Η Θεωρία είναι Θεός: Ένας Λύκος κυνηγάει τη Δημοκρατία μας.

Η θεωρία (πολιτική επικοινωνία) λέει, ότι η δημοκρατία στη χώρα μας έχει 'εξατμιστεί'. Σήμερα, το γύρο των ιστοσελίδων έκανε η φωτογραφία του Εύζωνος στο Σύνταγμα με τα καταβουρκωμένα μάτια. Καταβουρκωμένα πιθανότατα από την τεράστια ποσότητα χημικών ουσιών. Όπως και να έχει, ο συμβολισμός της εικόνας ήταν συγκινητικός. Θα μπορούσαμε να πούμε πως εδώ όλα αναλύονται με τη θεωρία σχετικά με το σημαίνον και το σημαινόμενο. Κομβικό σημείο, και πάλι, το διακύβευμα της δημοκρατίας.

Η θεωρία (ιατρική) λέει, ότι αυτοάνοσο νόσημα είναι η περίπτωση κατά την οποία για απροσδιόριστους λόγους ο οργανισμός αποφασίζει να επιτεθεί στα ίδια του τα κύτταρα και τους ιστούς του, προκαλώντας (ανεπανόρθωτες) οργανικές βλάβες και καμιά φορά και το θάνατο. Ο Λύκος είναι ένα από τα πιο γνωστά. Η θεραπεία τους γίνεται συμπτωματικά με τη χρήση κορτιζονούχων σκευασμάτων. Η αναγνώριση της ασθένειας, γίνεται με τη διακρίβωση τριών εκ των 11 πιθανών συμπτωμάτων.

Αν ενώσουμε τις δύο θεωρίες μπορούμε να διαγνώσουμε ότι ένας τέτοιος Λύκος κυνηγάει τη δημοκρατίας μας. Άσε με να σου πω γιατί...

Για απροσδιόριστους λόγους, απρόσμενες αιτίες και πλήθος ατυχών και δυσμενών συνθηκών, το ανοσοποιητικό σύστημα της χώρας μας (το δημοκρατικό καθεστώς της παραβολικά) αποφάσισε να επιτεθεί στα κύτταρά του, στους πολίτες του, στον κοινωνικό ιστό, στον οικονομικό ιστό, στον πολιτικό ιστό, με αποτέλεσμα να προκληθούν ανεπανόρθωτες (αυτή τη φορά εκτός παρενθέσεων) βλάβες στα όργανα λειτουργίας του. Το σύστημα καταρρέει εκ των έσω. Το σύστημα ίσως και να πρέπει να καταρρεύσει. (βλέπε Θεωρία του Shock Therapy) Τα κορτιζονούχα σκευάσματα σε αυτή την περίπτωση έχουν γίνει δισεκατομμύρια 'δανεικών' ευρώ€πακέτων στήριξης.

Η διάγνωση επιτάσσει και 3 συμπτώματα. 1. Η δημοκρατία απέκτησε ευαισθησία στο φυσικό φως. Η δημοκρατίας μας ξαφνικά (;) έκλεισε τα μάτια και όταν αποφάσισε να τα ανοίξει επέλεξε να καλύψει κάθε ακόρεστη ανάγκη, παρά να αποκτήσει μακροπρόθεσμα προνόμια. 2. Η δημοκρατία μας έπαψε να ανέχεται. Αν αποφασίσεις να είσαι μέλος, συμμετρικός εταίρος διεθνών οργάνων, έχεις την ηθική και δεσμευτική υποχρέωση να ακολουθήσεις τους κανόνες και τις συμβουλές των ισχυρών. Των ισχυρότερων από εσένα για την ακρίβεια. Αν δεν το κάνεις, θα καταστήσεις εαυτόν ένα πολύ εύκολο θύμα. Και για τους πραγματικά ισχυρούς, είναι πολύ εύκολο να παραμείνουν σε θέση ισχύος. Έχουν φροντίσει χρόνια πριν για αυτό. 3. Η δημοκρατία μας πάσχει από εγωισμό και έπαρση. Αν έχεις ορίσει τη δημοκρατία είναι πολύ βαρύ να προσπαθούν κάποιοι άλλοι να σου επιβάλλουν τα χαρακτηριστικά της. Το κακό είναι ότι δε φρόντισε κανείς να διαφυλάξει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Δε ξέρω αν η "σύγχρονη κοκκινοσκουφίτσα" μας γλιτώσει από το Λύκο, και νομίζω πως κανείς δε ξέρει με σιγουριά. Μπορεί η θεωρία να είναι ο θεός. Μπορεί και ισχύει το γεγονός πως μετά το Ψυχρό πόλεμο ο κόσμος πάσχει από "Βαρεμάρα"(Θεωρία του Fukuyama). Καμιά φορά οι προσευχές αργούν να εισακουστούν. Και κάποιες άλλες φορές, όσα γίνονται μπορεί να μην είναι βαρετά, αλλά πολύ λυπηρά για να σπάσουν την ανία μας. Είναι πολλές οι προβλέψεις και δυστυχώς τα στοιχήματα σε αυτή τη χώρα φαίνεται να έχουν γίνει ένα πολύ επικίνδυνο σπορ. Εσύ πόσο το έπαιξες;;;

Γιατί όταν δεν έχεις κάτι να πεις, είναι προτιμότερο να το βουλώνεις;

Γιατί μέσα στην ακατάσχετη φλυαρία θα πεις πράγματα, τα οποία δεν έπρεπε να πεις, πράγματα που σου είχαν εμπιστευθεί, πράγματα που ίσως δεν ισχύουν μόνο και μόνο για να κεντρίσεις την προσοχή κάποιου άλλου, πράγματα που έχεις ξαναπεί, πράγματα που φαντάστηκες. Ποτέ όμως εκείνα που πραγματικά θέλεις να πεις. Οι επιθυμίες είναι πάντα ντροπαλές. Και τόσο διστακτικές. Για αυτό και πάντα μένουν στην αφάνεια.

Γιατί, αν μιλάς συνεχώς, ή θα είσαι απίστευτα ενημερωμένος για τα θέματα που πραγματεύεσαι ή θα κάνεις συνεχώς τη μία γκάφα μετά την άλλη, θα σκορπίζεις φήμες και πανικό για την αλήθεια τους, θα χάνεις φίλους και ανθρώπους που σε άκουσαν γιατί πολύ απλά, έχουν κουραστεί να σε ακούν. Αλήθεια, πότε κουράζονται οι άνθρωποι να ακούν τους άλλους; Όταν δεν τους νοιάζουν πια αυτά που λες ή όταν συνηθίσουν τον ήχο της φωνής σου τόσο, ώστε να τον αγνοούν αθέλητα; 

Γιατί όταν σωπαίνεις, δίνεις χρόνο στους άλλους να πουν όσα δεν πρέπει ή όσα θέλουν να σου πουν. Τους δίνεις το χρόνο να ανοιχτούν, να κάνουν λάθη, να σου εμπιστευθούν εκείνα που φανταζόσουν και εκείνα που δεν περίμενες ποτέ. Τους δίνεις το χρόνο να σου μοιάσουν, να σε πλησιάσουν, να σε αφήσουν να πλησιάσεις. Καταλαβαίνεις όμως πότε πρέπει να σωπάσεις;

Γιατί όταν αποφεύγεις να μιλήσεις, αποφεύγεις και τον πόνο. Όχι το δικό σου πόνο. Αυτόν τον κρατάς μέσα σου, γιατί είναι όλος δικός σου. Τον πόνο που προκαλείς στους άλλους. Μπορεί να μιλάς για μία μεγάλη σου επιτυχία και ο άλλος μέσα του να κλαίει σαν μωρό. Δεν το ξέρεις. Δε σε νοιάζει. Εσύ πέτυχες. Ούτε και εκείνος όμως νοιάζεται.

Ο άνθρωπος. Ατελές ον. Το ατελέστερο. Μετριέται με τη μονάδα ως οντότητα, ως ύπαρξη, αλλά ποτέ με την ανθρωπιά του. Έχεις ακούσει ποτέ να λένε, "εκείνος ζυγίζει 30 κιλά ανθρωπιάς;". Όχι βέβαια. Και ποτέ δε θα το ακούσεις, με καμία έκφραση, με καμία λέξη, σε καμία πρόταση. Γιατί δεν υπάρχει. Μπορεί να γίνεται γύρω του η μεγαλύτερη καταστροφή, μπορεί να καίγονται 'οικοσυστήματα' ή 'οικονομίες' και αυτός να ψάχνει την καλύτερη μεταγραφή για την ομάδα του. Όχι πως είναι προπονητής ή παράγοντας, αλλά έτσι, γιατί αυτό το θέμα καίει περισσότερο.  Μπορεί να μην έχει ιδέα για την κρίση γύρω της, αλλά θα ψάξει για το ωραιότερο ζευγάρι γόβες, ακόμη και αν έχει τα ασχημότερα πόδια.

Και δεν υπάρχει ανθρωπιά, γιατί ως έννοια, δε μάθαμε ποτέ τι σημαίνει. Ως ιδέα δε μάθαμε ποτέ πως γίνεται τρόπος ζωής. Γιατί αρχικά δε μάθαμε ποτέ την έννοια του ανθρώπου. Και δεν το μάθαμε, γιατί ποτέ δεν προσπαθήσαμε να ακούσουμε.

Οι επιθυμίες είναι ήσυχες. Σιωπηλές. Δυνατές. Μπορεί να σε πνίξουν, νιώθεις καμιά φορά ασφυξία όταν συγκεντρώνονται πολλές. Οι επιθυμίες είναι επικίνδυνες. Σε παραπλανούν, σε καθοδηγούν, σε αλλάζουν. Και είναι τόσο δεμένες με την ανθρώπινη φύση. Γιατί τα έχουμε άλλωστε τα ένστικτα; Οι επιθυμίες γεννιούνται με τα ένστικτα και μεγαλώνουν με τις ανάγκες. Πως γίνεται να επιβιώσει κανείς, εάν δεν επιθυμήσει την επιβίωσή του; Και κάπως έτσι, καταλήγουμε, στο συμπέρασμα πως οι επιθυμίες μας, είναι και οι ανάγκες μας. Όχι ζωτικές, αλλά ψυχικές ανάγκες, πνευματικές. 

Και αν δεν τις ταίσεις, εάν δεν τις ικανοποιήσεις μία φορά μπορεί να σε κατασπαράξουν. Για αυτό καλύτερα, όταν θα θέλεις να πεις κάτι, αυτό το κάτι φρόντισε να το θέλεις πραγματικά. Φρόντισε αυτό που λες να το επιθυμείς, να νιώθεις την ανάγκη να το πεις. Γιατί οι επιθυμίες, αν και ικανοποιούνται σχετικά απλά, δεν ανέχονται ποτέ το ψέμα. Οι επιθυμίες είναι κομματάκι απαιτητικές. Όπως και οι άνθρωποι άλλωστε.

Καλοκαιρινές μπόρες..

Οι καλοκαιρινές μπόρες είναι ξαφνικές, σύντομες, έντονες. Εκεί που όλα μυρίζουν θάλασσα και αντιηλιακό με άρωμα καρύδας, εκεί που ο ήλιος σου κλείνει το μάτι και σου φωνάζει να πιάσεις μία ξαπλώστρα μες το κύμα, εκεί που όλα κάνουν τη διάθεσή σου να αλλάζει ανεπανόρθωτα θετικά, εκεί, σε εκείνο το χρονικό σημείο σκάει μύτη μία καλοκαιρινή μπόρα και τα κάνει όλα μούσκεμα.

Μία καλοκαιρινή μπόρα μοιάζει με πολλά πράγματα. Μερικές φορές μου θυμίζει τον έρωτα. Τον έρωτα που έρχεται ξαφνικά και έντονα αλλά είναι τόσο σύντομος που καμιά φορά περιμένεις το καλοκαίρι μόνο και μόνο για να τον ξαναζήσεις. Μερικές φορές μου θυμίζει τη ζωή. Την απελπιστικά μονότονη ζωή που όλοι κρατάμε στα χέρια μας, αλλά με τις εκπλήξεις της, τις ξαφνικές, σύντομες και έντονες στιγμές της, τη βλέπουμε και πάλι με άλλα μάτια-αν και κατά βάθος, τα μάτια είναι ακριβώς τα ίδια. Κάποιες φορές μου θυμίζει το θάνατο. Συχνά, είναι η αλήθεια. Το θάνατο που έρχεται ξαφνικά, αφήνει μία σύντομη ανάμνηση και βιώνεται έντονα.Άλλες πάλι φορές μου θυμίζει επαναστάσεις ανθρώπων. Ανθρώπων που αναζητούν μέσα στην κακοκαιρία όχι τόσο μία καλύτερη μοίρα, αλλά μία καλύτερη ελπίδα. Μία ελπίδα φρέσκια που θα μπορεί να τους υποσχεθεί πολλά. Η αλήθεια είναι πως καμία επανάσταση δε φάνηκε να πετυχαίνει ξεκινώντας χλιαρά. Συνήθως, ο αιφνιδιασμός και η ένταση προκαλούν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Όταν περνάει ο χρόνος, χάνεται και ο στόχος και η πορεία. Προκύπτουν όμως πολλά άλλα. Ειδύλλια, για τα οποία πολλοί κάνουν λόγο. Συλλογικότητα, μία κοινωνική αρετή που εξέλιπε από τη δική μας κοινωνία. Ομαδικότητα. Εναλλακτική διασκέδαση. Εξωστρέφεια. Πολλά, αλλά όχι και τόσο χρήσιμα. Ίσως...

Η χρησιμότητα των πραγμάτων αξιολογείται σύμφωνα με την χρονική περίοδο, κατά την οποία συμβαίνουν. Προσδιορίζεται, σύμφωνα με την αναγκαιότητά τους. Εκτιμάται ανάλογα με την αποτελεσματικότητά τους. Η αναγκαιότητα μας έχει αφήσει χρόνους. Κάνουμε πράγματα, για εμάς, για τους άλλους, για την κοινωνία, για όποια σφαίρα μας αφορά και μας περιβάλλει χωρίς πια να υπολογίζουμε τις πραγματικές ανάγκες. Δε μας νοιάζει, αν πραγματικά κάποιος έχει ανάγκη από αυτό που του δίνουμε απλόχερα. Δε μας νοιάζει, αν έχει ανάγκη κάτι άλλο. Δε μας νοιάζει γιατί εμείς, έχουμε ανάγκη να δώσουμε αυτό που θέλουμε. Η αποτελεσματικότητα μας κυνηγάει. Δε μας νοιάζει πόσο ακριβά θα χρειαστεί να την πληρώσουμε. Δε μας νοιάζει, αν δεν την πετύχουμε. Δε μας νοιάζει γιατί πάντα, κάτι, κάπου, κάπως θα βρεθεί και θα είναι και αρκετό. Δε μας νοιάζει γιατί ο συμβιβασμός είναι καλύτερος παίκτης. Σχεδόν πάντα κερδίζει.

Οι καλοκαιρινές μπόρες είναι όμορφες. Μας θυμίζουν αυτό που αφήσαμε πίσω χρονικά και αυτό που και πάλι θα έρθει όταν τα φύλλα αρχίσουν και πάλι να πέφτουν. Μας θυμίζει τον κύκλο που δεν κλείνει ποτέ. Τον ατέρμονο κύκλο μέσα στον οποίο κινούμαστε. Όλοι μαζί. Περικυκλωμένοι. Κατατρεγμένοι. Αγανακτισμένοι ( και μη). Απελπισμένοι. Και όλοι, μα όλοι τόσο αποκομμένοι. Ο ένας από τον άλλο. Ο καθένας από το σύνολο. Ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό.