Το Σύνδρομο της Μεταθανάτιας Αγάπης.

Ο θάνατος. Οριστική και μη αναστρέψιμη απώλεια.

Μακάβριος. Ανεπιθύμητος. Αναπάντεχος. Αδίστακτος. Ριζικός. Επιτακτικός.

Μακάβριος, γιατί το πένθος δε γοήτευσε ποτέ κανέναν.

Ανεπιθύμητος, γιατί ακόμη και αν τον περίμενες καιρό θα βρει τον τρόπο να σε αιφνιδιάσει μοναδικά και δυσάρεστα.

Αναπάντεχος, γιατί, όσο δυνατός και αν είσαι, ξέρει κάθε αδύνατο σημείο σου και σε χτυπά ύπουλα και βασανιστικά.

Ριζικός, γιατί μία μέρα παίρνει την απόφαση και κάνει τη ζωή σου ακροβάτη προκειμένου να διασκεδάσει τη μιζέρια της φύσης του. Και να ήξερες πόσο γελά με τις τούμπες της!

Επιτακτικός, γιατί σε κάνει να δέχεσαι όλα αυτά.

 Και είσαι τόσο ανήμπορος να ψελλίσεις όχι. Εκείνο το γ@@@ όχι, που ίσως, αν το είχες ουρλιάξει με κάθε σου κύτταρο, μέσα από κάθε φλέβα, στραγγίζοντας κάθε σταγόνα αίμα, ίσως και να τρόμαζε. Ίσως, και να είχε φύγει. Ίσως, και να σε ξεχνούσε. Ίσως, και να γινόσουν αθάνατος.

Ίσως, και να ήσουν εδώ τώρα και εγώ να ξάπλωνα δίπλα σου όπως πάντα. Ίσως, και να μου έβαζες ένα παλιό ροκ τραγούδι από εκείνα που αγαπούσες, για να μάθω και εγώ να το αγαπώ και ας σου κατέστρεφα μετά αθώα και παιδιάστικα το συλλεκτικό σου δίσκο από βινύλ. Ίσως, και να μου μιλούσες τώρα και εγώ να πεταγόμουν με μία καινούρια απορία όπως πάντα. Και εσύ, όπως πάντα, να μου την έλυνες. Αλήθεια, πως είναι δυνατόν να τα ξέρεις όλα;

Και αφού τα ήξερες όλα, γιατί ποτέ δε μου είπες πως σκόπευες να φύγεις; Δε θυμώνω. Το ξέχασα. Εσένα όμως δε γίνεται με τίποτα να σε ξεχάσω. Σε ψάχνω στα μάτια των ανθρώπων που σου μοιάζουν. Σε ακούω να μου λες σήκω όταν έχω πέσει, όταν έχω γκρεμιστεί σαν ανίδεο μωρό πάνω σε ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες.

Μα δε μιλάω ποτέ για σένα. Δε μ' αρέσει η γραμματική των άλλων όταν σε αναφέρουν. Η δική τους γραμματική έχει μόνο παρελθόντες χρόνους. Και δυστυχώς δεν κάνει λάθος. Αλήθεια, ήταν πάντα τόσο κακοί οι άνθρωποι μπαμπά;