Συγχώρα με αγάπη μου!Ερωτεύτηκα έναν αυτόματο πωλητή!!!

Και όμως. Από τη στιγμή που τον είδα ένιωσα την επιθυμία να τον πλησιάσω. Και από εκείνη τη στιγμή, ένα μεσημέρι Σαββάτου, μεταξύ δύο μαθημάτων, κάπου μέσα στο παμακ  ξεκίνησε η σχέση μας. Του ρίχνω 0,60 λεπτά και μου φτιάχνει το καλύτερο mochaccino ever. Και εγώ πάω και έρχομαι σαν την τρελή από τον έναν όροφο στον άλλο για να συναντήσω τον αγαπημένο μου πωλητή. Δίπλα του ακριβώς βρίσκεται ένα άλλο διασκεδαστικό παιχνίδι. Βάζεις κέρματα και απογειώνει τα αναψυκτικά!

Πραγματικά, σε αυτό το πανεπιστήμιο είναι όλα διασκεδαστικά και ανάλαφρα. Από το πιο βαρετό μάθημα κατά τη διάρκεια του οποίου ακούς την από πίσω σου να ροχαλίζει, μέχρι τα μεσημέρια στη λέσχη που προσπαθείς να κρατήσεις τη συμφοιτήτριά σου μακριά από τις πατάτες σου (ναι Λου, για σένα μιλάω) και σκαρφίζεσαι απάτες για το γλυκό που δικαιούται μόνο ο καθηγητής σου. Έπειτα μπαίνεις για μάθημα και βρίσκεσαι στη μέση ενός κύκλου να χορεύεις κάτι σε ανατολίτικο ρυθμό και μετά να τραγουδάς ''Πως σε λένε να μας πεις, να το μάθουμε και μεις...'' και στη δεύτερη διάλεξη εντοπίζεις τον εαυτό σου να ψάχνει ποιά ήταν η πιο ευτυχισμένη του στιγμή, προκειμένου να δώσει μία σαφή απάντηση στην καθηγήτρια.

Και όσο και αν σπας το κεφαλάκι σου, δε βρίσκεις καμία απάντηση. Έχεις όμορφες στιγμές. Πολλές. Αμέτρητες αν το ξανασκεφτείς. Και μετά μαθαίνεις για τις εμπειρίες ροής και νιώθεις γκουρού. Και παίρνεις την απόφαση να κάνεις όσα άκουσες. Και θα τα κάνεις. Ακόμη και αν διαφωνείς, απλά για να βρείς χειροπιαστά επιχειρήματα να αντικρούσεις την άποψη. Όπως θα κάνεις τη μαγική δίαιτα που υπόσχεται 6 κιλά σε 7 μέρες. Όπως θα κάνεις πολλά άλλα εκπληκτικά, καθημερινά μικροπράγματα για τα οποία θα γκρινιάζεις ώρες, τα οποία θα θεωρήσεις λάθη και για μερικά από τα οποία ίσως μετανιώσεις. Και θα τα κάνεις μοναδικά. Και θα είναι όλα δικά σου. Και όσο πιο πολλά είναι, όσο πιο μεγάλη η τρέλα που θα αλλάξει τη ζωή σου, όσο πιο δακρύβρεχτη η ιστορία σου, όσο πιο άτακτη η παρέα σου, όσο πιο πολλές οι ταινίες και τα τραγούδια με τα οποία ταυτίζεσαι, τόσο πιο γεμάτος θα νιώθεις. Όχι πως φτάνουν αυτά και όλα τα αγαθά του κόσμου. Η πληρότητα δε θα ρθει ποτέ.

Τουλάχιστον, όμως, θα έχεις κάνει αυτό που ένας 18χρονος σου σημείωσε στο θρανίο: Mη ξεχάσω να ζήσω.

Για την ευτυχία μπορεί κανείς να μιλά ώρες, μέρες, χρόνια. Μπορώ και εγώ να πω για όσα με κάνουν να χαμογελώ. Το φιλί της καλημέρας, το φιλί της καληνύχτας, τα φιλιά γενικά (από τον ίδιο άνθρωπο), ένα τραγούδι που μου θυμίζει πολλά, μία φωτογραφία ξεχασμένη με εκείνους που έφυγαν αλλά είναι για πάντα 'εδω', ένα μήνυμα από μία φίλη που έχασες για χρόνια, ένα αστείο γεγονός σε κεντρικό κατάστημα, ένα κουνέλι, ένα λουλούδι, λίγο ποπ-κόρν, πολλοί φίλοι-παλιοί και νέοι, μία ιστορία που σε ξεφτιλίζει χαριτωμένα και αθώα, μία τυχαία συνάντηση, ένα σφύριγμα αδιάφορο, μία μπάλα με χιόνια, ένας άνθρωπος που σου δείχνει τη στήριξή του (αυτό είναι για σένα γλυκιά μου Κ.) .....

Μπορώ να απαριθμήσω σχεδόν κάθε λεπτό της ζωής μου. Ίσως, γιατί πια τη διαμορφώνω όπως θέλω να τη ζω. Αισιόδοξα, γεμάτα, απρόβλεπτα.

Την ευτυχία όμως, δε μπορώ να την ορίσω. Για την ευτυχία δε μπορώ να δώσω ξόρκια και συμβουλές. Θέλω η έκπληξη να μου χτυπάει την πόρτα. Θέλω να ενθουσιάζομαι ακόμη και με τη μεγαλύτερη ανοησία, θέλω να κλαίω στις ταινίες που ο George Clooney πεθαίνει, θέλω να μπορώ να διασκεδάζω ακόμη και με έναν απλό καφε.. Γιατί η ευτυχία μπορεί να κρύβεται κάπου, που δε θα έστελνες ποτέ το μυαλο σου. Γιατί η ευτυχία μπορεί να έρθει ακόμη και αν νομίζεις ότι δε σου αξίζει.
Οπότε, δε θα ξεχάσω να ζήσω. Όχι για εκείνο το 18χρονο, αλλά για το παιδί που φυτοζωεί μέσα μου εδώ και 24 χρόνια και το συμπαθώ τόσο πολύ για να το αφήσω να φύγει.