Και αν είμαι εγώ ο άνθρωπος-φούσκα;

Αν το για πάντα μοιάζει πολύ μακρινό.. Το ποτέ ακούγεται τόσο λίγο.. Το σ' αγαπώ τόσο απλό.. Αν κάθε λέξη έχει μέγεθος και αξία..Τότε οι συναλλαγές μας δεν είναι καθόλου δίκαιες φίλε μου.

Μπορείς. Ναι, να είσαι σίγουρος πως το μπορείς και εσύ! Μπορείς χωρίς ιδιαίτερο κόπο, χωρίς καμία απολύτως πρόθεση, μπορείς να γονατίσεις τη ψυχή ενός ανθρώπου με μία σου φράση. Μπορείς να την αναγκάσεις να κλάψει μπροστά σου, να γίνει σκουπίδι για χάρη σου, να γονατίσει και να σε εκλιπαρεί για την αγάπη σου. Μπορείς, γιατί η ψυχή δεν έχει μυαλό. Μπορείς, γιατί είναι αθώα. Είναι εύκολο θύμα. Βολικό. Και τόσο σίγουρο.

Μία λέξη. Μπορείς απλώς να αστειευτείς και να γελάσετε και οι δύο, όταν μιλάς για χωρισμό. Μπορείς να κάνεις κοινωνική κουβεντούλα για χωρισμούς άλλων. Και ίσως δακρύσεις και εσύ λίγο. Μπορείς να απειλήσεις με χωρισμό. Μπορεί όμως και να το εννοείς τώρα. Και αν η απειλή γίνει αυτή τη φορά πραγματικότητα με τι κουράγιο θα με αναγκάσεις να παίξω; Να παίξω θέατρο, τάχα ότι δε με πειράζει. Να παίξω τον ήρωα που θέλει μία ακόμη ευκαιρία. Να παίξω με τα νεύρα και των δύο και να αρχίσω γκρίνιες και θυμούς. Να παίξω με άλλα παιδιά, μήπως ζηλέψεις και έρθεις να με πάρεις πίσω. Να παίξω μόνη μου μήπως καταλάβω...

Μήπως καταλάβω, πως έφυγα από το σώμα που αγάπησες. Πως άλλαξα και δεν το πήρα είδηση. Πως γλίστρησε το εμείς και μας άφησε δύο ξένους. Πως ότι είχα και ήθελα, πια είναι κάτι που είχα θελήσει. Πως κανείς από τους δύο δε θα κάνει το πρώτο βήμα για το δρόμο της επιστροφής σε εκείνες τις πρώτες αχόρταγες αγκαλιές. Πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος της απώλειας και πόσο βαρετό να επενδύεις σε ανθρώπους φούσκες.

Πόσο βλακώδες είναι να νομίζεις ότι κάτι θα κερδίσεις, ότι θα αλλάξουν και θα αυξηθεί το κέρδος. Πόσο βλακώδης είναι και η αγάπη. Και πόσο ίδια με το τζόγο. Όσο και αν χάσεις, θέλεις ξανά να μπεις στο παιχνίδι. Παθιάζεσαι. Θολώνεις. Χάνεσαι. Χαίρεσαι και τελικά, μένεις με μία μάρκα στο χέρι για γούρι και ψάχνεις το επόμενο νούμερο που θα σου φέρει τύχη με το κιλό. Μα αυτή σε αγνοεί. Και εσύ κολλάς. Συνεχίζεις να ποντάρεις τα πάντα στο ίδιο νούμερο. Και η ρουλέτα γυρίζει. . . Και εσύ περιμένεις. Και ελπίζεις. Και χάνεις.

Και τελικά χάνεσαι. Δε ξέρεις σε ποια χέρια έχεις αφήσει τον εαυτό σου. Δε ξέρεις αν είσαι εσύ το λάθος ή απλώς έχεις τη μανία να επιλέγεις τα λάθη των άλλων και να τα αγαπάς. Δε ξέρεις ποιός χωρισμός ήταν καλύτερος. Δε ξέρεις ποιον προκάλεσες και ποιον ήθελες να προκαλέσεις.  Δε ξέρεις πότε θα έρθει ο επόμενος. Η αλήθεια είναι ότι: Δε ξέρεις. Ούτε τι θέλεις, ούτε που πας. Ούτε τι σου γίνεται. Και δε ξέρεις καν αυτή την αλήθεια. Περιμένεις κάποιον να σου την πετάξει στα μούτρα. Κάποιον που αγαπάς και δε θέλεις να χάσεις. Και τον ευχαριστείς που το κάνει τώρα. Μπορείς όμως να μου πεις κάτι; Πόσο σύντομα είναι το τώρα;;;