Μια σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Όχι για να τη δει ο κόσμος.΄Οχι, σε καμία περίπτωση και σε καμία υποπερίπτωση. Ο κόσμος δε χρειάζεται να βλέπει. Ο κόσμος είναι μέσα στα μάτια αυτού που ερωτεύεσαι. Το ξέρεις και το ξέρω. Όλοι το ξέρουν. Πως ο έρωτας αποβλακώνει, απογειώνει και προσγειώνει, σε πιάνει απ το χέρι και σου λέει έλα να θυμηθούμε μαζί δυο-τρία παραμύθια. Και εσύ τα ακούς και χαμογελάς. Το ξέρεις ότι καμία λέξη δεν πρόκειται να ακούσεις. Αλλά θα θυμάσαι τη ζεστασιά της φωνής που σου τα αφηγείται. Ο έρωτας σε προσπερνά. Πιάνει το μέσα κόσμο σου και σε ξεχνά. Σε αφήνει μέσα σε μία σφαίρα αλλοτινής πραγματικότητας και τη σημερινή την αφήνει λευκή. Αν το χειριστείς σωστά ετούτο το συναίσθημα μπορεί τα χρώματά σου να τη γεμίζουν με ζωντάνια και φως. Και τότε παύει να 'ναι μία απλή πραγματικότητα.
Μία σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Να της δείχνεις αυτά που φοβάσαι και αυτά που θέλεις να φοβάσαι. Όχι γιατί θα σε πληγώσουν ή θα σε πονέσουν, αλλά, γιατί έχεις ανάγκη να φοβάσαι κάτι. Και αυτό το κάτι είναι ότι πολυτιμότερο έχεις για τον εαυτό σου. Θες δυο μάτια, θες ένα χάδι, θες ένας τρόπος να φιλάς ή κάποιος άλλος για να σε φιλάνε...Ότι και αν φοβάσαι, το φοβάσαι γιατί σημαίνει για σένα πολλά. Δε μπορώ να πω τα πάντα, γιατί οι μεγάλες λέξεις με φοβίζουν...
Μία σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Να βλέπει αυτά που μπορεί να ζηλέψει απ τις υπόλοιπες και να μη νιώθει φθόνο. Να ξέρει ότι είναι πολλή καλύτερη από τις άλλες και ας μην έχει σημασία αυτός ο ερωτικός ανταγωνισμός. Αλλά θα ξέρει ότι έχει και αυτή υπόσταση, επίσημη ή ανεπίσημη, πρόσκαιρη ή μακροχρόνια, παθιασμένη ή λίγο πιο αγαπησιάρικη.. Εξαρτάται από τη διάθεση...Τη δική σου, όχι της σχέσης...
Μία σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Να μιλάς για αυτήν. Να της δίνεις λέξεις τρυφερές και χαρακτηρισμούς αλλοπρόσαλλους για τους άλλους και πολύ λογικούς για σένα. Μία σχέση θέλει λέξεις και γέλιο για να στρώσει. Γιατί το μυαλό θυμάται τις λέξεις και η ψυχή ομορφαίνει με το γέλιο. Και μια σχέση αυτό το νόημα δεν έχει; Να κάνει τις ζωές όμορφες και γεμάτες; Να σου μαθαίνει όσα δεν ήξερες ότι δε ξέρεις και άλλα που αν και τα είχες μάθει κάποτε σου φαινόταν βαρετά και ανούσια; Να σε περπατάει σε μέρη που δεν είχες πάει ποτέ με το μυαλό και στα υπόλοιπα που δεν ήξερες πως να πας; Να σου δείχνει τι έχει μέσα της για σένα και εσύ να μη ξέρεις πως να της το πάρεις; Γιατί στο λέει ότι είναι για σένα...Και εκεί, την ώρα που στο λέει παίρνεις τη δική σου κάθαρση. Μία σχέση ποτέ μα ποτέ να μην την αφήνεις μόνη... Μία σχέση σε θέλει εκεί, κοντά της, να τη νοιάζεσαι και να τη σκέφτεσαι χωρίς εκείνη να σου δείξει τα νοητά και τα αυτονόητα της..Γιατί τι να την κάνεις μία σχέση που δε ξέρει πως να συ φερθεί, πως να σε διαβάσει, πως να σ' αγκαλιάσει; Μία σχέση απαιτεί την παρουσία σου εκεί...Γιατί αν την εγκαταλείψεις τότε θα πάρεις την εκχυδαϊσμένη της μορφή. Και δεν το θέλεις...(Και το ξέρεις, γιατί η μορφή αυτή δε θα είναι καθόλου 'καθως πρέπει'...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.