Όμορφοι άνθρωποι...από μέσα.

Ξεφύλλισα σήμερα 3-4 περιοδικά μόδας. Είπα να απομακρύνω τον εγκέφαλό μου από τα κείμενα του 'εξευρωπαϊσμού' και των 'φυσικών καταστροφών' που με βασανίζουν εδώ και μερικούς μήνες. Αγνόησα την τηλεόραση, όπου 4-5 τύποι τρώνε επιδεικτικά, έπαψα να ακούω τις ειδήσεις για απεργίες και αποκλεισμούς, τιμές αρνιών και πασχαλινούς προορισμούς διασήμων και την ώρα που η παρέα στο σπίτι έπιασε τα μενού του ντελίβερι, κινήθηκα μηχανικά προς το υπνοδωμάτιο. Και στη διαδρομή το ξανασκέφτηκα. Πόσο όμορφος είναι ένας άνθρωπος; Είναι τα μάτια και το βλέμμα του; Είναι το χαμόγελο και η λάμψη του προσώπου του; Είναι το σώμα και η κίνηση; Είναι το στυλ και τα χρώματα πάνω του; Πόσο όμορφος μπορεί να γίνει κάποιος που δεν έχει τίποτα απ' όλα αυτά; Και πόσο άσχημος μπορεί να μοιάζει κάποιος που τα έχει όλα; Που κοιτάς την ομορφιά; Το ξέρεις ότι εκεί έξω, δεν κρατάει για πάντα. Το ξέρεις ότι πρέπει να τη φροντίζεις κάθε μέρα. Το ξέρεις ότι αυτή η ομορφιά του "από έξω" θέλει πολλά για να διατηρηθεί και ποτέ δε σου υπόσχεται αιώνια παρουσία. Το ξέρεις ότι μία μέρα θα σε προδώσει. Το ξέρεις ότι το δικό σου "από έξω" μια μέρα θα είναι λίγο μπροστά σε κάποιου άλλου. Ξέρεις ακόμη πως και αυτή η ομορφιά, αυτή που βλέπεις και θαυμάζεις, βγαίνει από μέσα σου. Το ξέρεις, μην το αρνείσαι. Και ξέρεις και πολύ καλά πως όλα είναι εφήμερα. Ξέρεις ακόμη πως το "μέσα σου" θέλει πολλή δουλειά και κόπο για να μοιάσει όμορφο στα μάτια κάποιου; Ξέρεις ότι παρά τη δουλειά και το "στρώσιμο" αυτός ο κάποιος ή η κάποια πολύ πιθανό να μην το αναγνωρίσει ποτέ; Ξέρεις πως από τις ερωτικές σχέσεις αυτό που πραγματικά λείπει είναι ο έρωτας;;; Γιατί το από έξω το ποθείς, σε τρελαίνει, το γουσταρεις. Το από μέσα όμως, το φοβάσαι, δεν το αντέχεις, σε στοιχειώνει. Δεν είναι το χρώμα ή το σχήμα των ματιών που σε κοιτάνε. Είναι ο τρόπος που καρφώνεται ένα ξένο βλέμμα πάνω σου. Και αυτό σε τρομάζει. Το να βλέπει ένα άγνωστο ζευγάρι ματιών αυτά που κρύβεις μέσα σου. Και συνήθως το γιατί είναι πολύ απλό...Κανείς δεν κρύβει κάτι άσχημο. Κρύβουμε αυτό που φοβόμαστε πως θα μας πάρουν, εκείνο που είναι τόσο όμορφο, τόσο πολύτιμο για μας που δε θέλουμε να μας το στερήσουν. Κρύβουμε την ομορφιά γιατί δε μπορούμε να την αφήσουμε να φύγει. Και τότε είναι που μάλλον την πατάμε...Και ξεχνάμε που την έχουμε βάλει..όμορφοι άνθρωποι από μέσα, αλλά τόσο μα τόσο αποπροσανατολισμένοι...

Τώρα μπορώ ήσυχη να επιστρέψω στα κείμενα του εξευρωπαϊσμού και των φυσικών καταστροφών...