Ρεαλιστικά ρομαντικοί....κ όμως γίνεται...αλλά είναι τόσο ξενέρωτο!

Σήμερα είχα να σου πω πολλά. Δυστυχώς, θέλω να σου πω λιγότερα. Και ευτυχώς, έχω ξεχάσει τα πιο πολλά από αυτά. Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για σένα;Ή μήπως το ανάποδο;Θα ήταν ψέμα να σου πω πως όλα είναι καλά. Αφού δεν είναι και το ξέρεις. Το βλέπεις. Το ακούς. Τους ανθρώπους δεν τους νιώθεις από τις λέξεις που ξεστομίζουν μεγαλεπήβολα και άσκοπα. Τους νιώθεις από τη ζεστασιά της φωνής τους, από τον τόνο και τη χροιά, τους καταλαβαίνεις από το ρυθμό των λέξεων και από τον τρόπο που τις αναζητούν μέσα στο κεφάλι τους. Όχι, όμως από τις λέξεις. Ποτέ από αυτές. Οι λέξεις λένε τα μεγαλύτερα ψέμματα. Οι λέξεις ρωτάνε και απαντούν, καυχιούνται σα νάρκισσοι χωρίς να βλέπουν ότι η λίμνη έχει γεμίσει από το είδος τους, βγάζουν γλώσσα και αντιδρούν προσβλητικά, οι λέξεις ματαιοπονούν και ονειροπολούν χωρίς να ξέρουν ποια είναι η διαφορά των ρημάτων. Αν και φαντάζομαι πως αρκεί η μεταξύ τους σύνδεση... Οι λέξεις είναι στολίδια του λόγου. Περιττές. Απλώς.

Έχασα όλες τις λογικές μου ακολουθίες εξαιτίας τους. Και τώρα που έχω μείνει με ένα αναπόδεικτο θεώρημα, ψάχνω νέες λέξεις για να το αποδείξω...Ψάχνω και άλλα παλιά θεωρήματα γεμάτα πιθανότητες και όρια, καμιά φορά τρέχω στη γεωμετρία μήπως και μία ακόμη επιστήμη φανεί χρήσιμη με τα μικρά χαριτωμένα σχηματάκια της και τις πολλές πολύπλοκες διαστάσεις της. Και μετά θυμάμαι μία θεωρία για τον έρωτα και λέω μέσα μου, ποιά απόδειξη και ποιό σχήμα θα μας σώσει;Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι...Και φυσικά δεν είμαστε, ούτε θα είμαστε ποτέ μοναδικοί. Αλλά και εκεί που το λέω, απόκριση δεν παίρνω. Και αν ήθελα να ζω με εναλλαγές, τι θα με εμπόδιζε..Αφού μπορώ και εγώ, όπως μπορούμε όλοι μας, να δω τον κόσμο όπως θέλω, γιατί να στριμωχτώ σε μια στημένη ονειροπόληση που αύριο ίσως ξεφτίσει; Γιατί να αφήσω μία ουτοπία να με κάνει παίγνιο και έρμαιο των διαθέσεών της; Γιατί ο ρομαντισμός τι άλλο είναι, πέρα από τη διάθεση;

Και το βαριέμαι τόσο αυτόν τον αδιάφορο ρομαντισμό. Και επιστρέφω σα βρεγμένη γάτα στον ωμό ρεαλισμο. Το αστείο ξέρεις ποιό είναι; Αντι να με διώξει, αυτός ο διαολεμένος σύντροφος της πεζότητας, μου κλείνει το μάτι και μου ψιθυρίζει σαρδόνια εγώ σου τα λεγα,θυμάσαι; Και έχει δίκιο...Γιατί μου τα είχε πει πολλές φορές και άλλες τόσες του γύρισα την πλάτη... Αλλά είναι πάντα εκεί. Δε σε διώχνει. Δε σε ξεχνά. Δε σε πληγώνει. Διορθώνει τις ζημιές των πάλαι ποτέ ατέρμονων ρομαντισμών σου.Και τον ευγνωμονείς που υπάρχει...

Ούτε ο ρομαντισμός, ούτε ο ρεαλισμός, ούτε κανένας άλλος φευγάτος ή πιο συντηρητικός -ισμός έχουν μέτρο. Καμία ανθρώπινη σχέση, καμία θεωρία, καμία πράξη δεν εμπεριέχει την έννοια του μέτρου. Μόνο η λογική. Αλλά και αυτή είναι χρήσιμη μόνο για τη διεκπεραίωση. Είναι το εκτελεστικό όργανο. Και βιαθιά μέσα σου το ξέρεις. Και το επιλέγεις.

Οι άνθρωποι δε ξερουν να κάνουν πράξεις, δε συμπαθούν και πολύ τις θετικές επιστήμες. Δεν τις συμπαθούν αρκετά για να τις βάλουν στη ζωή τους.. Για αυτό και δε ξέρουν να μετράνε, ούτε τι παίρνουν, ούτε τι δίνουν, ούτε τη σημασία των ανθρώπινων σχέσεων, ούτε το μέγεθος του πόνου που προκαλούν, ούτε την αναγκαιότητα ενός φιλιού ή την ισχύ μιας αγκαλιάς. Και δε ξέρω αν φταίει αυτό...Γιατί σε έναν ωμά ρεαλιστικό κόσμο, μπορεί το φιλί να μην είχε ποτέ μία συγκεκριμένη αναγκαιότητα και η αγκαλιά να μη διέθετε ποτέ κάποια ισχύ...Και αν ισχύει κάτι τέτοιο, πες μου ειλικρινά, τι νόημα έχει ο ρομαντισμός, αν δε μπορεί να αλλάξει αυτόν τον κόσμο;