Ξέρεις να σέβεσαι; Μάθε!

Πρωινό ηλιόλουστο με κεφάτη παρεούλα και τον αγαπημένο μου (για σήμερα) latte. Δε θα αντάλλαζα ποτέ τα ρούχα μου, αλλά ο ενθουσιασμός των κοριτσιών που αποφάσισαν να το κάνουν με ενθουσίασε τόσο που του χρόνου θα πάρω μία βαλίτσα ρούχα και θα το επιχειρήσω! Όσο για τα χειροποίητα γλυκά, άλλο υπερθέαμα και αυτά, με την υπογραφή των διοργανωτών!

Μεσημέρι κουραστικό με αμέτρητους επιβάτες αστικού λεωφορείου( τα taxi εκείνη την ώρα μάλλον άνοιξε ο δρόμος και τα κατάπιε), ο εκνευρισμός των οποίων με εκνεύρισε  τόσο που αποφάσισα να επενδύσω μερικές θερμίδες στη διαδρομή κέντρο-άνω πόλη.

Απόγευμα παιχνιδιάρικο παρέα με στολισμένους ανθρώπους που αποφάσισαν να συμπιεστούν στους διαδρόμους πολυκαταστήματος και να κάνουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα (και τους πωλητές μάλλον δυστυχισμένους).

Μετά από αυτά, για δύο πράγματα είμαι σίγουρη. Πρώτον, αγαπώ τις Κυριακές και καμιά φορά μου λείπουν κιόλας. Δεύτερον, σε αυτή τη χώρα, όσα latte αν πιούν οι άνθρωποι, όσα events και αν διοργανωθούν, όσα μέσα μαζικής μεταφοράς και αν έχουν στη διάθεσή τους, όσα παιχνίδια και αν αποκτήσουν τα παιδιά τους, όση ευτυχία και αν χτυπήσει το κεφάλι μας, ένα πράγμα δε θα υπάρξει ποτέ στο σύνολο. Ο σεβασμός. Είναι νομίζω η πιο πεταμένη ή έστω παραπεταμένη λέξη του ελληνικού λεξιλογίου.

Δε γίνεται καλή μου επειδή φοράς 6 σειρές πέρλες στο λαιμό και μία γούνα (αλίμονο το ζώο που μάδησες, γουρούνα!), να προσβάλλεις την κοπέλα που δε σου γεμίζει το μάτι η καταγωγή της. Τι και αν είσαι γνήσια Ελληνίδα όπως λες; Τι θα πει αυτό για τη ράτσα σου; Κυκλοφορείς με πιστοποιητικό γνησιότητας ή φέρεις στο αφτί σφραγίδα του Υπουργείου εσωτερικών για την υπηκοότητά σου; Ακόμη και αν δε σου αρέσει η όψη της μετανάστριας που δούλευε από το πρωί-χωρίς γούνα και πέρλες- δε σου δίνει κανείς τη νομιμοποίηση να την πετάξεις έξω από τη χώρα. Και η ανθρώπινη υπόστασή σου(παρότι δε σου αξίζει ενδεχομένως), δε σου δίνει κανένα δικαίωμα να κάνεις σκουπίδι έναν άνθρωπο που δε γνωρίζεις και δε σε έχει ενοχλήσει.

Και ο ρατσισμός για μένα θέμα σεβασμού είναι. Είναι θέμα ανοχής και ανεκτικότητας, ελευθερίας και κατανόησης. Δε μπορεί κανένας να αγνοεί πως το σύμπαν διαγράφει κυκλικές πορείες. Τώρα που η χώρα σου, εσένα γνήσια Ελληνίδα μου! έχει διασυρθεί και ταπεινωθεί τόσο, δεν έχεις σκεφθεί πως σύντομα τα επόμενα events θα είναι οι ανταλλαγές πληθυσμών; Δε βλέπεις πόσοι νέοι άνθρωποι την έχουν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια; Δεν αντιλαμβάνεσαι πως αυτή η έλλειψη σεβασμού είναι που τη γονάτισε;

Αν κάθε άνθρωπος- έχων και μη έχων μετοχή στην εξουσία- σεβόταν πραγματικά, οι φοιτητές δε θα επέλεγαν τη φυγή, οι επιχειρήσεις θα έμεναν στη θέση τους, οι εργαζόμενοι δε θα βογκούσαν, το περιβάλλον θα είχε λίγο από το πράσινο των ποιητών, οι τουρίστες θα είχαν κάτι αξιόλογο να ζήσουν, οι εργοδότες δε θα κατέκλεβαν το κράτος και το κράτος δε θα γινόταν αστυφύλακας με δρεπάνι, οι μαθητές θα είχαν σχολεία και οι αθλητές γήπεδα, οι οδηγοί δρόμους και οι γειτονιές όμορφα πάρκα και κτίρια.
Αν υπήρχε μέσα μας ο στοιχειώδης σεβασμός θα μπορούσες καλή μου να καυχιέσαι για την ανωτερότητα της ράτσας μας. Θα μπορούσες να δείξεις την έξοδο στους βάρβαρους εισβολείς. Θα μπορούσες να κοιτάξεις με περηφάνια τους άλλους ανθρώπους του κόσμου, εκείνα τα δύο τρίτα που πεθαίνουν από την πείνα, από τη δίψα, από τις αρρώστιες που εσένα σε ξεκλήρισαν κάπου στα χρόνια του Μεσαίωνα, εκείνους που ζούν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, εκείνους που κουβαλάνε τα μωρά τους στα χέρια γιατί μια βόμβα σκάει πάνω στο σπίτι τους και πρέπει να τρέξουν, εκείνους που τρέχουν σε κάθε δυνατό κρότο από φόβο μήπως είναι πάλι άλλη μία τρομοκρατική έκρηξη, εκείνους που αντί για θάλασσα, έχουν μάθει να κολυμπάνε στα λασπόνερα που προκάλεσαν πλημμύρες. Αλήθεια καλή μου, ξέρεις πόσο τυχερή είσαι που μπορείς να προσεύχεσαι χωρίς να σε σημαδεύουν Καλάσνικοφ στα χέρια 12χρονων; Ούτε φαντάζεται το μυαλουδάκι σου πόσο!
Συγνώμη που σου μιλάω έτσι. Ο δικός μου ο σεβασμός, το μόνο που θα μου επέτρεπε να κάνω, θα ήταν να σου πω 'σκάσε'. Ευγενικά πάντα. Και ξέρεις γιατί..Το ξέρεις καλά. Γιατί ποτέ δε θα είσαι άξια να κοιτάξεις κάποιον από αυτούς τους ανθρώπους που σου ανέφερα. Ο πόνος, η θλίψη, η δυστυχία, η αγάπη, η μάχη της επιβίωσης, η αρρώστια, ο θάνατος, οι πόλεμοι και όλα τα δεινά που οδηγούν έναν άνθρωπο στη γειτονιά σου είναι από μόνα τους τα μεγαλύτερα διδάγματα σεβασμού. Και εσύ σε αυτό το μάθημα θα είσαι πάντα μετεξεταστέα.