Το ρομαντικό πουλί Ντόντο.

Έχω να αντιμετωπίσω ένα πελώριο δίλημμα. Σήμερα, ξύπνησα με δύο διαμετρικά αντίθετες διαθέσεις. Η πρώτη μου λέει να ξεχυθώ σε δρόμους, βουνά και λίμνες, χωριά και πόλεις και να κάνω ατέλειωτες βόλτες από το ένα καφέ στο άλλο, από τον ένα δρόμο στον άλλο, από τη μία γειτονιά ξανά στην ίδια (είμαι σίγουρη ότι στο χρονικό αυτό σημείο θα έχω χαθεί), να παρατηρώ ανθρώπους, να κρυφακούω συνομιλίες και αν είμαι τυχερή και καυγάδες, τελοσπάντων οτιδήποτε μπορεί να κάνει κανείς έξω από το σπίτι χωρίς να κουβαλάει τον απαραίτητο εξοπλισμό. Η άλλη, λίγο τεμπέλα μου φαίνεται, με παροτρύνει να βουλιάξω ξανά στο κρεβάτι και να χουχουλιάσω βλέποντας συνταγές ζαχαροπλαστικής, που ίσως μία μέρα θυμηθώ/αναγκαστώ/επιθυμήσω(?) να κάνω. Σήμερα έχει συνταγή για  choco cheese cake. Και όταν βαρεθώ αρκετά θα μου θυμίσει ότι ναι, έχω εξεταστική!!! 

Κυριάρχησε η δεύτερη επιλογή. Εκεί που έψαχνα ένα cult τραγούδι περασμένων δεκαετιών τυχαία έπεσα πάνω στην ακόλουθη είδηση. Sudden Adult Death Syndrome. Μακάβριο αλλά παράξενο. Σύνδρομο, το οποίο προκαλεί καρδιακή ανεπάρκεια και θάνατο. Μία 18 χρονη στην Ουαλία, έχασε τη ζωή της ξαφνικά, όταν φίλησε για πρώτη φορά το φίλο της.

Συνήθως, στους υγιείς ανθρώπους, αρέσουν πολύ οι εκπλήξεις, τα απρόσμενα μικρά πραγματάκια που κάποιος κάνει για εμάς με όλη του την καρδιά προκειμένου να λάβει ένα μεγάλο χαμόγελο. Ο έρωτας συνήθως, επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Και δυσάρεστες και ευχάριστες. Είναι όμως τόσο δυνατός ώστε, να οδηγήσει στο θάνατο; Κάποτε είχα ακούσει πως πράγματι, όταν κάποιος πληγώνεται, όταν του ραγίσουν κάποιοι ή κάτι την καρδιά, τότε αλλάζει ο ρυθμός της και κινδυνεύει από καρδιακή προσβολή 4 φορές περισσότερο από έναν άνθρωπο που δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προσωπικά προβλήματα.

Στη Λιμνοθάλασσα των ονείρων, μία χαμένη έκταση του Μαυρίκιου, ζούσαν κάποτε τα πουλιά Ντόντο ή και ντοντό ή απεχθή πουλιά, σύμφωνα με τους Ολλανδούς. Τελευταία καταγραφή του είδους συναντάται το 1662. Σύμφωνα με μελέτες της εποχής, εάν ένα Ντόντο ερωτευόταν δυνατά κάποιο άλλο, έκαναν τα πάντα μαζί, όλη μέρα, κάθε μέρα. Θα μου πεις, η ζωή των πουλιών ενδεχομένως να μην έχει και πολλά ενδιαφέροντα, εγώ θα σου πω πως, αφού τα χτυπά και αυτά ο έρωτας, και  κάνει το εναπομείναν να ακολουθεί το άλλο στον ουράνιο, άυλο παράδεισο, τότε η ζωή τους έχει αρκετό ενδιαφέρον.

Ανθρώπινο ή ζωικό το βασίλειο, είναι γεμάτο από έρωτα και κάθε μορφής εκδήλωσή του. Άλλοι γιορτάζουν 365 μέρες το χρόνο και άλλοι προσπαθούν σε ένα 24 ωρο να χωρέσουν λόγια, ποτά, δώρα, αγκαλιές και χάδια μιας ζωής. Είναι ωραίο να αφιερώνεις μία ημέρα ειδικά για το έτερον ήμισυ. Είναι ωραίο να φροντίζεις αυτόν που έχεις δίπλα σου και θεωρείς άνθρωπό σου. Είναι ωραίο να σκέφτεσαι τρόπους για να χαμογελάει. Θα ήταν πολύ πιο ωραίο όμως, να αφιερώνει κανείς μία οποιαδήποτε μέρα, μία μουντή Δευτέρα ας πούμε για το δικό του αμόρε, όταν κανείς άλλος δε θα γιορτάζει και θα είναι η δική τους αποκλειστική μουντή Δευτέρα. Θα ήταν πολύ πιο ωραίο να φροντίζει κανείς τον άνθρωπό του, όχι επηρεασμένος από μηνύματα υποβαλλόμενα μέσα από σαπουνοπεροειδείς ταινίες αλλά, γιατί θέλει πραγματικά αυτός ο άνθρωπος να είναι δίπλα του. Θα ήταν πολύ πιο ωραίο, να σκέφτεται κανείς το πόσο όμορφο είναι το χαμόγελο του άλλου και όχι τι το προκαλεί μία συγκεκριμένη μέρα του χρόνου.

Είτε γιορτάσει κανείς, είτε αύριο, το σίγουρο είναι πως ο αληθινός έρωτας δεν έχει ημερομηνία έναρξης και λήξης. Ο ρομαντισμός δεν είναι κίνημα ακτιβιστών. Είναι περισσότερο μία συναισθηματική κατάσταση, παρορμητισμού και αυθορμητισμού, μία διάθεση που δε μπορεί να χωρέσει ούτε μέσα σε ένα κουτάκι με πραλίνες σε σχήμα καρδιάς, ούτε μπορεί να καθίσει για δείπνο  ύπο το φως των κεριών με δύο ανθρώπους που τις υπόλοιπες ημέρες αγνοούν επιδεικτικά ο ένας τον άλλο.

Ο έρωτας μοιάζει πιο πολύ με τα κόκκινα μπαλόνια της ημέρας. Αν τα αφήσεις ελεύθερα να κινηθούν, θα πάνε ψηλά. Αν τα πιέσεις πολύ θα σκάσουν.

Κατά τα άλλα Happy Valentine's Day σε όλους σας/μας για αύριο!!!