Δε ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς, αλλά στο μάθημα της συμβουλευτικής (στα πλαίσια κατά τα άλλα του Μεταπτυχιακού) όλες σπεύδουμε να λύσουμε τα προσωπικά μας προβλήματα. Τυχαίο; Μάλλον όχι και τόσο. Εξάλλου, μας ενθουσίασε η ιδέα του να μπορεί να είναι κανείς, έστω και για δεδομένα χρονικά διαστήματα, ένας μικρός συμβουλάτορας. Μπορεί να φταίει και η μουσικοχορευτική προσέγγιση της καθηγήτριας ή τα απαισιόδοξα γραφήματα που μας παρουσίασε η προηγούμενη σχετικά με τους θεσμούς του γάμου και της οικογένειας. Μπορεί πάλι να φταίει και η κούραση που μας φορτώνεται το απόγευμα του Σαββάτου και κάνει το κυριακάτικο πρωινό ανυπόμονο και αχόρταγο.
Είναι από εκείνες τις ημέρες που δε μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι γιατί τόσο απλά, ο εγκέφαλος αρνείται να στείλει οποιοδήποτε σήμα. Είναι από εκείνα τα πρωινά που θέλεις να κρατάνε για πάντα.
Και μοιάζουν τόσο με τις ημέρες εκείνες που δε θέλεις να νυχτώσουν και πάρουν μαζί τους ότι πιο όμορφο έχεις. Ημέρες ατέλειωτες που παίζουν καθημερινά στο μυαλό σου και σε παραδίνουν στα χέρια ενός απαίσιου, εκδικητικού μηχανισμού ονειροπόλησης. Και τις αφήνεις να σε παρασύρουν σε μία δίνη αναμνήσεων. Και έπειτα το σοκ. Μία θεραπεία βάρβαρη που σε ρουφάει απότομα και σε πετάει ξανά μέσα στο λάκκο της μιζέριας και της καθημερινότητας. Και εσύ πέφτεις, χτυπάς και περιμένεις κάποιον ή κάτι να σε σηκώσει. Ένα άλλου είδους σοκ που θα σε αφυπνίσει.
Ένας γνωστός σιγομουρμούρισε ότι δε θέλει τίποτα άλλο από τη ζωή του. Είπε ότι του φθάνει η γυναίκα του και οι επαγγελματικές ασχολίες του. Και μου φάνηκε όμορφο. Μετά το ξανασκέφτηκα. Δε μου άρεσε η σκέψη. Η δική μου ημέρα θα ήθελα να έχει περισσότερα λεπτά. Εκατοντάδες λεπτά παραπάνω. Αλλά δεν πείθεται η τεμπέλα. Πως γίνεται να χωρέσουν όλα σε μία ζωή και πως γίνεται να σταματήσουν να μου καρφώνονται νέες ιδέες στο μυαλό; Και οι ιδέες έχουν τις συνέπειές τους.
Όπως συνέπειες έχουν και όλα τα πράγματα στη ζωή μας. Αν δεν προφυλάξεις τον εαυτό σου θα πληγωθείς. Αν δεν προφυλάξεις την οικογένειά σου θα τη χάσεις. Αν δεν προφυλάξεις τη σχέση σου θα καταστραφεί. Αν δεν προφυλάξεις την καριέρα σου θα πάει κατά διαόλου. Αν δεν προφυλάξεις το σώμα σου θα πεθάνεις. Και φαντάζομαι, δεν το θέλεις.
Σήμερα, είναι μία ακόμη Παγκόσμια Ημέρα. Για την ακρίβεια είναι η 22η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Μία μέρα που τιμά τα 25.000.000 ανθρώπων που χάθηκαν και τα 33.000.000 που φέρουν τον ιό.
Και αν δεν είσαι ή δε ξέρεις κάποιον από αυτούς, απλά σκέψου πόσο τυχερός είσαι που έχεις εκατομμύρια στιγμές χαράς, θυμού, γέλιου, δακρύων, συγκίνησης, απογοήτευσης, υστερίας, ηρεμίας, ηδονής, νύστας, ευτυχίας, αγάπης, τρυφερότητας ...για να ζήσεις. Και είναι όλες δικές σου. ΜΗΝ ΤΙΣ ΑΓΝΟΗΣΕΙΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.