Η ισχύς του αιφνιδιασμού είναι αιφνιδιαστικά ισχυρή.

Η δημοκρατία, λένε, ότι δεν προετοιμάζεται για αιφνιδιασμούς. Αυτή είναι μία σημαντική παράμετρος που εξηγεί/επεξηγεί/παρεξηγεί την έκβαση των γεγονότων σε μία χώρα. Ίσως, η προετοιμασία να μην είναι ποτέ αρκετή, ωστόσο, ένα σύστημα οφείλει, αν μη τι άλλο, να διαθέτει ένα μηχανισμό αντίληψης και διαχείρισης των επικείμενων κρίσεων. Ένας αιφνιδιασμός μπορεί να είναι εξαιρετικά καταστροφικός και σπάνια εξαιρετικά άσκοπος. Έχει πάντοτε κάτι πολύτιμο να διδάξει στον πληθυσμό που έχει επιλέξει για στόχο του. Το αν, ο πληθυσμός αντιληφθεί αρχικά την αιφνιδιαστική κίνηση ή αν συνειδητοποιήσει τα εξαγόμενα συμπεράσματα είναι δύο άλλα, μεγάλα κεφάλαια.

Λένε επίσης, ότι και ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ έτοιμος να δεχθεί αιφνιδιασμούς. Δεν πέφτουν και εντελώς έξω οι προλαλίσαντες. Ένας άνθρωπος, έχει μάθει να προσμένει από τη ζωή του συγκεκριμένα πράγματα. Ένας επαγγελματίας επιθυμεί κέρδη, ένας φιλομαθής γνώσεις, μία κουτσομπόλα ψάχνει για φρέσκα νέα, ένας οραματιστής αναζητά ομοϊδεάτες να τον συμπονέσουν και ίσως να το συνδράμουν, ένας ερασιτέχνης γκαντέμης ψάχνει για νέες προλήψεις μήπως και μπορέσει να ακουμπήσει κάπου την κακή του τύχη, ενώ ένας ανίδεος-πλεονέκτης-υλιστής σίγουρα δε θα θέλει τίποτα άλλο παρά μία ιδέα μοναδική και κερδοφόρα. Κανείς, μα κανείς! (και μεταξύ μας τώρα ,είναι απολύτως κατανοητό αυτό) δεν προσπαθεί να νοηματοδοτήσει τους δύο μεγαλύτερους αιφνιδιασμούς που πλήττουν πάντοτε την ανθρώπινη υπόσταση. Την απώλεια της υγείας και την απώλεια της ζωής. Ο θάνατος και η ασθένεια τρομάζει τόσο τους ανθρώπους που καμιά φορά συμβαίνουν και τα τραγελαφικά σκηνικά, όπου "ο έχων απωλέσει" κάποιον αγαπημένο του, να προσπαθεί να παρηγορήσει κάποιον που το έμαθε εντελώς τυχαία και δε γνώριζε καν τον "πρωταγωνιστή" και ελάχιστα τον κληρονόμο του έργου. Συγχώρεσέ μου το σαρκασμό αλλά, όπως η φτώχεια θέλει καλοπέραση, έτσι και η ορφάνια θέλει ειρωνεία. Ειρωνεία ως προς την κατάσταση ασφαλώς. Γιατί, αν δει η ζωή την αδυναμία σου, μάλλον την έχεις άσχημα.

Εγώ λέω, πως δε μπορώ να με προετοιμάσω για κανενός είδους αιφνιδιασμό. Εξάλλου, και το παρελθόν έχει πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να μου χτυπήσει κατάμουτρα. Παρόλα αυτά δεν τα πήγα και άσχημα, αν και μερικές φορές το παρακάνω με την ειρωνεία-χωρίς να βρίσκω κάποιο λάθος σε αυτή μου την επιλογή. Εκτιμώ απέραντα, ωστόσο, τους ανθρώπους που μπορούν να δείξουν μεγαλείο ψυχής χωρίς να ανοίξουν τη ψυχή τους σε κοινή θέα. Τα λαϊκά θεάματα έπαψαν να κάνουν πάταγο από την ρωμαϊκή εποχή, οι οσιομάρτυρες είναι αρκετοί και τα λιοντάρια ποτέ δε θα μπορέσει κανείς να τα χορτάσει, όσα κορμιά και αν πετάξει στην αρένα. Οι άνθρωποι, όμως εκείνοι, που έχουν την τιμή να αποκτήσουν το δικό τους χρονικό σημείο αναπροσαρμογής μετά από έναν απάνθρωπο αιφνιδιασμό, είναι εξαιρετικά προικισμένοι, είναι υπερήρωες χωρίς υπερδυνάμεις και έχουν για όπλο τους μόνο την αισιοδοξία. Και αυτοί (αυτή) διδάσκουν. Διδάσκουν εκείνους του μεμψίμοιρους που σιγοκλαίνε με το παραμικρό, που αγνοούν τι παίζει μέσα στο μυαλό του συνομιλητή τους, που βλέπουν για αναίσθητο εκείνον που γελάει, ενώ η παράδοση και η ζωή τον ήθελε καταδικασμένο. 

Ένα τελευταίο έχω ακούσει να λένε και θα κλείσω για σήμερα. Αν ο τρόπος που βλέπει κανείς τα πράγματα, αν η αντίληψη για τη ζωή, για τα δεδομένα και τα απολεσθέντα, για τα κεκτημένα και τα αδίκως χαμένα, δεν είναι λιγάκι "πειραγμένη", τότε ποτέ δε θα μπορέσει να υποτάξει κανείς εκείνο ή εκείνα που τον αιφνιδίασαν. Ευχάριστα ή δυσάρεστα.