Κλαίνε, όταν δε μπορούν να αφήσουν τον εαυτό τους να νιώσει τον έρωτα, όπως θα τους άξιζε και όπως θα άξιζε και στον ίδιο τον έρωτα. Δεν είναι δίκαιο να ερωτεύεται κανείς και να μη μπορεί να το δείξει. Δεν είναι λογικό να θέλει κάτι τόσο απλό ένας άνθρωπος και να μην έχει τα μέσα να το ζήσει. Γιατί από θέληση όλοι οι ερωτευμένοι σκίζουν! Και αυτή η πεζή ανικανότητα εντοπισμού των κατάλληλων μέσων, πάντα γειώνει και τα πιο 'απογειωμένα' αισθήματα...
Κλαίνε, όταν αυτό που ερωτεύτηκαν δεν είναι πια το ίδιο. Όταν αυτό που έβλεπαν, καταλαβαίνουν πως δεν είναι αυτό που έβλεπαν οι επιθυμίες και οι προσωπικές τους ανάγκες.. Γιατί τι είναι ο έρωτας; παρά η ανάγκη να βρει ένας ερωτευμένος κάποιον/α που να ταιριάζει γάντι στις δικές του/της επιθυμίες. Και συνήθως στην αρχή, όλες οι επιθυμίες μοιάζουν ίδιες...ακόμη και αν είναι μερικές λέξεις που τις κάνουν να φαίνονται ίδιες.
Κλαίνε, όταν ο έρωτας τους πτύει (φτύνει, πως να το πω κομψά;). Όταν όλα όσα τους περιτριγυρίζουν είναι τόσο ακατάλληλα και αταίριαστα, τόσο 'κουρασμένα' και άβολα. Πως να ασχοληθείς με τον έρωτα, αν 43 άλλα θέματα σου τριβελίζουν το μυαλό; Και θα μου πεις κ εσύ...μα με τον έρωτα ξεχνάει ο άνθρωπος! Και θα σου πω και εγώ, πως με τον έρωτα ξεχνιέται.
Κλαίνε και όταν ο έρωτας τους βασανίζει. Όταν τους ζητάει να γίνουν υπεράνθρωποι με ειδικές ικανότητες να τα προλαβαίνουν όλα, να τα μπορούν όλα, να μη ζητάνε τίποτα, να μη θέλουν τίποτα, να είναι παντού και κυρίως...για πάντα. Ποιός ζει για πάντα όμως;
Κλαίνε, όταν δε θέλουν πια τον έρωτα. Όταν δε μπορούν να το διαχειριστούν και να το ζήσουν. Όταν δε μπορούν να τον αφήσουν ελεύθερο, να αναπνεύσει, να μεγαλώσει. Θέλησε ποτέ κανείς να ζήσει ένα μικρούλη έρωτα;
Ρίχνουν, όμως, μαύρο δάκρυ, όταν αυτό που έχουν ερωτευθεί δε ξέρουν τι να το κάνουν...Και μαζί τους κλαίει και ο έρωτας...
Θέλησε ποτέ κανείς να ζήσει ένα μικρούλη έρωτα; kaneis.
ΑπάντησηΔιαγραφή