Πως οι φαινομενικά αταίριαστοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν αχώριστοι.

Πολλά πράγματα μπορεί να κατανοήσει ο ανθρώπινος νους. Όχι όμως το μεγαλείο τους και την αξία τους. Μπορεί να τα βιώσει για μία ή περισσότερες στιγμές. Μπορεί να τα φανταστεί ή να τα σχεδιάσει ή πάλι μπορεί να μην τα έχει σκεφτεί ποτέ, να μην έχει πάει καν η επιθυμία του στην περιοχή τους. Γιατί, ναι, όλα τα πράγματα έχουν μία νοητή περιοχή ορισμού και προσδιορισμού. Πότε οι άνθρωποι περνούν τη γραμμή που τους χωρίζει από τη φιλία; Πότε αποκτούν την ανάγκη να είναι μαζί, να γελούν παρείστικα, να γίνονται ρεζίλι και να μη δίνουν cent τσακιστό, να τριγυρνάνε άσκοπα στις στάσεις ενός άγνωστου μετρό, να φλυαρούν ασταμάτητα χωρίς λογική και θέμα, να παιδιαρίζουν και να φωνάζουν σ' αγαπώ σα να είναι μωρά που μόλις έμαθαν τη λέξη και τους άρεσε;

Πότε οι κοινές φωτογραφίες γίνονται οι ίδιες σημείο αναφοράς για χαρούμενες και ανέμελες στιγμές; Πως ενώνει κανείς τόσα σημεία στο χάρτη των ανθρώπων και πετυχαίνει την τέλεια γεωμετρία; Γίνεται ο πρωταρχικός σκοπός καμιά φορά να χάνει τη σημασία του και το μόνο που μετρά πια να είναι το κέρδος που εμφανίστηκε παράπλευρα και απρόσμενα; Γιατί και οι φίλοι κέρδος είναι. Και αν η φιλία που σου παρέχουν δεν τυλίγει κάποιο σκοπό, τότε το κέρδος είναι ακόμη μεγαλύτερο. Ακόμη και αν έχεις εκατοντάδες φίλους, θα θυμάσαι πάντα εκείνους που δεν αγωνίστηκες να αποκτήσεις αλλά θέλεις να αγωνιστείς για να κρατήσεις. Μπορεί να περάσουν μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια χωρίς να τους δεις, αλλά, σίγουρα πάντα θα θέλεις να βρεθείτε όλοι μαζί σε μία πλατεία των Βρυξελλών και να φάτε λαίμαργα τηγανητές πατάτες με κέτσαπ. Τόσα απλά. Θα θυμάσαι πάντα αυτά που δε θα έκανες ποτέ μόνος σου, εκείνα που αν τα άκουγες αλλού δε θα γελούσες.
Παράξενοι που είναι οι άνθρωποι. Μπορεί να μεγαλώσουν με έναν άνθρωπο και ξαφνικά να μη μιλάνε μεταξύ τους. Μπορεί να μη γνωρίζουν κάποιον άλλο και όμως να μιλάνε μαζί του για όλα όσα έχουν δει και ακούσει. Και να μη φτάνει ο χρόνος για να τα πεις κανείς όλα. Και ίσως και να μην έχει σημασία να τα πει. Ίσως τελικά οι άνθρωποι να μη χρειαζόμαστε τα λόγια, τα βαριά και τα βαρύγδουπα λόγια των δηλώσεων και των υποσχέσεων. Ίσως να είναι αρκετά αυτά που μας ενώνουν κατά παράξενο και μοναδικό τρόπο. Τα άγνωστα. τα μυστικά, τα μεταξύ μας, τα δικά μας, τα ειλικρινά μας. Αυτά που φοβόμαστε να ζητήσουμε γιατί δε ξέρουμε πως λέγονται. Αυτά που κουβαλάμε πάντα μέσα μας σαν ανάγκες της ψυχής και όχι των συνθηκών.
Ικανές και αναγκαίες οι συνθήκες συνύπαρξης. Ικανές και αναγκαίες και οι σχέσεις των ανθρώπων. Καμιά φορά είναι δίπλα μας. Άλλες φορές μακριά μας. Μερικούς μας ζορίζουν, άλλους μας τρομάζουν και ίσως κάποιοι άλλοι να μην τις δέχονται. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να θυμάται κανείς. Να γυρνά σε μία ανάμνηση και να μπορεί να χαμογελά στη θύμησή της. Να μη ξεχνά  όσα κάποιοι άλλοι τον έκαναν να νιώσει. Και αν ξεχάσει κάποτε το όνομα, το πρόσωπο, τον ήχο της φωνής τους, το που και το πως, μπορεί πάντα να γυρνά πίσω, στη ζεστασιά των αναμνήσεων, στις στιγμές που έζησε κάπως, κάποτε μαζί τους. Και η ζεστασιά των φίλων είναι η καλύτερη ανάμνηση. Πάντα και παντού.

***Αφιερωμένο από μένα για σας. Ακόμη και αν ξεχάσετε ποτέ το όνομά μου (στ'αλήθεια)