Πόσες φορές δεν έχεις ευχηθεί/προσευχηθεί/αναθεματίσει/εξοργιστεί (βάλε όποιο ρήμα θες, μόνη μου δε θα το πετύχω) να μπορούσες να προλάβεις ένα τρένο για να σε πάει κάπου όπου όλα περιμένουν εσένα, μία συνάντηση με εκείνον/η που σου λείπει, ένα γνωστό στο απέναντι πεζοδρόμιο που τρέχει πνιγμένος από το άγχος, μία προβολή που συνήθως είναι και η τελευταία, ένα τραγούδι στο ράδιο που το ανοίγεις πάντα την ώρα που τελειώνει και σου αρέσει τόσο, ένα χαμόγελο από εκείνα που δε ξέρεις αν θα ξαναδείς (και δε ξέρεις αν θέλεις να μη ξαναδείς), ένα δάκρυ λιγότερο από εκείνα που προκάλεσες (ξέροντας πως δεν ήθελες να προκαλέσεις)...
Να προλάβεις. Τι θέλεις να προλάβεις; Τις υποχρεώσεις ή τις ανάγκες σου; Τα θέλω ή τα πρέπει σου; Τα ναι των άλλων ή τα όχι τα δικά σου; Τα παιδικά σου σχέδια ή το παιδί μέσα που τρέχει φοβισμένο να γλιτώσει από σένα; Να προλάβεις εσένα πριν γίνεις όλα όσα μισούσες και απέφευγες; Να προλάβεις το χρόνο πριν σου μείνει πάλι εκείνο το 'λίγο ακόμα, λίγο ακόμα μόνο' που βιάζεται και πνίγεται και ασφυκτιά γιατί δε θέλει να σ' αφήσει στο αύριο ή στο χθες, στο θα 'πρεπε του αύριο και στο ήθελα του χθες..Το τώρα θέλεις να προλάβεις, το ξέρω...
Αλλά το τώρα σκοντάφτει πάνω σου. Σε φόβους και αμήχανα αστεία. Στα ανύποπτα κίνητρα και στα μικρά προσωπικά στοιχήματα. Στα μάτια που λένε την αλήθεια και στα χείλη που αρνούνται να μιλήσουν. Και σου μένουν οι ματιές. Από εκείνες που σε καρφώνουν και εσύ θέλεις και άλλες.
Και κοιτάς δεξιά και αριστερά μήπως τις πετύχεις τυχαία. Και χαμογελάς για να αποφύγεις το δάκρυ. Και ακούς τραγούδια από εκείνα που είχες υποσχεθεί να μην ακούς πια. Και θέλεις. Θέλεις τόσο πολύ να πάρεις εκείνο το τρένο που θα σε πάει εκεί όπου όλα περιμένουν εσένα.
***Μήπως ξέρεις τι ώρα φεύγει;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.