Γιατί ένας σκύλος είναι καλύτερος από έναν (;) άντρα.

Το συναίσθημα κάνει άνω κάτω τη ζωή μας. Αποφασίζει άλογα για χάρη μας, αλλά, χωρίς τη γνώμη μας, μας μπλέκει σε ριψοκίνδυνες περιπέτειες χωρίς ποτέ να αναλαμβάνει μέρος των ευθυνών, μας πάει σε άγνωστα μέρη με νέους ανθρώπους και ζούμε μαζί χρήσιμες για την εξέλιξή μας εμπειρίες. Μας στέλνει σε συνεντεύξεις για δουλειά, μας παραιτεί, όποτε 'φορτώνει', μας κλείνει στο σπίτι αγκαλιά με ένα κιλό παγωτό, μας πάει ατέλειωτες βόλτες, μας κερνάει ποτά και αν είμαστε πολύ τυχεροί μας κάνει και να χαμογελάμε. Είναι ωραίο το συναίσθημα. Και εκτός ελέγχου. Και όσοι το βιώνουν στα άκρα, συνήθως είναι εκτός εαυτού.

Η συναισθηματική υπερφαγία θρέφει τα συναισθήματά μας. Δεν είναι βιολογική πείνα, μοιάζει, ωστόσο, πολύ και έτσι μας παραπλανά και καταστρώνουμε μαζί της ατέλειωτα γεύματα, δείπνα, μικροτσιμπολογήματα και μερικά έξτρα σνακ για ενέργεια. Και ο άτυχος ο άνθρωπος βλέπει τα κενά να κλείνουν για λίγο. Ή μήπως όχι; Μήπως δεν κλείνει τίποτα, και απλώς τα κενά εξαφανίζονται από τα μάτια μας όσο διαρκεί ένα burger;
Αλήθεια, πόσο διαρκεί η ευτυχία; Οι περισσότεροι έχουμε κατανοήσει τη γνωστή φράση 'η ευτυχία είναι στιγμές' και ζούμε περιμένοντας ή επιδιώκοντας τέτοιες στιγμιαίες χαρές. Και αν δεν είμαστε αχόρταγοι, καταφέρνουμε να ζούμε καλά. Αν πάλι γίνουμε και λίγο άπληστοι, ίσως καταφέρουμε να ζήσουμε υπέροχα! Το να μην είμαστε ευτυχισμένοι, δε σημαίνει πως είμαστε κατ' ανάγκην και δυστυχισμένοι. Επομένως, διατηρούμε, με εξαιρετική ευχέρεια διαχείρισης, την ικανότητα να είμαστε και τα δύο ή κανένα από αυτά.
Τα ζώα εκδηλώνουν τάσεις χουχουλιάσματος, αγάπης και ζεστασιάς, τόσο μεταξύ τους, όσο και προς το ανθρώπινο είδος. Δε ξέρω γιατί, αλλά η αγάπη αυτή φαίνεται να είναι ανιδιοτελής. Όχι πως δεν περιμένουν τίποτα από μας (αφού εκτός από τα χάδια μας περιμένουν και τροφή και βόλτες), αλλά, μπορούν να μας δώσουν τόσα χαμόγελα και τόση ευτυχία, χωρίς να θυμώνουν εγωιστικά απέναντί μας, χωρίς να κρατάνε μούτρα για δύο αιώνες, χωρίς να μας γυρνάνε την πλάτη επειδή κάναμε ένα ακούσιο φάουλ, χωρίς να μας περιφρονούν όταν μπαίνουμε στο χώρο όπου βρίσκονται, χωρίς να μας αφήνουν μόνους στις μαύρες μέρες της ψυχής μας. Τα κάνουν και οι άνθρωποι καμιά φορά όλα αυτά, αλλά, συνήθως εγκαταλείπουν όταν βαρεθούν να ακούν τον εαυτό τους να φωνάζει: 'Είσαι θύμα ρε!Είσαι θύμα' . Και ξέρεις, άμα σου μιλάει ο εαυτός σου, ή έχετε μία πολλή καλή σχέση ή τον έχεις απελπίσει.
Παίζει μία ενδιαφέρουσα ταινία στο σινεμά αυτή την εποχή. Παίρνεις ένα χάπι-νέας γενειάς- και ξαφνικά γίνεσαι η 'απόλυτη ευφυΐα' και κάνεις σούπερ επαγγελματική εκτόξευση, έχεις το σύντροφο των ονείρων σου, τρελές παρέες με υπέροχα σπίτια στη θαλασσα, προσκλήσεις από παντού και προτάσεις που σε βομβαρδίζουν αδιάκοπα. Περνάς ωραία στην αρχή. Χωρίς το χάπι είσαι ερείπιο. Ο κούκλαρος πρωταγωνιστής κυνηγά την ευτυχία...Τελικά, τη βρίσκει χωρίς το χάπι. Και δεν είναι καθόλου ερείπιο.
Είτε για μία στιγμή, είτε για πάντα, η ευτυχία έχει πολλά μέσα επίτευξης και εμείς πολλές ευκαιρίες να την πλησιάσουμε. Αν δε μπορούμε να συμμαζέψουμε τα συναισθήματά μας, τις αδυναμίες και τα πάθη μας, τουλάχιστον μπορούμε να τα προσαρμόσουμε έτσι ώστε να πάψουν να είναι εμπόδια. Γιατί καμιά φορά και όσα μας ξετρελαίνουν στην αρχή, μπορεί και να μας τρελάνουν...

Ένας σκύλος είναι καλύτερος από έναν άνδρα για έναν και μοναδικό λόγο. Στο σκύλο λείπεις πάντα όταν φεύγεις μακριά του.