Πότε κλαίνε οι ερωτευμένοι.

Κλαίνε, όταν δε μπορούν να αφήσουν τον εαυτό τους να νιώσει τον έρωτα, όπως θα τους άξιζε και όπως θα άξιζε και στον ίδιο τον έρωτα. Δεν είναι δίκαιο να ερωτεύεται κανείς και να μη μπορεί να το δείξει. Δεν είναι λογικό να θέλει κάτι τόσο απλό ένας άνθρωπος και να μην έχει τα μέσα να το ζήσει. Γιατί από θέληση όλοι οι ερωτευμένοι σκίζουν! Και αυτή η πεζή ανικανότητα εντοπισμού των κατάλληλων μέσων, πάντα γειώνει και τα πιο 'απογειωμένα' αισθήματα...

Κλαίνε, όταν αυτό που ερωτεύτηκαν δεν είναι πια το ίδιο. Όταν αυτό που έβλεπαν, καταλαβαίνουν πως δεν είναι αυτό που έβλεπαν οι επιθυμίες και οι προσωπικές τους ανάγκες.. Γιατί τι είναι ο έρωτας; παρά η ανάγκη να βρει ένας ερωτευμένος κάποιον/α που να ταιριάζει γάντι στις δικές του/της επιθυμίες. Και συνήθως στην αρχή, όλες οι επιθυμίες μοιάζουν ίδιες...ακόμη και αν είναι μερικές λέξεις που τις κάνουν να φαίνονται ίδιες.

Κλαίνε, όταν ο έρωτας τους πτύει (φτύνει, πως να το πω κομψά;). Όταν όλα όσα τους περιτριγυρίζουν είναι τόσο ακατάλληλα και αταίριαστα, τόσο 'κουρασμένα' και άβολα. Πως να ασχοληθείς με τον έρωτα, αν 43 άλλα θέματα σου τριβελίζουν το μυαλό; Και θα μου πεις κ εσύ...μα με τον έρωτα ξεχνάει ο άνθρωπος! Και θα σου πω και εγώ, πως με τον έρωτα ξεχνιέται.

Κλαίνε και όταν ο έρωτας τους βασανίζει. Όταν τους ζητάει να γίνουν υπεράνθρωποι με ειδικές ικανότητες να τα προλαβαίνουν όλα, να τα μπορούν όλα, να μη ζητάνε τίποτα, να μη θέλουν τίποτα, να είναι παντού και κυρίως...για πάντα. Ποιός ζει για πάντα όμως;

Κλαίνε, όταν δε θέλουν πια τον έρωτα. Όταν δε μπορούν να το διαχειριστούν και να το ζήσουν. Όταν δε μπορούν να τον αφήσουν ελεύθερο, να αναπνεύσει, να μεγαλώσει. Θέλησε ποτέ κανείς να ζήσει ένα μικρούλη έρωτα;

Ρίχνουν, όμως, μαύρο δάκρυ, όταν αυτό που έχουν ερωτευθεί δε ξέρουν τι να το κάνουν...Και μαζί τους κλαίει και ο έρωτας...

Ο αντι-ήρωας είναι ένας ψεύτης ήρωας...

Κάπως έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις...Γεμάτες από αντι-ήρωες. Νομίζεις ότι είσαι χαμένος και απελπισμένος. Και ξαφνικά, ενώ μπορείς και δεν το ξέρεις, ενώ θα το κάνεις, αλλά, ακόμη δε θέλεις να σωθείς, σου ξεφυτρώνει ο αντι-ήρωας. Και σε πείθει αριστοτεχνικά ότι σε έχει σώσει. Και νιώθεις υποχρέωση σε κάποιον άνθρωπο που σε έχει πείσει για κάτι που δε ζήτησες και δε χρειάστηκες. Ο αντι-ήρωας δεν είναι απλώς ένας ψεύτης ήρωας. Είναι μία μεγάλη παγίδα, μία πελώρια φούσκα, ένα κατασκεύασμα που σου δημιουργεί το αίσθημα της υποχρέωσης. Υπάρχει κάτι χειρότερο από την υποχρέωση;

Υποχρέωση.

Κάτι που πρέπει να κάνει κανείς επειδή έχει καθήκον ή χρέος να το κάνει. Η υποχρέωση είναι κατά κάποιον τρόπο επιβεβλημένη. Είτε από τον εαυτό μας, είτε από άλλους. Μπορεί να είναι επαγγελματική, κοινωνική ή απλά ηθική υποχρέωση. Οι επαγγελματικές είναι σπουδαίες. Συνήθως δίνουν το κίνητρο για εξέλιξη και πραγμάτωση των προσωπικών στόχων στο χώρο της εργασίας. Είναι αυτές που προγραμματίζουν την καριέρα και τη σταδιοδρομία του ανθρώπου. Ειδικά των αφηρημένων ανθρώπων...Τους βάζουν σε μία τάξη, σε μία οργάνωση. Και αν δεν είναι αφηρημένος ο άνθρωπος του δίνουν απλώς μεγαλύτερη ώθηση. Οι κοινωνικές είναι ζόρικες. Μερικές φορές τις εκπληρώνει κανείς από φόβο μήπως κακοχαρακτηριστεί, από την ανησυχία μήπως τον αφήσουν απ' έξω την επόμενη φορά, από απλή βαρεμάρα ή και από ατόφια περιέργεια. Μερικές από αυτές είναι ευχάριστες και άλλες απλώς συνηθισμένες. Όλες είναι κάποια στιγμή αναπόφευκτες. Οι ηθικές είναι ταλαιπωρημένες. Καμιά φορά συνοδεύονται από τον ανάλογο ηθικό κώδικα, κάποιες άλλες φορές πάλι δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν. Είναι αλλοπρόσαλλες. Άλλοτε σε πιέζουν να κάνεις κάτι και άλλοτε σε αποδεσμεύουν από την ανάγκη αυτή. Δεν έχουν σταθερότητα. Είναι υποκειμενικές. Και ποιος άνθρωπος είναι τόσο σταθερός για να τις διατηρήσει αλώβητες; Ουδείς. Και δεν είναι υποκειμενική η διαπίστωση. Όλοι αλλάζουν. Κάπου, κάπως και κάποτε. Και συνήθως, σε αυτή την αλλαγή παίζει μεγάλο ρόλο η έννοια της υποχρέωσης. Μίας συγκεκριμένης για την ακρίβεια: της δέσμευσης. Και όχι δε μιλώ για τη δέσμευση με τη μορφή των σχέσεων. Αυτές είναι άλλο κομμάτι, απελευθερωμένο από τις μίζερες και βασανισμένες υποχρεώσεις. Ή έτσι πρέπει τουλάχιστον να είναι...

Δέσμευση.

Οι ανθρώπινες σχέσεις σκεπάζονται από τη σκιά αυτής της ανάγκης, αυτής της φοβίας, αυτού του αθώου φαινομενικά συναισθήματος που θυμίζει κάτι από όλα αυτά, αλλά δεν είναι τίποτα. Δεν είναι η δέσμευση που κρατά κάτι στη ζωή μας. Δεν είναι η δέσμευση που μας 'υποχρεώνει'. Η δέσμευση είναι ένα απλό θεωρητικό παιχνίδι. Πως να δεσμεύσεις κάτι άλλωστε; Είτε είσαι αντι-ήρωας, είτε ένας απλός καθημερινός ήρωας. Χωμένος μέσα σε ατέλειωτες υποχρεώσεις κάθε είδους. Χαμένος μέσα σε διάφορες ανάγκες και απαιτήσεις. Ο αντι-ήρωας αυτό κάνει. Προσπαθεί να σε δεσμεύσει με ποικίλες υποχρεώσεις. Γιατί δε μπορεί αλλιώς. Δεν έχει μάθει αλλιώς και δε θέλει να μάθει αλλιώς. Βολεύτηκε. 

Μα ακόμη και αν ξέρεις πως να δεσμεύσεις κάτι, είσαι σίγουρος ότι θέλεις;

Η 'ιντελεκτουέλ' έκφραση της ερωτικής κάθαρσης κ ο 'κομ ιλ φο' εκχυδαισμός της...

Μια σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Όχι για να τη δει ο κόσμος.΄Οχι, σε καμία περίπτωση και σε καμία υποπερίπτωση. Ο κόσμος δε χρειάζεται να βλέπει. Ο κόσμος είναι μέσα στα μάτια αυτού που ερωτεύεσαι. Το ξέρεις και το ξέρω. Όλοι το ξέρουν. Πως ο έρωτας αποβλακώνει, απογειώνει και προσγειώνει, σε πιάνει απ το χέρι και σου λέει έλα να θυμηθούμε μαζί δυο-τρία παραμύθια. Και εσύ τα ακούς και χαμογελάς. Το ξέρεις ότι καμία λέξη δεν πρόκειται να ακούσεις. Αλλά θα θυμάσαι τη ζεστασιά της φωνής που σου τα αφηγείται. Ο έρωτας σε προσπερνά. Πιάνει το μέσα κόσμο σου και σε ξεχνά. Σε αφήνει μέσα σε μία σφαίρα αλλοτινής πραγματικότητας και τη σημερινή την αφήνει λευκή. Αν το χειριστείς σωστά ετούτο το συναίσθημα μπορεί τα χρώματά σου να τη γεμίζουν με ζωντάνια και φως. Και τότε παύει να 'ναι μία απλή πραγματικότητα. 

Μία σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Να της δείχνεις αυτά που φοβάσαι και αυτά που θέλεις να φοβάσαι. Όχι γιατί θα σε πληγώσουν ή θα σε πονέσουν, αλλά, γιατί έχεις ανάγκη να φοβάσαι κάτι. Και αυτό το κάτι είναι ότι πολυτιμότερο έχεις για τον εαυτό σου. Θες δυο μάτια, θες ένα χάδι, θες ένας τρόπος να φιλάς ή κάποιος άλλος για να σε φιλάνε...Ότι και αν φοβάσαι, το φοβάσαι γιατί σημαίνει για σένα πολλά. Δε μπορώ να πω τα πάντα, γιατί οι μεγάλες λέξεις με φοβίζουν...

Μία σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Να βλέπει αυτά που μπορεί να ζηλέψει απ τις υπόλοιπες και να μη νιώθει φθόνο. Να ξέρει ότι είναι πολλή καλύτερη από τις άλλες και ας μην έχει σημασία αυτός ο ερωτικός ανταγωνισμός. Αλλά θα ξέρει ότι έχει και αυτή υπόσταση, επίσημη ή ανεπίσημη, πρόσκαιρη ή μακροχρόνια, παθιασμένη ή λίγο πιο αγαπησιάρικη.. Εξαρτάται από τη διάθεση...Τη δική σου, όχι της σχέσης...

Μία σχέση πρέπει να τη βγάζεις έξω. Να μιλάς για αυτήν. Να της δίνεις λέξεις τρυφερές και χαρακτηρισμούς αλλοπρόσαλλους για τους άλλους και πολύ λογικούς για σένα. Μία σχέση θέλει λέξεις και γέλιο για να στρώσει. Γιατί το μυαλό θυμάται τις λέξεις και η ψυχή ομορφαίνει με το γέλιο. Και μια σχέση αυτό το νόημα δεν έχει; Να κάνει τις ζωές όμορφες και γεμάτες; Να σου μαθαίνει όσα δεν ήξερες ότι δε ξέρεις και άλλα που αν και τα είχες μάθει κάποτε σου φαινόταν βαρετά και ανούσια; Να σε περπατάει σε μέρη που δεν είχες πάει ποτέ με το μυαλό και στα υπόλοιπα που δεν ήξερες πως να πας; Να σου δείχνει τι έχει μέσα της για σένα και εσύ να μη ξέρεις πως να της το πάρεις; Γιατί στο λέει ότι είναι για σένα...Και εκεί, την ώρα που στο λέει παίρνεις τη δική σου κάθαρση. Μία σχέση ποτέ μα ποτέ να μην την αφήνεις μόνη... Μία σχέση σε θέλει εκεί, κοντά της, να τη νοιάζεσαι και να τη σκέφτεσαι χωρίς εκείνη να σου δείξει τα νοητά και τα αυτονόητα της..Γιατί τι να την κάνεις μία σχέση που δε ξέρει πως να συ φερθεί, πως να σε διαβάσει, πως να σ' αγκαλιάσει; Μία σχέση απαιτεί την παρουσία σου εκεί...Γιατί αν την εγκαταλείψεις τότε θα πάρεις την εκχυδαϊσμένη της μορφή. Και δεν το θέλεις...(Και το ξέρεις, γιατί η μορφή αυτή δε θα είναι καθόλου 'καθως πρέπει'...)