξάλλου, δεν περνάει και η ώρα...

Αν η πολιτική ήταν...

γυναίκα...

Θα ήταν μία έξυπνη, προσεγμένη κοκέτα, εξαιρετικά δυναμική και τρομακτικά προκλητική. Θα ήταν κομψή και με πολύ, πολύ λεπτούς τρόπους. Θα μιλούσε σιγανά, σχεδόν ψιθυριστά, αλλά όλοι θα κρεμόταν από τα χείλη της για να ακούσουν περισσότερα. Θα είχε καταπληκτική μόρφωση, βαθιά παιδεία και ιδιάζουσα κουλτούρα. Θα ήταν Ευρωπαία και θα κινείτο μεταξύ πολλών μεγάλων πρωτευουσών. Θα ήταν ταξιδιάρα κι κοσμοπολίτισσα. Θα είχε αξιώσεις από όλους και θα έδινε όσα έκρινε πως πρέπει να λάβει κανείς. Θα υπερασπιζόταν τα πιστεύω και τις αξίες της, αλλά δε θα έβαζε στεγανά και παρωπίδες. Θα ήταν μία μοντέρνα γυναίκα, μισή ανδρείκελο, μισή σουφραζέτα. Θα ήταν ερωμένη και ποτέ σύζυγος. ποτέ μάνα.

άντρας...

Θα ήταν άτσαλος, δήθεν μπον βιβέρ, αλλά κατά βάθος ένα αγρίμι που ψάχνει για επιβεβαίωση σε μία αιώνια κρίση πρόωρης μέσης ηλικίας. Θα είχε ζήσει πολλά και θα φοβόταν λιγότερα. Θα είχε θάρρος και θράσος. Όχι όμως και τη δύναμη να τα χρησιμοποιήσει. Θα ήταν ευθύς και υπάκουος. Θα ήταν αισιόδοξος και καμιά φορά απαθής και αδιάφορος. Θα ήταν Βαλκάνιος ή Ανατολίτης. Θα γινόταν εξαιρετικός επιχειρηματίας, δαιμόνιος και ισχυρός. Λιγάκι κουτοπόνηρος και πρόθυμος να εξαπατήσει. Θα τα πουλούσε όλα χωρίς δεύτερη σκέψη, φτάνει η πρώτη σκέψη να ήταν το κέρδος. Θα ήταν σύζυγος. Από εκείνους που καμιά ερωμένη δεν επιθυμεί να έχει δίπλα της.

παιδί...

Θα ήταν το εξώγαμο που κανένας πατέρας δεν επιθυμεί να αναγνωρίσει. Θα ήταν το παιδί που καμία ερωμένη δεν επιθυμεί να κρατήσει. Θα ήταν ζωηρό, κακομαθημένο, χωρίς τρόπους και χωρίς παιδεία. Θα έκανε κοπάνες από το σχολείο και θα έτρεχε συνεχώς σε πάρκα και γήπεδα. Θα ήταν ψεύτης (αυτό θα το έπαιρνε από τον πατέρα του) και ποτέ μα ποτέ δεν θα άκουγε τις συμβουλές των γονιών του. Θα ήταν άφοβο και παράτολμο. Ένα ριψοκίνδυνο παιδί που θα έκανε ότι του κατέβαινε χωρίς να υπολογίζει τους άλλους γύρω του. Ένα παιδί ατίθασο (σαν τη μάνα του). Ένα παιδί αθώο. Ένα παιδί που κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει, να διώξει, να τιμωρήσει...

Ποιός, άλλωστε, θα ήταν τόσο ηλίθιος, ώστε να πει πως για την κατάντια μας φταίει ένα παιδί????

Όμορφοι άνθρωποι...από μέσα.

Ξεφύλλισα σήμερα 3-4 περιοδικά μόδας. Είπα να απομακρύνω τον εγκέφαλό μου από τα κείμενα του 'εξευρωπαϊσμού' και των 'φυσικών καταστροφών' που με βασανίζουν εδώ και μερικούς μήνες. Αγνόησα την τηλεόραση, όπου 4-5 τύποι τρώνε επιδεικτικά, έπαψα να ακούω τις ειδήσεις για απεργίες και αποκλεισμούς, τιμές αρνιών και πασχαλινούς προορισμούς διασήμων και την ώρα που η παρέα στο σπίτι έπιασε τα μενού του ντελίβερι, κινήθηκα μηχανικά προς το υπνοδωμάτιο. Και στη διαδρομή το ξανασκέφτηκα. Πόσο όμορφος είναι ένας άνθρωπος; Είναι τα μάτια και το βλέμμα του; Είναι το χαμόγελο και η λάμψη του προσώπου του; Είναι το σώμα και η κίνηση; Είναι το στυλ και τα χρώματα πάνω του; Πόσο όμορφος μπορεί να γίνει κάποιος που δεν έχει τίποτα απ' όλα αυτά; Και πόσο άσχημος μπορεί να μοιάζει κάποιος που τα έχει όλα; Που κοιτάς την ομορφιά; Το ξέρεις ότι εκεί έξω, δεν κρατάει για πάντα. Το ξέρεις ότι πρέπει να τη φροντίζεις κάθε μέρα. Το ξέρεις ότι αυτή η ομορφιά του "από έξω" θέλει πολλά για να διατηρηθεί και ποτέ δε σου υπόσχεται αιώνια παρουσία. Το ξέρεις ότι μία μέρα θα σε προδώσει. Το ξέρεις ότι το δικό σου "από έξω" μια μέρα θα είναι λίγο μπροστά σε κάποιου άλλου. Ξέρεις ακόμη πως και αυτή η ομορφιά, αυτή που βλέπεις και θαυμάζεις, βγαίνει από μέσα σου. Το ξέρεις, μην το αρνείσαι. Και ξέρεις και πολύ καλά πως όλα είναι εφήμερα. Ξέρεις ακόμη πως το "μέσα σου" θέλει πολλή δουλειά και κόπο για να μοιάσει όμορφο στα μάτια κάποιου; Ξέρεις ότι παρά τη δουλειά και το "στρώσιμο" αυτός ο κάποιος ή η κάποια πολύ πιθανό να μην το αναγνωρίσει ποτέ; Ξέρεις πως από τις ερωτικές σχέσεις αυτό που πραγματικά λείπει είναι ο έρωτας;;; Γιατί το από έξω το ποθείς, σε τρελαίνει, το γουσταρεις. Το από μέσα όμως, το φοβάσαι, δεν το αντέχεις, σε στοιχειώνει. Δεν είναι το χρώμα ή το σχήμα των ματιών που σε κοιτάνε. Είναι ο τρόπος που καρφώνεται ένα ξένο βλέμμα πάνω σου. Και αυτό σε τρομάζει. Το να βλέπει ένα άγνωστο ζευγάρι ματιών αυτά που κρύβεις μέσα σου. Και συνήθως το γιατί είναι πολύ απλό...Κανείς δεν κρύβει κάτι άσχημο. Κρύβουμε αυτό που φοβόμαστε πως θα μας πάρουν, εκείνο που είναι τόσο όμορφο, τόσο πολύτιμο για μας που δε θέλουμε να μας το στερήσουν. Κρύβουμε την ομορφιά γιατί δε μπορούμε να την αφήσουμε να φύγει. Και τότε είναι που μάλλον την πατάμε...Και ξεχνάμε που την έχουμε βάλει..όμορφοι άνθρωποι από μέσα, αλλά τόσο μα τόσο αποπροσανατολισμένοι...

Τώρα μπορώ ήσυχη να επιστρέψω στα κείμενα του εξευρωπαϊσμού και των φυσικών καταστροφών...

Του καθενός ο νταβατζής...

Όλοι μας έχουμε το δικό μας κρυφό νταβατζή. Δεν είναι ψέμα, δεν είναι νέο, δεν είναι αποκάλυψη μεγατόνων, δεν είναι αναπάντεχο ερώτημα, ούτε αιώνια απορία. Όλοι έχουμε εξασφαλίσει μία μικρή γωνιά μέσα μας για αυτόν το βαρύμαγκα τύπο που μας κατατρέχει, μας "τρέχει" και μας ταλαιπωρεί. Πότε περιπαικτικά και άλλοτε με ζήλο, καμιά φορά με σαρδόνιο χαμόγελο και άλλη φορά με γέλια μικρού παιδιού. Το μάθαμε το τυπάκι, το ξέρουμε, το αναγνωρίζουμε και κάποιες ώρες δύσκολες το διασκεδάζουμε κιόλας, ζητώντας λύτρωση και αυτοτιμωρία. Α, μα τι σου γράφω...Πότε η αυτοτιμωρία ήταν αρκετή; Πότε εμείς ήμασταν αρκετά καλοί στο να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να μας τιμωρούμε, δίκαια και αμερόληπτα, αντικειμενικά και επανορθωτικά; Σπανίως θα σου πω, γιατί απεχθάνομαι το ποτέ.

Του καθενός ο νταβατζής, είναι συνήθως μία πίεση, μία ενοχή, μία ανάγκη άφατη, ένα πρόσωπο, μία λέξη ή και όλα αυτά μαζί. Είναι πάντα δίπλα σε κάθε πράξη και περιμένει να την καταστρέψει, σε κάθε πρόταση και περιμένει να τη συμπληρώσει, σε κάθε βλέμμα και προσπαθεί να το γεμίσει, σε κάθε όνειρο και προσπαθεί να το ξυπνήσει. Για αυτό και είναι νταβατζής. 

Αν πάλι γίνει έρωτας νταβατζής, τότε την έκατσες. Άσχημα. Παίρνει χωρίς ποτέ να δίνει. Ζητάει και διεκδικεί. Απαιτεί και εξασφαλίζει. Και όταν αρνείσαι επιμένει. Δε σου δίνει σημασία, δε σκέφτεται στη θέση σου, δεν έχει μάθει να σ' ακολουθεί, δε θέλει να μάθει τι θέλεις και αγνοεί άκαρδα κάθε διάθεση. Και αν τύχει και του κάνεις γλύκες, θυμώνει και θίγεται, σου γυρνάει την πλάτη, σε κοροϊδεύει. Και όταν θέλει εκείνος γλύκες, σου θυμώνει, σου φωνάζει, σ' αναγκάζει. Και ξέρεις, ότι απ' αυτόν το νταβατζή ίσως και να γλιτώσεις...Αν προσπαθήσεις. Αν είσαι τυχερός, θα τα καταφέρεις. Αν είσαι ακόμη πιο τυχερός θα πέσεις στον επόμενο και θα είναι λίγο καλύτερος. Αν πάλι είσαι άτυχος θα πέσεις σε χειρότερο ή και στον ίδιο. Και ξέρεις, αν του την κάνεις μια φορά, μετά αλίμονό σου!

Αν πάλι γίνει μία φωνούλα μέσα σου, σκάσε και άκουσέ την. Ίσως, σε βγάλει απ' το αδιέξοδό σου. Ίσως, σου δείξει νέες "πιάτσες". Ίσως, σε σώσει από τον εαυτό σου. Ίσως, σου μάθει πως να προστατεύεις τη ψυχή σου...

Ποιός γλίτωσε ποτέ από ένα νταβατζή;

Δεν έχει σημασία αν ο δικός σου θα σ' ακολουθεί παντοτινά. Το μόνο που μετράει είναι να μη γίνει η ψυχή σου ΠΟΡΝΗ. -

Σε μία επόμενη ζωή φρόντισε να ζήσεις...ή και τώρα.

Είμαι σχεδόν σίγουρη. Το έχω σκεφτεί εκατοντάδες φορές και έχω βρει νομίζω ένα σταθερό σχέδιο για το μέλλον. Και όχι μόνο το έχω βρει, αλλά είμαι σίγουρη σου λέω, πως έτσι ακριβώς θα γίνουν όλα. Στην επόμενη ζωή μου, λοιπόν, θα είμαι μία μποέμ καλλιτέχνιδα. Μποέμ στο πνεύμα, με ανάλαφρη διάθεση και καρδιά που δεν παρεξηγεί, όχι επειδή δε ξέρει πως, αλλά επειδή δεν τις χρειάζονται άλλες παρεξηγήσεις. Ζωγράφος κατά προτίμηση, γιατί τα χρώματα ποτέ δεν είναι αρκετά για έναν άνθρωπο. Και μέσα και έξω 'του.' Με υπέροχη φωνή, σπάνια ομορφιά, καταπράσινα μάτια κ σκούρο δέρμα. Και όλα αυτά, έτσι, για να μπορώ να αποδεικνύω ότι το εξώφυλλο δεν έχει καμία, μα καμία σημασία...Όπως και το ίδιο το βιβλίο άλλωστε. Γιατί το μόνο που μετράει είναι πως θα επιλέξουμε να το διαβάσουμε. Θα είμαι μάλλον Γαλλίδα, θα ζω παντού, με πολλούς φίλους και μία ή ίσως καμία μακροχρόνια σχέση. Θα καπνίζω με στυλ και θα σπουδάζω ιατρική ή αρχιτεκτονική από χόμπι..Γιατί τόσος ελεύθερος χρόνος πως μπορεί να γεμίσει από μόνος του;;;
Θα φοράω φαρδιές μπλούζες με κοντά σορτσάκια κ πανύψηλες μπότες, δε θα κοιμάμαι τα βράδια και δε θα είμαι ποτέ μόνη στο σπίτι..στο κέντρο κάποιας πόλης με πολλή φασαρία και μεγάλα παράθυρα. Ποτέ μπαλκόνι. Όλος ο ορίζοντας και κάθε προοπτική θα εξαρτώνται από πολλά, μεγάλα παράθυρα. Και πάλι, δεν έχει καμία, μα καμία σημασία αν θα είναι από μπαλκόνι ή μέσα από παράθυρο η θέα. Γιατί το μόνο που μετράει είναι ο τρόπος που επιλέγουμε να κοιτάξουμε τον ορίζοντα.
Λέμε τώρα...Η άλλη εκδοχή είναι να γεννηθώ άντρας. Έτσι σκέτη.
Αλλά αυτή δε φαίνεται να σου αρέσει. Το βλέπω.θα σου κάνω και το πορτραίτο..Και αν τύχει να με ρωτήσουν ποιος είναι ο εικονιζόμενος, θα πω μία ψυχή απ' το ασυνείδητο...
Και θα 'σε πουλήσω' σε έναν Εβραίο από την Ισπανία, έμπορο έργων τέχνης...Θα καταλήξεις στο σπίτι κάποιου Ρώσου στο Λονδίνο...Ξέρω ότι σου άρεσε το Λονδίνο.
Και με τα 'λεφτά σου' (από το πορτραίτο σου βρε) θα πάω στη Μαδέρα για 2 βδομάδες..
Και θα με ρωτήσεις:δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να συναντηθούμε????
Πέρασε θα σου πω και από το δικό μου το μυαλό αυτό. Αλλά όχι ακόμη.
Θα συναντηθούμε όταν θα είμαι 34 κ συ ίσως λίγο πιο ώριμος...χρόνια μετά στον Καναδά.
Εσύ θα είσαι μουσικός της Κλασσικής. Αλλά θα είσαι αλήτης και ανέμελος.
Εγώ θα έχω γίνει χειρούργος. Γιατί τελικά η ζωή είναι βαρετή, όταν κυλάει μόνη της με τον 'ελεύθερο χρόνο'.
Θα είμαστε εκεί με παρέα, θα βρεθούμε στο δρόμο, νωρίς το πρωί κ θα ρίξεις πάνω μου τον καφέ σου.
Θα σε βρίσω.
Θα ανάψω τσιγάρο κ θα φύγω γρήγορα. Πάντα περπατάω γρήγορα.
θα με ψάξεις.
Θα σου πάρει λίγο χρόνο να με βρεις..θα συναντηθούμε στο Μπαλί..σε μία υπαίθρια αγορά..θα βγούμε για λίγο καιρό κ θα αποφασίσουμε να δοκιμάσουμε κάποια άλλη στιγμή. Πολλή 'ενήλικη' απόφαση αυτή.
θα βρεθούμε 2 χρόνια μετά στη Γαλλία..θα περπατάμε στην Σεν Ζερμέν κ ξαφνικά θα με φιλήσεις κολλώντας με στον τοίχο.
Οι Γάλλοι δε θα μας κοιτάξουν..Δεν έχουν ανάγκη από το δικό μας χαζορομάντζο. Θα συνεχίσουμε για ώρα κ μετά θα καταλήξουμε σ' ενα στενό στο 9ο arrondissement...
Θα ξημερώσει και θα τρώμε μακαρόν σε όλα τα χρώματα στο σπίτι μου..Θα παίζεις κοντραμπάσο και θα σου διαβάζω άρθρα μόδας. Όλα ταιριάζουν αν το καλοσκεφτείς. Φτάνει να προσπαθήσεις να τα συνδέσεις ή να τα συνδυάσεις... Δε ξέρω ποιο ρήμα είναι πιο αποτελεσματικό.
Δε θα βγούμε ενάμιση μήνα από το σπίτι. Και γιατί άλλωστε; Ότι θέλουμε είναι εδώ μέσα. Κρυμμένο, κολλημένο στους τοίχους. Μαζί μας στο κρεββάτι, στο σαλόνι, στα έπιπλα. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω για εμάς. Και ίσως εκεί έξω να μην υπάρχει και το εμείς.
Και μετά θα αποφασίσουμε να ανοίξουμε τις κουρτίνες και να βγούμε απλώς για περπάτημα.
Εκεί, περπατώντας, βιαστικά σα να μας κυνηγάει η ζωή, ξεχασμένοι από το φως και την πολυκοσμία, θα μάθουμε ξανά τι θα πει σχέση.

Πότε κλαίνε οι ερωτευμένοι.

Κλαίνε, όταν δε μπορούν να αφήσουν τον εαυτό τους να νιώσει τον έρωτα, όπως θα τους άξιζε και όπως θα άξιζε και στον ίδιο τον έρωτα. Δεν είναι δίκαιο να ερωτεύεται κανείς και να μη μπορεί να το δείξει. Δεν είναι λογικό να θέλει κάτι τόσο απλό ένας άνθρωπος και να μην έχει τα μέσα να το ζήσει. Γιατί από θέληση όλοι οι ερωτευμένοι σκίζουν! Και αυτή η πεζή ανικανότητα εντοπισμού των κατάλληλων μέσων, πάντα γειώνει και τα πιο 'απογειωμένα' αισθήματα...

Κλαίνε, όταν αυτό που ερωτεύτηκαν δεν είναι πια το ίδιο. Όταν αυτό που έβλεπαν, καταλαβαίνουν πως δεν είναι αυτό που έβλεπαν οι επιθυμίες και οι προσωπικές τους ανάγκες.. Γιατί τι είναι ο έρωτας; παρά η ανάγκη να βρει ένας ερωτευμένος κάποιον/α που να ταιριάζει γάντι στις δικές του/της επιθυμίες. Και συνήθως στην αρχή, όλες οι επιθυμίες μοιάζουν ίδιες...ακόμη και αν είναι μερικές λέξεις που τις κάνουν να φαίνονται ίδιες.

Κλαίνε, όταν ο έρωτας τους πτύει (φτύνει, πως να το πω κομψά;). Όταν όλα όσα τους περιτριγυρίζουν είναι τόσο ακατάλληλα και αταίριαστα, τόσο 'κουρασμένα' και άβολα. Πως να ασχοληθείς με τον έρωτα, αν 43 άλλα θέματα σου τριβελίζουν το μυαλό; Και θα μου πεις κ εσύ...μα με τον έρωτα ξεχνάει ο άνθρωπος! Και θα σου πω και εγώ, πως με τον έρωτα ξεχνιέται.

Κλαίνε και όταν ο έρωτας τους βασανίζει. Όταν τους ζητάει να γίνουν υπεράνθρωποι με ειδικές ικανότητες να τα προλαβαίνουν όλα, να τα μπορούν όλα, να μη ζητάνε τίποτα, να μη θέλουν τίποτα, να είναι παντού και κυρίως...για πάντα. Ποιός ζει για πάντα όμως;

Κλαίνε, όταν δε θέλουν πια τον έρωτα. Όταν δε μπορούν να το διαχειριστούν και να το ζήσουν. Όταν δε μπορούν να τον αφήσουν ελεύθερο, να αναπνεύσει, να μεγαλώσει. Θέλησε ποτέ κανείς να ζήσει ένα μικρούλη έρωτα;

Ρίχνουν, όμως, μαύρο δάκρυ, όταν αυτό που έχουν ερωτευθεί δε ξέρουν τι να το κάνουν...Και μαζί τους κλαίει και ο έρωτας...

Ο αντι-ήρωας είναι ένας ψεύτης ήρωας...

Κάπως έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις...Γεμάτες από αντι-ήρωες. Νομίζεις ότι είσαι χαμένος και απελπισμένος. Και ξαφνικά, ενώ μπορείς και δεν το ξέρεις, ενώ θα το κάνεις, αλλά, ακόμη δε θέλεις να σωθείς, σου ξεφυτρώνει ο αντι-ήρωας. Και σε πείθει αριστοτεχνικά ότι σε έχει σώσει. Και νιώθεις υποχρέωση σε κάποιον άνθρωπο που σε έχει πείσει για κάτι που δε ζήτησες και δε χρειάστηκες. Ο αντι-ήρωας δεν είναι απλώς ένας ψεύτης ήρωας. Είναι μία μεγάλη παγίδα, μία πελώρια φούσκα, ένα κατασκεύασμα που σου δημιουργεί το αίσθημα της υποχρέωσης. Υπάρχει κάτι χειρότερο από την υποχρέωση;

Υποχρέωση.

Κάτι που πρέπει να κάνει κανείς επειδή έχει καθήκον ή χρέος να το κάνει. Η υποχρέωση είναι κατά κάποιον τρόπο επιβεβλημένη. Είτε από τον εαυτό μας, είτε από άλλους. Μπορεί να είναι επαγγελματική, κοινωνική ή απλά ηθική υποχρέωση. Οι επαγγελματικές είναι σπουδαίες. Συνήθως δίνουν το κίνητρο για εξέλιξη και πραγμάτωση των προσωπικών στόχων στο χώρο της εργασίας. Είναι αυτές που προγραμματίζουν την καριέρα και τη σταδιοδρομία του ανθρώπου. Ειδικά των αφηρημένων ανθρώπων...Τους βάζουν σε μία τάξη, σε μία οργάνωση. Και αν δεν είναι αφηρημένος ο άνθρωπος του δίνουν απλώς μεγαλύτερη ώθηση. Οι κοινωνικές είναι ζόρικες. Μερικές φορές τις εκπληρώνει κανείς από φόβο μήπως κακοχαρακτηριστεί, από την ανησυχία μήπως τον αφήσουν απ' έξω την επόμενη φορά, από απλή βαρεμάρα ή και από ατόφια περιέργεια. Μερικές από αυτές είναι ευχάριστες και άλλες απλώς συνηθισμένες. Όλες είναι κάποια στιγμή αναπόφευκτες. Οι ηθικές είναι ταλαιπωρημένες. Καμιά φορά συνοδεύονται από τον ανάλογο ηθικό κώδικα, κάποιες άλλες φορές πάλι δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν. Είναι αλλοπρόσαλλες. Άλλοτε σε πιέζουν να κάνεις κάτι και άλλοτε σε αποδεσμεύουν από την ανάγκη αυτή. Δεν έχουν σταθερότητα. Είναι υποκειμενικές. Και ποιος άνθρωπος είναι τόσο σταθερός για να τις διατηρήσει αλώβητες; Ουδείς. Και δεν είναι υποκειμενική η διαπίστωση. Όλοι αλλάζουν. Κάπου, κάπως και κάποτε. Και συνήθως, σε αυτή την αλλαγή παίζει μεγάλο ρόλο η έννοια της υποχρέωσης. Μίας συγκεκριμένης για την ακρίβεια: της δέσμευσης. Και όχι δε μιλώ για τη δέσμευση με τη μορφή των σχέσεων. Αυτές είναι άλλο κομμάτι, απελευθερωμένο από τις μίζερες και βασανισμένες υποχρεώσεις. Ή έτσι πρέπει τουλάχιστον να είναι...

Δέσμευση.

Οι ανθρώπινες σχέσεις σκεπάζονται από τη σκιά αυτής της ανάγκης, αυτής της φοβίας, αυτού του αθώου φαινομενικά συναισθήματος που θυμίζει κάτι από όλα αυτά, αλλά δεν είναι τίποτα. Δεν είναι η δέσμευση που κρατά κάτι στη ζωή μας. Δεν είναι η δέσμευση που μας 'υποχρεώνει'. Η δέσμευση είναι ένα απλό θεωρητικό παιχνίδι. Πως να δεσμεύσεις κάτι άλλωστε; Είτε είσαι αντι-ήρωας, είτε ένας απλός καθημερινός ήρωας. Χωμένος μέσα σε ατέλειωτες υποχρεώσεις κάθε είδους. Χαμένος μέσα σε διάφορες ανάγκες και απαιτήσεις. Ο αντι-ήρωας αυτό κάνει. Προσπαθεί να σε δεσμεύσει με ποικίλες υποχρεώσεις. Γιατί δε μπορεί αλλιώς. Δεν έχει μάθει αλλιώς και δε θέλει να μάθει αλλιώς. Βολεύτηκε. 

Μα ακόμη και αν ξέρεις πως να δεσμεύσεις κάτι, είσαι σίγουρος ότι θέλεις;

Η 'ιντελεκτουέλ' έκφραση της ερωτικής κάθαρσης κ ο 'κομ ιλ φο' εκχυδαισμός της...

Μια σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Όχι για να τη δει ο κόσμος.΄Οχι, σε καμία περίπτωση και σε καμία υποπερίπτωση. Ο κόσμος δε χρειάζεται να βλέπει. Ο κόσμος είναι μέσα στα μάτια αυτού που ερωτεύεσαι. Το ξέρεις και το ξέρω. Όλοι το ξέρουν. Πως ο έρωτας αποβλακώνει, απογειώνει και προσγειώνει, σε πιάνει απ το χέρι και σου λέει έλα να θυμηθούμε μαζί δυο-τρία παραμύθια. Και εσύ τα ακούς και χαμογελάς. Το ξέρεις ότι καμία λέξη δεν πρόκειται να ακούσεις. Αλλά θα θυμάσαι τη ζεστασιά της φωνής που σου τα αφηγείται. Ο έρωτας σε προσπερνά. Πιάνει το μέσα κόσμο σου και σε ξεχνά. Σε αφήνει μέσα σε μία σφαίρα αλλοτινής πραγματικότητας και τη σημερινή την αφήνει λευκή. Αν το χειριστείς σωστά ετούτο το συναίσθημα μπορεί τα χρώματά σου να τη γεμίζουν με ζωντάνια και φως. Και τότε παύει να 'ναι μία απλή πραγματικότητα. 

Μία σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Να της δείχνεις αυτά που φοβάσαι και αυτά που θέλεις να φοβάσαι. Όχι γιατί θα σε πληγώσουν ή θα σε πονέσουν, αλλά, γιατί έχεις ανάγκη να φοβάσαι κάτι. Και αυτό το κάτι είναι ότι πολυτιμότερο έχεις για τον εαυτό σου. Θες δυο μάτια, θες ένα χάδι, θες ένας τρόπος να φιλάς ή κάποιος άλλος για να σε φιλάνε...Ότι και αν φοβάσαι, το φοβάσαι γιατί σημαίνει για σένα πολλά. Δε μπορώ να πω τα πάντα, γιατί οι μεγάλες λέξεις με φοβίζουν...

Μία σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Να βλέπει αυτά που μπορεί να ζηλέψει απ τις υπόλοιπες και να μη νιώθει φθόνο. Να ξέρει ότι είναι πολλή καλύτερη από τις άλλες και ας μην έχει σημασία αυτός ο ερωτικός ανταγωνισμός. Αλλά θα ξέρει ότι έχει και αυτή υπόσταση, επίσημη ή ανεπίσημη, πρόσκαιρη ή μακροχρόνια, παθιασμένη ή λίγο πιο αγαπησιάρικη.. Εξαρτάται από τη διάθεση...Τη δική σου, όχι της σχέσης...

Μία σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Να μιλάς για αυτήν. Να της δίνεις λέξεις τρυφερές και χαρακτηρισμούς αλλοπρόσαλλους για τους άλλους και πολύ λογικούς για σένα. Μία σχέση θέλει λέξεις και γέλιο για να στρώσει. Γιατί το μυαλό θυμάται τις λέξεις και η ψυχή ομορφαίνει με το γέλιο. Και μια σχέση αυτό το νόημα δεν έχει; Να κάνει τις ζωές όμορφες και γεμάτες; Να σου μαθαίνει όσα δεν ήξερες ότι δε ξέρεις και άλλα που αν και τα είχες μάθει κάποτε σου φαινόταν βαρετά και ανούσια; Να σε περπατάει σε μέρη που δεν είχες πάει ποτέ με το μυαλό και στα υπόλοιπα που δεν ήξερες πως να πας; Να σου δείχνει τι έχει μέσα της για σένα και εσύ να μη ξέρεις πως να της το πάρεις; Γιατί στο λέει ότι είναι για σένα...Και εκεί, την ώρα που στο λέει παίρνεις τη δική σου κάθαρση. Μία σχέση ποτέ μα ποτέ να μην την αφήνεις μόνη... Μία σχέση σε θέλει εκεί, κοντά της, να τη νοιάζεσαι και να τη σκέφτεσαι χωρίς εκείνη να σου δείξει τα νοητά και τα αυτονόητα της..Γιατί τι να την κάνεις μία σχέση που δε ξέρει πως να συ φερθεί, πως να σε διαβάσει, πως να σ' αγκαλιάσει; Μία σχέση απαιτεί την παρουσία σου εκεί...Γιατί αν την εγκαταλείψεις τότε θα πάρεις την εκχυδαϊσμένη της μορφή. Και δεν το θέλεις...(Και το ξέρεις, γιατί η μορφή αυτή δε θα είναι καθόλου 'καθως πρέπει'...)

Η ανολοκλήρωτη συνοχή της πάλαι ποτέ εξευρωπαϊσμένης Ελλαδίτσας.

Σήμερα λέω να μιλήσουμε σοβαρά. Για αλλαγή βρε αδερφέ. Εξάλλου, κανείς δε μπορεί να παραβλέψει όσα συμβαίνουν γύρω του. Ειδικότερα, όταν αυτό που είναι γύρω του, κάποιες στιγμές συμπεριλαμβάνει και τον ίδιο στις δραστηριότητες και τις ανησυχίες του.

Η ολοκλήρωση γεννήθηκε γύρω στο 1950, όταν μέσα από τα ερείπια ο Winston Churchill οραματίστηκε ουτοπικά και ειδυλλιακά την ευκαιρία για ασφάλεια και ειρήνη, υπό το μοντέλο των ηνωμένων πολιτειών της ευρωπαϊκής ηπείρου...Λόγια και βλέψεις μεγάλων ανδρών. Σχέδια με προοπτικές. Και οι προοπτικές, όπως όλοι ξέρουμε, είναι πάντοτε ανεξάντλητες. Όπως και όλα τα θεωρητικά κατασκευάσματα. Βέβαια, το ότι θέλησε να μιμηθεί τις αμερικανικές πολιτείες με προβληματίζει, όταν βλέπω ρήσεις του ιδίου, διατυπωμένες κάπως έτσι "

You can always count on Americans to do the right thing - after they've tried everything else". Θα αφήσω τον Winston και θα δείξω εμπιστοσύνη στους νεολειτουργικούς. Θετικές λέγανε λειτουργίες θεσμικών οργάνων που θα προκαλούν θετικές αντιδράσεις ηγετών πάσης φύσεως  που επιδρούν θετικά στις κοινωνικές ομάδες και φέρνουν τα κράτη έθνη πιο κοντά με τη δύναμη της πολλαπλασιαστικής ενέργειας ή spillover effect...Και αν επέλθει η υπερεθνική θεσμική νομιμοποίηση, έρχεται στο κατόπι και η ολοκλήρωση...Παγίδα: η πολυεπίπεδη διακυβέρνηση και η διστακτικότητα των κρατών να απωλέσουν την κυριαρχία τους σε θέματα υψηλής πολιτικής...

Η συνοχή από την άλλη είναι ευρωπαϊκή πολιτική που αποσκοπεί στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής αγοράς, ώστε να καταστεί η ένωση ισχυρότερη συνολικά. Επιχειρείται με ποικίλα έργα τα οποία στοχεύουν στην περιφερειακή ανάπτυξη. 27 κράτη μέλη λένε οι αριθμοί της Ε.Ε. 271 περιφέρειες και 347€ σε δις ( ή δις σε ευρώ) για την περίοδο 2007-2013.

Εξευρωπαϊσμός. Νεολογισμός που πλάστηκε από άλλους μεγάλους άνδρες, λόγιους αυτή τη φορά, γύρω στα 1870, για να περιγράψει ολοκληρωμένα τη διαδικασία πρόσληψης ευρωπαϊκών ηθών, τρόπων, πολιτισμού αλλά και κεφαλαίων... από την Ευρώπη προς τη νέα, εδαφικά, αλλά, και τη νέα συνταγματικά κατοχυρωμένη Ελλάδα.

Σε τι διαφέρει εκείνη η χώρα από τη σημερινή; Θα αφήσω τον Winston να απαντήσει και πάλι..."Courage is what it takes to stand up and speak; courage is also what it takes to sit down and listen." Ίσως, αν έχει δίκιο, η Ελλάδα να μην είχε γίνει ποτέ Ελλαδίτσα...

***Ολοι κάνουν λάθη. Όμως, όταν επαναλαμβάνει κανείς τα ίδια λάθη, με τον ίδιο λάθος τρόπο, είναι νομίζω το μεγαλύτερο λάθος.

το ανυποψίαστο όφελος του κατατρεγμένου timing...

Πόσες φορές δεν έχεις ευχηθεί/προσευχηθεί/αναθεματίσει/εξοργιστεί (βάλε όποιο ρήμα θες, μόνη μου δε θα το πετύχω) να μπορούσες να προλάβεις ένα τρένο για να σε πάει κάπου όπου όλα περιμένουν εσένα, μία συνάντηση με εκείνον/η που σου λείπει, ένα γνωστό στο απέναντι πεζοδρόμιο που τρέχει πνιγμένος από το άγχος, μία προβολή που συνήθως είναι και η τελευταία, ένα τραγούδι στο ράδιο που το ανοίγεις πάντα την ώρα που τελειώνει και σου αρέσει τόσο, ένα χαμόγελο από εκείνα που δε ξέρεις αν θα ξαναδείς (και δε ξέρεις αν θέλεις να μη ξαναδείς), ένα δάκρυ λιγότερο από εκείνα που προκάλεσες (ξέροντας πως δεν ήθελες να προκαλέσεις)...

Να προλάβεις. Τι θέλεις να προλάβεις; Τις υποχρεώσεις ή τις ανάγκες σου; Τα θέλω ή τα πρέπει σου; Τα ναι των άλλων ή τα όχι τα δικά σου; Τα παιδικά σου σχέδια ή το παιδί μέσα που τρέχει φοβισμένο να γλιτώσει από σένα; Να προλάβεις εσένα πριν γίνεις όλα όσα μισούσες και απέφευγες; Να προλάβεις το χρόνο πριν σου μείνει πάλι εκείνο το 'λίγο ακόμα, λίγο ακόμα μόνο' που βιάζεται και πνίγεται και ασφυκτιά γιατί δε θέλει να σ' αφήσει στο αύριο ή στο χθες, στο θα 'πρεπε του αύριο και στο ήθελα του χθες..Το τώρα θέλεις να προλάβεις, το ξέρω...

Αλλά το τώρα σκοντάφτει πάνω σου. Σε φόβους και αμήχανα αστεία. Στα ανύποπτα κίνητρα και στα μικρά προσωπικά στοιχήματα. Στα μάτια που λένε την αλήθεια και στα χείλη που αρνούνται να μιλήσουν. Και σου μένουν οι ματιές. Από εκείνες που σε καρφώνουν και εσύ θέλεις και άλλες.

Και κοιτάς δεξιά και αριστερά μήπως τις πετύχεις τυχαία. Και χαμογελάς για να αποφύγεις το δάκρυ. Και ακούς τραγούδια από εκείνα που είχες υποσχεθεί να μην ακούς πια. Και θέλεις. Θέλεις τόσο πολύ να πάρεις εκείνο το τρένο που θα σε πάει εκεί όπου όλα περιμένουν εσένα.

***Μήπως ξέρεις τι ώρα φεύγει;;;

Ρεαλιστικά ρομαντικοί....κ όμως γίνεται...αλλά είναι τόσο ξενέρωτο!

Σήμερα είχα να σου πω πολλά. Δυστυχώς, θέλω να σου πω λιγότερα. Και ευτυχώς, έχω ξεχάσει τα πιο πολλά από αυτά. Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για σένα;Ή μήπως το ανάποδο;Θα ήταν ψέμα να σου πω πως όλα είναι καλά. Αφού δεν είναι και το ξέρεις. Το βλέπεις. Το ακούς. Τους ανθρώπους δεν τους νιώθεις από τις λέξεις που ξεστομίζουν μεγαλεπήβολα και άσκοπα. Τους νιώθεις από τη ζεστασιά της φωνής τους, από τον τόνο και τη χροιά, τους καταλαβαίνεις από το ρυθμό των λέξεων και από τον τρόπο που τις αναζητούν μέσα στο κεφάλι τους. Όχι, όμως από τις λέξεις. Ποτέ από αυτές. Οι λέξεις λένε τα μεγαλύτερα ψέμματα. Οι λέξεις ρωτάνε και απαντούν, καυχιούνται σα νάρκισσοι χωρίς να βλέπουν ότι η λίμνη έχει γεμίσει από το είδος τους, βγάζουν γλώσσα και αντιδρούν προσβλητικά, οι λέξεις ματαιοπονούν και ονειροπολούν χωρίς να ξέρουν ποια είναι η διαφορά των ρημάτων. Αν και φαντάζομαι πως αρκεί η μεταξύ τους σύνδεση... Οι λέξεις είναι στολίδια του λόγου. Περιττές. Απλώς.

Έχασα όλες τις λογικές μου ακολουθίες εξαιτίας τους. Και τώρα που έχω μείνει με ένα αναπόδεικτο θεώρημα, ψάχνω νέες λέξεις για να το αποδείξω...Ψάχνω και άλλα παλιά θεωρήματα γεμάτα πιθανότητες και όρια, καμιά φορά τρέχω στη γεωμετρία μήπως και μία ακόμη επιστήμη φανεί χρήσιμη με τα μικρά χαριτωμένα σχηματάκια της και τις πολλές πολύπλοκες διαστάσεις της. Και μετά θυμάμαι μία θεωρία για τον έρωτα και λέω μέσα μου, ποιά απόδειξη και ποιό σχήμα θα μας σώσει;Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι...Και φυσικά δεν είμαστε, ούτε θα είμαστε ποτέ μοναδικοί. Αλλά και εκεί που το λέω, απόκριση δεν παίρνω. Και αν ήθελα να ζω με εναλλαγές, τι θα με εμπόδιζε..Αφού μπορώ και εγώ, όπως μπορούμε όλοι μας, να δω τον κόσμο όπως θέλω, γιατί να στριμωχτώ σε μια στημένη ονειροπόληση που αύριο ίσως ξεφτίσει; Γιατί να αφήσω μία ουτοπία να με κάνει παίγνιο και έρμαιο των διαθέσεών της; Γιατί ο ρομαντισμός τι άλλο είναι, πέρα από τη διάθεση;

Και το βαριέμαι τόσο αυτόν τον αδιάφορο ρομαντισμό. Και επιστρέφω σα βρεγμένη γάτα στον ωμό ρεαλισμο. Το αστείο ξέρεις ποιό είναι; Αντι να με διώξει, αυτός ο διαολεμένος σύντροφος της πεζότητας, μου κλείνει το μάτι και μου ψιθυρίζει σαρδόνια εγώ σου τα λεγα,θυμάσαι; Και έχει δίκιο...Γιατί μου τα είχε πει πολλές φορές και άλλες τόσες του γύρισα την πλάτη... Αλλά είναι πάντα εκεί. Δε σε διώχνει. Δε σε ξεχνά. Δε σε πληγώνει. Διορθώνει τις ζημιές των πάλαι ποτέ ατέρμονων ρομαντισμών σου.Και τον ευγνωμονείς που υπάρχει...

Ούτε ο ρομαντισμός, ούτε ο ρεαλισμός, ούτε κανένας άλλος φευγάτος ή πιο συντηρητικός -ισμός έχουν μέτρο. Καμία ανθρώπινη σχέση, καμία θεωρία, καμία πράξη δεν εμπεριέχει την έννοια του μέτρου. Μόνο η λογική. Αλλά και αυτή είναι χρήσιμη μόνο για τη διεκπεραίωση. Είναι το εκτελεστικό όργανο. Και βιαθιά μέσα σου το ξέρεις. Και το επιλέγεις.

Οι άνθρωποι δε ξερουν να κάνουν πράξεις, δε συμπαθούν και πολύ τις θετικές επιστήμες. Δεν τις συμπαθούν αρκετά για να τις βάλουν στη ζωή τους.. Για αυτό και δε ξέρουν να μετράνε, ούτε τι παίρνουν, ούτε τι δίνουν, ούτε τη σημασία των ανθρώπινων σχέσεων, ούτε το μέγεθος του πόνου που προκαλούν, ούτε την αναγκαιότητα ενός φιλιού ή την ισχύ μιας αγκαλιάς. Και δε ξέρω αν φταίει αυτό...Γιατί σε έναν ωμά ρεαλιστικό κόσμο, μπορεί το φιλί να μην είχε ποτέ μία συγκεκριμένη αναγκαιότητα και η αγκαλιά να μη διέθετε ποτέ κάποια ισχύ...Και αν ισχύει κάτι τέτοιο, πες μου ειλικρινά, τι νόημα έχει ο ρομαντισμός, αν δε μπορεί να αλλάξει αυτόν τον κόσμο;