Πως κατάλαβα ότι πέρασαν οι πασχαλινές διακοπές.

Και να που ήρθαν ξανά οι μέρες οι απλές και καθημερινές, οι χωρίς εορτασμούς και χρόνια πολλά, οι συνηθισμένες και καμιά φορά και ψιλοβαρετές μέρες. Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να χαρακτηρίζει βαρετή μία μέρα γιορτινή...

Πως κατάλαβα ότι τελείωσε το Πάσχα; Μόλις κάθισα να δω το Champions league. Έτσι το κατάλαβα. Και πριν το Πάσχα, ωστόσο, το ίδιο άθλημα έβλεπα. Και βρέθηκα μέσα στο καζίνο, παρέα με άλλους κυρίους μετά των κυριών τους-υπερβολικά στολισμένων για το σκοπό και το θέμα της βραδιάς, να χαζεύω τον αγώνα μεταξύ Ρεαλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα. Για να λέμε την αλήθεια, πιο πολύ πήγα για τον έξω περιβάλλοντα χώρο. Εκεί που περιβάλλεται κανείς από αριθμούς και τραπέζια, από ελπίδες και γούρια. Εκεί όπου το χρήμα φαίνεται να ρέει άφθονο. Μόνο που η πορεία δεν είναι η αναμενόμενη και τα χαρτονομίσματα αντί να εισέρχονται στις τσέπες των λιγότερο γκλάμουρους παικτών, εισέρχονται στα βουλιμικά μηχανάκια. Απομακρύνθηκα από τους παίκτες. Δεν ήθελα να με χαρακτηρίσουν γρουσούζα...Δεν παίξαμε. Μου έκανε εντύπωση η μουσική υπόκρουση. Κλασσική μουσική. Βοηθάει και στη συγκέντρωση της σκέψης. Φήμες λένε...

Η ίδια μουσική με συνόδευε και στο αστικό την επόμενη μέρα. Μπορεί να μην έχει μετρό ή τραμ αυτή η πόλη, αλλά τουλάχιστον, έχει περάσει σε άλλο πολιτισμικό επίπεδο. Και ο οδηγός είχε την ένταση στη διαπασών. Μάλλον, βοηθάει και στην οδήγηση. Λέμε τώρα.

Περπατώντας το παγωμένο απόγευμα της Κυριακής σε κάποια παραλία, πέρασα από ένα στενό. Και κόλλησα με τις δύο αταίριαστα συνδυασμένες πινακίδες. Από τη μία, το όνομα του δρόμου ''ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ''. Και από την άλλη, ο χαρακτηρισμός του δρόμου ως 'ΑΔΙΕΞΟΔΟ'. Παράξενο mix 'n' match  οπτιμιστικών και πεσιμιστικών μηνυμάτων. Τόσο απατηλός και τόσο καταθλιπτικός συνδυασμός. 

Την επόμενη μέρα βρήκα στον καναπέ του σαλονιού ένα παπά, καλεσμένο για καφέ. Το παράξενο με τον παπά ήταν τα κόκκινα ράσα. Τα φοράνε, λέει, για να γιορτάσουν την Ανάσταση. Τελικά, όντως, τα ράσα κάνουν τον παπά;

Κατάλαβα ότι τελείωσε το Πάσχα (οι διακοπές του Πάσχα για την ακρίβεια), όταν γύρισα πριν λίγες ώρες στο σπίτι και άνοιξα τη βαλίτσα μου. Σύντομες διακοπές. Το κατάλαβα, όταν ρύθμισα πριν από λίγο το ξυπνητήρι μου μετά από 6 μέρες. Το κατάλαβα και όταν άνοιξα την τηλεόραση και αντί για απλές επαναλήψεις ελληνικών σειρών είχε σε επανάληψη-καμία έκπληξη ως προς αυτό- χριστουγεννιάτικο επεισόδιο. Ή χάσανε την αίσθηση της εποχής ή κάποιος ανυπομονεί για τις επόμενες γιορτές.

Το κατάλαβα και το μεσημέρι, όταν μαγείρεψα για 3 άτομα, ενώ τις προηγούμενες μέρες το τραπέζι χωρούσε καμιά δεκαπενταριά και τα φαγητά μαζί με το αλκοόλ δεν είχαν όριο. Τώρα, δεν έχουν όριο οι τύψεις για τις καταναλωθείσες θερμίδες.

Το κατάλαβα και όταν έλαβα τις πρώτες προτάσεις για πρωτομαγιά εις τας εξοχάς. Είπα και εγώ, τόσο νωρίς θα τελείωνε το πάρτι;

Το καταλαβαίνω και τώρα που είπα να ρίξω μία ματιά στο γαμήλιο δράμα της βασιλικής οικογένειας. Καλά λέγανε κάποτε...Δύσκολοι οι καιροί για πρίγκιπες. Και ακόμη πιο δύσκολη η εκπαίδευση για επίδοξες πριγκίπισσες. Κοίτα να δεις που και οι πρίγκιπες παρακαλάνε και επιστρατεύουν και τη βοήθεια της πεθεράς..Δε μπορώ. Αγχώθηκα. Τόσα φλάς, τόσα πρωτόκολλα, τόσες φήμες και τόση προετοιμασία για μία τελετή που αναδεικνύεται σε εθνική εορτή, σε μία εβδομάδα φεστιβαλικού χαρακτήρα με θεματική τον έρωτα και τη Νταϊάνα. Τουλάχιστον το Champions league αύριο θα έχει διαφορετική έκβαση.

Και αν και εσείς καταλάβατε ότι πέρασαν οι γιορτές του Πάσχα, ελπίζω τουλάχιστον να ήταν οι καλύτερες γιορτές. Ακόμη και αν το σκηνικό δεν είχε πολλές διαφορές σε σχέση με το περσινό. Εξάλλου, συνταγή που πετυχαίνει, δεν την αλλάζει κανείς. Λένε...