Αν θεωρείς κάποιον σημαντικό εχθρό σου, δε σημαίνει ότι είσαι και εσύ σημαντικός εχθρός για τον κάποιον. Μου αρέσει αυτή η προσέγγιση. Πολύ. Επίσης, μου αρέσουν πολύ οι πολύ μικρές και ανυποψίαστα ουσιαστικές λεπτομέρειες, εκείνες που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από τα δεδομένα και συνηθισμένα πράγματα, που υπογράφουν πάνω σε ανθρώπους και καταστάσεις μία ιδιαίτερη μοναδικότητα.
Η σημαντικότητα του εχθρού είναι ένα μέγεθος ποσοτικό και ποιοτικό και τόσο, η ποσότητα όσο, και η ποιότητά του είναι υποκειμενικά προσδιορίσιμοι παράγοντες. Δε μπορείς σε καμία περίπτωση να επιλέξεις τον εχθρό. Απλώς, μία μέρα ξυπνάς (η μία νύχτα πέφτεις για ύπνο, είναι ακριβώς το ίδιο) και βρίσκεις μέσα στο κεφάλι σου τη διαθέσιμη ιδέα να μισήσεις κάποιον. Και τον μισείς. Τον αναγορεύεις σε εχθρό υψίστης απειλής. Και πράττεις αναλόγως.
Η εχθρο-ποίησή σου από κάποιον είναι δυσκολότερη. Αρχικά, πρέπει να καταβάλλεις κουραστικά μεγάλες ποσότητες αρνητικών συναισθημάτων και πράξεων. Έπειτα, θα πρέπει ο άνθρωπος που θέλεις να σε μισήσει να αντιληφθεί την πρόθεσή σου, αλλά κυρίως την αρνητικότητα των συναισθημάτων και των πράξεών σου. Αν αντιληφθεί μόνο την πρόθεση, μάλλον θα σε συμπονέσει, ως κακόμοιρο χαιρέκακο, φθονερό υποκείμενο και θα σου δώσει άφεση και τα παπούτσια στο χέρι.
Υπάρχει νόημα σε κάτι από όλα αυτά; Είτε κληθείς να μισήσεις κάποιον, είτε βρεθείς στο μάτι του κυκλώνα έτοιμος/η για το εκτελεστικό απόσπασμα (εθιμοτυπικά, πάντα από Δευτέρα έως Σάββατο, μετά το ξημέρωμα) το αποτέλεσμα είναι ένα. Νομίζω... Είσαι μόνος/η. Απέναντι σε κάτι που σε ξεπερνάει. Είναι σαν να προσπαθείς να παλέψεις με την ύλη και την ενέργεια του σύμπαντος και αν σε πάρουν μυρωδιά πνεύματα και θεοί την έχεις βάψει.
Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις , εάν και ο άλλος κοινωνός του μηνύματος δεν δεχθεί να συμβάλλει στη διαδικασία. Και για να το κάνει θα πρέπει να έχει συμφέρον. Τώρα, σε κάθε περίπτωση, όποιος αγνοεί την προσπάθεια προσέγγισης κάποιου αυτόματα εκδηλώνει και την επιδεικτική του πρόθεση να τον αγνοήσει. Σημείο έναρξης του μίσους ή μάλλον λήξης της αγάπης. Και η επικοινωνία, αν και χαριτωμένη εξ ακοής, είναι τόσο δύσκολη η ρουφιάνα και καμιά φορά σε ωθεί σε επαναλήψεις μάταιες, κουραστικές και εξευτελιστικές.
Οι απόκριες, εκδηλώνουν απωθημένα και καημούς. Μπορείς να δεις ότι έχει φανταστεί, ότι έχει επιθυμήσει και ότι έχει σε απωθημένο ο καθένας στη ψυχή του. Οι απόκριες είναι γιορτή καρναβαλική υποτίθεται ενδυματολογικής και διασκεδαστικής διάθεσης. Πως γίνετα αντί για το πρόσωπο να μασκαρέψεις τη ψυχή σου; Πως γίνεται αντί για μάσκα στο πρόσωπο να φορέσεις μάσκα στα συναισθήματά σου; Και αν καταφέρεις να ντυθείς με κάθε πρόθεση και κάθε διάθεση, και αν καταφέρεις να πείσεις τους γύρω σου, πες μου, ακόμη και τότε, τι ευχαρίστηση σου δίνει όλο αυτό; Ίσως και η ετυμολογία να έχει κάτι να μας πει. Γιατί carne είναι η σάρκα. Και καμιά φορά οι άνθρωποι μασκαρεύονται συναισθήματα και χαρακτήρες για να φάνε ο ένας τη σάρκα του άλλου. Homo carnivorous ...
Θα μείνω και σε αυτό, λήγει η αγάπη άραγε; Γιατί το μίσος καμιά φορά κάνει έναν μεγάλο κύκλο τον οποίο, κλείνει με την υπογραφή μίας συνθήκης ή απλά με μια αγκαλιά; Εάν δε θέλεις να μισήσεις κάποιον αλλά, ωστόσο, επιθυμείς να πάψεις να τον αγαπάς, τι μήνυμα καλείσαι να επικοινωνήσεις, με τι μέγεθος και με ποιας φύσης ποιότητα μπορείς να το κατορθώσεις;
Και αν σκεφτείς πως η μνήμη δε σου επιτρέπει και πολλά και η καρδιά σου απαγορεύει τα πάντα, αυτή τη δόλια τη λογική που σου βαραίνει το κεφάλι, γίνεται να μην τη μισήσεις;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.