Η ανολοκλήρωτη συνοχή της πάλαι ποτέ εξευρωπαϊσμένης Ελλαδίτσας.

Σήμερα λέω να μιλήσουμε σοβαρά. Για αλλαγή βρε αδερφέ. Εξάλλου, κανείς δε μπορεί να παραβλέψει όσα συμβαίνουν γύρω του. Ειδικότερα, όταν αυτό που είναι γύρω του, κάποιες στιγμές συμπεριλαμβάνει και τον ίδιο στις δραστηριότητες και τις ανησυχίες του.

Η ολοκλήρωση γεννήθηκε γύρω στο 1950, όταν μέσα από τα ερείπια ο Winston Churchill οραματίστηκε ουτοπικά και ειδυλλιακά την ευκαιρία για ασφάλεια και ειρήνη, υπό το μοντέλο των ηνωμένων πολιτειών της ευρωπαϊκής ηπείρου...Λόγια και βλέψεις μεγάλων ανδρών. Σχέδια με προοπτικές. Και οι προοπτικές, όπως όλοι ξέρουμε, είναι πάντοτε ανεξάντλητες. Όπως και όλα τα θεωρητικά κατασκευάσματα. Βέβαια, το ότι θέλησε να μιμηθεί τις αμερικανικές πολιτείες με προβληματίζει, όταν βλέπω ρήσεις του ιδίου, διατυπωμένες κάπως έτσι "

You can always count on Americans to do the right thing - after they've tried everything else". Θα αφήσω τον Winston και θα δείξω εμπιστοσύνη στους νεολειτουργικούς. Θετικές λέγανε λειτουργίες θεσμικών οργάνων που θα προκαλούν θετικές αντιδράσεις ηγετών πάσης φύσεως  που επιδρούν θετικά στις κοινωνικές ομάδες και φέρνουν τα κράτη έθνη πιο κοντά με τη δύναμη της πολλαπλασιαστικής ενέργειας ή spillover effect...Και αν επέλθει η υπερεθνική θεσμική νομιμοποίηση, έρχεται στο κατόπι και η ολοκλήρωση...Παγίδα: η πολυεπίπεδη διακυβέρνηση και η διστακτικότητα των κρατών να απωλέσουν την κυριαρχία τους σε θέματα υψηλής πολιτικής...

Η συνοχή από την άλλη είναι ευρωπαϊκή πολιτική που αποσκοπεί στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής αγοράς, ώστε να καταστεί η ένωση ισχυρότερη συνολικά. Επιχειρείται με ποικίλα έργα τα οποία στοχεύουν στην περιφερειακή ανάπτυξη. 27 κράτη μέλη λένε οι αριθμοί της Ε.Ε. 271 περιφέρειες και 347€ σε δις ( ή δις σε ευρώ) για την περίοδο 2007-2013.

Εξευρωπαϊσμός. Νεολογισμός που πλάστηκε από άλλους μεγάλους άνδρες, λόγιους αυτή τη φορά, γύρω στα 1870, για να περιγράψει ολοκληρωμένα τη διαδικασία πρόσληψης ευρωπαϊκών ηθών, τρόπων, πολιτισμού αλλά και κεφαλαίων... από την Ευρώπη προς τη νέα, εδαφικά, αλλά, και τη νέα συνταγματικά κατοχυρωμένη Ελλάδα.

Σε τι διαφέρει εκείνη η χώρα από τη σημερινή; Θα αφήσω τον Winston να απαντήσει και πάλι..."Courage is what it takes to stand up and speak; courage is also what it takes to sit down and listen." Ίσως, αν έχει δίκιο, η Ελλάδα να μην είχε γίνει ποτέ Ελλαδίτσα...

***Ολοι κάνουν λάθη. Όμως, όταν επαναλαμβάνει κανείς τα ίδια λάθη, με τον ίδιο λάθος τρόπο, είναι νομίζω το μεγαλύτερο λάθος.