Ο αντι-ήρωας είναι ένας ψεύτης ήρωας...

Κάπως έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις...Γεμάτες από αντι-ήρωες. Νομίζεις ότι είσαι χαμένος και απελπισμένος. Και ξαφνικά, ενώ μπορείς και δεν το ξέρεις, ενώ θα το κάνεις, αλλά, ακόμη δε θέλεις να σωθείς, σου ξεφυτρώνει ο αντι-ήρωας. Και σε πείθει αριστοτεχνικά ότι σε έχει σώσει. Και νιώθεις υποχρέωση σε κάποιον άνθρωπο που σε έχει πείσει για κάτι που δε ζήτησες και δε χρειάστηκες. Ο αντι-ήρωας δεν είναι απλώς ένας ψεύτης ήρωας. Είναι μία μεγάλη παγίδα, μία πελώρια φούσκα, ένα κατασκεύασμα που σου δημιουργεί το αίσθημα της υποχρέωσης. Υπάρχει κάτι χειρότερο από την υποχρέωση;

Υποχρέωση.

Κάτι που πρέπει να κάνει κανείς επειδή έχει καθήκον ή χρέος να το κάνει. Η υποχρέωση είναι κατά κάποιον τρόπο επιβεβλημένη. Είτε από τον εαυτό μας, είτε από άλλους. Μπορεί να είναι επαγγελματική, κοινωνική ή απλά ηθική υποχρέωση. Οι επαγγελματικές είναι σπουδαίες. Συνήθως δίνουν το κίνητρο για εξέλιξη και πραγμάτωση των προσωπικών στόχων στο χώρο της εργασίας. Είναι αυτές που προγραμματίζουν την καριέρα και τη σταδιοδρομία του ανθρώπου. Ειδικά των αφηρημένων ανθρώπων...Τους βάζουν σε μία τάξη, σε μία οργάνωση. Και αν δεν είναι αφηρημένος ο άνθρωπος του δίνουν απλώς μεγαλύτερη ώθηση. Οι κοινωνικές είναι ζόρικες. Μερικές φορές τις εκπληρώνει κανείς από φόβο μήπως κακοχαρακτηριστεί, από την ανησυχία μήπως τον αφήσουν απ' έξω την επόμενη φορά, από απλή βαρεμάρα ή και από ατόφια περιέργεια. Μερικές από αυτές είναι ευχάριστες και άλλες απλώς συνηθισμένες. Όλες είναι κάποια στιγμή αναπόφευκτες. Οι ηθικές είναι ταλαιπωρημένες. Καμιά φορά συνοδεύονται από τον ανάλογο ηθικό κώδικα, κάποιες άλλες φορές πάλι δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν. Είναι αλλοπρόσαλλες. Άλλοτε σε πιέζουν να κάνεις κάτι και άλλοτε σε αποδεσμεύουν από την ανάγκη αυτή. Δεν έχουν σταθερότητα. Είναι υποκειμενικές. Και ποιος άνθρωπος είναι τόσο σταθερός για να τις διατηρήσει αλώβητες; Ουδείς. Και δεν είναι υποκειμενική η διαπίστωση. Όλοι αλλάζουν. Κάπου, κάπως και κάποτε. Και συνήθως, σε αυτή την αλλαγή παίζει μεγάλο ρόλο η έννοια της υποχρέωσης. Μίας συγκεκριμένης για την ακρίβεια: της δέσμευσης. Και όχι δε μιλώ για τη δέσμευση με τη μορφή των σχέσεων. Αυτές είναι άλλο κομμάτι, απελευθερωμένο από τις μίζερες και βασανισμένες υποχρεώσεις. Ή έτσι πρέπει τουλάχιστον να είναι...

Δέσμευση.

Οι ανθρώπινες σχέσεις σκεπάζονται από τη σκιά αυτής της ανάγκης, αυτής της φοβίας, αυτού του αθώου φαινομενικά συναισθήματος που θυμίζει κάτι από όλα αυτά, αλλά δεν είναι τίποτα. Δεν είναι η δέσμευση που κρατά κάτι στη ζωή μας. Δεν είναι η δέσμευση που μας 'υποχρεώνει'. Η δέσμευση είναι ένα απλό θεωρητικό παιχνίδι. Πως να δεσμεύσεις κάτι άλλωστε; Είτε είσαι αντι-ήρωας, είτε ένας απλός καθημερινός ήρωας. Χωμένος μέσα σε ατέλειωτες υποχρεώσεις κάθε είδους. Χαμένος μέσα σε διάφορες ανάγκες και απαιτήσεις. Ο αντι-ήρωας αυτό κάνει. Προσπαθεί να σε δεσμεύσει με ποικίλες υποχρεώσεις. Γιατί δε μπορεί αλλιώς. Δεν έχει μάθει αλλιώς και δε θέλει να μάθει αλλιώς. Βολεύτηκε. 

Μα ακόμη και αν ξέρεις πως να δεσμεύσεις κάτι, είσαι σίγουρος ότι θέλεις;