Δύο ψυχωτικές αδερφές στον ύφαλο του Αλιγουάλ

Οι σιτεμένοι έρωτες έχουν μία παράξενη δυναμική. Διακρίνονται από το θράσος της πολυετούς εμπειρίας και από το θάρρος που προσθέτει η έλλειψη χρόνου. Οι παράξενοι έρωτες έχουν μία μοναδική δυναμική. Είναι έρωτες που αναπτύσσονται μεταξύ αταίριαστων φαινομενικά μελών.

Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς, ποιος είναι ο μοναδικός (δε μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν περισσότεροι του ενός) λόγος, ο οποίος ωθεί έναν καθημερινό άνθρωπο να κολυμπάει χωρίς ιδιαίτερο εξοπλισμό, ενσωματωμένος με ένα κοπάδι θηλυκών καρχαριών, σε μία ψυχρή περιοχή της Αφρικανικής Ηπείρου και παράλληλα να ταΐζει τους συγκεκριμένους καρχαρίες τίγρεις ή ταύρους (στο είδος) με μικροσκοπικές σαρδέλες στα γυμνά του χέρια;

Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έχει ερωτευθεί τα συγκεκριμένα όντα και επιθυμεί να αναπτύξει μαζί τους μία ισχυρή-ακλόνητη σχέση εμπιστοσύνης. Προφανώς, το εγχείρημά του ταρακούνησε ευχάριστα τους επιστήμονες του κλάδου, οι οποίοι έσπευσαν να ζητήσουν τη συμβολή του προκειμένου να συμπληρώσουν τα πολλά κενά στο γνωστικό τους πεδίο κάνοντας τον ίδιο ένα χαριτωμένο ''χαμστεράκι'' για τα πειράματά τους.

Αυτός μπορεί και να είναι ένας επικίνδυνος έρωτας. Ο κύριος-ριψοκίνδυνος-δύτης, όμως ξέρει πολύ καλά, ότι το μόνο που μπορεί να του συμβεί είναι ο θάνατος( και αφού έχει δει ανάλογα επεισόδια με χελώνες) ξέρει και το μέγεθος του πόνου που μπορεί να αναμένει. Ωστόσο, για την ώρα, ο θηλυκός καρχαρίας Ντολόρες( θεώρησε ότι της πάει το συγκεκριμένο όνομα), του επιτρέπει τα χάδια και εκείνος το εκμεταλλεύεται.

Και αναρωτιέμαι. Ένας απλός έρωτας, πεζός, τετριμμένος, ανίσχυρος μπροστά στο μεγαλείο του πάθους,από εκείνους τους ταπεινούς που ποτέ δε χώρεσαν στα μυθιστορήματα της κλασσικής λογοτεχνίας, πως γίνεται να είναι πιο επικίνδυνος από έναν καρχαρία; Τι σπρώχνει τους συναισθηματικά (και πνευματικά) σώους ανθρώπους σε μία κατάσταση ανημποριάς και αδυναμίας να αμυνθούν; Γιατί ξαφνικά βρίσκονται στη θέση της σαρδέλας στα σαγόνια ένος -ισοδύναμου με τους ίδιους-πλάσματος; 

Μπορεί ένας γήινος έρωτας να μη σε σκοτώνει. Σίγουρα όμως μπορεί να σε ισοπεδώσει, να σε τσακίσει, να σου γκρεμίσει κόσμους και όνειρα, μπορεί να σε διώξει μακριά από όσα αγάπησες και απο εκείνα που θέλησες. Και όχι μόνο οι έρωτες αλλά και κάθε δυνατή σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Προσπαθούμε από παιδιά να φτιάξουμε έναν κύκλο, ένα δίχτυ προστασίας, μία παρέα για να κάνουμε τον εαυτό μας ασφαλή και χαρούμενο. Μας μαθαίνουν να προσπαθούμε για αυτό. Και έπειτα μας μαθαίνουν να προφυλάσσουμε τους εαυτούς μας από τους τριγύρω μας. Η επικινδυνότητα των ανθρώπων αυξάνεται με την ηλικία άραγε;

Μπορεί να πάθεις λοιπόν τα χίλια μύρια όσα από έναν έρωτα. Μπορεί όμως και να σου βρει την αδερφή ψυχή σου. Και αν η ψύχωση αυτή ικανοποιηθεί τότε σίγουρα, μετά απο αυτό, θα είμαστε όλοι ικανοί να κολυμπάμε παρέα με τους καρχαρίες μας. Και μπορεί μία μέρα να είμαστε και εμείς φαινόμενο άξιο παρακολούθησης από κάποιον τρελούτσικο επιστήμονα...