Γιατί ο φόβος του θανάτου τρέφει την ανάγκη επιβίωσής μας.

Γιατί; Είναι μία, ίσως, και εντελώς άσκοπη η ερμηνεία που μπορώ να δώσω. Γιατί ο θάνατος είναι η μοναδική έννοια, την οποία, ενώ τη βιώνουμε όλοι, καθημερινά, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση, με περισσότερα ή λιγότερα δάκρυα, μόνοι ή χωμένοι σε παρήγορες αγκαλιές, κανείς δε μπορεί να την εξηγήσει, να την προβλέψει, να την ερμηνεύσει, να την αξιολογήσει, να τη νοηματοδοτήσει όπως της αξίζει. Ούτε και εγώ θα μπορέσω ποτέ. 

Ένα τμήμα του μεγαλείου της εννοιολογικής προσέγγισης του θανάτου-με συγχωρείς, αλλά προτιμώ την έκφραση 'απώλεια της ζωής', οπότε και θα συνεχίσω αντικαθιστώντας την-βασίζεται στην αναγνώριση των μετέπειτα θεωρητικών προβλέψεων πιθανών εκφάνσεών του. Αν θεωρήσει κανείς πιθανή την ύπαρξη μίας αναγέννησης, ψυχό-πνευματικής διάστασης και εντελώς άυλης και άσαρκης υπόστασης, τότε μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να περιμένει ή να προσμένει σε μία δεύτερη ευκαιρία προς ολοκλήρωση ή συνέχιση των πεπραγμένων. Αν πιστέψει κανείς σε αυτή την εκδοχή οφείλει ηθικά να αποδεχθεί και την αιωνιότητα του πνεύματος και τον αθάνατο χαρακτήρα του νέου ξεκινήματος του στον 'παραδεισένιο'(!) κόσμο. Αν αποδεχθεί αυτή την προοπτική, μπορεί πλέον να αγνοήσει κανείς την εξελικτική προδιάθεση των πνευματικών ικανοτήτων και δυνατοτήτων του ανθρώπου.

Μία άλλη εξίσου μεγαλόπρεπη παρουσίαση της ζωής 'μετά', είναι και η διαδοχική τοποθέτηση των ψυχών σε νέα σώματα με ποικίλες και ποικιλόμορφες παραστάσεις με σκοπό τη βίωση όλων των δυνατών θεματικών και τον εμπλουτισμό της ψυχής με θεάματα και εικόνες, ήχους και συναισθήματα. Άγνωστος ο σκοπός όλων αυτών... Η ψυχή και η μνήμη λένε ότι συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, μόνο που η μνήμη χαντακώνεται κατά τη μετεγκατάσταση αυτή στα μύχια της ψυχής και αποκαλύπτεται σε μικρά κομμάτια στην πορεία των αλληλοεπικαλυπτόμενων ζωών.

Και εμείς μέσα στην άγνοιά μας και καμιά φορά και μέσα από την υποκινούμενη άρνησή μας, ψάχνουμε λέξεις και εκφράσεις για να αποτυπώσουμε το άφατο, το ανείπωτο, το λεκτικά απρόσμενο, το κάτι μου θυμίζει, το deja vu, τη μετενσάρκωση, τη μετεμψύχωση, τους φύλακες-αγγέλους, τον παράδεισο και την κόλαση, έναν κήπο της Εδέμ πλασμένο μόνο για μας με κηπουρούς ουράνια πλάσματα με κατάλευκα φτερά. Και όλα αυτά μέσα στο μυαλό μας, συνθέτουν μία εικόνα για να ηρεμήσει ο ανθρώπινος νους με την περίσσεια λογικής που διαθέτει, τους φόβους για το μετά, για το απόκοσμο, για το ταξίδι αλλού που ποτέ κανείς δε γύρισε να αφηγηθεί.

Και αν δε χωθούν στη μέση ήθη, παραδόσεις, θρησκευτικές επιταγές και ερμηνείες, ο άνθρωπος ίσως και να βρει τη λύση. Αν πάλι μπλέξει κανείς με τα γεγραμμένα των  ορθολογικά σκεπτόμενων όντων, τότε, ίσως και να μη μπορέσει να ερμηνεύσει αυτά που φοβάται, σίγουρα όμως θα βρεί μία λύση, έναν δικό του τρόπο ανάγνωσης και αποδοχής όλων των προσφερόμενων επιλογών.
Και ακόμη και αν οι λέξεις είναι μικρές για να σημασιοδοτήσουν μία έννοια, ακόμη και αν εμείς οι άνθρωποι είμαστε μικροί για να αξιολογήσουμε μία έννοια, ακόμη και αν τα συναισθήματα είναι πολύ μεγάλα για να σφηνώσουν μέσα σε λίγα γράμματα, ακόμη και τότε, μπορούμε όλοι να αντιληφθούμε το προφανές. Ότι ο φόβος της απώλειας της ζωής τρέφει την ανάγκη μας να επιβιώσουμε, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε μία θέση στο δικό μας παράδεισο, μία ελπίδα, πως ακόμη και αν όλα τα κάναμε σαλάτα σε αυτή τη ζωή, ίσως κάπου αλλού, κάπως αλλιώς, να μπορέσουμε να τα κάνουμε λίγο καλύτερα. Εκτός και αν η ανθρώπινη ανοησία και κάθε άλλο 'πάθος' της θνητής μας φύσης, μας ακολουθούν σαν άδικες κατάρες εις τους αιώνας των αιώνων...