Η νοητή περιοχή ορισμού και προσδιορισμού των πραγμάτων.

Το είχα ξαναπεί εδώ..Το λέω συχνά στην καθημερινότητά μου. Χάνομαι ακόμη πιο συχνά μέσα στην προσπάθειά μου να ορίσω και να προσδιορίσω τα πράγματα. Καμιά φορά νομίζω πως η αναζήτηση είναι τόσο μάταιη. Και την επόμενη μέρα με βρίσκω να καταπιάνομαι με κάτι καινούριο, γυρεύοντας μία νέα εξήγηση, μία φαινομενικά λογική και αποδεκτή, από τη δική μου ηθική, ερμηνεία, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει, πως η ίδια μου η ηθική είναι σωστή ή αποδεκτή από τις ερμηνείες του περιβάλλοντα χώρου και κόσμου.

Όλα τα πράγματα ορίζονται. Προφανώς, αφού με κάποιον τρόπο, πρέπει και εμείς να δώσουμε λέξεις, να περιγράψουμε, να χαρακτηρίσουμε, να αποκαλέσουμε όσα μας συμβαίνουν και όσα μας πλαισιώνουν, έτσι ώστε, με μεγαλύτερη ή μικρότερη κατανοητική και συμπαθή διάθεση να γίνουμε φιλικοί προς το συνάνθρωπο-χρήστη των ίδιων όρων και ορισμών. Χρειαζόμαστε λίγο ή περισσότερο, ένα κοινό πλαίσιο αναφοράς των ανθρώπινων διαθέσεων και πεπραγμένων. Κάτι σαν ημερολόγιο με μοναδικές καταγραφές μοναδικών περιστατικών, βάσει του οποίου θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε ένα δίαυλο επικοινωνίας (ανθρώπινης και ασύρματης) χωρίς να αναλωνόμαστε σε επαναλήψεις και επαναλαμβανόμενες γκρίνιες, μιζέριες και ατέρμονα κουραστικές επεξηγήσεις και συζητήσεις. 

Όλα τα πράγματα, ακόμη και αν δεν έχουμε καταφέρει να τα ορίσουμε, έχουν έναν τρόπο προσδιορισμού. Προσδιορίζονται όλα (και εδώ θα αφήσω ανοιχτό το ενδεχόμενο εξαίρεσης μερικών) σύμφωνα με τα κριτήρια διαμόρφωσης της ανθρώπινης, έλλογης κατά τα άλλα, ικανότητάς μας να το παίζουμε σκεπτόμενα όντα και σύμφωνα, όμως, με την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα στο χώρο, το χρόνο, τον τόπο και την ένταση με την οποία συμβαίνουν, το σκοπό, τα αίτια αλλά και τα προκαλόμενα εξαιτίας τους συναισθήματα. Έτσι, προσδιορίζουμε, εμείς τα, έλλογα κατά τα άλλα, όντα τα πράγματα.

Από την επεξηγηματική μου πορεία, καταλήγω εντελώς αυθαίρετα και εγωιστικά στο συμπέρασμα, ότι ο ορισμός των πραγμάτων είναι εξ ορισμού πολύ πιο εύκολος από το εγχείρημα του προσδιορισμού. Η ηθική ανήκει στα πράγματα που ο άνθρωπος πριν και μετά την αριστοτελική διδασκαλία της φιλοσοφίας επιχείρησε να ορίσει. Ο συγκεκριμένος το έκανε καλύτερα από όλους, και πάλι εξάγω ένα προσωπικό συμπέρασμα. Επομένως, η ηθική μπορεί να οριστεί, να αναλυθεί ως έννοια, να κατηγοριοποιηθεί, να χωριστεί σε υποομάδες ηθικής με διάφορες διαστάσεις, να κατακερματισθεί σε χιλιάδες ηθικομόρια και αυτό να σημαίνει...ΤΙΠΟΤΑ. Οι ορισμοί, έχουν αυτό το ελάττωμα, γίνονται ή δε γίνονται αποδεκτοί. Και αυτό είναι συνήθως απόλυτο. Δε μπορείς να θεωρήσεις έναν ορισμό σωστό κατά το ήμισυ, καθώς πάντα θα χρειάζεσαι και το μισό κάποιου άλλου ορισμού. Και αυτό το κενό καλύπτεται δύσκολα. Άσε που θα δυσκολευτείς πολύ να βρεις 2 θεωρητικούς πρόθυμους να συνεργαστούν.

Η ηθική, επίσης, προσδιορίζεται. Και από την ημέρα εκείνη που οι άνθρωποι αποφασίσανε (εξαιρώ την αφεντιά μου, μιας και αποποιούμαι κάθε ευθύνη που συνοδεύει το παραπάνω κληροδότημα) να μπλέξουν την ηθική στα πόδια τους, ο προσδιορισμός έγινε το βαρβαρότερο άθλημα. Αν είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς τα πράγματα, τα οποία είναι πλήρως αντιληπτά με τις αισθήσεις της αφής και της όρασης, το να προσδιορίσει την περιπλοκότητα των κοινωνικών και φιλοσοφικών εννοιών είναι, αν μη τι άλλο, αδύνατο.

Στα δικαστήρια, κερδίζει εκείνος που λέει τα καλύτερα ψέμματα. Στη ζωή, κερδίζει εκείνος που λέει τα καλύτερα ψέμματα...προσωρινά. Μέχρι η ηθική του ενός να προσδιοριστεί διαφορετικά από την ηθική του άλλου. Και αν τύχει να βρεθείς ποτέ σε διαφορετική ''περιοχή'' από τους υπολοίπους, φρόντισε τουλάχιστον, να έχεις καλή παρέα ή πολύ καλές ιδέες. Αν τα πετύχεις και τα δύο, μη διανοηθείς να το κουνήσεις από εκείνη την περιοχή. Στη θέση σου, βέβαια, δε ξέρω αν θα με άκουγα. Ίσως, να επιχειρούσα τον προσδιορισμό του ρίσκου.