Το τυχερότερο 2011!

Το ορκίζομαι. Αλήθεια! Σου λέω, το ποτήρι που έσπασε προσπαθούσε να αυτοκτονήσει. Εγώ βρέθηκα εκεί για να το σώσω. Δε με πιστεύεις, ε;

Το ορκίζομαι. Αλήθεια! Σου λέω, δε φταίω εγώ που δε βρίσκω δουλειά. Ο Ερμής έχει κολλήσει ανάδρομα πάνω μου και δε λέει να αφήσει τον αστρικό οίκο μου ήσυχο.

Το ορκίζομαι. Αλήθεια! Σου λέω, εμείς δε φταίμε που η χώρα μας έχει ασχημίσει (και αισθητικά και οικονομικά-πολιτικά-κοινωνικά-δημοσιονομικά κτλ κτλ). Το ΔΝΤ φταίει. Μόνο.

Το ορκίζομαι. Αλήθεια! Σου λέω, δε φταίω εγώ που όλοι με εκνευρίζουν και σταματάω να τους λέω καλημέρα ή και και καλησπέρα ή και καληνύχτα. Το 2010 έφταιγε που όλοι ήταν κάπως παράξενοι.

Εγώ. Εγώ δε φταίω ποτέ και για τίποτα. Αφού με ξέρεις. Είμαι ο τέλειος άνθρωπος. Δεν έχω ελαττώματα. Δεν έχω ατέλειες. Δεν έχω φόβους. Δεν έχω εχθρούς. Δεν έχω ανάγκες. Δεν κάνω λάθη. Δεν έχω ευθύνες. Έχω ένα πελώριο εγώ. Μόνο. Για αυτό και εγώ, αυτός ο τέλειος για τα δικά μου δεδομένα άνθρωπος, είμαι μόνος μου. (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν ήταν το δικό μου εγώ που μιλούσε. Εγώ και λάθη κάνω και τα διασκεδάζω, και ευθύνες αναλαμβάνω-και ξένες αμα λάχει- και παράξενες φοβίες ανακοινώνω και ανάγκες έχω και εχθρούς και μπλα μπλα μπλα.)

Είναι γεγονός πως εμείς τα φιλόδοξα και αθάνατα ανθρωπάκια δε φταίμε ποτέ και για τίποτα. Πάντα κάποια δύναμη, κάποια υπερφυσική κοσμογονία, κάποιο αόρατο χέρι με 43 δάκτυλα ή ακόμη και κάποιο τερατόμορφο πλάσμα με 9 μάτια μας οδηγούν σε πράξεις και καταστάσεις που δεν μας αξίζουν.

Προλήψεις και προκαταλήψεις λοιπόν. Ο λαός μας, σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλους δε θα το έλεγα, έχει στηριχτεί σε μύθους, σε νεράιδες,  σε χιονάτες και νάνους, σε πρίγκηπες και μάγισσες. Έχουμε πολλά λαϊκά μηνύματα και πολλά γούρια, πολλές ενδείξεις ατυχίας. Γνώρισα ανθρώπους, οι οποίοι όταν έπαιζαν χαρτιά δε σήκωναν το τηλέφωνο για να μην πιάσουν άλλα νούμερα. Έμαθα από άλλους, ότι το 8 είναι γρουσουζιά, και στην παραλία ψάχναμε ξαπλώστρα με αριθμό διάφορο του 8 (και αθροιστικά ασφαλώς). Άλλοι μου είπαν ότι η Σελήνη τους έφερε ατυχία ή κάποιο τυχερό μπαμπού ή ο καθρέφτης που κοιτούσε στο κρεβάτι και είναι πολύ πολύ κακό φενγκ σούι. Οι Κινέζοι για το 8 λένε ότι συμβολίζει το χρήμα και τον πλούτο. Στην Αμερική είναι γρουσούζικη η Παρασκευή και 13, στην Ελλάδα η Τρίτη και 13. Μπερδεύομαι.

Αν τους ακούσω όλους, στο τέλος, δε θα πρέπει να βγαίνω από το άδειο σπίτι που θα μου απομείνει. Οπότε, τα πιο πολλά τα αγνοώ, αν και με διασκεδάζουν.

Μας αρέσει να πιστεύουμε σε όλα αυτά τα άγνωστα και ανεξήγητα φαινόμενα. Μας αρέσει τόσο πολύ να αποφεύγουμε κάθε ευθύνη που μας αναλογεί. Μας διευκολύνει. Μας αθωώνει στα μάτια μας. Αν όμως για όλα κατηγορούμε κάτι άλλο, πως θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας; Πως θα μάθουμε να κάνουμε τις σωστές επιλογές, αν ποτέ δε μας μαλώσουμε για τις λανθασμένες; Πως θα κάνουμε τον εαυτό μας περήφανο για αυτό που είναι, αν δεν κάνει τίποτα ο ίδιος; Πως θα γίνουμε εκείνος ο τέλειος, χωρίς ανάγκες, χωρίς φοβίες, χωρίς εχθρούς, χωρίς ελαττώματα άνθρωπος που επιθυμούμε να μας αξίζει;

Η αλήθεια είναι πως όσα ρίζωσαν στη ζωή, στη μόρφωση, στα παραμύθια, στους θρύλους και τα βιώματά μας, δύσκολα απομακρύνονται. Και αν κάποτε φύγουν, ενδεχομένως να τρυπώσουν κάποια άλλα ξενόφερτα. Αλλά, δεν είναι τόσο λάθος και άδικο για μας, να κατηγορούμε πάντα τα ζώδια, τον καιρό, τους αριθμούς  ή ό, τι άλλο; Όταν κάνω λάθος, θέλω να το κάνω εγώ, μόνη μου, με τα χεράκια μου, να είναι δικό μου! Και όταν κάποτε μάθω να κάνω το σωστό, θα νιώσω τόσο χαρούμενη!

Σου λέω, όμως, αν το 2011, κουβαλάει τη γρουσουζιά του 2010, εγώ θα κάτσω σπίτι μου παρέα με το Χόμερ μου και τον καθρέφτη έξω από το υπνοδωμάτιο για παν ενδεχόμενο...

***ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Γιατί βάζουμε καρτελάκια στους ανθρώπους.

Εκεί που χάζευα μία βιτρίνα σε πολύ γνωστό κατάστημα υποδημάτων τι είδα; Μικρά χαριτωμένα καρτελάκια, όπου πάνω κάποια από τις πωλήτριες σημείωσε τις προσφορές. Στα 195€ της αρχικής τιμής, είχαν 51% έκπτωση και η τελική τιμή ήταν 100€. Πες μου τώρα. Εγώ φταίω; Τι είδους μαθηματικά είναι αυτά;  Και το ίδιο 'λάθος' είχανε και όλα τα υπόλοιπα μικρά χαριτωμένα καρτελάκια. Το ότι τελικά το μαγαζί ήταν άδειο, δε ξέρω αν οφείλεται σε αυτό...

Η κα Χαριτωμένη-Σενιέ πενιέ-ηλικιωμένη-με απορίες άλυτες, ούρλιαζε: "Εξηγήστε μου σας παρακαλώ, το τεράστιο αυτό ποσό! Εγώ κάνω μόνο διεθνείς κλήσεις. Τα ίδια κάθε μήνα. Γιατί τόσα αυτή τη φορά;"Και έπειτα από 4 επαναλήψεις και επεξηγήσεις εκ μέρους της υπαλλήλου, αγανάκτησε η ουρά και την ανάγκασε να καταλάβει πως πλέον πληρώνει και το δίκτυο που επέλεξε. Και μάλλον το κατάλαβε, αφού η υπάλληλος της το έγραψε σε ένα μικρό χαριτωμένο καρτελάκι... Τώρα, αν θα σερφάρει τελικά, δε ξέρω...

Εγώ, είμαι κοριτσάκι, όπως μάλλον έχετε καταλάβει. Είμαι συνεπώς (όπως μου είπε ο Δ.) 'υποχρεωμένη' να μαγειρεύω. Και συνεπώς, βρήκα και εγώ το μικρό χαριτωμένο καρτελάκι μου, μόνο που δε βρήκα ακόμη κουζίνα που να με συμπαθεί και ανθρώπους πρόθυμους να παίξουν το παιχνίδι " μάντεψε τι τρως;" (για δηλώσεις συμμετοχής,  παρακαλώ καλέστε)
Είχα διαβάσει κάποτε στην κοινωνιολογία, μία θεωρία για την εναλλαγή των κοινωνικών μας ρόλων. Κάθε άνθρωπος εξελίσσεται (τι μας είπες τώρα..) και στην πορεία γίνεται κάτι άλλο από αυτό που ήταν μέσα στην οικογένεια, έπειτα κάτι άλλο από αυτό που ήταν μέσα στο φιλικό του κύκλο, στη συνέχεια κάτι άλλο από αυτό που συνήθως ήταν στον εργασιακό του χώρο και ούτω καθεξής για πολλά χρόνια. Και οι ρόλοι πάνε και έρχονται. Άλλοι μένουν περισσότερο και άλλοι λιγότερο.
Τα μικρά χαριτωμένα καρτελάκια κάνουν τη βόλτα τους μαζί με αυτούς τους ρόλους. Η πωλήτρια που ανέφερα, μάλλον ξέρει τα στοιχειώδη μαθηματικά (και αν όχι, σίγουρα ξέρει εκείνη την εφεύρεση που λέγεται υπολογιστής και κάνει πράξεις εύκολα, γρήγορα και σίγουρα), αλλά για το ρόλο της πωλήτριας κλήθηκε να κάνει μερικά λάθη...Η χαριτωμένη κυρία, μπορεί να ήταν εκπαιδευτικός (και ήταν, αφού το δήλωσε κατόπιν στον καβγά που μας διασκέδασε για κάνα τέταρτο ακόμη) αλλά δυστυχώς, ο ρόλος της στα πρακτικά ζητήματα των νέων τεχνολογιών και τεχνογνωσιών ήταν 'βραδείας αντίληψης'. Όσο για μένα, παραμένω κοριτσάκι. Είναι το καλύτερο καρτελάκι ever!!!
Για σένα, το μόνο που έχω να προτείνω, είναι να αγνοείς αυτά τα μικρά χαριτωμένα καρτελάκια. Και καμιά φορά προσπάθησε να αγνοείς και τους ρόλους. Δε ξέρεις ποτέ πόσο θα σου πάρει να ξεφορτωθείς το δικό σου, ούτε πόσο κόπο θα χρειαστείς για να αποκτήσεις κάποιο καλύτερο. Αν, ωστόσο, σου κάτσει κάποιος καλός-ποιοτικός-ρόλος καριέρας, βρε αδερφέ, προσπάθησε να δώσεις ρεσιτάλ! Τουλάχιστον, θα απολαύσεις το χειροκρότημα. 

Το φαινόμενο του μεγάλου αδερφού.

Ήρωες καθημερινών διαστάσεων που γιγαντώνονται μέσα από τον τηλεοπτικό φακό και το ανελέητο αναμάσημα των πρωτόγνωρων εμπειριών που βιώνουν στο χώρο του οικειοθελούς εγκλεισμού τους από τους επίσης υπερήρωες-λόγω ανθεκτικότητας- τηλεοπτικούς ρεπόρτερ.

Μίξη ή καλύτερα περισυλλογή ποικίλων στοιχείων από διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές, με ανέπαφη διατήρηση των τοπικών διαλεκτικών γνωρισμάτων τους, εκ διαμέτρου αντίθετες κουλτούρες και σωματικά προσόντα είτε γοητευτικά, είτε προκλητικά, είτε ακόμη και αυτά μιας καρικατούρας. Τα πάντα όλα που λένε.

Νούμερα πάνε προφανώς στο κανάλι, αν και μετά λύπης μου διαπίστωσα την προσωρινή διακοπή της προβολής του στο αντίστοιχο δορυφορικό κανάλι σύμφωνα με κάποιο νόμο...Κρίμα. Μία ώρα την ημέρα τι να πρωτοκαλύψει.

Δεν είναι δύσκολη η ζωή εκεί μέσα. Χωρίς ίδια πείρα και εμπειρία, νομίζω πως οι 'εγκλειστοι' μάλλον είναι οι μόνοι που έχουν διασωθεί και καλά θα κάνουν να μείνουν εκει για πάντα. Προτείνω απλώς.

Στην καθημερινή μας ζωή, από την άλλη, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή(βραχείας ή μακράς διάρκειας, οπότε μιλάμε για διαστήματα χρόνου τελικά) θα είμαστε και εμείς εγκλωβισμένοι σε επιλογές που κάναμε με τα δικά μας κριτήρια. Και ναι, είναι πολύ πιθανό μετά από αυτό να αλλάξουμε κριτήρια.

Αν βρεθείς, λοιπόν, ποτέ σε μία τέτοια κατάσταση απελπισίας και απόγνωσης, συντροφιά με την τρέλα που έχει ριζώσει στους γύρω σου, αν δε ξέρεις από που να πετάξεις τα βιβλία και το έντυπο υλικό της σχολής που δε μπορείς να τελειώσεις, αν σε κατατρέχει το άγρυπνο και αετίσιο μάτι ενός ανθρώπου τελειομανούς και απαιτητικού σε όλα όσα κάνεις και ενδεχομένως δεν τον/την  αφορούν, αν η σχέση σου έχει πέσει με τα μούτρα πάνω σου-το φαινόμενο βδέλλα-(μπορεί να είσαι και εσύ αυτός/αυτή,πρόσεξέ το), αν οι φίλοι σου σε περικυκλώνουν παρατηρητικά και ασφυκτικά, αν..αν..αν.. ή απλώς έχεις βαρεθεί, έχεις θέματα εσωτερικά και πολύ προσωπικά, αν δεν έχεις καν δουλειά, σχολή, σχέση, φίλους, ακόμη και αν δεν έχεις τίποτα να σε πιέζει...γενικότερα αν σου συντρέχουν πολλά αν...Ή στο φινάλε, ακόμη και αν έχεις την τέλεια ζωή-άνθρωπος είσαι,πόση τελειότητα να αντέξεις πια;;;

Αν σου συμβαίνουν πολλά καταπιεστικά, ψυχαναγκαστικά πράγματα, σύνδρομα καταδίωξης και εμμονές παντός είδους, τότε είσαι άριστα εκπαιδευμένος για το σπίτι του μεγάλου αδερφού. Και, ω ναι, φιλαράκο μου, εκεί σε πληρώνουν κιόλας!

Τουλάχιστον έτσι λέει το συμβόλαιο του μεγάλου αδερφού. Και όταν μιλάει ο μεγάλος αδερφός πρέπει να τον ακούς.

*** Ο δικός μου 'μεγάλος αδερφός' πάντως, ΤΑ ΣΠΑΕΙ!!

Γιατί μόνο δεκαπέντε ημέρες γιορτών;

Το πνεύμα των Χριστουγέννων θα μπορούσε να κάνει πολλή δουλειά πάνω μου. Βέβαια, δεν έχει εμφανιστεί ακόμη, οπότε θεωρώ πως δε θα το κάνει ποτέ. Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα όμως έχει ξεχυθεί παντού. Όλη η μουσική επένδυση των ημερών είναι κάλαντα σε παραλλαγές ή μεγάλα χιτάκια που ομιλούν για τον Άγιο Κλάους, για τον κοκκινομύτη τύπο με τα κέρατα ή για το χιόνι που πέφτει ασταμάτητα. Πάντου υπάρχουν δέντρα στολισμένα, κατσιασμένα, μεγάλα, τοσοδούλικα, πράσινα, άσπρα, φουξ, με μπάλες, με φώτα, με κορδέλες, με γλυκά με αγγέλους ή αστέρια, με δώρα ή με ευχές. Μελομακάρονα, κουραμπιέδες και τσουρέκια πάνε και έρχονται. Τα δώρα αλλάζουν χέρια, αγκαλιές, φιλιά. Και όλοι κάθονται γύρω από το τραπέζι για να κάνουν το οικογενειακό τραπέζι λίγο πιο γιορτινό. Και η γαλοπούλα σφαγιάζεται, παραγεμίζεται και θυσιάζεται. Και το κρασί δίνει αφορμές για ευχές. Και ο κόσμος παρελαύνει στην αγορά, στα εστιατόρια και τις ταβέρνες, στα εμπορικά κέντρα, στα Χριστουγεννιάτικα πάρκα για παιδιά(και μεγαλύτερα παιδιά), κάνει πάρτι στα μπαρ της πόλης, χορεύει στις πίστες των μπουζουκιών και φλερτάρει στα κλαμπάκια της πόλης ή ποντάρει κάτι στο 'κόκκινο', τρέχει στα χιονοδρονικά ή απλώς ταξιδεύει εντός και εκτός, πηγαινοέρχεται σε σπίτια κουβαλώντας και ένα γαλακτομπούρεκο στο χέρι για τα τυπικά της υπόθεσης, βλέπει ταινίες με ανάλογο θέμα για 24η ή και 47η φορά(ανάλογα με την ηλικία και της ταινίας και του θεατή της). Και αν είσαι τυχερός ή τυχερή περνάς καλά. Και αν είσαι πολύ τυχερός ή πολλή τυχερή περνάς ανεπανάληπτες γιορτές.

Τι είναι οι γιορτές για σένα, τί είναι για μένα, τί είναι για όλους μας; Είναι η σημασία που δώσαμε που τις κάνουν ξεχωριστές; Χαμογελάμε πιο πολύ ή πιο ειλικρινά; Αγαπάμε πιο πολύ κόσμο ή πιο ουσιαστικά; Κάνουμε δώρα από υποχρέωση ή από αισθήματα; Στολίζουμε τα σπίτια μας με τα χρώματα της ψυχής μας ή προσπαθούμε να φτίάξουμε το μέσα κόσμο μας για λίγο, έτσι όπως θα έπρεπε, όπως θα θέλαμε, όπως θα μας άξιζε να είναι; Έχουμε χώρο για ξωτικά και νεράιδες, για αγίους και ταράνδους στη ζωή μας; Και αν ναι, γιατί δε στολίζουμε καθημερινά το δέντρο μας με ευχές και δώρα για εμάς τους ίδιους και εκείνους που παιδεύουμε με την αγάπη μας; Τι περιμένουμε ένα χρόνο; Μπορούν οι επιθυμίες και όσα νιώθουμε να χωρέσουν σε 15 γιορτινές ημέρες;

Αν δε μπορείς να κάνεις τίποτα από όλα αυτά, ίσως και να μη χάνεις κάτι σπουδαίο. Αν δε σου επιτρέπει κάποιος ή κάτι να τα κάνεις όλα αυτά, μάλλον θα περάσεις άσχημα. Αν πάλι δεν έχεις όρεξη απλά περνάς φρικτά. Και δε βαριέσαι..15 ημέρες είναι, θα περάσουν. Αν όμως και οι 350 που περάσανε ήταν επιεικώς άθλιες, τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να μπεις με το δεξί στη νέα χρονιά.

Και αν φέτος έχασες όσα πόνταρες στο κόκκινο, του χρόνου να θυμάσαι ότι μπορεί να γυρίσει. Το καλό με το τζόγο και τη ζωή είναι ότι σου υπόσχονται τα πάντα. Εσύ το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να παίξεις σωστά.

Δύο ψυχωτικές αδερφές στον ύφαλο του Αλιγουάλ

Οι σιτεμένοι έρωτες έχουν μία παράξενη δυναμική. Διακρίνονται από το θράσος της πολυετούς εμπειρίας και από το θάρρος που προσθέτει η έλλειψη χρόνου. Οι παράξενοι έρωτες έχουν μία μοναδική δυναμική. Είναι έρωτες που αναπτύσσονται μεταξύ αταίριαστων φαινομενικά μελών.

Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς, ποιος είναι ο μοναδικός (δε μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν περισσότεροι του ενός) λόγος, ο οποίος ωθεί έναν καθημερινό άνθρωπο να κολυμπάει χωρίς ιδιαίτερο εξοπλισμό, ενσωματωμένος με ένα κοπάδι θηλυκών καρχαριών, σε μία ψυχρή περιοχή της Αφρικανικής Ηπείρου και παράλληλα να ταΐζει τους συγκεκριμένους καρχαρίες τίγρεις ή ταύρους (στο είδος) με μικροσκοπικές σαρδέλες στα γυμνά του χέρια;

Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έχει ερωτευθεί τα συγκεκριμένα όντα και επιθυμεί να αναπτύξει μαζί τους μία ισχυρή-ακλόνητη σχέση εμπιστοσύνης. Προφανώς, το εγχείρημά του ταρακούνησε ευχάριστα τους επιστήμονες του κλάδου, οι οποίοι έσπευσαν να ζητήσουν τη συμβολή του προκειμένου να συμπληρώσουν τα πολλά κενά στο γνωστικό τους πεδίο κάνοντας τον ίδιο ένα χαριτωμένο ''χαμστεράκι'' για τα πειράματά τους.

Αυτός μπορεί και να είναι ένας επικίνδυνος έρωτας. Ο κύριος-ριψοκίνδυνος-δύτης, όμως ξέρει πολύ καλά, ότι το μόνο που μπορεί να του συμβεί είναι ο θάνατος( και αφού έχει δει ανάλογα επεισόδια με χελώνες) ξέρει και το μέγεθος του πόνου που μπορεί να αναμένει. Ωστόσο, για την ώρα, ο θηλυκός καρχαρίας Ντολόρες( θεώρησε ότι της πάει το συγκεκριμένο όνομα), του επιτρέπει τα χάδια και εκείνος το εκμεταλλεύεται.

Και αναρωτιέμαι. Ένας απλός έρωτας, πεζός, τετριμμένος, ανίσχυρος μπροστά στο μεγαλείο του πάθους,από εκείνους τους ταπεινούς που ποτέ δε χώρεσαν στα μυθιστορήματα της κλασσικής λογοτεχνίας, πως γίνεται να είναι πιο επικίνδυνος από έναν καρχαρία; Τι σπρώχνει τους συναισθηματικά (και πνευματικά) σώους ανθρώπους σε μία κατάσταση ανημποριάς και αδυναμίας να αμυνθούν; Γιατί ξαφνικά βρίσκονται στη θέση της σαρδέλας στα σαγόνια ένος -ισοδύναμου με τους ίδιους-πλάσματος; 

Μπορεί ένας γήινος έρωτας να μη σε σκοτώνει. Σίγουρα όμως μπορεί να σε ισοπεδώσει, να σε τσακίσει, να σου γκρεμίσει κόσμους και όνειρα, μπορεί να σε διώξει μακριά από όσα αγάπησες και απο εκείνα που θέλησες. Και όχι μόνο οι έρωτες αλλά και κάθε δυνατή σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Προσπαθούμε από παιδιά να φτιάξουμε έναν κύκλο, ένα δίχτυ προστασίας, μία παρέα για να κάνουμε τον εαυτό μας ασφαλή και χαρούμενο. Μας μαθαίνουν να προσπαθούμε για αυτό. Και έπειτα μας μαθαίνουν να προφυλάσσουμε τους εαυτούς μας από τους τριγύρω μας. Η επικινδυνότητα των ανθρώπων αυξάνεται με την ηλικία άραγε;

Μπορεί να πάθεις λοιπόν τα χίλια μύρια όσα από έναν έρωτα. Μπορεί όμως και να σου βρει την αδερφή ψυχή σου. Και αν η ψύχωση αυτή ικανοποιηθεί τότε σίγουρα, μετά απο αυτό, θα είμαστε όλοι ικανοί να κολυμπάμε παρέα με τους καρχαρίες μας. Και μπορεί μία μέρα να είμαστε και εμείς φαινόμενο άξιο παρακολούθησης από κάποιον τρελούτσικο επιστήμονα...

Ξέρεις να σέβεσαι; Μάθε!

Πρωινό ηλιόλουστο με κεφάτη παρεούλα και τον αγαπημένο μου (για σήμερα) latte. Δε θα αντάλλαζα ποτέ τα ρούχα μου, αλλά ο ενθουσιασμός των κοριτσιών που αποφάσισαν να το κάνουν με ενθουσίασε τόσο που του χρόνου θα πάρω μία βαλίτσα ρούχα και θα το επιχειρήσω! Όσο για τα χειροποίητα γλυκά, άλλο υπερθέαμα και αυτά, με την υπογραφή των διοργανωτών!

Μεσημέρι κουραστικό με αμέτρητους επιβάτες αστικού λεωφορείου( τα taxi εκείνη την ώρα μάλλον άνοιξε ο δρόμος και τα κατάπιε), ο εκνευρισμός των οποίων με εκνεύρισε  τόσο που αποφάσισα να επενδύσω μερικές θερμίδες στη διαδρομή κέντρο-άνω πόλη.

Απόγευμα παιχνιδιάρικο παρέα με στολισμένους ανθρώπους που αποφάσισαν να συμπιεστούν στους διαδρόμους πολυκαταστήματος και να κάνουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα (και τους πωλητές μάλλον δυστυχισμένους).

Μετά από αυτά, για δύο πράγματα είμαι σίγουρη. Πρώτον, αγαπώ τις Κυριακές και καμιά φορά μου λείπουν κιόλας. Δεύτερον, σε αυτή τη χώρα, όσα latte αν πιούν οι άνθρωποι, όσα events και αν διοργανωθούν, όσα μέσα μαζικής μεταφοράς και αν έχουν στη διάθεσή τους, όσα παιχνίδια και αν αποκτήσουν τα παιδιά τους, όση ευτυχία και αν χτυπήσει το κεφάλι μας, ένα πράγμα δε θα υπάρξει ποτέ στο σύνολο. Ο σεβασμός. Είναι νομίζω η πιο πεταμένη ή έστω παραπεταμένη λέξη του ελληνικού λεξιλογίου.

Δε γίνεται καλή μου επειδή φοράς 6 σειρές πέρλες στο λαιμό και μία γούνα (αλίμονο το ζώο που μάδησες, γουρούνα!), να προσβάλλεις την κοπέλα που δε σου γεμίζει το μάτι η καταγωγή της. Τι και αν είσαι γνήσια Ελληνίδα όπως λες; Τι θα πει αυτό για τη ράτσα σου; Κυκλοφορείς με πιστοποιητικό γνησιότητας ή φέρεις στο αφτί σφραγίδα του Υπουργείου εσωτερικών για την υπηκοότητά σου; Ακόμη και αν δε σου αρέσει η όψη της μετανάστριας που δούλευε από το πρωί-χωρίς γούνα και πέρλες- δε σου δίνει κανείς τη νομιμοποίηση να την πετάξεις έξω από τη χώρα. Και η ανθρώπινη υπόστασή σου(παρότι δε σου αξίζει ενδεχομένως), δε σου δίνει κανένα δικαίωμα να κάνεις σκουπίδι έναν άνθρωπο που δε γνωρίζεις και δε σε έχει ενοχλήσει.

Και ο ρατσισμός για μένα θέμα σεβασμού είναι. Είναι θέμα ανοχής και ανεκτικότητας, ελευθερίας και κατανόησης. Δε μπορεί κανένας να αγνοεί πως το σύμπαν διαγράφει κυκλικές πορείες. Τώρα που η χώρα σου, εσένα γνήσια Ελληνίδα μου! έχει διασυρθεί και ταπεινωθεί τόσο, δεν έχεις σκεφθεί πως σύντομα τα επόμενα events θα είναι οι ανταλλαγές πληθυσμών; Δε βλέπεις πόσοι νέοι άνθρωποι την έχουν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια; Δεν αντιλαμβάνεσαι πως αυτή η έλλειψη σεβασμού είναι που τη γονάτισε;

Αν κάθε άνθρωπος- έχων και μη έχων μετοχή στην εξουσία- σεβόταν πραγματικά, οι φοιτητές δε θα επέλεγαν τη φυγή, οι επιχειρήσεις θα έμεναν στη θέση τους, οι εργαζόμενοι δε θα βογκούσαν, το περιβάλλον θα είχε λίγο από το πράσινο των ποιητών, οι τουρίστες θα είχαν κάτι αξιόλογο να ζήσουν, οι εργοδότες δε θα κατέκλεβαν το κράτος και το κράτος δε θα γινόταν αστυφύλακας με δρεπάνι, οι μαθητές θα είχαν σχολεία και οι αθλητές γήπεδα, οι οδηγοί δρόμους και οι γειτονιές όμορφα πάρκα και κτίρια.
Αν υπήρχε μέσα μας ο στοιχειώδης σεβασμός θα μπορούσες καλή μου να καυχιέσαι για την ανωτερότητα της ράτσας μας. Θα μπορούσες να δείξεις την έξοδο στους βάρβαρους εισβολείς. Θα μπορούσες να κοιτάξεις με περηφάνια τους άλλους ανθρώπους του κόσμου, εκείνα τα δύο τρίτα που πεθαίνουν από την πείνα, από τη δίψα, από τις αρρώστιες που εσένα σε ξεκλήρισαν κάπου στα χρόνια του Μεσαίωνα, εκείνους που ζούν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, εκείνους που κουβαλάνε τα μωρά τους στα χέρια γιατί μια βόμβα σκάει πάνω στο σπίτι τους και πρέπει να τρέξουν, εκείνους που τρέχουν σε κάθε δυνατό κρότο από φόβο μήπως είναι πάλι άλλη μία τρομοκρατική έκρηξη, εκείνους που αντί για θάλασσα, έχουν μάθει να κολυμπάνε στα λασπόνερα που προκάλεσαν πλημμύρες. Αλήθεια καλή μου, ξέρεις πόσο τυχερή είσαι που μπορείς να προσεύχεσαι χωρίς να σε σημαδεύουν Καλάσνικοφ στα χέρια 12χρονων; Ούτε φαντάζεται το μυαλουδάκι σου πόσο!
Συγνώμη που σου μιλάω έτσι. Ο δικός μου ο σεβασμός, το μόνο που θα μου επέτρεπε να κάνω, θα ήταν να σου πω 'σκάσε'. Ευγενικά πάντα. Και ξέρεις γιατί..Το ξέρεις καλά. Γιατί ποτέ δε θα είσαι άξια να κοιτάξεις κάποιον από αυτούς τους ανθρώπους που σου ανέφερα. Ο πόνος, η θλίψη, η δυστυχία, η αγάπη, η μάχη της επιβίωσης, η αρρώστια, ο θάνατος, οι πόλεμοι και όλα τα δεινά που οδηγούν έναν άνθρωπο στη γειτονιά σου είναι από μόνα τους τα μεγαλύτερα διδάγματα σεβασμού. Και εσύ σε αυτό το μάθημα θα είσαι πάντα μετεξεταστέα.

Αιχμάλωτος πολέμου ή βασιλιάς;;;

Τι και αν είσαι η δεύτερη επιλογή; Αφού και πάλι εσύ έχεις κερδίσει! Γιατί να απασχολείς το μυαλό σου με σκουπίδια; Μήπως φοβάσαι ότι θα χάσεις το θρόνο; Μήπως η σιγουριά της νίκης σε αγχώνει και χάνεις τον έλεγχο της διαχείρισης; Μήπως ο περήφανος νικητής εαυτός σου έχει ξεφύγει και εσύ δε μπορείς να τον βάλεις σε μία γήινη τάξη; Μήπως το βασίλειο που κέρδισες δεν το ήθελες ποτέ και νιώθεις περισσότερο αιχμάλωτος πολέμου παρά βασιλιάς; Μπααα. Μάλλον σου φαίνεται άσχημο το επίθετο που χρησιμοποίησα( και είναι).  Άκου δεύτερη επιλογή! Φίλε μου η δεύτερη επιλογή είναι η εναλλακτική, η καβάτζα, η κατάντια, η προοπτική του να βολευτείς εσύ και το κορμί σου σε μία γωνιά του πλανήτη και να αφήσετε τη ζωή σας να τροφοδοτηθεί αφ' εαυτού, να κάνει πολλά σχέδια και τίποτα ιδιαίτερο σε επίπεδο υλοποίησης τους, να κυλήσει πάνω σε μία σίγουρη πορεία προδιαγεγραμμένη και να χαράξει μία ανούσια τροχιά ακυρώνοντας την ουσία της φύσης της. Χαράμι που λέμε...Αλλά, θα μου φέρεις την αντίρρηση κατάμουτρα και θα μου πεις, και η δεύτερη επιλογή είναι μία επιλογή. Και θέλει μερικές φορές πολύ κουράγιο. Εξάλλου, όλοι το ίδιο κάναμε κάπου, κάπως, κάποτε. Για κάποιους λόγους..

Και η εκδίκηση μπορεί να είναι ένας από αυτούς. Και όπως όλα τα πράγματα, έτσι και η θεωρία της εκδίκησης μπορεί να αναλυθεί σε επιμέρους κατηγοριοποιήσεις. Καθαρά και απόλυτα υποκειμενικές. Και αν το υποκείμενο που τις παράγει διαθέτει πολύ θυμό και πολλή φαντασία, τότε καλά θα κάνεις να μην το εκνευρίσεις ποτέ. (Για λόγους σωματικής ακεραιότητας..)

1. Υπάρχουν εκδικητές-παιδιά.  Δεν έχουν καταστρώσει σχέδια στο κεφάλι τους και δεν έχουν επικαλεστεί τη βοήθεια κανενός ειδικού. Είναι αυθόρμητοι, αυθάδεις, επιπόλαιοι και κάνουν σπασμωδικές κινήσεις, προκλητικές. Θέλουν να σου φωνάξουν όταν τους πειράξεις, να στο δείξουν ότι ενοχλούνται, να σε καρφώσουν στη δασκάλα ή στη μαμά τους και μαζεύοντας τη 'συμμορία' τους να σε αποκλείσουν από την παρέα. Και αυτοί οι μπόμπιρες είναι οι χειρότεροι εκδικητές. Θα καταλάβεις σε λίγο γιατί.

2. Υπάρχουν οι εκδικητές-γκόμενα. Δεν είναι πάντα γυναίκες αλλά, η ραδιουργία και ο σχεδιασμός εκδικητικών πλάνων είναι μία πρακτική εξαιρετικά συνήθης μεταξύ γυναικείων μυαλών. Θα το έχεις προσέξει, στην παρέα που κάθεται πίσω σου, στην κοπέλα που μιλάει στο τηλέφωνο, στη φίλη που σε ρωτάει "τι να κάνω;" Αυτή η κατηγορία είναι ύπουλη, παμπόνηρη και συνήθως πετυχαίνει το σκοπό της. Τουλάχιστον, η ίδια λαμβάνει την ηθική ικανοποίηση που επιθυμεί, ασχέτως αν το επίδοξο θύμα δεν έχει καταλάβει τίποτα...

3. Υπάρχουν και οι εκδικητές-καμήλες. Οι εν λόγω εκδικητές, δεν έχουν σχέδιο. Δε θα σου κάνουν ποτέ τίποτα. Για αυτούς η εκδίκηση δε σερβίρεται ούτε ζεστή, ούτε κρύα. Είναι οι άνθρωποι της μνήμης. Οι άνθρωποι που δε θα βλέπουν στα μάτια σου αυτόν που πρέπει να εκδικηθούν, αλλά τον άνθρωπο που τους προξένησε το μεγαλύτερο κακό. Και πάντα θα το θυμούνται. Η καμπούρα αυτής της καμήλας, πιστεψέ με δε χωράει τίποτα άλλο.

4.  Υπάρχουν και οι επιστήμονες-εκδικητές. Είναι άνθρωποι σοφοί. Έχουν ζήσει τη ζωάρα τους, έχουν πληγωθεί, έχουν πληγώσει, έχουν δει και έχουν ακούσει τα πάντα (διαψεύδονται μερικές φορές), έχουν κάνει λάθος επιλογές. Και αφού έχουν περάσει και άπό τις 3 προηγούμενες κατηγορίες είναι φυσικό να ανακηρύσσονται μάστερ της εκδίκησης. Συνήθως, έχουν χειρουργική ακρίβεια σε όσα κάνουν αλλά και σε όσα λένε. Και εσύ, αν πέσεις στα χέρια τους έχεις δύο πιθανότητες, είτε να πετύχει η επέμβαση, είτε ο 'ασθενής' να μας αποχαιρετήσει.

Η κάθε μέθοδος είναι θέμα χαρακτήρα. Οι μπόμπιρες που προανέφερα απλώς, είναι αυτοί που πέφτουν με τα μούτρα και συνήθως τα σπάνε...

Αν είσαι άνθρωπος που συμβιβάζεται με μία δεύτερη επιλογή, μάλλον αυτή δε συνδέεται με την εκδίκηση. Αν η απαίτηση και η τελειομανία σου χτυπάνε την πόρτα καθημερινά, τότε η εκδίκηση είναι πάντα μέσα σου. Εκδικείσαι τον εαυτό σου. Γιατί δεν έκανε καλά τη δουλειά του σήμερα, γιατί δεν ήταν καλός φίλος, γιατί απέτυχε στη σχέση του χθες βράδυ, γιατί δεν έκλεισε τη σωστή θέση στο σινεμά και η ταινία δε βλέπεται από την πάνω-τέρμα-αριστερη γωνιά, γιατί έκανε δίαιτα και δεν έχασε όσα ήθελε και δε θα βάλει σήμερα το δερμάτινο κολάν που θέλει, γιατί πριν δέκα μέρες είπε ότι θα αρχίσει γυμνμαστική και ακόμη δεν αγόρασε φόρμες, γιατί δεν είχε διαβάσει καλά για τη σχολή και η παρουσίαση του σε ξεφτίλισε, γιατί, γιατί....Για όλα. Αν αγαπάς τον εαυτό σου δεν εκδικείσαι. Δε σκέφτεσαι να εκδικηθείς. Αν αγαπάς τον εαυτό σου, αν έχεις κάνει τον κόπο να πεις δύο κουβέντες μαζί του, δεν είσαι ποτέ η δεύτερη επιλογή. Αντίθετα, είσαι πάντα ο άνθρωπος που επιλέγει πρώτος. Είσαι ο άνθρωπος που νιώθει πάντα νικητής. (Και είναι.)

Το Σύνδρομο της Μεταθανάτιας Αγάπης.

Ο θάνατος. Οριστική και μη αναστρέψιμη απώλεια.

Μακάβριος. Ανεπιθύμητος. Αναπάντεχος. Αδίστακτος. Ριζικός. Επιτακτικός.

Μακάβριος, γιατί το πένθος δε γοήτευσε ποτέ κανέναν.

Ανεπιθύμητος, γιατί ακόμη και αν τον περίμενες καιρό θα βρει τον τρόπο να σε αιφνιδιάσει μοναδικά και δυσάρεστα.

Αναπάντεχος, γιατί, όσο δυνατός και αν είσαι, ξέρει κάθε αδύνατο σημείο σου και σε χτυπά ύπουλα και βασανιστικά.

Ριζικός, γιατί μία μέρα παίρνει την απόφαση και κάνει τη ζωή σου ακροβάτη προκειμένου να διασκεδάσει τη μιζέρια της φύσης του. Και να ήξερες πόσο γελά με τις τούμπες της!

Επιτακτικός, γιατί σε κάνει να δέχεσαι όλα αυτά.

 Και είσαι τόσο ανήμπορος να ψελλίσεις όχι. Εκείνο το γ@@@ όχι, που ίσως, αν το είχες ουρλιάξει με κάθε σου κύτταρο, μέσα από κάθε φλέβα, στραγγίζοντας κάθε σταγόνα αίμα, ίσως και να τρόμαζε. Ίσως, και να είχε φύγει. Ίσως, και να σε ξεχνούσε. Ίσως, και να γινόσουν αθάνατος.

Ίσως, και να ήσουν εδώ τώρα και εγώ να ξάπλωνα δίπλα σου όπως πάντα. Ίσως, και να μου έβαζες ένα παλιό ροκ τραγούδι από εκείνα που αγαπούσες, για να μάθω και εγώ να το αγαπώ και ας σου κατέστρεφα μετά αθώα και παιδιάστικα το συλλεκτικό σου δίσκο από βινύλ. Ίσως, και να μου μιλούσες τώρα και εγώ να πεταγόμουν με μία καινούρια απορία όπως πάντα. Και εσύ, όπως πάντα, να μου την έλυνες. Αλήθεια, πως είναι δυνατόν να τα ξέρεις όλα;

Και αφού τα ήξερες όλα, γιατί ποτέ δε μου είπες πως σκόπευες να φύγεις; Δε θυμώνω. Το ξέχασα. Εσένα όμως δε γίνεται με τίποτα να σε ξεχάσω. Σε ψάχνω στα μάτια των ανθρώπων που σου μοιάζουν. Σε ακούω να μου λες σήκω όταν έχω πέσει, όταν έχω γκρεμιστεί σαν ανίδεο μωρό πάνω σε ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες.

Μα δε μιλάω ποτέ για σένα. Δε μ' αρέσει η γραμματική των άλλων όταν σε αναφέρουν. Η δική τους γραμματική έχει μόνο παρελθόντες χρόνους. Και δυστυχώς δεν κάνει λάθος. Αλήθεια, ήταν πάντα τόσο κακοί οι άνθρωποι μπαμπά;

Στον τροπικό των ονείρων

Τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Άκουγα τον αέρα να φυσάει έτσι απειλητικά και ξυπνούσα απότομα και τρομαγμένα. Κοιτούσα τη σκάλα, να δω αν κατεβαίνει..Τι να κατέβει μέσα από το σπίτι θα μου πεις..ένας κλέφτης, μία σκιά, ένα φάντασμα, κάτι, οτιδήποτε.Τελικά, δεν κατέβηκε τίποτα και μάλλον ξυπνούσα και κοιτούσα άσκοπα. Χτυπούσαν μόνο τα παράθυρα λες και πάλευαν να ξεκολλήσουν από τους τοίχους. Τα δέντρα δεν ήξεραν που να αράξουν τα κλαδιά τους και τα γατάκια εξαφανίστηκαν από την αυλή. Η γλάστρα στο παράθυρο του γραφείου έγειρε. Και εγώ έμεινα με ένα στίχο που με ενοχλεί αδιάκοπα από τις 08:00.

Σε ποιά ματιά τα όνειρα να θάψω.. Αγαπημένο τραγούδι, αγαπημένος τραγουδιστής, αγαπημένη λέξη. .Όνειρα..

Πόσο μου αρέσουν τα όνειρα.. Και εκείνα που καταστρώνω ξύπνια και τα άλλα που μου στέλνει δώρο το υποσυνείδητο. Είναι όλα τόσο προκλητικά. Σε προκαλούν να κάνεις όσα δεν τολμάς να σκεφτείς, σε οδηγούν στα βήματά σου και αν τα πραγματοποιήσεις σου ανοίγουν νέους δρόμους, νέα μονοπάτια, νέες λεωφόρους. Σε ταξιδεύουν σε παραδεισένια μέρη και σου γνωρίζουν μαγικούς ανθρώπους. Σε πιάνουν από το παγωμένο χέρι σου και ξαφνικά βρίσκεστε βράδυ σε μία παραλία να περπατάτε συντροφιά. Και εκεί κανένας αέρας δε φτάνει. Κανένας ήχος δεν ενοχλεί τα βηματά σας. Εκεί  είναι ο τροπικός της αγάπης. Σου μιλάνε όμορφα και σου τραγουδάνε όσα θα μπορούσαν να έχουνε γραφτεί για  σένα ή από εσένα.

Σε ξεκουράζουν ή καμιά φορά σε τρομάζουν. Αλλά και αυτά καλά είναι. Καταλαβαίνεις για ποιούς νοιάζεσαι, τι φοβάσαι, πόσο μπορεί να αντέξει η σκέψη σου..

Υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύτηκαν 'ένα μεγάλο πανανθρώπινο όνειρο', άλλοι που πέθαναν για να το πραγματοποιήσουν, κάποιοι έκαναν περιουσίες μέσα από αυτά, υπάρχουν μερικοί που ζήσανε μέσα στα όνειρά τους και έγιναν καλλιτέχνες. Ονειροπαρμένοι ή ονειροπόλοι ποιητές. Μάγοι των εικόνων και των λέξεων. Υπάρχουν εκείνοι που τα αγνοούν και οι άλλοι που πέφτουν για ύπνο και περιμένουν τα ονειρά τους να τους πάρουν αγκαλιά. Άλλοι που απλά τα έζησαν και έζησαν ονειρικά.

 Άλλοι λένε πως μαθαίνεις ακόμη και ποιός είσαι. Άλλοι πάλι λένε πως είναι απλές, πεζές σαχλαμάρες. Εσύ αν θέλεις μπορείς να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι.. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα τα βρίσκεις πάντα μπροστά σου. Θα ακούς το βράδυ τις σειρήνες τους. Θα ξυπνάς απότομα και τρομαγμένα και θα ψάχνεις να βρεις τι κατεβαίνει. Θα τριγυρνάς μεσα στο σπίτι και θα αναζητάς έναν κλέφτη, μία σκιά, ένα φάντασμα. Και θα είναι όλα εκεί. Μέσα σε μία γλάστρα λίγο γερμένη από τον αέρα. Και όταν ο στίχος δε θα φτάνει πια στα αφτιά σου, τα όνειρά σου θα έχουν ήδη ταφεί.

 Κάθε Χριστούγεννα θυμάμαι το κοριτσάκι με τα σπίρτα. . .Πάντα έκλαιγα όταν μου το διαβάζανε. Ίσως να ήμουν από τότε ονειροπόλα...

Και αν είμαι εγώ ο άνθρωπος-φούσκα;

Αν το για πάντα μοιάζει πολύ μακρινό.. Το ποτέ ακούγεται τόσο λίγο.. Το σ' αγαπώ τόσο απλό.. Αν κάθε λέξη έχει μέγεθος και αξία..Τότε οι συναλλαγές μας δεν είναι καθόλου δίκαιες φίλε μου.

Μπορείς. Ναι, να είσαι σίγουρος πως το μπορείς και εσύ! Μπορείς χωρίς ιδιαίτερο κόπο, χωρίς καμία απολύτως πρόθεση, μπορείς να γονατίσεις τη ψυχή ενός ανθρώπου με μία σου φράση. Μπορείς να την αναγκάσεις να κλάψει μπροστά σου, να γίνει σκουπίδι για χάρη σου, να γονατίσει και να σε εκλιπαρεί για την αγάπη σου. Μπορείς, γιατί η ψυχή δεν έχει μυαλό. Μπορείς, γιατί είναι αθώα. Είναι εύκολο θύμα. Βολικό. Και τόσο σίγουρο.

Μία λέξη. Μπορείς απλώς να αστειευτείς και να γελάσετε και οι δύο, όταν μιλάς για χωρισμό. Μπορείς να κάνεις κοινωνική κουβεντούλα για χωρισμούς άλλων. Και ίσως δακρύσεις και εσύ λίγο. Μπορείς να απειλήσεις με χωρισμό. Μπορεί όμως και να το εννοείς τώρα. Και αν η απειλή γίνει αυτή τη φορά πραγματικότητα με τι κουράγιο θα με αναγκάσεις να παίξω; Να παίξω θέατρο, τάχα ότι δε με πειράζει. Να παίξω τον ήρωα που θέλει μία ακόμη ευκαιρία. Να παίξω με τα νεύρα και των δύο και να αρχίσω γκρίνιες και θυμούς. Να παίξω με άλλα παιδιά, μήπως ζηλέψεις και έρθεις να με πάρεις πίσω. Να παίξω μόνη μου μήπως καταλάβω...

Μήπως καταλάβω, πως έφυγα από το σώμα που αγάπησες. Πως άλλαξα και δεν το πήρα είδηση. Πως γλίστρησε το εμείς και μας άφησε δύο ξένους. Πως ότι είχα και ήθελα, πια είναι κάτι που είχα θελήσει. Πως κανείς από τους δύο δε θα κάνει το πρώτο βήμα για το δρόμο της επιστροφής σε εκείνες τις πρώτες αχόρταγες αγκαλιές. Πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος της απώλειας και πόσο βαρετό να επενδύεις σε ανθρώπους φούσκες.

Πόσο βλακώδες είναι να νομίζεις ότι κάτι θα κερδίσεις, ότι θα αλλάξουν και θα αυξηθεί το κέρδος. Πόσο βλακώδης είναι και η αγάπη. Και πόσο ίδια με το τζόγο. Όσο και αν χάσεις, θέλεις ξανά να μπεις στο παιχνίδι. Παθιάζεσαι. Θολώνεις. Χάνεσαι. Χαίρεσαι και τελικά, μένεις με μία μάρκα στο χέρι για γούρι και ψάχνεις το επόμενο νούμερο που θα σου φέρει τύχη με το κιλό. Μα αυτή σε αγνοεί. Και εσύ κολλάς. Συνεχίζεις να ποντάρεις τα πάντα στο ίδιο νούμερο. Και η ρουλέτα γυρίζει. . . Και εσύ περιμένεις. Και ελπίζεις. Και χάνεις.

Και τελικά χάνεσαι. Δε ξέρεις σε ποια χέρια έχεις αφήσει τον εαυτό σου. Δε ξέρεις αν είσαι εσύ το λάθος ή απλώς έχεις τη μανία να επιλέγεις τα λάθη των άλλων και να τα αγαπάς. Δε ξέρεις ποιός χωρισμός ήταν καλύτερος. Δε ξέρεις ποιον προκάλεσες και ποιον ήθελες να προκαλέσεις.  Δε ξέρεις πότε θα έρθει ο επόμενος. Η αλήθεια είναι ότι: Δε ξέρεις. Ούτε τι θέλεις, ούτε που πας. Ούτε τι σου γίνεται. Και δε ξέρεις καν αυτή την αλήθεια. Περιμένεις κάποιον να σου την πετάξει στα μούτρα. Κάποιον που αγαπάς και δε θέλεις να χάσεις. Και τον ευχαριστείς που το κάνει τώρα. Μπορείς όμως να μου πεις κάτι; Πόσο σύντομα είναι το τώρα;;;

Αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου!!!

Και μία φωτιά άρπαξε το στόμα...Σε θέλω, σιγομουρμούρισε λάγνα η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δε μου αρέσεις έτσι, απάντησε κοφτά και απαιτητικά η Ε.Ε.

Άλλαξα, της σφύριξε μια μέρα η Ελλάδα.

Γίνε δική μου, απάντησε γραφικά και ειρωνικά η Ε.Ε. Και απο τότε ο έρως καλά κρατεί. Τα χρόνια της φαγούρας πέρασαν και ξαφνικά ήρθε η κρίση. Και ο έρωτας δεν ήταν πια αρκετός. Δεν ήταν πια δυνατός για να συγχωρήσει λάθη, ψέματα, εξαπάτηση, διαφθορά, την ανεμελιά και εκείνες τις ηλιόλουστες μέρες...

Μου χρωστάς, δε σου χρωστάω, λένε ο ένας στον άλλο και προσπαθούν να βρουν το νικητή της αναμέτρησης.

Μου χρωστάς τη δημοκρατια που σου δίδαξα, την ελευθερία, την ισότητα, τα δικαιώματα και τη φιλοσοφία. Μου χρωστάς για τα γράμματα και τις τέχνες, για τους ρήτορες και τους ποιητές. Μου χρωστάς την Ιθάκη που σου έδειξα. Μου χρωστάς. . .Μα αυτό είναι προγονολατρία. Και εγώ δεν είμαι από αυτές. 

Μου χρωστάς τη θάλασσα, τον ήλιο, τις καλοκαιρινές σου διακοπές, την άμμο και τα κύματα, τις μπύρες και τα βράδια κάτω από τα αστέρια. Μου χρωστάς τα ξενοδοχεία, τα ταβερνάκια και τα υπέροχα φρέντο στην παραλία. Δε θυμάσαι; Μα και αυτό είναι παροχή υπηρεσιών. Ο καθένας μπορεί να κάνει το ίδιο. Όπως εκείνος ο Κορεάτης, που έφτιαξε μία δεύτερη Σαντορίνη κάπου στη Σεούλ. Επιχειρηματικός δαίμονας. .

Λοιπόν; έχεις κάτι άλλο να μου πεις; ρώτησε χαμογελαστή η Ε.Ε.

Όχι, θα κάνω ότι θέλεις αρκεί να είμαστε μαζί. Απάντησε η Ελλάδα. Και είναι το όχι που ψελλίζει το υποταγμένο πια παιδί μετά την αταξία.

Ευτυχώς που υπάρχει η Ιρλανδία με το παρελθόν θαύμα της. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα άλλα p.i.g.s. της Ε.Ε. η Ισπανία, η Ιταλία. Είναι τόσο μεγάλη η παρηγοριά. Δεν είμαστε πια μόνοι. Δεν είμαστε πια το μόνο μαύρο πρόβατο. Τώρα μπορούμε όλοι να αγκαλιαστούμε και να τραγουδάμε ο ένας στον άλλο 'Αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου', γιατί όταν κοιταζόμαστε στα μάτια, όντως νιώθουμε σκιρτήματα. Νιώθουμε όλοι ακριβώς τα ίδια κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά σκιρτήματα, τα οποία τα λες και τριγμούς. Τριγμούς σε ένα οικοδόμημα που είτε θα αποδειχθεί το ανθεκτικότερο όλων των εποχών, είτε θα... Αλλά αυτό είναι απαισιοδοξία. Και εγώ δεν είμαι ούτε από αυτές.

Το κούτσουρο που ρολάρει.

Logrolling. Πολιτική ορολογία. Ένα κούτσουρο που κινείται υπό τους ρυθμούς του Rock&Roll. Κράτα το ως σημείωση. Κάπου θα σου χρειαστεί. Εδώ χρειάστηκε σε τόσους αναλυτές πολιτικών θεωριών.

Η απιστία λέει (κάποιος άπιστος επιστήμονας-ερευνητής ενδεχομένως), είναι γονιδιακή. Την αποκτά κανείς εκ γενετής και την εκδηλώνει ανάλογα κατά τη διάρκεια της ζωής του. Η τάση του ανθρώπου να επηρεαστεί από τα γονίδιά του είναι 50% (από άποψη ροπής και όχι πιθανοτήτων). 50 % είναι και η επιρροή του εξωτερικού, περιβάλλοντα χώρου (οικογένεια, κοινωνία, φίλοι, εργασιακό περιβάλλον κτλ). Επίσης, σημαντικός παράγοντας είναι και τα πρότερα βιώματα του ανθρώπου. Θα δώσουμε και ένα ποσοστό 20 % για αυτά (αν κάποιος είναι μία ζωή κερατάς, κάποια στιγμή θα γίνει και αυτός κερατάς-εκδικητής και θα δεις εσύ άπιστο πλάσμα τι θα σου κάνει). Οπότε, εγώ έχω ένα τινό να συμπεράνω. Η απιστία είναι παντού. Δεν είναι μόνο ένα γονίδιο, είναι παράγωγο πολλών συνιστωσών. Και ασφαλώς αποτελεί επιλογή του κάθε ανθρώπου. Τόσο το να την κάνει ή και να την ξανακάνει, όσο και να τη συγχωρέσει. Περί ορέξεως...

Η μαγειρική. Θα μου άρεσε πολύ ως ιδέα το να μπορώ να πετάω στον αέρα τη ζύμη της πίτσας ή να κάνω εξαιρετικά τραπέζια για φίλους και φίλες. Μόνο που ακόμη δεν έχει ξυπνήσει ο master chef μέσα μου. Όχι σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον. Το πιο εύκολο πράγμα και βασικό, όμως για να μπει κανείς στην κουζίνα είναι το κίνητρο. Αν μένεις μόνος, αν κάνεις συγκεκριμένη διατροφή, αν έχεις οικογένεια, αν θες να ρίξεις γκόμενο ή γκόμενα(τα αγοράκια λέτε μερικά τέτοια ψεματάκια στις αρχές). Έπειτα βρίσκεις τη συνταγή και τα βάζεις όλα κατά γράμμα. Και μετά ακολουθείς οδηγίες ψησίματος ή μαγειρέματος. Και μετά σερβίρεις.

 Μπορείς και εσύ να ρολάρεις όπως γουστάρεις και αν είσαι ξεκάθαρος απ' την αρχή εγώ δηλώνω φαν σου. Εξάλλου ο ρομαντισμός σαν κίνημα ήταν πάντα μία νεκρή φύση συνδεδεμένο με κάτι άλλο. Όταν αποφασίσεις να κάνεις μία σχέση μάλλον είναι βασικό να είσαι εκεί. Αλλιώς δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε κοινωνική ανάγκη. Κανείς δεν απαγορεύει τις ελεύθερες σχέσεις. Αν αλλάξεις τα υλικά, θα κάνεις μία άλλη συνταγή. Αν τα ψήσεις πολύ, θα έχεις μία καμένη συνταγή. Αν τα σερβίρεις ερείπια, θα έχεις μία κατεστραμμένη συνταγή. Και αν ακόμη δεν είσαι έτοιμος σαν άνθρωπος για το μαγείρεμα, απλώς φάε έξω.

Συγχώρα με αγάπη μου!Ερωτεύτηκα έναν αυτόματο πωλητή!!!

Και όμως. Από τη στιγμή που τον είδα ένιωσα την επιθυμία να τον πλησιάσω. Και από εκείνη τη στιγμή, ένα μεσημέρι Σαββάτου, μεταξύ δύο μαθημάτων, κάπου μέσα στο παμακ  ξεκίνησε η σχέση μας. Του ρίχνω 0,60 λεπτά και μου φτιάχνει το καλύτερο mochaccino ever. Και εγώ πάω και έρχομαι σαν την τρελή από τον έναν όροφο στον άλλο για να συναντήσω τον αγαπημένο μου πωλητή. Δίπλα του ακριβώς βρίσκεται ένα άλλο διασκεδαστικό παιχνίδι. Βάζεις κέρματα και απογειώνει τα αναψυκτικά!

Πραγματικά, σε αυτό το πανεπιστήμιο είναι όλα διασκεδαστικά και ανάλαφρα. Από το πιο βαρετό μάθημα κατά τη διάρκεια του οποίου ακούς την από πίσω σου να ροχαλίζει, μέχρι τα μεσημέρια στη λέσχη που προσπαθείς να κρατήσεις τη συμφοιτήτριά σου μακριά από τις πατάτες σου (ναι Λου, για σένα μιλάω) και σκαρφίζεσαι απάτες για το γλυκό που δικαιούται μόνο ο καθηγητής σου. Έπειτα μπαίνεις για μάθημα και βρίσκεσαι στη μέση ενός κύκλου να χορεύεις κάτι σε ανατολίτικο ρυθμό και μετά να τραγουδάς ''Πως σε λένε να μας πεις, να το μάθουμε και μεις...'' και στη δεύτερη διάλεξη εντοπίζεις τον εαυτό σου να ψάχνει ποιά ήταν η πιο ευτυχισμένη του στιγμή, προκειμένου να δώσει μία σαφή απάντηση στην καθηγήτρια.

Και όσο και αν σπας το κεφαλάκι σου, δε βρίσκεις καμία απάντηση. Έχεις όμορφες στιγμές. Πολλές. Αμέτρητες αν το ξανασκεφτείς. Και μετά μαθαίνεις για τις εμπειρίες ροής και νιώθεις γκουρού. Και παίρνεις την απόφαση να κάνεις όσα άκουσες. Και θα τα κάνεις. Ακόμη και αν διαφωνείς, απλά για να βρείς χειροπιαστά επιχειρήματα να αντικρούσεις την άποψη. Όπως θα κάνεις τη μαγική δίαιτα που υπόσχεται 6 κιλά σε 7 μέρες. Όπως θα κάνεις πολλά άλλα εκπληκτικά, καθημερινά μικροπράγματα για τα οποία θα γκρινιάζεις ώρες, τα οποία θα θεωρήσεις λάθη και για μερικά από τα οποία ίσως μετανιώσεις. Και θα τα κάνεις μοναδικά. Και θα είναι όλα δικά σου. Και όσο πιο πολλά είναι, όσο πιο μεγάλη η τρέλα που θα αλλάξει τη ζωή σου, όσο πιο δακρύβρεχτη η ιστορία σου, όσο πιο άτακτη η παρέα σου, όσο πιο πολλές οι ταινίες και τα τραγούδια με τα οποία ταυτίζεσαι, τόσο πιο γεμάτος θα νιώθεις. Όχι πως φτάνουν αυτά και όλα τα αγαθά του κόσμου. Η πληρότητα δε θα ρθει ποτέ.

Τουλάχιστον, όμως, θα έχεις κάνει αυτό που ένας 18χρονος σου σημείωσε στο θρανίο: Mη ξεχάσω να ζήσω.

Για την ευτυχία μπορεί κανείς να μιλά ώρες, μέρες, χρόνια. Μπορώ και εγώ να πω για όσα με κάνουν να χαμογελώ. Το φιλί της καλημέρας, το φιλί της καληνύχτας, τα φιλιά γενικά (από τον ίδιο άνθρωπο), ένα τραγούδι που μου θυμίζει πολλά, μία φωτογραφία ξεχασμένη με εκείνους που έφυγαν αλλά είναι για πάντα 'εδω', ένα μήνυμα από μία φίλη που έχασες για χρόνια, ένα αστείο γεγονός σε κεντρικό κατάστημα, ένα κουνέλι, ένα λουλούδι, λίγο ποπ-κόρν, πολλοί φίλοι-παλιοί και νέοι, μία ιστορία που σε ξεφτιλίζει χαριτωμένα και αθώα, μία τυχαία συνάντηση, ένα σφύριγμα αδιάφορο, μία μπάλα με χιόνια, ένας άνθρωπος που σου δείχνει τη στήριξή του (αυτό είναι για σένα γλυκιά μου Κ.) .....

Μπορώ να απαριθμήσω σχεδόν κάθε λεπτό της ζωής μου. Ίσως, γιατί πια τη διαμορφώνω όπως θέλω να τη ζω. Αισιόδοξα, γεμάτα, απρόβλεπτα.

Την ευτυχία όμως, δε μπορώ να την ορίσω. Για την ευτυχία δε μπορώ να δώσω ξόρκια και συμβουλές. Θέλω η έκπληξη να μου χτυπάει την πόρτα. Θέλω να ενθουσιάζομαι ακόμη και με τη μεγαλύτερη ανοησία, θέλω να κλαίω στις ταινίες που ο George Clooney πεθαίνει, θέλω να μπορώ να διασκεδάζω ακόμη και με έναν απλό καφε.. Γιατί η ευτυχία μπορεί να κρύβεται κάπου, που δε θα έστελνες ποτέ το μυαλο σου. Γιατί η ευτυχία μπορεί να έρθει ακόμη και αν νομίζεις ότι δε σου αξίζει.
Οπότε, δε θα ξεχάσω να ζήσω. Όχι για εκείνο το 18χρονο, αλλά για το παιδί που φυτοζωεί μέσα μου εδώ και 24 χρόνια και το συμπαθώ τόσο πολύ για να το αφήσω να φύγει.

Το ufo μου άργησε μία μέρα..

Είναι αλήθεια πως, στα πλαίσια μιας πλάκας, άρχισα να περιμένω και γω το 'δίσκο μου'. Κοιτάω συχνά ψηλά και περιμένω. Δε ξέρω αν μπορώ να πιστέψω στην ύπαρξη μίας άλλης μορφής ζωής κάπου εδώ τριγύρω. Ξέρω, όμως πολλούς άλλους σοβαρούς και αξιόλογους ανθρώπους, οι οποίοι υποστηρίζουν με πάθος και επιχειρήματα εξαιρετικά πειστικά και εκλογικευμένα τους νέους μας γείτονες.

Δεν είμαστε οι μόνοι προνομιούχοι. Για ποιον ακριβώς λόγο θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς-τα 7 αυτά δις ψυχών-οι μόνοι εκλεκτοί τόσων διαφορετικών Θεών και θεοτήτων; Τι είδους χαρίσματα έχει η δική μας ράτσα που δε μπορούν να καλλιεργηθούν σε μία άλλη περιοχή του σύμπαντος; Γιατί μπορεί να πιστέψει κάποιος στην αιωνιότητα της ψυχής και όχι στην πραγματικότητα της εξω-ανθρώπινης παρουσίας;

Ένα βακτήριο έκανε άνω κάτω τον κόσμο! Η άτακτη λίμνη έβγαλε στη φόρα μία είδηση και όλοι στράφηκαν να δουν, αν οι σκηνοθέτες επιστημονικής φαντασίας ήξεραν όντως κάτι  παραπάνω από όλους εμάς. Ο λαμπρός εκείνος επιστήμονας ονόματι  steven hawking το είχε δηλώσει ξεκάθαρα: ''Δε ξέρω αν υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες. Το σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να επιδιώξουμε την επαφή μαζί της.''

Και αυτή η δήλωση είναι που πατά τον εγωισμό του ανθρώπου και τη μοναδικά πεισματάρα ματαιοδοξία του. Και για αυτό είναι που τρέχει σαν τρελός στα βάθη και στα ύψη της πλανητικής κοινότητας, για αυτό έστειλε σκύλους και ανθρώπους και δεκάδες δορυφόρους και υπερσύγχρονα επιστημονικά όργανα εκεί έξω. Όχι για να μετοικίσει προς τα κει, ούτε για να βρει νέα εδάφη να εναποθέσει τα απόβλητά του, ούτε για να εξαπλώσει τα οικιστικά σχέδια που δεν ταιριάζουν στη δική του γειτονιά, ούτε για να αποκτήσει πιο δελεαστικό εξοχικό.

 Όχι. Ο μόνος λόγος για τον οποίο όλοι αυτοί που πιστεύουν αλλά και εκείνοι που τους χλευάζουν, περίμεναν χθες στους δέκτες τους με αγωνία και έξαψη ήταν το άγνωστο. Ήταν αυτή η μαγεία που το συνοδεύει και η ελπίδα πως θα μας αποκαλυφθεί κάτι που δε ξέρουμε και δε θα μάθουμε ποτέ, αν μπορούμε να το δεχθούμε στη ζωή μας.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι απλά να περιμένουμε μία λάμψη, έναν διαπεραστικό ήχο, μία φωτεινή κίνηση ή απλά να διατηρήσουμε τις (κριτικά διακείμενες) επιφυλάξεις μας όσον αφορά τέτοιες ειδήσεις. Είναι ωραίοι οι άλλοι γαλαξίες σίγουρα, αλλά εδώ δε μπορούμε να βάλουμε σε τάξη μία τόση δα 'γη', θα καταφέρουμε να συμμαζέψουμε το σύμπαν;;;;

Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, μπορεί να πέσει να σε πλακώσει.

Η φίλη μου η Δέσποινα. Είναι ανυπόμονη. Ετοιμάζει την περίφημη 'Ανταλλαγή Ρούχων στις 19/12/2010 στο Barrister'. Είναι δημοσιογράφος. Είναι φοιτήτρια. Μεταπτυχιακή. Είναι φίλη. Είναι γκόμενα(για να μη νομίσετε ότι της κάνω προξενιό). Είναι ταλαντούχα και δημιουργική. Έχει όρεξη και φαντασία. Έχει έμπνευση και όνειρα. Λατρεύει τη σοκολάτα και το Λονδίνο. Η αλήθεια είναι ότι αυτά είναι αρκετά. Αν συνεχίσω δε θα βρω άλλο σημείο να σταματήσω. Είναι πολυπράγμων άνθρωπος. Αυτό που λέμε μορφή, περσόνα, τυπάκι. Το μόνο που με εκνευρίζει είναι ότι δε μ' αφήνει να μιλάω πολύ (και αν εκτός από το φίλο μου, δε μ' αφήνουν και οι φίλες μου κατανοείται ότι την έκατσα). Η Δέσποινα λοιπόν, σήμερα πονάει. Θα βγάλει φρονιμίτη. Και είναι αγχωμένη.

Υπάρχουν πολλά είδη και άπειρα μεγέθη πόνου. Κανείς δε μπορεί να αντέξει τον πόνο που για κάποιον άλλο ίσως αποτελεί ευχαρίστηση και κανείς δεν έχει την ικανότητα να υπολογίσει πόσο πόνο μπορεί να προκαλέσει. Είναι αξιοθαύμαστη, όμως η ικανότητα του ανθρώπου να ξεπερνά και καμιά φορά και να ξεχνά τον πόνο που βίωσε. Είναι παράξενα γεμάτη η ψυχή του ανθρώπου με φοβερές εικόνες ευτυχίας και δυστυχίας και κάθε στιγμή είναι αλλοπρόσαλλα φτιαγμένη μέσα από μία ψυχή, τη δική μου, τη δική σου ή πολλών άλλων μαζί.

Γιατί μπορεί να πονέσει ένας άνθρωπος, αφού όλοι ξέρουμε ότι μια μέρα θα το ξεπεράσει; Γιατί μπορεί να αφήσει ένα συναίσθημα, χωρίς δεύτερη σκέψη, να τον κάνει κτήμα του; Θα μου πεις ότι είναι απλό. Δεν υπάρχουν άμυνες για όλα. Και η ευτυχία είναι συγκάτοικος της δυστυχίας  εδώ και πολύ καιρό. Ποια είμαι εγώ που θα εξαναγκάσω μία από τις δύο σε άτακτη φυγή;

Αναρωτιέμαι όμως- και θα εξακολουθώ για πολύ καιρό ακόμα  να ζω με την απορία- τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να πονέσει πιο πολύ από όσο μπορούσε να φανταστεί. Πως από τη χαρά της επιτυχίας παίρνει κανείς μετάθεση για το στρατόπεδο του τρόμου; Και πως το σκάει από κει μέσα; Τελικά, εμείς κάνουμε τη ζωή δική μας ή αυτή μας παίζει στα δάχτυλα του ενός χεριού;

Ο πόνος της Δέσποινας θα περάσει με το 'τράβηγμα' ενός γιατρού. Τον πόνο της καρδιάς, ποιος θα αφήσεις να τον 'τραβήξει';;;;

It's not just an anti-aids day..

Δε ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς, αλλά στο μάθημα της συμβουλευτικής (στα πλαίσια κατά τα άλλα του Μεταπτυχιακού) όλες σπεύδουμε να λύσουμε τα προσωπικά μας προβλήματα. Τυχαίο; Μάλλον όχι και τόσο. Εξάλλου, μας ενθουσίασε η ιδέα του να μπορεί να είναι κανείς, έστω και για δεδομένα χρονικά διαστήματα, ένας μικρός συμβουλάτορας. Μπορεί να φταίει και η μουσικοχορευτική προσέγγιση της καθηγήτριας ή τα απαισιόδοξα γραφήματα που μας παρουσίασε η προηγούμενη σχετικά με τους θεσμούς του γάμου και της οικογένειας. Μπορεί πάλι να φταίει και η κούραση που μας φορτώνεται το απόγευμα του Σαββάτου και κάνει το κυριακάτικο πρωινό ανυπόμονο και αχόρταγο.

Είναι από εκείνες τις ημέρες που δε μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι γιατί τόσο απλά, ο εγκέφαλος αρνείται να στείλει οποιοδήποτε σήμα. Είναι από εκείνα τα πρωινά που θέλεις να κρατάνε για πάντα.

Και μοιάζουν τόσο με τις ημέρες εκείνες που δε θέλεις να νυχτώσουν και πάρουν μαζί τους ότι πιο όμορφο έχεις. Ημέρες ατέλειωτες που παίζουν καθημερινά στο μυαλό σου και σε παραδίνουν στα χέρια ενός απαίσιου, εκδικητικού μηχανισμού ονειροπόλησης. Και τις αφήνεις να σε παρασύρουν σε μία δίνη αναμνήσεων. Και έπειτα το σοκ. Μία θεραπεία βάρβαρη που σε ρουφάει απότομα και σε πετάει ξανά μέσα στο λάκκο της μιζέριας και της καθημερινότητας. Και εσύ πέφτεις, χτυπάς και περιμένεις κάποιον ή κάτι να σε σηκώσει. Ένα άλλου είδους σοκ που θα σε αφυπνίσει.

Ένας γνωστός σιγομουρμούρισε ότι δε θέλει τίποτα άλλο από τη ζωή του. Είπε ότι του φθάνει η γυναίκα του και οι επαγγελματικές ασχολίες του. Και μου φάνηκε όμορφο. Μετά το ξανασκέφτηκα. Δε μου άρεσε η σκέψη. Η δική μου ημέρα θα ήθελα να έχει περισσότερα λεπτά. Εκατοντάδες λεπτά παραπάνω. Αλλά δεν πείθεται η τεμπέλα. Πως γίνεται να χωρέσουν όλα σε μία ζωή και πως γίνεται να σταματήσουν να μου καρφώνονται νέες  ιδέες στο μυαλό; Και οι ιδέες έχουν τις συνέπειές τους.

Όπως συνέπειες έχουν και όλα τα πράγματα στη ζωή μας. Αν δεν προφυλάξεις τον εαυτό σου θα πληγωθείς. Αν δεν προφυλάξεις την οικογένειά σου θα τη χάσεις. Αν δεν προφυλάξεις τη σχέση σου θα καταστραφεί. Αν δεν προφυλάξεις την καριέρα σου θα πάει κατά διαόλου. Αν δεν προφυλάξεις το σώμα σου θα πεθάνεις. Και φαντάζομαι, δεν το θέλεις.

Σήμερα, είναι μία ακόμη Παγκόσμια Ημέρα. Για την ακρίβεια είναι η 22η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Μία μέρα που τιμά τα 25.000.000 ανθρώπων που χάθηκαν και τα 33.000.000 που φέρουν τον ιό.

Και αν δεν είσαι ή δε ξέρεις κάποιον από αυτούς, απλά σκέψου πόσο τυχερός είσαι που έχεις εκατομμύρια στιγμές χαράς, θυμού, γέλιου, δακρύων, συγκίνησης, απογοήτευσης, υστερίας, ηρεμίας, ηδονής, νύστας, ευτυχίας, αγάπης, τρυφερότητας ...για να ζήσεις. Και είναι όλες δικές σου. ΜΗΝ ΤΙΣ ΑΓΝΟΗΣΕΙΣ!