Κάθε σενάριο, μία αυλαία.

Σενάριο 1.

Μένεις κλεισμένος σε ένα σπίτι προκειμένου να ολοκληρώσεις την επαγγελματική ή ακαδημαϊκή σου εργασία. Έχεις προσηλωθεί με μεγάλη όρεξη και πρωτόγνωρο μεράκι με σκοπό να δημιουργήσεις ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα. Είσαι τόσο προσηλωμένος σε αυτό που κάνεις, ώστε αγνοείς ακόμη και τους φίλους σου, το σύντροφο, τον εαυτό σου. Και τελικά κάνεις το καλύτερο δυνατό και είσαι τόσο μα τόσο περήφανος για το έργο που παρήγαγες. Και παίρνεις δεκάδες τηλέφωνα και αν δεν έχουν θυμώσει μαζί σου, καταλήγεις την επόμενη μέρα να κερνάς τους δικούς σου ανθρώπους και να μαθαίνεις όσα έγιναν στον έξω κόσμο όσο έλειπες. 

Σενάριο 2.

Παίρνεις τα απαραίτητα για σένα, λίγα ρούχα, χρήματα και μία φωτογραφική και εξαφανίζεσαι από το πρόσωπο της γης και από τα πρόσωπα όλων των κατοίκων της που σου τη δίνουν ώρες ώρες. Και τριγυρνάς σε παραλίες με μία σανίδα και μία μαϊμού για συντροφιά. Και γεμίζεις από ένα μόνο χρώμα σε κάθε πιθανή παλ απόχρωσή του. Και όλη σου η ζωή γίνεται μπλε. Μάλλον, εδώ ο πρωταγωνιστής είσαι μόνο εσύ. Ένα μετράει σε αυτό το σενάριο: Να θέλεις. Να ξέρεις. Και να μπορείς. 

Σενάριο 3.

Κάνεις λίγο απ' όλα βιαστικά και απεγνωσμένα με ένα μόνιμο λαχάνιασμα στη ψυχή και μία αγωνία και ανάγκη να προλάβεις πριν φύγουν όλοι, πριν κλείσουν οι τράπεζες, πριν πέσεις στην κίνηση, πριν πάει στη δουλειά και δεν προλάβεις να το δεις, πριν αγανακτήσει από την ασιτία ο σκύλος και σου το σκάσει, πριν ξημερώσει και δεν έχεις κλείσει μάτι, πριν γεράσεις και δεν έχεις δει τίποτα. Και απορείς μία μέρα. Μονολογείς και ρωτάς: με τέτοιες ταχύτητες, βλέπεις τίποτα; Θυμάσαι τίποτα; Και μπορεί να μη λάβεις ποτέ απάντηση, αφού μετά την ερώτηση, θα σε κυνηγήσει και πάλι η ανάγκη να τρέξεις.

Σενάριο 4.

Είναι όλα τόσο απαίσια και απροσδιόριστα δύσκολα στη ζωή σου που δεν έχεις πια όρεξη για τίποτα. Σταμάτησες να ψάχνεις, δε ξέρεις που πας, δε ξέρεις τι θέλεις, δε ξέρεις τι σου γίνεται. Χάος. Πανικός. Και μετά αδράνεια. Απόλυτη. Κουραστική. Ρώτησε μία συνάδελφος πριν λίγο: Κάνει βαρεμάρα σήμερα; Δεν έχεις πολλές επιλογές, αφού η αδράνεια εκτός από το επιπλέον βάρος που προσθέτει στην παραμικρή σωματική κίνηση, αφαιρεί και την ικανότητα οραματισμού και σκέψης. Δε μου αρέσει αυτό το σενάριο. Σε μία τέτοια παράσταση, θα έφευγα πριν την αυλαία. Πολύ πριν.

Σενάριο 5.

Έχει καλοκαιριάσει για τα καλά και βρίσκεσαι σε μία παραλία με μία γρανίτα λεμόνι στο χέρι, κολλάς από τα αντηλιακά και παλεύεις να πιάσεις τη ρακέτα σωστά. Ακούς φωνές, βλέπεις ήλιο, χορεύεις μέχρι να μαζέψει ο αντίπαλος το μπαλάκι, ζητάς συγνώμη από τον κυριούλη που χτύπησες και πέφτεις για μία βουτιά. Ανέμελα. Απροσάρμοστα. Δεν κάνεις τίποτα. Είσαι ελεύθερος. Γιατί έτσι επιβάλλει το καλοκαιρινό σου mood. Σενάριο αγαπημένο. 

Σενάριο 6.

Για πες...Πως είσαι, που θα ήθελες να είσαι, τι θα ήθελες να είσαι, με ποιους και με τι. Είναι δικό σου σενάριο. Δική σου ζωή. Δική σου επιλογή. Δε χρειάζεσαι γενναιόδωρο παραγωγό για να ανεβάσεις το δικό σου έργο. Έχεις κάθε στιγμή την ευκαιρία να πειράξεις το σενάριο, να αλλάξεις τους ρόλους, να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις πρωταγωνιστές, να αλλάξεις σκηνικά, να βάλεις ή να βγάλεις κοστούμια, να πας περιοδείες ή να κολλήσεις σε ένα συνοικιακό θεατράκι γεμάτο μισοσκισμένες ασπρόμαυρες αφίσες και λατρεμένους τακτικούς θεατρόφιλους επισκέπτες. Μπορείς να κάνεις τα πάντα. Το ξέρεις! Το θέλεις;