Όταν η συνήθεια παύει να είναι έρωτας έρχεται...

...η γκρίνια. Και εσύ γκρινιάζεις ασταμάτητα και ανελέητα. Γκρινιάζεις για όλα όσα σου φταίνε. Μόνο που δε ξέρεις τι ακριβώς σου φταίει, οπότε παριστάνεις ότι σου φταίνε όλα και γκρινιάζεις. Γκρινιάζεις τόσο που καταλήγεις να γκρινιάζεις για το πόσο γκρινιάρης έχεις γίνει.

...η απελπισία. Δε ξέρεις τι να κάνεις. Δε ξέρεις πως να φερθείς, δε ξέρεις πια τι είναι κομψό να πεις, δε ξέρεις τι να σχολιάσεις, σε τι να απαντήσεις και τι να αφήσεις μετέωρο. Δε ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Ψάχνεις μία μόνη και σωτήρια διέξοδο. Δε θα τη βρεις. Που να τη βρεις; Αν υπήρχαν διέξοδοι εκεί έξω θα είχες πέσει πάνω σε κάποια.

...η φυγή. Εκδηλώνεις παράξενες τάσεις φυγής. Θέλεις να φύγεις μακριά. Μόνο που δεν έχεις προσδιορίσει ακόμη το 'μακριά'. Μακριά από τον άνθρωπο που αγαπάς, μακριά από την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι για μία στιγμή, μακριά από την κατάσταση που βρίσκεσαι καιρό τώρα, μακριά από ότι σου θυμίζει τον άνθρωπο και τις καταστάσεις ή μακριά από τον άνθρωπο που έχεις μέσα στο κορμί που περιφέρεις;

...η ανάγκη να μιλήσεις. Κυρίως η ανάγκη να συζητήσεις το πρόβλημα με τον άνθρωπο που κρατάς δίπλα σου (ή σε κρατάει ακόμη δίπλα του). Θέλεις να λύνεις θεωρητικά κάθε πρόβλημα, να εξηγείς, να επεξηγεις (και στο τέλος και πάλι να παρεξηγείς) για να μη μείνει τίποτα εχθρικό ανάμεσά σας. Μάλλον, θέλεις απλώς και διακαώς να διαπιστώσεις, αν ο άνθρωπος αυτός νοιάζεται ακόμη για σενα.

...η αμφιβολία. Σκέφτεσαι όλη μέρα και όλη νύχτα (γιατί τη νύχτα η σκέψη έχει πια ωριμάσει) αν κάνεις κάτι λάθος και ποιο είναι αυτό το λάθος. Δεν το ανακαλύπτεις. Αν μπορούσες να το ανακαλύψεις με τη σκέψη σου και μόνο, μάλλον, η ίδια σκέψη θα σε είχε εμποδίσει και να το κάνεις.  Και έτσι, καταλήγεις να αμφιβαλλεις για το τί πρέπει να κάνεις.

...μία σειρά λαθών. Κάνεις τα πάντα λάθος, με λάθος τρόπο, σε λάθος χρόνο με λάθος πρόθεση. Γιατί, πια, πρόθεση δεν είναι η αγάπη και η εκδήλωση αυτής, αλλά, η επιβεβαίωση της ύπαρξης της αγάπης του άλλου προσώπου. Και το κυριότερο λάθος είναι, ότι η ανάγκη να μιλήσεις έχει γίνει πολλή έντονη.

...το πείσμα. Βρε καλώς το μου! Από μία τόσο ωραία παρέα πως να λείψεις εσύ καλό μου πεισματάκι; Και ανοιγοκλείνουν οι πόρτες για χάρη σου, και αλλάζουν στόματα οι βρισιές και πέφτει και ξύλο καμιά φορα και να σου και η αδιαφορία. Συγνώμη που θα στο πω γλυκό μου πείσμα, αλλά είσαι εκ φύσεως πολύ αδέξιο.

...τα νεύρα. Για αυτά καμιά φορά ευθύνεται και η καφεΐνη. Ευθύνεται και ο έρωτας. Νευριάζεις όταν αυτός που αγαπάς δε σου δίνει σημασία, νευριάζεις όταν σου γυρνάει την πλάτη, νευριάζεις όταν ζητάς συγνώμη και δε λέει ακόμη και τότε να ξεμουτρώσει. Νευριάζεις γιατί αγαπάς. Αλλά το έτερον ήμισυ εκλαμβάνει μόνο τα νεύρα. Πολλή κακή σύνδεση αυτή που επιχείρησες να κάνεις.

Μέχρι εδώ είσαι καλά. Λίγο εκνευριστικά και ακραία, αλλά, καλά. Σε καίει ακόμη και προσπαθείς. Και καλά κάνεις. Μόνο που θα ήταν ακόμη καλύτερα να χαλάρωνες και να το απολάμβανες. Δε χρειάζεται να παίρνεις τα πάντα στα σοβαρά. Η ζωή σου σκαρώνει συνεχώς φάρσες. Ακόμη και η ίδια μία φάρσα είναι. Δες την κωμική πλευρά της. Και φτιάξε την ομάδα.Με λίγη δουλειά, ίσως, σκοράρει. (αλλιώς να 'ναι καλά οι μεταγγραφές)

...η αδιαφορία. Δε σε νοιάζει πια τι πρέπει να κάνεις. Κάνεις ότι θέλεις και ότι σου καπνίσει. Εκδηλώνεις σκέτα νεύρα, δε γκρινιάζεις ιδιαίτερα, δεν αμφιβάλλεις για το αν σε θέλει, δε θέλεις να φύγεις μακριά, δε θέλεις να μιλήσεις, δεν πεισμώνεις πια και τα λάθη σταμάτησες να τα αναζητάς και να τα μετράς. Τώρα που αδιαφορείς μπορώ με βεβαιότητα να σου πω, ότι για σένα έχει έρθει ένα μόνο πράγμα:

...το τέλος.