Να σου πω μία ιστορία;

Που θα πας;

Δε ξέρω.

Είναι ωραία εκεί που θέλεις να πας;

Δε νομίζω.

Τότε γιατί φεύγεις;

Όλοι φεύγουν κάποτε.

Το ξέρω. Είναι κανένας από αυτούς χαρούμενος;

Μπα. Δε θα το έλεγα.

Γιατί να φύγεις τότε;

Για να δω.

Τι να δεις;

Να δω τα όριά μου, τις αντοχές μου, τον κόσμο, τους ανθρώπους, τα πράγματα. Για να δω νέα όνειρα.

Δύο βασικά ερωτήματα είναι το γιατί και το γιατί όχι.

Χθες βράδυ, έγινε ότι και την προηγούμενη Παρασκευή. Η γειτόνισσα της διπλανής πόρτας, εκείνη που δεν έχω δει ποτέ, αλλά ξέρω τα πάντα για τη σχέση, τη ζωή της, τους φίλους και τις φίλες της, έκανε και εκείνη ότι και την προηγούμενη Παρασκευή. Χώρισε. Και αφού το συζήτησε για ώρες με τον πρώην, έκλεισε και άρχισε να ενημερώνει τις φίλες της. Και έχει πολλές φίλες...Εννοείται ότι πάντα έχει δίκιο.  

Γιατί μόλις γίνει κάτι, τρέχουμε να ενημερώσουμε τους ανθρώπους γύρω μας; Γιατί, δεν αφιερώνουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας, να αναρωτηθεί γιατί έγιναν τα πράγματα με τον τρόπο που εξελίχθηκαν; Γιατί δεν προσπαθούμε να βρούμε το λάθος, αλλά αναλώνουμε τη σκέψη μας σε ατέλειωτες περιγραφές; Γιατί αυτό που επανειλημμένα κάνουμε δε μας διδάσκει ποτέ, τίποτα;

Και γιατί να μην το κάνουμε; Γιατί να μην αφήσουμε κάποιον άλλο να ανακαλύψει τα λάθη μας; Γιατί να μην αφήσουμε κάποιον άλλο να ακούσει τα γεγονότα και να προσπαθήσει να μας μάθει αυτά που αγνοούμε επιδεικτικά; Αφού για αυτό έχουμε τους φίλους μας, έτσι δεν είναι;

Υπάρχουν 5 τρόποι να ακούσει κανείς έναν άνθρωπο: α) απλώς να ακούσει, β) να ακούσει προκειμένου να πει μία δική του σχετική ιστορία, γ) να ακούσει για να δώσει συμβουλή, δ) να ακούσει χωρίς να προσέξει λέξη (ρωτήστε τι ώρα είναι και θα σας απαντήσει ναι/όχι) και ε) να ακούσει για να καταλάβει τον άλλο.

Οι άνθρωποι πάνε και έρχονται. Αναγκάζονται να φύγουν και καμιά φορά η άφιξη τους καταπιέζει. Οι άνθρωποι μένουν χωρίς να ξέρουν γιατί. Μερικοί μένουν χωρίς να καταλαβαίνουν που βρίσκονται. Υπάρχουν άλλοι που φεύγουν πρώτα με τη σκέψη και έπειτα επιστρέφουν για να μαζέψουν και το κορμί τους. Άλλοι χαίρουν χαρούμενης υποδοχής και άλλοι φεύγουν δαρμένοι και με κεφάλι σκυμμένο. Άλλοι τρέχουν μίλια για μια αγκαλιά και άλλοι βαριούνται να κάνουν δύο βήματα. Κάποιοι ξέρουν να ταξιδεύουν κάθε μέρα, κάθε στιγμή, να ανακαλύπτουν, να μαθαίνουν. Και υπάρχουν και άλλοι που είναι καλλιτέχνες στα όνειρα-που θα ήθελαν να γίνουν αληθινά. Άλλοι ξέρουν να ακούνε ιστορίες και κάποιο άλλοι ξέρουν να διηγούνται.

Θα φύγεις τελικά;

Ναι.

Γιατί δε μένεις;

Θέλω να βρω τις δικές μου ιστορίες. Θέλω να μάθω να διηγούμαι ιστορίες. Δε θέλω πια να ακούω ξένα όνειρα, δε θέλω να ακούω ξένες λέξεις, ξένα αισθήματα, ξένες σκέψεις, ξένες στιγμές. Θέλω άλλες συμβουλές που ίσως με γυρίσουν εδώ ξανά. Θα με περιμένεις όταν γυρίσω;

Όχι. Δε θέλω να ακούσω τις ιστορίες σου. Θέλω να τις φτιάξουμε μαζί. Καλό ταξίδι.