Όσα και αν είναι τα χιλιόμετρα, η απόσταση θα είναι πάντα μεγάλη.

Χθες ήταν Παρασκευή και η διπλανή, όπως κάθε Παρασκευή χώρισε πάλι. Αυτή τη φορά χώριζε από την Πέμπτη. Τώρα κάθομαι μπροστά από μία κλειστή τηλεόραση με το τηλεκοντρόλ ανα χείρας αλλά, μαθαίνω με ανατριχιαστικά συγκλονιστικές λεπτομέρειες γιατί ο άνθρωπος που την έκανε, όπως λέει, να νιώσει πράγματα πρωτόγνωρα έγινε μέσα σε ενάμιση μήνα τόσο μ@λάκ@ς. Και από ότι ακούω δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Είχαν την περίφημη σχέση Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Λες να μου μείνει κουσούρι το κουτσομπολιό; Να τρέχω από τοίχο σε τοίχο όταν αλλάζει δωμάτιο για να κολλήσω -εκεί που ακούω καλύτερα- το ποτήρι μου; Μπα. Μάλλον, θα ήταν καλύτερα να νοικιάσει κάποιος το διπλανό σπίτι από την άλλη πλευρά ώστε, να έχουμε και λίγη ποικιλία βρε αδερφέ.

Για τις σχέσεις από απόσταση, ένα σχόλιο έχω να κάνω. Είναι η ιδανική τιμωρία στην έσχατη περίπτωση απογοήτευσης κατά την οποία θέλεις να βασανίσεις αλύπητα τον εαυτό σου. Κάνε μία σχέση από απόσταση και κάτσε στην άκρη να δεις τον εαυτό σου να χάνει ζωή, όνειρα, φίλους, ταξίδια, ασχολίες, εικόνες και λέξεις....και πολλά άλλα πράγματα. Αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές ενδεχομένως. Κερδίζεις όμως χρήσιμα άλλα πράγματα. Πρακτικά και καθημερινά. Μαθαίνεις από έξω τα τηλέφωνα των ΚΤΕΛ, του ΟΣΕ,  είσαι επισκέπτρια/ης του μήνα στα links του οασθ ή του οασα και ξέρεις και τους χάρτες και τα δρομολόγια, και έχεις μάθει τις ώρες των δρομολογίων αλλά ,παίρνεις και κανένα τηλέφωνο σε περίπτωση που έγινε κάποια αλλαγή. Και έχεις και φίλους πια στους σταθμούς. Μιλάς πιο πολύ με αυτούς παρά με τους δικούς σου γιατί, βαριούνται να έρθουν μαζί σου-hellooooo, ποιός ο λόγος;;; Και κόβεις τα χιλιόμετρα πέρα δώθε, πάνω κάτω και ελπίζεις πως μια μέρα θα μειωθεί η απόσταση και θα έχεις λίγο χρόνο για σένα. Και τις ημέρες που δεν ταξιδεύεις μιλάς στο κινητό, στο σταθερό, στο msn, στο chat, γράφεις στο twitter πόσο σου λείπει, γράφεις και στο  facebook το ίδιο, αυτή την εποχή σου λείπει και η φαντασία. 

Και μιλάς, ακόμη και όταν βγαίνεις για ποτό και το ποτό γεμίζει λιωμένα παγάκια και οι φίλοι σου κάπου είναι και γελάνε και εσύ εκεί με το λατρεμένο ακουστικό αγνοείς  ό, τι περνάει από μπροστά σου. Έχεις καταλάβει ότι στην άλλη γραμμή δεν είναι κανείς; Έχεις καταλάβει ότι είσαι εσύ και ο τιμωρημένος σου εαυτός; Ο άνθρωπος που σου μιλάει δεν είναι εκεί, δεν είναι δίπλα σου, δεν είναι μαζί σου. Αν μεθύσεις δε θα σου κρατήσει το κεφάλι, δε θα σε πάει σπίτι σου, δε θα σε φιλήσει για καληνύχτα, δε θα ανέβει πάνω μαζί σου, το πρωί δε θα ξυπνήσετε αγκαλιά και δε πάτε βόλτα για καφέ. Και ξέρεις κάτι; Δε θα πάτε ποτέ για ποτό με τους φίλους σου, γιατί πάντα έχετε μία μέρα μόνο για να τα πείτε και δε φτάνει για άσχετους. Έτσι δεν είναι; Και αν πάθεις κάτι, αν μάθεις κάτι, αν δεις κάτι δε θα το μοιραστείς ποτέ με το/τη σύντροφο σου. Θα είναι απλώς κάτι που πέρασε και το έχασε. Και αν θελήσεις να μαλώσεις, να ζηλέψεις, να κάνεις μούτρα, να κάνεις νάζια, να περιμένεις φουσκωμένος/η από εγωισμό να έρθει ο άλλος/η να σου ζητήσει συγγνώμη, όχι, ούτε αυτό γίνεται. Όλα πρέπει να είναι τέλεια. Έχετε μόνο μία μέρα μαζί. Έτσι δεν είναι;

Μπορεί και όχι. Πριν σε κουράσουν τα χιλιόμετρα ίσως και να είναι ωραία όλα αυτά. Δεν παύουν όμως να αποτελούν αρρωστημένες σχέσεις. Γιατί να μπλέξει κανείς; Ποιος ανόητος θέλει να αρρωστήσει; Καλά έκανες, λοιπόν, διπλανή μου γειτόνισσα και χώρισες, και αν τα ξαναβρεις μαζί του θα σου ρίξω σημείωμα κάτω από την πόρτα. Η απόσταση δεν είναι δύσκολή. Ειτε μικρή, είτε μεγάλη παραμένει απόσταση. Ένας αριθμός, μερικές δεκάδες πινακίδες, μια διαδρομή. Εδώ παλεύουμε να εξαλείψουμε τις αποστάσεις μέσα μας και ανάμεσά μας...Γιατί αυτό έχουμε. Έχουμε όλοι μας συνάψει σχέσεις εξ αποστάσεως με όλους τους δικούς μας ανθρώπους. Και αντι να εξαφανίσουμε αυτές τις αποστάσεις, κάνουμε και άλλες σχέσεις πιο μακρινές μήπως και γλιτώσουμε. Από εμάς τους ίδιους ίσως...