Αναλύοντας τη μονοτονία του πράγματος.

Καμιά φορά, και ειδικά τις φθινοπωρινές μέρες που όλα μοιάζουν να αρχίζουν ξανά χωρίς να υπάρχει ωστόσο κάποιο επίσημο τέλος πέρα από κείνο του καλοκαιριού, τα πράγματα φαίνονται βαριά και ασαφή, μονότονα και άσκοπα. Δε θα μπορούσα να πω πληκτικά και βαρετά, καθώς ακόμη και αυτές οι ασαφείς μονοτονίες κάπως απασχολούν και προβληματίζουν το μυαλό, σου τρώνε χρόνο, ρουφούν ενέργεια και διάθεση. Δε θα μπορούσα να συνεχίσω και χωρίς να εξηγήσω λοιπόν, καταρχάς τι εννοώ με τη γενική αναφορά στα "πράγματα" και επιπλέον τι προσδιορίζει τη μονοτονία τους και πως μπορεί κανείς να αναλύσει και τα δύο. Αν δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει...

Τα πράγματα. Είναι γενικό μιας και είναι η αποτύπωση όσων τραβάει κανείς καθημερινά. Κατάσταση, πρόβλημα, συνθήκη, γεγονός, εμπειρία, βίωμα. Όλα μπορούν να μπουν κάτω από την λέξη. Όλα, ακόμη και τα συναισθήματα. Αν μάθεις να τα αγνοείς, μπορείς να τα θεωρείς "πράγματα". Φαντάσου λοιπόν μία κατάσταση, η οποία υπό κανονικές συνθήκες διαθέτει συναισθήματα. Όταν αυτά ξεφουσκώσουν τι σου μένει;;; Δε ξέρω πως το περιγράφεις εσύ. Ένα μόνο ουσιαστικό μου έρχεται κατά νου και αυτό με βολεύει. Σου μένει ένα απροσδιόριστο κρύο και αδιάφορο πράγμα. Φαντάσου μία κατάσταση πεπερασμένη σε χρόνο κοντινό, αλλά όχι τόσο, ώστε να θυμάσαι λεπτομέρειες και πρόσωπα. Σε τι διαφέρει αυτή η κατάσταση-ανάμνηση από μία φωτογραφία;;; Σε τίποτα θα έλεγα. Είναι ένα από τα πράγματα που κουβαλάμε μέσα μας. Οι αναμνήσεις.

Η μονοτονία είναι εκείνη η αδιάφορη αντιμετώπιση που αφιερώνουμε σε όσα κανονικά θα έπρεπε να θεωρούμε πολύτιμα και μοναδικά. Εκείνη η ξενέρωτη και παθητική στάση που τα μετατρέπει σε δεδομένα και "δεύτερα". Δεύτερα σε προτεραιότητα, δεύτερα στη σκέψη μας, δεύτερα στη ζωή μας, δεύτερα γιατί ποτέ δε μάθαμε την αξία τους, δεύτερα γιατί η αξία τους ήταν πολλή μεγαλύτερη από όση μπορούσαμε να αντέξουμε. Και το βλέπουμε εκ των υστέρων. Πολύ πιο αργά απ ότι θα έπρεπε. Όταν τα πράγματα έχουν αναλυθεί τόσο μέσα στο κεφάλι μας, που πια η μονοτονία της φύσης τους είναι μία υπενθύμιση του λάθους που κάναμε. Και μάλλον, μία προειδοποίηση του λάθους που ΘΑ ξανακάνουμε.

Ίσως, αυτή η ψυχρή μονοτονία να μας άφηνε ήσυχους, να κάνουμε εκείνο το κάτι καλύτερο που ίσως θα μπορούσαμε, αν πίστευε πως θα το αντιμετωπίζαμε όχι σαν ένα ακόμη πράγμα, αλλά σαν να είναι ότι καλύτερο μας έχει τύχει...

Βλέπεις ακόμη και αυτή, διατηρεί τις αποστάσεις και τις επιφυλάξεις που εμείς ξεχάσαμε.