Όταν ακόμη και η αγάπη δεν είναι αρκετή, τί μπορεί να κάνει κάποιον σημαντικό για μας;

Δεν είναι τίποτα δύσκολο. Για κανέναν άνθρωπο. Γενικά η ανθρωπινή φύση διαθέτει απεριόριστες δυνατότητες και αμέτρητες αδυναμίες. Δεν έχει μέτρο, δεν έχει όρια από τη φύση της και κανείς δε μπορεί να την εμποδίσει. Παρά μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτός που κοινωνικά ορμώμενος και συλλογικά σκεπτόμενος- χωρίς πραγματικά να το πιστεύει- θέτει όρια και όρους, δίνει όρκους και υποσχέσεις και τηρεί πολύ λιγότερα από αυτά που και ο πιο δύσπιστος θα είχε υπολογίσει. Ο άνθρωπος δεν έχει όρια, για αυτό έχει εφοδιαστεί με λογική ικανή να κάνει τα πάντα και συναισθήματα ισχυρά και έντονα, τόσο ώστε να κάνουν την πανίσχυρη λογική κομματάκια. Οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση του μέτρου γι αυτό και αναπτύσσουν δυσανάλογα τα συναισθήματα και κατασκευάζουν αξίες και ιδανικά που υποβαθμίζουν τα συναισθήματα και τις αρετές των συνανθρώπων τους. Δεν το κάνουν με κακή πρόθεση. Απλώς η έλλειψη μέτρου αλλοιώνει την κριτική και αυτοκριτική τους διάθεση. Η αλήθεια είναι ότι κανένας άνθρωπος δεν επιθυμεί να κρίνει τον εαυτό του. Τουλάχιστον όχι αρνητικά.  Και δεν επιθυμεί και οι άλλοι να κάνουν κάτι τέτοιο για αυτόν, χωρίς όμως αυτό να στέκεται εμπόδιο στη δική του αυστηρότατη κριτική για τους άλλους.

Έτσι γεννιούνται οι άνθρωποι που κατά βάθος είναι πάντα μόνοι. Ξέρεις, τι είναι χειρότερο από έναν άνθρωπο μόνο ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους;

Η κοινωνία δομήθηκε χωρίς ουσιαστικό σχέδιο και αν υπήρξε κάποτε η ανάγκη για ένα κοινωνικό συμβόλαιο είναι γιατί υπήρξε μεταξύ των ίδιων έλλογων όντων η σιωπηρή συμφωνία διατήρησης μίας φρούδας αλλά τόσο όμορφης ελπίδας. Είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρχει κανείς με άλλους. Και είναι δύσκολο, παρά την αρχική μου τοποθέτηση την οποία σε λίγο θα στηρίξω ακράδαντα, γιατί υπάρχουν δισεκατομμύρια (6 και κάτι για την ακρίβεια) είδη ανθρώπων. Αν η μοναδικότητα του ανθρώπου είναι τόσο σημαντική γιατί ο άνθρωπος από μόνος του παύει να φέρει τη σημαντικότητα που του αξίζει; Την αποβάλλει μόνος του με τη συμπεριφορά και τη στάση του απέναντι στους υπόλοιπους ανθρώπους και απλώς λαμβάνει ότι του αναλογεί ως αντάλλαγμα ή οι άλλοι έχουν χάσει τον τρόπο υπολογισμού; Τι θα πει πως η αγάπη δεν είναι το κριτήριο για όλους; Ασφαλώς και δεν είναι. Αλλά τι μπορεί να είναι πιο ισχυρό από την αγάπη μετά από αυτή την παραδοχή; Αν ισχυριστούμε ότι τα χρήματα, τα υλικά αγαθά ή η δόξα και η προσωπική ματαιοδοξία του καθενός είναι ισχυρότερα από την αγάπη θα πρέπει να τα αποσυνδέσουμε από τον άνθρωπο (από τη ρομαντική εκδοχή της έννοιας του ανθρώπου) και τότε θα πρέπει να αποσυνδέσουμε και τον ίδιο τον άνθρωπο. Το θέλουμε; Το αντέχουμε;

Η μοναξιά δεν είναι άσχημη όταν είναι προσωπική επιλογή. Είναι άσχημη όταν προκύπτει μέσα από μία άτσαλη πορεία προς την επίτευξη στόχων και ικανοποίηση αναγκών. Πότε αλήθεια έπαψαν οι γύρω μας να μας νοιάζουν; Είναι σημαντικοί για μας επειδή μας το ζητά η συνήθεια που έχει ριζώσει μέσα μας με τον καιρό ή επειδή όντως βρίσκουμε σε αυτούς κάτι που μας κάνει καλύτερους, πιο ευτυχισμένους, πιο ασφαλείς, ή ότι άλλο στον υπερθετικό βαθμό του; Και αν ισχύει το δεύτερο, εμείς τι κάνουμε για να είμαστε σημαντικοί για εκείνους που μας ενδιαφέρουν πραγματικά;

Το λάθος είναι ότι θεωρούμε την αγάπη δύσκολη, ενώ τίποτα δεν είναι δύσκολο. Είμαστε κατά βάθος πολύ πιο κοντά απ όσο νομίζουμε. Δεν πήγε στραβά το κοινωνικό μας συμβόλαιο. Στραβή είναι η οπτική από την οποία το κοιτάζουμε. Και το σημαντικότερο όλων, είναι ότι πάψαμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια.

Η αλήθεια είναι πως ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι χειρότερο από έναν άνθρωπο μόνο ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους.