Για να σε αγαπούν, πρέπει να είσαι καλός με όλους.

Για να σε μισούν, αρκεί μόνο το να μην κάνεις τίποτα. Ποιος μπορεί να ξεχωρίσει το θύμα από το θύτη του και ποιος μπορεί να εγγυηθεί τη μη αναστρεψιμότητα των ρόλων τους; Και δε μου λες, ποιος σου σφύριξε, ότι ικανοποιώντας τους πάντες εκπληρώνοντας ατελείωτες λίστες επιθυμιών και διαταγών που εμπνέονται σε ανύποπτο χρόνο, εσύ θα είσαι αγαπητός μεν και ευτυχής δε; Κανείς δε στο σφύριξε, παραδέξου το. Δε σου γεννά ένα πελώριο άγχος όλη αυτή η προσπάθεια, αυτή η ατέρμονη τελειοποίηση του ελαττωματικού εκ κατασκευής εαυτού σου με την προσθήκη νέων upgrades, οι οποίες βασίζονται στις νέες τάσεις της μόδας, σε νέες, ολόφρεσκες ανάγκες του κοινωνικού σου χώρου, σε μοντέρνες πινελιές που θα σε κάνουν το επόμενο absolut victim που θα αγαπηθεί όσο τίποτε άλλο για τα επόμενα 3-4 μηνάκια του έτους; Αν είσαι τυχερός βέβαια και η συναστρία είναι ευνοϊκή και το κάρμα πεντακάθαρο. Και μη νομίζεις, άπαξ και το άγχος σε συναντήσει, έχεις τη χαρά να απολαύσεις μία σχέση με προοπτικές αιωνιότητας και αθανασίας. Θεϊκό; Για να διορθώσεις ένα λάθος πρέπει να βρεις τι δεν πήγε καλά με εσένα. Με το ζόρια θα το εντοπίσεις και θα είναι ακόμη πιο ζόρικη η επιδιόρθωση. Ούτε κατά διάνοια δε θα μπορέσεις να βρεις τα λάθη των άλλων. Αν διαφωνείς, μπορείς να εντοπίσεις το λάθος μου...

Το άγχος είναι παντού. Εάν άγχεσαι συχνά, ξέρεις τι εννοώ. Το νιώθεις σε κάθε σου ασχολία, είτε πρόκειται για την παρουσίαση ενός business plan στη σχολή σου, είτε για την ανακοίνωση μίας στραβής στο αφεντικό σου (το πόσο κουλ ή το πόσο στριμμένος είναι δε μετρά εκείνη τη στιγμή για σένα) ή ακόμη, και για το αν θα πετύχουν τα παρθενικά σου muffins. Ό, τι και αν είναι, είναι το δικό σου άγχος, κομμάτι της καθημερινότητάς σου και έχει κάνει κατάληψη μέσα σου. Μπορείς λένε να απαλλαγείς. Μάλλον θα έχουν δίκιο, αφού σε πολλές περιπτώσεις η εφαρμογή των πρακτικών είχε αποτελέσματα (και εδώ που τα λέμε, σπάνια έχει λογικά αιτήματα να προβάλλει) . Μερικοί λένε πως ωφελεί η βαλεριάνα, άλλοι χαλαρώνουν με ένα ουισκάκι, άλλοι πάλι όταν ερωτοτροπούν και πολλοί όταν γελούν. Το γέλιο. Μαλακώνει λένε τη ψυχή. Δε σου έχει τύχει να είσαι απεγνωσμένος σε σχέδια, χαμένος σε σκέψεις, πνιγμένος από deadlines και κανόνες που δε μπορείς να ακολουθήσεις και ξαφνικά μία φράση απλή, να φθάνει στα αφτιά σου ως η πιο γελοία πρόταση και να παραδίνεσαι σε γέλωτες; Δε μπορεί...Θυμήσου!!! 

Και αν δε θυμάσαι, κάν' το τώρα, κάν' το εκβιαστικά στην αρχή. Μη φοβάσαι, μπορεί να γίνεις λίγο πιο παιχνιδιάρης αλλά, σε καμία περίπτωση δε θα γίνεις χαζοχαρούμενος. Αλλά, και αν γίνεις σε νοιάζει; Στα μάτια των απανταχού στρεσαρισμένων ανθρώπων θα είσαι μακράν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος, θα περάσεις σε κατάσταση ζεν, θα γίνεις είδωλο βρε! Γέλα, προσπάθησε να γελάς με τους φίλους, με την κοπέλα ή το αγόρι σου, με τους συναδέλφους, με τους περαστικούς που βλέπουν ακριβώς το ίδιο αστείο περιστατικό με εσένα, με το διπλανό στο σινεμά, με τον πελάτη που έγινε μάρτυρας της γκάφας σου. Γέλα με όλους, μαζί με όλους. Γέλα με τη ψυχή σου.  

Και αν νιώθεις καμιά φορά το άγχος να σου ζητάει μετανιωμένο συγχώρεση και επαναπροσδιορισμό της σχέσης σας, απλώς θυμήσου μία από τις στιγμές που γελούσες σα να μην υπήρχε τίποτα που να σε απασχολεί, τίποτα που να σε στεναχωρεί, τίποτα που να σε ταλαιπωρεί. Για ποιες new age cures να μιλήσουμε, για ποιες ολιστικές θεραπείες, για ποια 'έξυπνα χάπια' που εντοπίζουν τον πόνο και δρουν ανάλογα-σύμφωνα με ρωσικές ή και κινέζικες πρακτικές; Αφού μπορούμε να ψάξουμε λίγο πιο βαθιά μέσα μας και να τη βρούμε τη λύση. Και αυτή είναι μία επιλογή που δεν πρέπει να μας αγχώνει καθόλου.

Και οι άπιστοι έχουν πίστη...

Απόψε, θα ήθελα να θίξω θέματα πίστης. Πάντα μου άρεσε να επισημαίνω τη διαφορά μεταξύ των άθεων και των άθρησκων ανθρώπων. Η πλειοψηφία όσων δηλώνουν άθεοι, είναι ουσιαστικά, αλλά και εννοιολογικά, άνθρωποι άθρησκοι. Αρκετοί από εκείνους που δηλώνουν πιστοί, είναι στο μεταξύ άνθρωποι άπιστοι, αδαείς, οι οποίοι απλώς αποδέχονται μία κληρονομιά, μία κοινωνική επιταγή, μία υποχρέωση φόβου και αδιάφορης σημασίας και σημαντικότητας. Να τους ξεχωρίσεις, νομίζω, πως δεν είναι εύκολο. Πιο εύκολο είναι να τους πιστέψεις. Πιο δύσκολο να τους κατανοήσεις. Και ακόμη πιο δύσκολο είναι να τους προσηλυτίσεις στον κόσμο της δικής σου πίστης.

Νομίζω πως ο άνθρωπος μπορεί να επενδύσει σε τρία βασικά πεδία πίστης. Πρώτη και καλύτερη-ανάλογα με την οπτική μας γωνία-είναι η πίστη στον εαυτό του. Δεύτερη, έρχεται-παραμένοντας στην ίδια γωνία-η πίστη ως προς κάτι κοσμογονικό, άγνωστο, απροσδιόριστο, άφθαρτο και υπεράνθρωπο. Τρίτη, είναι η πίστη σε κάποιο αξιακό σύστημα, αν και αυτή η πίστη μπορεί να αντικατασταθεί επάξια από την πίστη στην έννοια της πατρίδας. 

Η πίστη στον εαυτό είναι παράξενα προσεγγίσιμη. Αν πιστέψεις σε υπέρμετρο βαθμό κινδυνεύεις να χαρακτηρισθείς αλαζόνας, εγωκεντρικός, ματαιόδοξος, εαυτούλης. Αν πιστέψεις στον ελάχιστο βαθμό, ελλοχεύει η επικίνδυνη περίπτωση να καταφύγεις σε ειδικούς για την αυτοβελτίωση και την εσωτερική σου ενδυνάμωση. Το μέτρο δεν ήταν ποτέ αγαπημένη έννοια των ανθρώπων αυτού του κόσμου. Ούτε και θα γίνει ποτέ.

Η πίστη σε κάτι ανώτερο, είναι μία χαρακτηριστική πρακτική ανάθεσης ή αν θέλεις μεταβίβασης μέρους των ευθυνών που μας αναλογούν, σε κάτι, κάποιον ή κάποιους που κανείς δε μπορεί να ελέγξει ή να τιμωρήσει. Άλλοι πλάθουν θεούς, θεότητες, ιέρειες, αγγελλούδια ή διαβόλια, άλλοι διαλογίζονται, άλλοι πίνουν καθαρό νερό και τριγυρνάνε ντυμένοι στα άσπρα, άλλοι γίνονται ερημίτες και άλλοι κοσμικοί μεσίες, άλλοι προσκηνούν εικόνες και κάποιοι αγελάδες, άλλοι κοιτάνε τα άστρα και άλλοι τρυπώνουν σε στοές ψάχνοντας την ισχύ ή την εξουσία, μερικοί προσεύχονται και άλλοι αυτομαστιγώνονται. Για κάποιους η πίστη είναι δύναμη και για άλλους αδυναμία.

Η πίστη στην πατρίδα είναι εικονική. Η πατρίδα μας είναι όπου είναι και η καρδιά μας. Τα σύνορα αλλάζουν. Συγχωνεύονται. Τα εδάφη δεν αλλάζουν, μεταβάλλονται όμως οι ιδιότητες. Κάποτε (στη σύγχρονη ιστορία) είχε κανείς το χωριό του, αργότερα την πόλη του και μετά ένα κράτος. Τώρα, ο πολίτης ενός κράτους μπορεί να έχει και αλλού πατρίδα. πχ εμεις οι εξευρωπαϊσμένοι, είμαστε Ευρωπαΐοι πολίτες ή πολίτες των κρατών-μελών όπου διάγουμε βίον ενάρετον; Η πίστη στο αξιακό σύστημα είναι μοναδική για κάθε άτομο και βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στις αξίες που αποδέχεται και ασπάζεται, σέβεται και τηρεί άτεγκτα το συγκεκριμένο άτομο. Και είναι και ένας τρόπος για να βρει την πίστη στον εαυτό του. Αν το σύστημα είναι λογικό και λειτουργικό.

Και πες μου εσύ, που να εναποθέσω αυτή τη δόλια την πίστη, ώστε να μην πάει χαμένος ο κόπος της πνευματικής μου αναζήτησης. Που να πιστέψει κανείς, που να πρωτοπιστέψει, όταν όλα είναι θέμα προσήλωσης και συμμετοχής; Όταν ξεπηδούν από παντού πρόσωπα χαρισματικά, ιδέες, ιδεολογίες, αιρέσεις, γιόγκι, σουφιστές, ανθρωπιστές ή ιδεαλιστές, πεσιμιστές και οπτιμιστές, πολιτικά κινήματα, θεσμοί και φορείς πνευματικής εξουσίας; 

Να πιστέψεις στο άγνωστο; Να πιστέψεις στο παραδοτέο;  Να πιστέψεις στην ύλη; Να πιστέψεις στο άϋλο; Να πιστέψεις στον άνθρωπο; Το άγνωστο μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες, θέλει ρίσκο και τόλμη, αφοσίωση και αναζήτηση. Το παραδοτέο, σε κάνει αποδεκτό, αλλά δεν επιτρέπει την καινοτομία, την έρευνα, την αμφισβήτηση των αρχών και της αυθεντίας. Η ύλη είναι φθαρτή και το άϋλο ανυπόστατο. Και αν σκεφτείς πως την ύλη τη δημιούργησε ο άνθρωπος, ο οποίος είναι δημιούργημα του αγνώστου και παλεύει για τα άϋλα και τα παραδοτέα του, πες μου στα αλήθεια, θεωρείς πως είναι άξιος της πίστης σου;

Trau niemand ab 17

Προχθές είχε πανσέληνο. Και όπως είπαν οι ειδήμονες του αστρολογικού χώρου, πρόκειται για την πιο σκληρή πανσέληνο μετά το 1993. Δε θυμάμαι τι έγινε τότε, πάντως δε θυμάμαι να έγινε και κάτι ιδιαίτερα τρομακτικό ή εξαιρετικά συγκλονιστικό. Σήμερα και τι δε γίνεται...Ο κόσμος καίγεται και πραγματικά, όσο και αν κατηγορούν την πανσέληνο για αυτό, μάλλον, κάτι άλλο είναι υπεύθυνο. Δεν είναι τέλεια η αίσθηση που αποκτά κανείς όταν αφήνει τα πάντα στην τύχη ή την ατυχία του;  Και πόσο άσχημα νιώθει ο ίδιος άνθρωπος, όταν συνειδητοποιεί ότι θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι, να είχε αποτρέψει κάτι άλλο, ότι θα μπορούσε να έχει αποκτήσει πολλά περισσότερα, πολύ καλύτερα, πολύ πιο ταιριαστά στις δικές του προσωπικές επιδιώξεις...
Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού και τι βρήκα; 'Παρηγοριά για τους καταθλιμμένους' έγραφε το χαρτάκι. Ένα μικρό χαρτάκι που μόνο στη θέα του προκαλεί κατάθλιψη, με ένα θλιμμένο πρόσωπο και σκούρα χρώματα...Βγήκαν στο δρόμο οι άνθρωποι και μαζεύουν τους τεθλιμμένους συνανθρώπους...Μα αλήθεια, στο διπλανό σπίτι, στο διπλανό δωμάτιο, στη διπλανή καρέκλα δεν έχεις προσέξει κανέναν; Η κατάθλιψη φαίνεται, δεν είναι ανάγκη να περισυλλέγει κανείς τους ασθενείς έτσι. Το κράτησα, ωστόσο, το φυλλάδιο. Το έβαλα και σε περίοπτη θέση. Γιατί, δε ξέρω ακόμη.
Η δημοκρατία. Πολίτευμα. Το πολίτευμα ως έννοια διαφέρει από το πολιτικό σύστημα. Ωστόσο, κανένα πολίτευμα και κανένα πολιτικό σύστημα δε διαφέρει από το άλλο, όταν ασκείται από τους ίδιους ανθρώπους, με την εφαρμογή των ίδιων πρακτικών και βασιζόμενο στις ίδιες αντιλήψεις και θεωρητικές προσεγγίσεις. Αν σκεφτεί κανείς πως η θεωρητική προσέγγιση της εποχής μας είναι κατηγορηματικά μία, η αρχή του πλουτιζειν αιωνίως, τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως και οι δημοκρατίες του κόσμου είναι όλες ίδιες, αδιάφορα σε ποιά γωνιά του εφαρμόζονται. Δημοκρατία είναι η άσκηση της εξουσίας από το δήμο, το λαό. Αλήθεια, ποια κοινωνία διαθέτει λαό τόσο καλά και ηθικά αναθρεμμένο, ώστε να μπορεί να του εμπιστευθεί τη διαχείριση των εσωτερικών και εξωτερικών της θεμάτων; Μιλώντας για άσκηση εξουσίας είναι προφανές, πως η εποχή μας διαθέτει το ισχυρότερο όπλο στους ηλιθιότερους ανθρώπους για τη επιβολή των απόψεων και των πολιτικών τους. Μπορεί το πρόσωπο που ηγείται να σου φαίνεται χαζό, ωστόσο, ο μηχανισμός που έχει στηθεί πίσω από αυτό το πρόσωπο-για χάρη αυτού του προσώπου-μπορεί και να είναι ο ισχυρότερος μηχανισμός που συστήθηκε ποτέ. Μπορεί. Μπορεί όμως και να είναι η μεγαλύτερη αποτυχία, το πιο γελοίο φιάσκο όλων των εποχών. Πιστεύεις ότι θα το μάθεις ποτέ;
Θα μπορούσε να πει κανείς πως η σύγχρονη κατάθλιψη είναι προϊόν των εξωτερικών ερεθισμάτων που δεχεται ο άνθρωπος συνεχώς και χωρίς φίλτρα προστασίας της σκέψης του. Μήπως το φυλλάδιο μου φανεί χρήσιμο τελικά; Γιατί καμιά φορά νιώθουμε ασφάλεια και ευτυχία, ενώ όλα θα έπρεπε να μας οδηγούν σε κάτι λιγότερο ζοφερό. Και συνήθως η προσγείωση από τα σύννεφα δεν κάνει κανέναν άνθρωπο, ούτε ευτυχή, ούτε ασφαλή...Μήπως είχαν δίκιο, όσοι φώναζαν το Μάη του '68, ''Μην εμπιστεύεσαι κανέναν πάνω από 17 (trau niemand ab 17)'';

Η άγνοια και το άτυπο άβατο των θεωριών.

Μέχρι τώρα στη ζωή μου αγνοούσα πολλά χρήσιμα πράγματα. Όπως τον Chris Evans για παράδειγμα. Αλλά εντάξει, το πρώτο σοκ το ξεπέρασα. Και μετά διαφώνησα με το συνάδελφο, ο οποίος ξεστόμισε το ''so what'' κοιτώντας τον. Δε θα μου καταστρέψεις εσύ τα σχέδια γάμου αγαπητέ!!!

Αγνοούσα, επίσης, ότι για να χρησιμοποιήσει κανείς μία λέξη δίπλα σε μία άλλη, χρειάζεται έγγραφη άδεια από τους αποφοίτους των αντίστοιχων σχολών. Γιατί νομίζω ότι, καταρχήν, ο σαρκασμός, ο εμπαιγμός, η διακωμώδηση των καταστάσεων και η γελοιοποίηση φαινομένων, τα οποία δεν προσβάλλουν πρόσωπα, δε θίγουν συγκεκριμένους ανθρώπους ή κοινωνικές ομάδες, δε χρειάζονται μια ιδιαίτερη ορολογία, αλλά έχουν τη χαρά να εκμεταλλεύονται όλα τα μέρη του λόγου, σε όποια μορφή θέλουν και να πιάνονται από όπου μπορούν (ρήματα, ομαλά και ανώμαλα, επίθετα, ουσιαστικά και ανούσια, υποκείμενα, αντικείμενα και παρακείμενα κτλ κτλ...) Για να σου δώσω μία εικόνα από αυτό που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Αν πάς σε μία χώρα όπου δεν έγινε ποτέ καμία σύρραξη τα τελευταία 80 χρόνια και φωνάξεις 'Πόλεμος', τότε θα τρέξουν όλοι πανικόβλητοι. Αν πας σε μία χώρα, όπου ήδη γίνεται πόλεμος, βγεις μεσα στο πλήθος που τρέχει να σωθεί και εκείνο που μάχεται και φωνάξεις ακριβώς την ίδια λέξη, αναμένω πως κανείς δε θα σου δώσει σημασία. Λανθασμένη επιλογή χρονικής στιγμής, όπως θα σου πω παρακάτω.

Επίσης, αγνοούσα ότι οι λέξεις ή οι διαδικασίες που εκπροσωπούν, έχουν κατοχυρωθεί μόνο από μία επιστήμη ή έναν επιστήμονα-δήθεν επαΐοντα-λατρευόμενο από τους ακόλουθούς του. Νόμιζα και νομίζω ακόμη, ότι μία λέξη, αποκτά τη σημασία που της δίνει η στιγμή κατά την οποία εκστομίζεται, ο τρόπος εκφοράς της, η θέση που κατέχει στην πρότασή μας, ο άνθρωπος που την συλλαβίζει, οι καταστάσεις μέσα στις οποίες τη χρησιμοποιεί κανείς. Υπάρχει το σημαίνον και το σημαινόμενο...Και βοήθειά μας, αλλά, υπάρχουν τόσες θεωρίες που ανατρέπουν η μία την άλλη σε κάθε επιστήμη και όχι μόνο. Και εγώ προσβάλλομαι βαθύτατα όταν οι άνθρωποι το παίζουν ειδικοί. Δηλαδή, αν κάποιος τελειώσει το οικονομικό γίνεται αυτομάτως και εξειδικευμένος οικονομολόγος; Που είναι η πείρα, οι γνώσεις και η κατάρτιση του μέσα από την ίδια την αγορά και τους άγραφους νόμους της; Και αν αυτός ο απόφοιτος είναι οικονομική διάνοια και σώσει τον κόσμο από δεκάδες κραχ και μύρια αυτοκτονιών, δε νομίζεις ότι μπορεί με μία νέα δική του θεωρία να ακυρώσει όλα τα προηγούμενα σενάρια; 

Αγνοώ ακόμη και αυτό: Γιατί όσοι ξέρουν πολλά, έχουν μάθει να ανοίγουν το στόμα τους μόνο όταν πρέπει να το κάνουν και οι υπόλοιποι-που αγνοούν την άγνοιά τους ή την περνούν για ευρυμάθεια-περιφέρουν παπαγαλίστικες γνώσεις από δω και απο κει; Και εγώ πολιτική έχω σπουδάσει. Δεν προσβάλλομαι αν κάποιος μιλήσει για το πολιτικό φαινόμενο χαριτολογώντας για την κατάντια μας. Προσβάλλομαι από τα φαινόμενα που βλάπτουν την πολιτική, από τους ανθρώπους που την αλλοιώνουν και από τις πράξεις που τη μετατρέπουν από τέχνη σε προστυχιά. 

Αγνοούσα ακόμη ότι οι άνθρωποι δεν καλλιεργούν τον προσανατολισμό του νου. Ποιός ο λόγος να καλλιεργείς έναν εγκέφαλο αν δε ξέρεις τι να τον κάνεις μετά; Και εφόσον, εκ φύσεως, δε μπορείς να τον πουλήσεις και να βγάλεις μερικά ευρώπουλα, νομίζω ότι πρέπει να επενδύσεις σε σκέψεις και ιδέες. Μην κολλάς στα στερεότυπα και τα δεδομένα. Ψάξε την ουσία των πραγμάτων, μάθε τη σωστή χρήση των λέξεων ,αλλά, κυρίως μάθε πως να χειρίζεσαι σωστά τις λέξεις που βγαίνουν από το στόμα σου. Μην κρατάς όσα σου πρόσφεραν άλλοι. Κανείς δε σου απαγορεύει  ΤΙΠΟΤΑ και κανείς δεν πρόκειται να σου επιτρέψει τα ΠΑΝΤΑ. Τα κάνει όλα ο εαυτός σου, αρκεί να το θέλει. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου πει πως θα αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα, με τι είδους ματιά θα βλέπεις τον κόσμο, αν θα λές σ'αγαπώ ή σ'αγαπάω- χωρίς συναίρεση, κανείς δε μπορεί να σου πει αν θα βιώσεις κάτι με συμπόνοια ή με φόβο, κανείς δε ξέρει με τι ύφος ντύνεις τη ψυχή σου όταν μιλάς και κανείς δεν έχει πρόσβαση στις ενδόμυχες σκέψεις σου και κανείς δε θα έπρεπε να σου κάνει υποδείξεις για αυτό Αυτό το δικαίωμα δεν το έχει κανείς. Ούτε καν ο Freud...

Ξέρεις γιατί; Γιατί το δικό σου μυαλό, η δική σου ψυχή, οι δικές σου σκέψεις έχουν χαραχθεί από τα δικά σου μοναδικά βιώματα, από τη δική σου μοναδική εμπειρία στον κόσμο, από τα δικά σου μοναδικά λάθη και τις δικές σου μοναδικές ατυχίες. Γιατί τα δικά σου μάτια είναι μοναδικά όσο και αν μοιάζουν με άλλα ζευγάρια στο χρώμα ή το σχήμα. Γιατί εσύ αγαπάς μοναδικά και συμπονείς μοναδικά, φοβάσαι μοναδικά, σκέφτεσαι μοναδικά, ζεις μοναδικά. Μη μου μιλας για θεωρίες λοιπόν. Πεθαμένες θεωρίες. Ξένες. Πες μου τις δικές σου μοναδικές θεωρίες...

Κοινωνικά πειράματα.

Ξέρεις τι είναι τραγικά απολαυστικό αυτή την εποχή; Τα 'κοινωνικά' πειράματα. Και είναι και τραγικά εύκολο να πραγματοποιηθούν. Ας κάνουμε μερικά προσχέδια...

Σπείρε, εσύ, άγνωστε, ανώνυμε, οικονομικέ παράγοντα και παίκτη μεγέθους, κύρους και δυναμικής, που υπογράφεις σε αξιόπιστες και ευυπόληπτες ενημερωτικές δεξαμενές ως Γ.Β., μία φήμη καταστροφολογικής υφής και μέτρα έπειτα, απελπισμένα και πλήρως αποπροσανατολισμένα θύματα. Δεν είναι εξαιρετικό το πείραμα; Η χώρα ενδέχεται να χρεωκοπήσει. Σώστε ότι προλάβετε και ότι χωράει να ραφτεί στα στρώμματά σας. Και είθε το ευρώ και η ένωση μαζί, να μας λυπηθούν! 

Πάρε το αυτοκίνητο και πήγαινέ το μία βόλτα. Γέμισέ το βενζίνη, γεμισέ το φίλους, γέμισέ το ιδέες. Στην πορεία παίξτε το εξής παιχνίδι: Θα πει κάποιος ένα διάσημο ονοματεπώνυμο. Ο επόμενος ,κατα την ορισμένη σειρά παίκτης, πρέπει να βρεί ένα άλλο ονοματεπώνυμο, το οποίο θα αρχίζει με το τελευταίο γράμμα του επωνύμου που αναφέρθηκε αμέσως πριν. Είναι εξαιρετικά πλούσιες οι γνώσεις μας σε λαιφσταιλίστικα θέματα. Νομίζω ότι είναι γελοίας δυσκολίας. Ωστόσο, νικητής είναι εκείνος που βρίσκει και το τελευταίο επώνυμο. Είναι ο νικητής του celebrity name game.

Πες σε όλους, ότι τα επόμενα 40 χρόνια θα είναι χρόνια πλουτισμού. Καλά ακούς, ακατάσχετου και ανεμπόδιστου πλουτισμού. Έτσι ισχυρίζεται έρευνα που διεξήχθει για λογαριασμό της HSBC. Από το πείραμα, θα διαπιστώσεις αν αυξάνονται οι ελπίδες των δεκτών του μηνύματος για μία καλύτερη ζωή. Η έρευνα έχει και μία μεγάλη επειρηματολογία από πίσω της. Βάλτους να σκεφτούν. Μπορεί να ανακαλύψεις νέα δεδομένα. Ααα, αυτό δεν ισχύει για την Ελλάδα...

Η περιστροφή της γης άλλαξε κατά 1,8 μικροδευτερόλεπτα. Αυτό το λέει η Nasa. Όπως και ότι η Ιαπωνία μετακινήθηκε 2 μέτρα λόγω του σεισμού. Τα επιστημονικά πειράματα έχουν καταρρακώσει πια τα μέλη της Ιαπωνικής κυβέρνησης και της Διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας. Η ψύξη δεν πέτυχε. Έτυχε-πολύ κακως-και σε αυτή την περίπτωση οι 'μετασεισμικές' συνέπειες είναι πολύ ραδιενεργείς. Κοινωνικό πείραμα; Άκου τον αριθμό των θυμάτων, των νεκρών και των αγνοουμένων. Όταν χρησιμοποιεί κανεις τις δεκάδες χιλιάδες ως μονάδα για των προσδιορισμό των ψυχών που χάθηκαν, δεν είναι ανατριχιαστικό συναίσθημα;

Δε μπορώ να πιστέψω σε οικονομικές Κασσάνδρες και να πω ότι η χώρα θα πτωχεύσει την 25η του Μάρτη. Αν της φορούσαμε το βραχιολάκι με την άσπρη και την κόκκινη κλωστή, ίσως να μην καιγόταν. Μπορώ να χαρώ που η οικονομία πολλών κρατών θα εκτοξευθεί σε επίπεδα μακροημέρευσης και κερδοφορίας. Τουλάχιστον, θα έχουμε πάντοτε διαθέσιμους μερικούς καλούς προορισμούς. Μπορεί η Ιαπωνία να ζει ένα δράμα τώρα, με 4πλάσια ραδιενέργεια στην ατμόσφαιρά της και να μην την πλησιάζουν ούτε πτήσεις από το Πεκίνο, ωστόσο, η φύση αντέδρασε άσχημα. Και μάλλον είχε τους λόγους της. Μάλλον, ήθελε να επισημάνει τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες. Μπορεί να έχεις σχεδιάσει τον καλύτερο, τον πιο στρατηγικά οργανωμένο, θανατηφόρο και τρομακτικό πυρηνικό πόλεμο, αλλά καλή μου υπερδύναμη-όποια και αν είσαι-έχεις χάσει προ πολλού τις επιμέρους μάχες. Και αφού τα καλύτερα laboratories και τεχνολογικά ινστιτούτα του κόσμου απέτυχαν και  αφού η Nasa ακόμη δεν έχει ετοιμάσει το έδαφος για μία μαζική πλανητική μετακόμιση, μήπως ήρθε η ώρα να κόψεις τις δοκιμές και να κάνεις και εσύ μερικά κοινωνικά πειράματα; Να δεις για παράδειγμα, βρε παιδί μου, αν ο πουρές που έχεις ρίξει στα κεφαλάκια μας, μπορεί να ξαναγίνει εγκέφαλος...

Ένα σκεπτόνιο για σένα, ένα για μένα και ένα στην υγειά της ζαχαροπλαστικής!!!

Δεν ασπάστηκα ποτέ τις σκληροπυρηνικές απόψεις. Ούτε και καμιά άλλη κατηγορία απόψεων άλλωστε. Τουλάχιστον, όχι με πάθος και προσήλωση, ικανά σε ποσότητα και ένταση να με βγάλουν στους δρόμους να διακηρύσσω τις αντιρρήσεις, τις ανάγκες  μου ή να διεκδικήσω ζωτικό χώρο για να απλώσω τα θεωρητικά μου παράγωγα. Πάντα θαύμαζα εκείνους που έβρισκαν κάτι να αγκιστρώσουν εαυτόν, κάτι να τους δίνει δύναμη, κάτι να τους δίνει ώθηση και κίνητρα. Είναι ωραίο νομίζω, να ξέρει κανείς τι είναι και που ανήκει, μέσα σε τι χώρο αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του και πως προσδιορίζει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του.

Πως μπορεί μία κοινωνία να διακρίνει τις ομάδες στο εσωτερικό της με δικά της, μη ισότιμα και σχεδόν μισανθρώπινα κριτήρια; Γιατί πρέπει η έννοια του φύλου να παρεμβαίνει στις ανούσιες, καθημερινές μας μάχες με το έτερον ήμισυ; Και απορώ. Πως είναι δυνατόν οι Δυτικές κοινωνίες να προωθούν τον αποπροσανατολισμό των φύλων και τη δυναμική είσοδο του τρίτου ακαθόριστου φύλου και να υπάρχουν παράλληλα άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται απλά ζητήματα επιβίωσης.

Αν θέλεις να ρίξεις ένα οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς, είναι πολύ, πολύ απλό να βγάλεις τη μάζα στους δρόμους. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να απαγορεύσεις την τηλεόραση. Ναι, καλά ακούς. Να μην επιτρέπεται ούτε η προβολή, ούτε καν η αγορά της συσκευής. Τηλεορασάκιας είμαι, δε λέω. Αλλά, έχω την εντύπωση πως όλη η κοινωνία δομείται μέσα από αυτήν. Φαντάσου για λίγο την εικόνα. Χάος στον ανδρικό πληθυσμό, που δε θα μπορεί να δει τα γκολ και τα εξωτερικά φάλτσα που βγάζουν μάτι. Πανικός στο γυναικείο κοινό, που δε θα παρακολουθεί συγκριτικές μελέτες για το στιλ των διασημοτήτων που θαυμάζει. Καταστροφή για όσους χάσουν τα νέα της ημέρας-αν και δεν είναι και πολλοί πια αυτοί που τα παρακολουθούν, και οι ειδήσεις δεν έχουν και τόσο ζουμί. Χαμός για τις τηλεθεάτριες των καθημερινών σειρών-που θυμίζουν κάτι από αμερικάνικες σειρές προ εικοσαετίας.

Αν βγεις μία βόλτα στους δρόμους, θα δεις τα πάντα να κινούνται γρήγορα μα ατάραχα, διασκεδαστικά και  καμιά φορά και λίγο εχθρικά. Από τη μία έχεις όλους εκείνους που επιζητούν κουβέντα με τετριμμένες ατάκες και από την άλλη εκείνους που προσπαθούν να περάσουν και αντί για συγνώμη, κάνετε λίγο στην άκρη, φωνάζουν ηρωικά ΠΕΡΑ.

Η μέρα της γυναίκας. Παρά τα όσα σας είπα προηγουμένως για θεωρίες και προσκολλήσεις στις αρχές τους, νομίζω ότι δεν είναι και πολύ δίκαιος ο εορτασμός αυτής της ημέρας. Για την ακρίβεια θεωρώ ότι δεν είναι καθόλου δίκαιο να γιορτάζουν οι γυναίκες μία μέρα του χρόνου, ως ένδειξη τάχα της αναγνώρισης των όσων προσφέρουν σε κοινωνία και οικογένεια και να αφήνουν προς απόλαυση τις υπόλοιπες 364 για το άλλο φύλο (ή και τα άλλα φύλα, γιατί μπορεί ημέρα του τρίτου φύλου να μην εορτάζεται επίσημα, αλλά, μου φαίνεται πολύ κοντά η μέρα που ένα από τα περιοδικά που το εκπροσωπούν θα το ανακοινώσει με δόξα και τιμή). Καταρχήν δεν είναι τόσο μικρή η προσφορά των γυναικών για να κατέχουν μία μόνο ημερολογιακή μονάδα. Ούτε όμως είναι και όλες οι γυναίκες ικανές να προσφέρουν, οπότε για αυτή την κατηγορία ο εορτασμός, είτε θα έπρεπε να αναστέλλεται, είτε να ματαιώνεται δια παντός. Όπως είπα, δεν είμαι φεμινίστρια. Είμαι μάλλον μία μετα-φεμινίστρια, που διεκδικεί όχι την ισότητα των φύλων αλλά την ισότητα των ατόμων θεωρούμενων περισσότερο ως ανθρώπινων μονάδων και όχι ως λάφυρα, κτήματα, διακοσμητικά, γλαστροειδή υποκείμενα. 

Και για να αποδείξω αυτή την ελαφρώς αντίθετη θέση μου με τις φεμινιστικές εκφάνσεις της ημέρας αποφάσισα να μαγειρέψω. Καλές οι πένες, πέτυχε και η σάλτσα. Ωραία και θρεπτική η σαλάτα με τη σος μπάρμπεκιου. Αλλά το καλύτερο ήταν τα macaron. Το πρώτο ταψί κάηκε. Γιατί ναι! είμαι γυναίκα, αλλά όχι προκομμένη και διόλου περήφανη γι αυτό. Το δεύτερο ταψί βγήκε ελαφρώς καραμελωμένο. Οι καραμέλες αρέσουν συνήθως αλλά δεν πήρα το ρίσκο. Το τρίτο ταψί όμως ήταν όνειρο. Το εγχείρημα πέτυχε, εύσημα δεν αποδόθηκαν, αλλά εγώ με συγχαίρω, ενώ προσπαθώ να διατηρήσω όση μετριοπάθεια μου απέμεινε. Τι είναι το σκεπτόνιο; Η φυσική δε με συμπάθησε ποτέ ιδιαίτερα. Νομίζω ότι η πρώτη εντύπωση που της έκανα δεν ήταν η αναμενόμενη. Μήπως είναι το μικρό ον (εξ ου και το ον-ιο) που σκέπτεται; Τι μπορεί να σκέπτεται ένα μικρό ον; Μάλλον την επιβίωσή του θα έλεγε κανείς. Γιατί ακόμη και στο μικρόκοσμό, εκεί που μόνο τα μικροσκόπια μπορούν να διεισδύσουν και τα μεγέθη έχουν μπροστά τους το μίκρο και το νάνο για πρόθεμα συμπάθειας, ακόμη και εκεί οι συγκρούσεις είναι τόσο ισχυρές όσο μία ατομική βόμβα. Το άτομο. Το άτομο που αποτελεί τα πάντα και φθείρει ότι μπορεί αν βρεθεί σε λάθος χώρο, τη λάθος ώρα, τη λάθος στιγμή. Έτσι και οι αδύναμες κοινωνικές ομάδες, οι ευάλωτες, οι ασθενείς. Γιατί αν μιλάς για ένα υγιές άτομο, με σώαςτας φρένας, πλήρη σωματική ακεραιότητα, αμέτρητες νοητικές και φυσικές ικανότητες, ταλέντα και αντοχές, αισθήματα και αγωνίες και το αποκαλείς εκπρόσωπο του ασθενούς φύλου, τότε μάλλον μειώνεις τη δική σου ράτσα. Διαφωνείς; Αν διαφωνείς κάθετα προσπάθησε να το εξηγήσεις και σε οριζόντια θέση στην εκπρόσωπο που θα σου τύχει ή έχεις ήδη πλάι σου. Εκεί να σε δω...
Για να μη σε παραπληροφορώ, το σκεπτόνιο είναι ο πυρήνας του Νιονίου, ο οποίος παράγει και μεταφέρει αστραπιαία τεράστια ενέργεια σκέψης σε τεράστιες αποστάσεις στο σύμπαν. Σκέψεις χαμένες, ξεχασμένες, ατυχείς, σκέψεις που δεν ήθελε κανείς, σκέψεις που ξέχασε να ολοκληρώσει. Όπως λέει και ένας συνάδελφος εμείς είμαστε μάλλον απερισκεπτόνια...
Το χαμόγελο του παιδιού φιλοξενεί παιδιά στην περιοχή του φοίνικα. Τα παιδιά πεινάνε και έχουν απόλυτη ανάγκη από είδη υγιεινής και τα βασικά είδη διατροφής. Σου παραθέτω μία λίστα. Αν πας για ψώνια, πέρνα με μία σακουλίτσα και από εκεί. (Μην πας χρήματα.) Κάποια ψυχή θα φάει στην Υγειά σου!

Το σύνδρομο των φρεσκοευτυχισμένων.

22% των Αμερικανών δήλωσαν, σε έρευνα, ασπαστές της αγνότητας μέχρι τα 44 τους χρόνια. Παράξενη επιλογή για μια τέτοια γωνιά του κόσμου. Παράξενο και το γεγονός ότι τα ποσοστά είναι σχεδόν ίδια και για τα δύο φύλα. Μάλλον, η Γηραιά Ήπειρος είναι λιγότερο εργασιομανής και περισσότερο ερωτογενής. Βέβαια, έχουμε και σε αυτή την περίπτωση να κάνουμε με ανθρώπους, οπότε οι απόψεις είναι όλες πιθανές. 

Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή των ανθρώπων που σταματούν να ενδιαφέρονται για τη διασκέδασή τους; Μάλλον, υπάρχει. Και μάλλον, δεν είναι μόνο μία. Ίσως, είναι θέμα προσανατολισμού και δεξιοτήτων. Ίσως πάλι να είναι θέμα επιλογής και αποδοχής. Ίσως, να είναι κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό και να μη θέλει με κανέναν τρόπο να περάσει από το- φιλόξενο σε ιδέες- μυαλό μου. Πότε σταματάει ένα άτομο να διεκδικεί την προσωπική του ευτυχία; Και δεν αναφέρομαι στη σωματική ικανοποίηση. Αυτό είναι η αφορμή. Γιατί μπορεί ένας άνθρωπος να μη θέλει να δείχνει όμορφος εξωτερικά, γιατί κλείνεται σε εαυτό και οικία, γιατί σέρνεται σε μία δουλειά που δεν τον εκφράζει, γιατί σταματάει να τηλεφωνεί σε γνωστούς και φίλους για να δει έτσι απλά πως είναι, γιατί ξεχνάει πως να κάνει νέους φίλους ή ακόμη πως φλερτάρουν για 30 δευτερόλεπτα με έναν τυχαίο άγνωστο, γιατί σταματάει να μαθαίνει τι παίζει στον έξω κόσμο; Και πότε ξεχνάει τι θα πει χαμόγελο; Ξεχνιέται άραγε, ή αράζει κάπου στη ψυχή περιμένοντας να βρει κάτι για να εμφανιστεί;

Έχετε προσέξει πόσο δραστήριοι και αεικίνητοι είναι οι άνθρωποι που φρεσκοερωτεύονται; Είναι γεμάτοι όρεξη, τρέχουν να ικανοποιήσουν επιθυμίες που δεν έχουν ακόμη συλλαβίσει τα χείλη, βρίσκουν τραγούδια με στίχους γραμμένους μόνο για αυτούς και ταινίες γυρισμένες με το δικό τους σενάριο. Αχ, αυτοί οι ερωτευμένοι. Πλάκα δεν έχουν; Με την καλή έννοια...

Η σωματική δυσμορφική διαταραχή είναι ένα εξαιρετικά παράξενο σύνδρομο. Είναι αλήθεια πως πια δε ζούμε σε εποχές ασθενειών αλλά στην εποχή των ατελείωτων και πρωτότυπων συνδρόμων. Τέρμα οι ιοί και οι λοιμώξεις, τέρμα οι νόσοι και τα νοσήματα. Τώρα, ο άνθρωπος φοβάται και υποφέρει πιο πολύ από τα Σύνδρομα που τον κατατρέχουν, από μανίες και φοβίες, από άγχος και στρες (το ξέρετε ότι διαφέρουν; Ελάχιστα αλλά διαφέρουν). Στο παραπάνω σύνδρομο, τα άτομα βρίσκουν μία περιοχή στο σώμα ή στο πρόσωπό τους άσχημη, αλλόκοτη, γελοία, στραβή ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτε άσχημο, αλλόκοτο, γελοίο ή στραβό πανω τους. Ίσως, καμιά φορά επηρεάζονται από το χωρο στον οποίο μεγάλωσαν (π.χ. συγγενικά άτομα με κάποια δυσμορφία) ή πάλι ίσως είναι μια απλή φοβία. 

Δεν είναι και οι φοβίες ένας τρόπος απομάκρυνσης από την ευτυχία μας; Δεν είναι εκείνες οι σκιές στο μυαλό μας ένα μεγάλο βάρος που μας τραβάει πίσω; Γιατί το μυαλό μας πλάθει παιχνίδια και εμείς του επιτρέπουμε να παίξει με αυτά εις βάρος μας;

Γιατί κρεμόμαστε από ένα μικρό ψεγάδι στη ζωή μας και ξεχνάμε όλα τα μικρά εκείνα πράγματα που θα μπορούσαν να την κάνουν τόσο μα τόσο όμορφη; Γιατί επιλέγουμε την αποχή από την ευτυχία και την 'αγνότητα' από μερικές μικρές, αθώες, ανθρώπινες αμαρτίες;  

Μεταξύ δύο πειρασμών διαλέγω αυτόν που δεν έχω δοκιμάσει, έλεγε η Merilyn. 

"Ανέκαθεν επέτρεπα στον εαυτό μου τα πάντα. Ποτέ δεν έπαψα να συμπεριφέρομαι κατα αυτόν τον τρόπο και ποτέ δε μετάνιωσα για αυτό. Μόνο και μόνο επειδή ονομαζόμουν Salvador Dali".

Έζησαν στα άκρα...Δε μπορεί, κάτι θα ξέρουν παραπάνω...

Η κβαντομηχανική των ονείρων.

Ο ύπνος.

Είναι μια φυσιολογική κατάσταση για τα ζώα και τον άνθρωπο και χαρακτηρίζεται από κάθοδο της αντίληψης και περιορισμένη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Συνήθως, η απομάκρυνση από τα χέρια του Μορφέα αναμένουμε να συνοδεύεται από ηρεμία και αίσθημα ξεκούρασης. 

Το κακό με τον ύπνο είναι ότι ποτέ δεν είναι αρκετός.

Τα όνειρα.
Είναι η βίωση μίας σειράς εικόνων, ήχων, ιδεών, συναισθημάτων και άλλων αισθήσεων κατά τη διάρκεια του ύπνου, κυρίως κατά τη φάση REM. Πολλοί κατηγόρησαν το υποσυνείδητο. Άλλοι το αγνόησαν επιδεικτικά και τα φορτώνουν  στην κούραση ή σε παραισθησιογόνα συναισθήματα όπως ο έρωτας.

Το κακό με τα όνειρα είναι ότι σχεδόν πάντα απαιτούν πολύ κόπο για να γίνουν πραγματικότητα.

Υπάρχουν, λοιπόν, οι άνθρωποι που κοιμούνται όρθιοι. Είναι μία συνηθισμένη κατηγορία ατόμων που αγνοούν όσα συμβαίνουν στον έξω- από τον εαυτό τους- κόσμο και χαρακτηρίζονται μακάριοι για την ικανότητά τους να μην αντιλαμβάνονται το παραμικρό. Ευτυχισμένοι. Υπάρχουν οι ονειροπόλοι. Είναι μία ρομαντική κατηγορία, αιθεροβάμονων ατόμων με αντιλήψεις δυσπροσάρμοστες στη σκληρή θεώρηση της καθημερινότητας. Υπάρχουν εκείνοι που δε θέλουν να ξυπνήσουν. Ίσως γιατί η αλήθεια τους έχει βασιστεί τόσο πολύ στα παραμύθια που είναι ευτυχισμένοι μόνο εκεί μέσα. Υπάρχουν άλλοι που βλέπουν συνεχώς εφιάλτες. Και αν θεωρήσουμε τα όνειρα απεικόνιση της καθημερινότητας, τότε αυτοί οι ταλαίπωροι είναι καταδικασμένοι στη δυστυχία. Υπάρχουν και μερικοί που δεν ονειρεύονται ποτέ. Ποιος ξέρει τι είδαν, τι άκουσαν , τι απελπισία κουβαλάνε στη ψυχή. Βέβαια, δε ξέρω ποια κατηγορία είναι η χειρότερη. Αυτοί που δεν ονειρεύονται ή εκείνοι που δεν κοιμούνται;

Το κακό με όσους κοιμούνται είναι ότι δε ξέρουν ποτέ, πότε πρέπει να ξυπνήσουν.

Στις 28/02 ορίστηκε η ημέρα Σπάνιων Παθήσεων. Μήπως σκέφτηκε κανείς πως θα μπορούσε να λέγεται Ημέρα Παθήσεων για Σπάνιους Ασθενείς; Ποιός ο λόγος; Γιατί πρέπει δηλαδή να υπάρχει και ημέρα που να θυμίζει σε όσους υποφέρουν από κάτι εξαιρετικά σπάνιο, πόσο εξαιρετικά άτυχοι είναι; Έχουν-αν είναι τυχεροί- 364 μέρες για να το αιτιολογούν, να το εξηγούν, να το εκλογικεύουν, να κάνουν πως το αγνοούν, να επιχειρούν να το ξεχάσουν.

Στο pilates, μας προτρέπει να συνειδητοποιήσουμε το σώμα μας. Μας μιλάει σιγανά, μέσα στο σκοτάδι και μας προτρέπει να γράψουμε το στοχο μας νοητά σε ένα λευκό χαρτι. Και να το διαβάσουμε.

Αν είσαι άνθρωπος που δεν πιστεύει μόνο στην τύχη, αν είσαι άνθρωπος που δεν κοιμάται, αν είσαι από εκείνους που θέλουν να τρέχουν για να προλάβουν ακόμη και όσα δεν ήρθαν, αν είσαι από εκείνους που γουστάρουν να ζουν σπάνια μάλλον θα έχεις μεγάλο πρόβλημα μέσα στην αίθουσα του pilates, ξαπλωμένος σε ένα στρώμα, δίπλα από μία μπάλα. Μάλλον, δε θα μπορέσεις ποτέ να διαλέξεις το στόχο που αξίζει να γράψεις στο χαρτί. 

Τι μπορείς να χωρέσεις μέσα σε μία κόλλα χαρτί που δεν εχει χρώμα, που δεν έχει καν πραγματική υπόσταση στην ύλη της; Και αντε να βρεις άκρη μέσα από έννοιες της κβαντομηχανικής...γιατί για την ώρα είναι ο ευκολότερος τρόπος προσέγγισης και θεώρησης των ονείρων μας.