Έχεις παίξει ποτέ ξύλο με ένα σύννεφο;

Αν θεωρείς κάποιον σημαντικό εχθρό σου, δε σημαίνει ότι είσαι και εσύ σημαντικός εχθρός για τον κάποιον. Μου αρέσει αυτή η προσέγγιση. Πολύ. Επίσης, μου αρέσουν πολύ οι πολύ μικρές και ανυποψίαστα ουσιαστικές λεπτομέρειες, εκείνες που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από τα δεδομένα και συνηθισμένα πράγματα, που υπογράφουν πάνω σε ανθρώπους και καταστάσεις μία ιδιαίτερη μοναδικότητα. 

Η σημαντικότητα του εχθρού είναι ένα μέγεθος ποσοτικό και ποιοτικό και τόσο, η ποσότητα όσο,  και η ποιότητά του είναι υποκειμενικά προσδιορίσιμοι παράγοντες. Δε μπορείς σε καμία περίπτωση να επιλέξεις τον εχθρό. Απλώς, μία μέρα ξυπνάς (η μία νύχτα πέφτεις για ύπνο, είναι ακριβώς το ίδιο) και βρίσκεις μέσα στο κεφάλι σου τη διαθέσιμη ιδέα να μισήσεις κάποιον. Και τον μισείς. Τον αναγορεύεις σε εχθρό υψίστης απειλής. Και πράττεις αναλόγως. 

Η εχθρο-ποίησή σου από κάποιον  είναι δυσκολότερη. Αρχικά, πρέπει να καταβάλλεις κουραστικά μεγάλες ποσότητες αρνητικών συναισθημάτων και πράξεων. Έπειτα, θα πρέπει ο άνθρωπος που θέλεις να σε μισήσει να αντιληφθεί την πρόθεσή σου, αλλά κυρίως την αρνητικότητα των συναισθημάτων και των πράξεών σου. Αν αντιληφθεί μόνο την πρόθεση, μάλλον θα σε συμπονέσει, ως κακόμοιρο χαιρέκακο, φθονερό υποκείμενο και θα σου δώσει άφεση και τα παπούτσια στο χέρι.

Υπάρχει νόημα σε κάτι από όλα αυτά; Είτε κληθείς να μισήσεις κάποιον, είτε βρεθείς στο μάτι του κυκλώνα έτοιμος/η για το εκτελεστικό απόσπασμα (εθιμοτυπικά, πάντα από Δευτέρα έως Σάββατο, μετά το ξημέρωμα) το αποτέλεσμα είναι ένα. Νομίζω... Είσαι μόνος/η. Απέναντι σε κάτι που σε ξεπερνάει. Είναι σαν να προσπαθείς να παλέψεις με την ύλη και την ενέργεια του σύμπαντος και αν σε πάρουν μυρωδιά πνεύματα και θεοί την έχεις βάψει.

Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις , εάν και ο άλλος κοινωνός του μηνύματος δεν δεχθεί να συμβάλλει στη διαδικασία. Και για να το κάνει θα πρέπει να έχει συμφέρον. Τώρα, σε κάθε περίπτωση, όποιος αγνοεί την προσπάθεια προσέγγισης κάποιου αυτόματα εκδηλώνει και την επιδεικτική του πρόθεση να τον αγνοήσει. Σημείο έναρξης του μίσους ή μάλλον λήξης της αγάπης. Και η επικοινωνία, αν και χαριτωμένη εξ ακοής, είναι τόσο δύσκολη η ρουφιάνα και καμιά φορά σε ωθεί σε επαναλήψεις μάταιες, κουραστικές και εξευτελιστικές. 

Οι απόκριες, εκδηλώνουν απωθημένα και καημούς. Μπορείς να δεις ότι έχει φανταστεί, ότι έχει επιθυμήσει και ότι έχει σε απωθημένο ο καθένας στη ψυχή του. Οι απόκριες είναι γιορτή καρναβαλική υποτίθεται ενδυματολογικής και διασκεδαστικής διάθεσης. Πως γίνετα αντί για το πρόσωπο να μασκαρέψεις τη ψυχή σου; Πως γίνεται αντί για μάσκα στο πρόσωπο να φορέσεις μάσκα στα συναισθήματά σου; Και αν καταφέρεις να ντυθείς με κάθε πρόθεση και κάθε διάθεση, και αν καταφέρεις να πείσεις τους γύρω σου, πες μου, ακόμη και τότε, τι ευχαρίστηση σου δίνει όλο αυτό;  Ίσως και η ετυμολογία να έχει κάτι να μας πει. Γιατί carne είναι η σάρκα. Και καμιά φορά οι άνθρωποι μασκαρεύονται συναισθήματα και χαρακτήρες για να φάνε ο ένας τη σάρκα του άλλου. Homo carnivorous ...

Θα μείνω και σε αυτό, λήγει η αγάπη άραγε; Γιατί το μίσος καμιά φορά κάνει έναν μεγάλο κύκλο τον οποίο, κλείνει με την υπογραφή μίας συνθήκης ή απλά με μια αγκαλιά; Εάν δε θέλεις να μισήσεις κάποιον αλλά, ωστόσο, επιθυμείς να πάψεις να τον αγαπάς, τι μήνυμα καλείσαι να επικοινωνήσεις, με τι μέγεθος και με ποιας φύσης ποιότητα μπορείς να το κατορθώσεις; 

Και αν σκεφτείς πως η μνήμη δε σου επιτρέπει και πολλά και η καρδιά σου απαγορεύει τα πάντα, αυτή τη δόλια τη λογική που σου βαραίνει το κεφάλι, γίνεται να μην τη μισήσεις;;;;

Ομαδικό πνεύμα, μα άστεγο...

Το να είναι κανείς ομαδικός δεν είναι απαραίτητα ούτε έμφυτο, ούτε όμως και ευκόλως αποκτήσιμο προσόν. Το ότι αποτελεί προσόν, ωστόσο, αυτό είναι κάτι που δε θα το αμφισβητούσε ποτέ κανείς. Ο Σεφέρης πήρε το Νόμπελ και αντί για μερικές δεκάδες ευχαριστήριων μηνυμάτων προτίμησε μόνο ένα: "Σε αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει ο καθένας έχει ανάγκη τον άλλο. Ας αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και αν βρίσκεται". Δε μπορώ να υπολογίσω, ούτε να προβλέψω τον αριθμό των ατόμων που έλαβαν το μήνυμα. Θεωρώ, όμως, την ομαδικότητα το μεγαλύτερο δώρο της μοίρας. Για οποιονδήποτε άνθρωπο. Για τον καθένα από εμάς. Άλλωστε, το να μπορεί ένας άνθρωπος να αναπτύσσει ανεμπόδιστα την αίσθηση του ανήκειν σε ένα κοινωνικό σύνολο, σε μία μικρή ή μεγαλύτερη δομή, σε μία προσδιορισμένου σκοπού ομάδα, σε ένα χώρο τέλος πάντων, αυτό είναι στοιχείο αυτό-προσδιορισμού. Και σίγουρα θέλει προσπάθεια όπως και κάθε άλλο στοιχείο της προσωπικότητάς μας.

Η ομαδικότητα είναι διάσπαρτη παντού. Μπορούμε να τη βρούμε σε οικογένειες κάθε τύπου, παλαιού και νέου, μπορούμε να τη δούμε σε παρέες γυναικών που τσιμπολογούν, πίνουν καφέ και παριστάνουν πως διαβάζουν, μπορούμε να την εντοπίσουμε σε ένα γήπεδο 5χ5 στα γκολ αντρών που ξέχασαν να μεγαλώσουν, μπορούμε καμιά φορά να τη βρούμε και στον εργασιακό χώρο είτε σαν έννοια που πλανάται σα στοιχειό, είτε και σε σπάνιες εφαρμογές της. Είναι εμφανής καμιά φορά και στα ζευγάρια, όταν ο ένας δίνει πάσα στον άλλο και ξέρει πως το τρίποντο θα είναι εύστοχο, όχι γιατί ο άλλος παίκτης είναι τόσο καλός, αλλά γιατί του δίνει ώθηση με την εμπιστοσύνη του.

Η ομαδικότητα σου λύνει τα χέρια. Είναι  συνήθως δανεική (και αγύριστη). Αν χρειαστείς κάτι η ομάδα είναι εκεί, παρούσα, σταθερή, πρόθυμη να εξηγήσει και απρόθυμη να παρεξηγήσει. Από την άλλη είναι παντού και η απομόνωση. Όχι εκείνη που έχει ανάγκη ένας άνθρωπος για αμέτρητους και αδιασαφήνιστους λόγους. Η άλλη, η καταναγκαστική, η βάρβαρη.

Δύο φορές μέσα σε 4 μέρες ένιωσα σοκαρισμένη. Δεν είναι η θέα ενός αστέγου στο κέντρο της πόλης, σε καλόφημο δρόμο που με κάνει να ανατριχιάζω. Δεν είναι η σκέψη πως ο άνθρωπος αυτός έχασε τα πάντα, ούτε η σκέψη πως δεν είχε ποτέ τίποτα. Δεν είναι καν ο φόβος μήπως βρεθώ και εγώ μία μέρα στη θέση του, εγκαταλελειμμένη από όλους και αποκομμένη από όλα. Δεν είναι η εικόνα ενός ανθρώπου, που δεν έχω καταλάβει ακόμη αν είναι άνδρας ή γυναίκα, τυλιγμένου με μία κουβέρτα μέσα στο κρύο που με κάνει να γράφω για αυτό. Είναι η θέση που έχει επιλέξει να ζεστάνει το κορμί του αυτός ο άνθρωπος. Και είναι δυνατή η θέση του. Έχει ξαπλώσει μπροστά από την είσοδο της πολυκατοικίας, ακριβώς εκεί από όπου μπαινοβγαίνουν άλλοι άνθρωποι. Και είναι η σκέψη πως θα περάσουν από πάνω του που με σοκάρει. Η σκέψη πως ο άνθρωπος μπορεί να είναι πάνω από τον άνθρωπο. Και είναι τόσο σκληρό να ξέρεις πως, το κοινωνικό σύνολο που επιθυμείς να ενταχθείς έχει πετάξει έξω τόσο βάρβαρα κάποιους άλλους.

Αν όντως πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο, γιατί αφήνουμε εαυτούς και αλλήλους να περνάνε πάνω από όσους δηλώνουν αδύναμοι αυτό-υπεράσπισης; Τα λιγότερο επιθετικά όντα, γιατί δεν έχουν ποτέ την ανάγκη της ομαδικότητας; Γιατί δεν προσπαθούν να βρουν μία διέξοδο από τους δρόμους; Πως γίνεται ένας άνθρωπος που δεν έχει κανέναν να κοιμάται ήρεμα ανάμεσα σε τόσα ψυχρά ή και περίεργα ή και αδιάφορα μάτια; Πως γυρνάει κανείς την πλάτη στον υπόλοιπο κόσμο; Πόσο μεγάλο κακό μπορεί να του έχει κάνει; Και από την άλλη, μήπως έχει προσδιορίσει πολύ καλύτερα από εμάς, που θέλουμε τα πάντα, τον εαυτό του; Μήπως έχει επιλέξει τη συγκεκριμένη θέση, γιατί εκείνος αδιαφορεί για εμάς; Μήπως μας γυρνάει την πλάτη γιατί, πολύ απλά η ομαδικότητά μας φθάνει μέχρι εκεί που αντέχουν τα στομάχια μας; Μήπως η δική μας ομαδικότητα απέχει πολλά βήματα από αυτό που λέγαμε ανθρωπιά;

Όσα και αν είναι τα χιλιόμετρα, η απόσταση θα είναι πάντα μεγάλη.

Χθες ήταν Παρασκευή και η διπλανή, όπως κάθε Παρασκευή χώρισε πάλι. Αυτή τη φορά χώριζε από την Πέμπτη. Τώρα κάθομαι μπροστά από μία κλειστή τηλεόραση με το τηλεκοντρόλ ανα χείρας αλλά, μαθαίνω με ανατριχιαστικά συγκλονιστικές λεπτομέρειες γιατί ο άνθρωπος που την έκανε, όπως λέει, να νιώσει πράγματα πρωτόγνωρα έγινε μέσα σε ενάμιση μήνα τόσο μ@λάκ@ς. Και από ότι ακούω δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Είχαν την περίφημη σχέση Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Λες να μου μείνει κουσούρι το κουτσομπολιό; Να τρέχω από τοίχο σε τοίχο όταν αλλάζει δωμάτιο για να κολλήσω -εκεί που ακούω καλύτερα- το ποτήρι μου; Μπα. Μάλλον, θα ήταν καλύτερα να νοικιάσει κάποιος το διπλανό σπίτι από την άλλη πλευρά ώστε, να έχουμε και λίγη ποικιλία βρε αδερφέ.

Για τις σχέσεις από απόσταση, ένα σχόλιο έχω να κάνω. Είναι η ιδανική τιμωρία στην έσχατη περίπτωση απογοήτευσης κατά την οποία θέλεις να βασανίσεις αλύπητα τον εαυτό σου. Κάνε μία σχέση από απόσταση και κάτσε στην άκρη να δεις τον εαυτό σου να χάνει ζωή, όνειρα, φίλους, ταξίδια, ασχολίες, εικόνες και λέξεις....και πολλά άλλα πράγματα. Αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές ενδεχομένως. Κερδίζεις όμως χρήσιμα άλλα πράγματα. Πρακτικά και καθημερινά. Μαθαίνεις από έξω τα τηλέφωνα των ΚΤΕΛ, του ΟΣΕ,  είσαι επισκέπτρια/ης του μήνα στα links του οασθ ή του οασα και ξέρεις και τους χάρτες και τα δρομολόγια, και έχεις μάθει τις ώρες των δρομολογίων αλλά ,παίρνεις και κανένα τηλέφωνο σε περίπτωση που έγινε κάποια αλλαγή. Και έχεις και φίλους πια στους σταθμούς. Μιλάς πιο πολύ με αυτούς παρά με τους δικούς σου γιατί, βαριούνται να έρθουν μαζί σου-hellooooo, ποιός ο λόγος;;; Και κόβεις τα χιλιόμετρα πέρα δώθε, πάνω κάτω και ελπίζεις πως μια μέρα θα μειωθεί η απόσταση και θα έχεις λίγο χρόνο για σένα. Και τις ημέρες που δεν ταξιδεύεις μιλάς στο κινητό, στο σταθερό, στο msn, στο chat, γράφεις στο twitter πόσο σου λείπει, γράφεις και στο  facebook το ίδιο, αυτή την εποχή σου λείπει και η φαντασία. 

Και μιλάς, ακόμη και όταν βγαίνεις για ποτό και το ποτό γεμίζει λιωμένα παγάκια και οι φίλοι σου κάπου είναι και γελάνε και εσύ εκεί με το λατρεμένο ακουστικό αγνοείς  ό, τι περνάει από μπροστά σου. Έχεις καταλάβει ότι στην άλλη γραμμή δεν είναι κανείς; Έχεις καταλάβει ότι είσαι εσύ και ο τιμωρημένος σου εαυτός; Ο άνθρωπος που σου μιλάει δεν είναι εκεί, δεν είναι δίπλα σου, δεν είναι μαζί σου. Αν μεθύσεις δε θα σου κρατήσει το κεφάλι, δε θα σε πάει σπίτι σου, δε θα σε φιλήσει για καληνύχτα, δε θα ανέβει πάνω μαζί σου, το πρωί δε θα ξυπνήσετε αγκαλιά και δε πάτε βόλτα για καφέ. Και ξέρεις κάτι; Δε θα πάτε ποτέ για ποτό με τους φίλους σου, γιατί πάντα έχετε μία μέρα μόνο για να τα πείτε και δε φτάνει για άσχετους. Έτσι δεν είναι; Και αν πάθεις κάτι, αν μάθεις κάτι, αν δεις κάτι δε θα το μοιραστείς ποτέ με το/τη σύντροφο σου. Θα είναι απλώς κάτι που πέρασε και το έχασε. Και αν θελήσεις να μαλώσεις, να ζηλέψεις, να κάνεις μούτρα, να κάνεις νάζια, να περιμένεις φουσκωμένος/η από εγωισμό να έρθει ο άλλος/η να σου ζητήσει συγγνώμη, όχι, ούτε αυτό γίνεται. Όλα πρέπει να είναι τέλεια. Έχετε μόνο μία μέρα μαζί. Έτσι δεν είναι;

Μπορεί και όχι. Πριν σε κουράσουν τα χιλιόμετρα ίσως και να είναι ωραία όλα αυτά. Δεν παύουν όμως να αποτελούν αρρωστημένες σχέσεις. Γιατί να μπλέξει κανείς; Ποιος ανόητος θέλει να αρρωστήσει; Καλά έκανες, λοιπόν, διπλανή μου γειτόνισσα και χώρισες, και αν τα ξαναβρεις μαζί του θα σου ρίξω σημείωμα κάτω από την πόρτα. Η απόσταση δεν είναι δύσκολή. Ειτε μικρή, είτε μεγάλη παραμένει απόσταση. Ένας αριθμός, μερικές δεκάδες πινακίδες, μια διαδρομή. Εδώ παλεύουμε να εξαλείψουμε τις αποστάσεις μέσα μας και ανάμεσά μας...Γιατί αυτό έχουμε. Έχουμε όλοι μας συνάψει σχέσεις εξ αποστάσεως με όλους τους δικούς μας ανθρώπους. Και αντι να εξαφανίσουμε αυτές τις αποστάσεις, κάνουμε και άλλες σχέσεις πιο μακρινές μήπως και γλιτώσουμε. Από εμάς τους ίδιους ίσως...

Ο Project manager, ο σκύλος και η συμπαντική γόβα.

Βρέθηκα στη στάση του λεωφορείου να χαζεύω ένα χαριτωμένο σκύλο με ένα παπούτσι camper- από εκείνα τα μπαλαρινέ με το λουράκι και ένα παιδιάστικο σχέδιο στην άκρη- στο στόμα. Χαμογέλασα στο θέαμα. Και ήταν αρκετό. Το σκυλάκι, πέταξε το παπούτσι και έτρεξε πάνω μου. Ή μάλλον πάνω στη μπότα μου, αφού άρχισε να χοροπηδάει όλο χαρά μπροστά μου, γεμάτος ενθουσιασμό για τα κορδόνια που κρέμονταν στο πίσω μέρος του υποδήματος και άρχισε να τα δαγκώνει. Εγώ (πολιτισμένα) τον παρότρυνα να ασχοληθεί με το δικό του παπούτσι, ώσπου ένας καλός κύριος, ήρθε και με γλίτωσε, μιας και όσο και αν τα συμπαθώ δε ξέρω πως να τα διώξω από κοντά μου. Τελικά, ο χαριτωμένος σκύλος εξαφανίστηκε για λίγα λεπτά και επέστρεψε με μία δερμάτινη ροζ μπότα στα δόντια-άγνωστης μάρκας αυτή τη φορά. Και τότε κατάλαβα ότι, ο χαριτωμένος σκύλος ήταν μάλλον λίγο αχόρταγος. Και με το δίκιο του μάλλον, αφού στην αγορά κυκλοφορούν πολλά ωραία σχέδια.

Αν είσαι ευτυχισμένος με κάτι όμως, απορώ, γιατί πρέπει να το αλλάξεις; Είναι η αίσθηση του ριψοκίνδυνου που μας ωθεί σε νέες περιπέτειες; Είναι μήπως η αίσθηση του ανικανοποίητου; Είναι η ακόρεστη επιθυμία για την απόκτηση των αγαθών-συμβόλων επιτυχίας και δύναμης; Είναι, ίσως, η ανάγκη μας να επιβραβεύουμε τον εαυτό μας με ότι καλύτερο μπορούμε να του προσφέρουμε; Τι μας κάνει τόσο αχόρταγους; Και από την άλλη, αν κάποιος άλλος είναι ευτυχισμένος, γιατί επιθυμούμε διακαώς να τον δούμε ενεργό μέλος στο κλαμπ των δυστυχισμένων; Γιατί τρέχουμε με μανία και μίσος παράλογο και αδικαιολόγητο να μπούμε ανάμεσα σε εκείνους που είναι τόσο καλά μαζί; Και αν τύχει και κάποιος δεν είναι και πολύ καλά, τότε γιατί κανείς μας δε θέλει να ανταλλάξει τη θέση του με τη δική του; Θεωρούμε πως δεν είναι δίκαιη η ανταλλαγή ή τότε λειτουργούν τα ηθικοπλαστικά μας ένστικτα; Δε θέλουμε να χάσουμε τα δικά μας, αλλά με  αμέριστη χαρά και ίχνος ενοχής θα αρπάζαμε ότι μπορούσαμε από τους άλλους. Παράξενοι που ήμαστε ώρες ώρες οι άνθρωποι.

Πότε ένας άνθρωπος μαθαίνει τη θέση του; Δε θυμάμαι να μας δίδασκαν κάτι τέτοιο στο δημοτικό, παρόλα αυτά σχεδόν όλοι ξέραμε καλά  που μας έπαιρνε να φυτρώνουμε χωρίς να μας έχουν σπείρει. Αν ένας άνθρωπος, έχει μεγαλώσει και δε γνωρίζει τα νοητά όριά του από τους υπόλοιπους, ποιος είναι ο αρμόδιος να του τα υποδείξει; Μπορεί κανείς; Και αν τα όρια είναι νοητά, πως είμαστε σίγουροι ότι, έχουν προσδιοριστεί σωστά;

Και ας υποθέσουμε ότι, τα όρια είναι ξεκάθαρα και αντιληπτά για όλα τα κοινωνικά μέλη. Ας υποθέσουμε επίσης, πως τα πλεονεκτικά και ακόρεστα ιδεώδη του κάθε ανθρώπου έχουν εκπληρωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μπορούμε τότε να καταλήξουμε με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι, θα είμαστε απόλυτα εναρμονισμένοι στη σαφώς προσδιορισμένη θέση που μας αναλογεί; Ο συλλογισμός δε μπορεί να είναι ούτε παραγωγικός, ούτε επαγωγικός. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως, η συλλογιστική αυτή πορεία είναι, είτε ουτοπική (πράγμα καλό, γιατί υποδηλώνει ελπίδα και ανθρωπιστικό όραμα), είτε παράλογη (πράγμα κακό, γιατί φέρνει στην επιφάνεια ψυχαναγκασμούς ξεχασμένους και αδιάφορους).

Δεν είμαι σίγουρη για το πως έγιναν όλα αυτά. Γιατί ακόμη και αν θεωρήσουμε το εγχείρημα τέλειο, πρέπει να ανακαλύψουμε αυτόν που το κατέστρεψε. Στην αντίθετη περίπτωση, πρέπει να θεωρήσουμε το έργο αποτυχημένο από τη γέννησή του. Και ποιος είναι τόσο θαρραλέος για να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο project manager?

Το ρομαντικό πουλί Ντόντο.

Έχω να αντιμετωπίσω ένα πελώριο δίλημμα. Σήμερα, ξύπνησα με δύο διαμετρικά αντίθετες διαθέσεις. Η πρώτη μου λέει να ξεχυθώ σε δρόμους, βουνά και λίμνες, χωριά και πόλεις και να κάνω ατέλειωτες βόλτες από το ένα καφέ στο άλλο, από τον ένα δρόμο στον άλλο, από τη μία γειτονιά ξανά στην ίδια (είμαι σίγουρη ότι στο χρονικό αυτό σημείο θα έχω χαθεί), να παρατηρώ ανθρώπους, να κρυφακούω συνομιλίες και αν είμαι τυχερή και καυγάδες, τελοσπάντων οτιδήποτε μπορεί να κάνει κανείς έξω από το σπίτι χωρίς να κουβαλάει τον απαραίτητο εξοπλισμό. Η άλλη, λίγο τεμπέλα μου φαίνεται, με παροτρύνει να βουλιάξω ξανά στο κρεβάτι και να χουχουλιάσω βλέποντας συνταγές ζαχαροπλαστικής, που ίσως μία μέρα θυμηθώ/αναγκαστώ/επιθυμήσω(?) να κάνω. Σήμερα έχει συνταγή για  choco cheese cake. Και όταν βαρεθώ αρκετά θα μου θυμίσει ότι ναι, έχω εξεταστική!!! 

Κυριάρχησε η δεύτερη επιλογή. Εκεί που έψαχνα ένα cult τραγούδι περασμένων δεκαετιών τυχαία έπεσα πάνω στην ακόλουθη είδηση. Sudden Adult Death Syndrome. Μακάβριο αλλά παράξενο. Σύνδρομο, το οποίο προκαλεί καρδιακή ανεπάρκεια και θάνατο. Μία 18 χρονη στην Ουαλία, έχασε τη ζωή της ξαφνικά, όταν φίλησε για πρώτη φορά το φίλο της.

Συνήθως, στους υγιείς ανθρώπους, αρέσουν πολύ οι εκπλήξεις, τα απρόσμενα μικρά πραγματάκια που κάποιος κάνει για εμάς με όλη του την καρδιά προκειμένου να λάβει ένα μεγάλο χαμόγελο. Ο έρωτας συνήθως, επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Και δυσάρεστες και ευχάριστες. Είναι όμως τόσο δυνατός ώστε, να οδηγήσει στο θάνατο; Κάποτε είχα ακούσει πως πράγματι, όταν κάποιος πληγώνεται, όταν του ραγίσουν κάποιοι ή κάτι την καρδιά, τότε αλλάζει ο ρυθμός της και κινδυνεύει από καρδιακή προσβολή 4 φορές περισσότερο από έναν άνθρωπο που δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προσωπικά προβλήματα.

Στη Λιμνοθάλασσα των ονείρων, μία χαμένη έκταση του Μαυρίκιου, ζούσαν κάποτε τα πουλιά Ντόντο ή και ντοντό ή απεχθή πουλιά, σύμφωνα με τους Ολλανδούς. Τελευταία καταγραφή του είδους συναντάται το 1662. Σύμφωνα με μελέτες της εποχής, εάν ένα Ντόντο ερωτευόταν δυνατά κάποιο άλλο, έκαναν τα πάντα μαζί, όλη μέρα, κάθε μέρα. Θα μου πεις, η ζωή των πουλιών ενδεχομένως να μην έχει και πολλά ενδιαφέροντα, εγώ θα σου πω πως, αφού τα χτυπά και αυτά ο έρωτας, και  κάνει το εναπομείναν να ακολουθεί το άλλο στον ουράνιο, άυλο παράδεισο, τότε η ζωή τους έχει αρκετό ενδιαφέρον.

Ανθρώπινο ή ζωικό το βασίλειο, είναι γεμάτο από έρωτα και κάθε μορφής εκδήλωσή του. Άλλοι γιορτάζουν 365 μέρες το χρόνο και άλλοι προσπαθούν σε ένα 24 ωρο να χωρέσουν λόγια, ποτά, δώρα, αγκαλιές και χάδια μιας ζωής. Είναι ωραίο να αφιερώνεις μία ημέρα ειδικά για το έτερον ήμισυ. Είναι ωραίο να φροντίζεις αυτόν που έχεις δίπλα σου και θεωρείς άνθρωπό σου. Είναι ωραίο να σκέφτεσαι τρόπους για να χαμογελάει. Θα ήταν πολύ πιο ωραίο όμως, να αφιερώνει κανείς μία οποιαδήποτε μέρα, μία μουντή Δευτέρα ας πούμε για το δικό του αμόρε, όταν κανείς άλλος δε θα γιορτάζει και θα είναι η δική τους αποκλειστική μουντή Δευτέρα. Θα ήταν πολύ πιο ωραίο να φροντίζει κανείς τον άνθρωπό του, όχι επηρεασμένος από μηνύματα υποβαλλόμενα μέσα από σαπουνοπεροειδείς ταινίες αλλά, γιατί θέλει πραγματικά αυτός ο άνθρωπος να είναι δίπλα του. Θα ήταν πολύ πιο ωραίο, να σκέφτεται κανείς το πόσο όμορφο είναι το χαμόγελο του άλλου και όχι τι το προκαλεί μία συγκεκριμένη μέρα του χρόνου.

Είτε γιορτάσει κανείς, είτε αύριο, το σίγουρο είναι πως ο αληθινός έρωτας δεν έχει ημερομηνία έναρξης και λήξης. Ο ρομαντισμός δεν είναι κίνημα ακτιβιστών. Είναι περισσότερο μία συναισθηματική κατάσταση, παρορμητισμού και αυθορμητισμού, μία διάθεση που δε μπορεί να χωρέσει ούτε μέσα σε ένα κουτάκι με πραλίνες σε σχήμα καρδιάς, ούτε μπορεί να καθίσει για δείπνο  ύπο το φως των κεριών με δύο ανθρώπους που τις υπόλοιπες ημέρες αγνοούν επιδεικτικά ο ένας τον άλλο.

Ο έρωτας μοιάζει πιο πολύ με τα κόκκινα μπαλόνια της ημέρας. Αν τα αφήσεις ελεύθερα να κινηθούν, θα πάνε ψηλά. Αν τα πιέσεις πολύ θα σκάσουν.

Κατά τα άλλα Happy Valentine's Day σε όλους σας/μας για αύριο!!!

Ο μέντοράς μου πνίγηκε σε μια κουταλιά απογοήτευσης.

Για να πάει κανείς μπροστά στη ζωή του, θα κληθεί να παρουσιάσει τρία ελκυστικά προσόντα:

1. Δουλειά.

2. Μυαλό.

3. Τύχη.

Εάν τσεκάρεις και τις 3 επιλογές, τότε σίγουρα είσαι ο καλύτερος αλλά, δεν είσαι αρκετά καλός.

Ο καθοριστικός παίκτης σε αυτή την παρτίδα είναι οι γνωριμίες σου, τα connais, people you know, πες το όπως θες, γενικά αυτό που αναγνωρίζεται ως ο κύκλος ενός ατόμου, φιλικά διακείμενου προς το κοινωνικό σύνολο. Ο λόγος δεν αφορά καθόλου σε λάδωμα/χρηματισμό/μίζα-ρισμα μελών αυτού του κύκλου, με σκοπό την άμεση και αποτελεσματική εξυπηρέτηση ίδιων συμφερόντων και την επακόλουθη εξαφάνισή τους από προσώπου γης, ώστε να μη χρειαστεί να ανταποδώσουν τη χάρη. Ο λόγος στρέφεται απόψε, γύρω από τους μέντορες. Εκείνους τους πολύπαθους ξερόλες που έχουν μία γνώμη για όλα όσα σε ταλανίζουν και την εκφράζουν πάντα τη στιγμή που σκέφτεσαι με τι κόμπο να δέσεις τη θηλιά.

Αν οι μέντορες, ήταν ικανοί και αποτελεσματικοί, κανένα κράτος δε θα ήταν έρμαιο των οικονομικών δυσχερειών, ούτε υπόλογο απέναντι στους πολίτες του για λανθασμένους πολιτικούς χειρισμούς. Απόδοση 999 προς 1.

Αν οι μέντορες είχαν τη διπλάσια πείρα από εμάς τους ταπεινούς καθοδηγούμενους, καμία σχέση δε θα είχε προβλήματα και κρίσεις κυμαίνουσες μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Απόδοση 999 προς 1.

Αν οι μέντορες είχαν μυαλό ή τύχη, κανείς από εμάς δε θα είχε δουλειά. Εκτός και αν η βλακεία-ουπς! συγνώμη-η φιλευσπλαχνία ήθελα να πω, αυτών των καλών μα σπάνιων ανθρώπων, τους καθιστούσε ετερότροφους οργανισμούς, παρασιτικά ζώντες από την επιτυχία των καθοδηγούμενών τους. 

Απόδοση 999 προς 1.

Αν οι μέντορες είχαν και δέκα γνωριμίες ισχυρότερες από τις δικές μας, είμαι σχεδόν βέβαιη πως θα ήταν καλεσμένοι στην Oprah στη θεματική εκπομπή "τα κοινωνικά φαινόμενα-παράδοξα".

Απόδοση απεριόριστη και απροσδιόριστη, γιατί νομίζω πως σύντομα η  εν αγνοία της και εξ αποστάσεως καθοδηγήτριά μου, θα συνταξιοδοτηθεί και ίσως να ασχοληθεί σοβαρά με τον Πρόεδρο.

Αν πραγματικά, έπιανε κανείς μία από αυτές τις δελεαστικές, όσο και ουτοπικές αποδόσεις, τότε νομίζω πως και εγώ θα μπορούσα να κάνω τους μέντορες μου περήφανους.

Για την ώρα, θεωρώ μεγάλη τύχη να μπορεί κανείς να διακρίνει την ικανότητα της ορθής και ανιδιοτελούς καθοδήγησης, σε κάποιον γνωστό ή λιγότερο γνωστό συνάνθρωπό του. Τουλάχιστον, στην αρχή, σου δίνει έμπνευση.

Οταν μεγαλώσω θα γίνω Drama Queen.

Έχω κολλήσει με τον εξόχως μαγευτικό και 'νονο' πολλών νεοαμερικανών, με το μοναδικό soul και όχι jazz, Barry White. Ξέρατε ότι βραβεύτηκε ως ο άνθρωπος που εμπνέει την αναπαραγωγική διαδικασία των Αμερικανών; Η Δέσποινα με μάλωσε, γιατί δεν αναγνώρισα σωστά το είδος. Να το ακούσω θέλω αγάπη μου, όχι να το μάθω!!! Εξάλλου, πες μου εσύ, τί είναι τζαζ;;; Είναι η τύπισσα που μας κέρασε με τον καφέ συναισθηματικό κατακλυσμό θέλοντας να γλιτώσει από τις σκιές που την κυνηγάνε;Και τελικά τί έκανε, γύρισε ξανά πίσω στις σκιές. Παραδέξου το, ήταν λίγο jazz...

Θέλω να μου δανείσεις ένα συναίσθημα. Όποιο θέλεις, όποιο έχεις πρόχειρο, όποιο νομίζεις ότι μου ταιριάζει. Θέλω να μου το δανείσεις και εγώ θα το κάνω τεράστιο. Θα το μεγαλοποιήσω τόσο που στο τέλος θα είναι ένα άλλο, καινούριο συναίσθημα. Θα έπρεπε να δίνουμε αξία σε κάθε μας στιγμή, θα έπρεπε να νιώθουμε και να ακούμε, να γευόμαστε και να αισθανόμαστε το κάθε τι, σαν να είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει για μας. Θα έπρεπε όλα να είναι μοναδικά και ιδανικά. Να μας δίνουν κάτι μικρό και εμείς να βρίσκουμε το μεγαλύτερο νόημα σε αυτά σαν να πρόκειται για κοσμογονικό φαινόμενο. Δε θα ήταν άσχημη λίγη jazz στη κοσμοαντίληψή μας. Έχουμε καταστρέψει κάθε μας επαφή, ακόμη και τη βλεμματική. Πλησιάζουμε στόχους και χάνουμε ανθρώπους. Πετυχαίνουμε τους στόχους και χάνουμε τον εαυτό μας.

Αν είχαμε εξελίξει τη βιοαναπαραγωγή ίσως να χάναμε την ηθική μας θεώρηση και ίσως να αναπτύσσαμε μία νέα φλυαρολογία περί του δέοντος και του αντιδεοντολογικού, ωστόσο θα επιλέγαμε μία εποχή κατάλληλη για μας. Γιατί δε μπορούμε να χωρέσουμε εκεί που μας βάλανε; Δεν είναι και τόσο συμβιβαστικό το να αποκτούμε άμυνες και μηχανισμούς προσαρμογής αλλά και να ήταν, δε θα το θεωρούσε κανείς κακό. Κακό είναι εκείνο που δε σε αφήνει να αντιληφθείς πόσο ζεστός είναι ο ήλιος. Κακό είναι εκείνο που σε ξυπνάει τα βράδια. Κακό είναι εκείνο που δε σε αφήνει να μιλήσεις με δύο ανθρώπους που θέλουν να σε ακούσουν. Κακό είναι να μετανιώνεις και να μην έχεις ούτε λόγο, ούτε εναλλακτικό σχέδιο δράσης. Κακό είναι να μην αναγνωρίζεις τις αληθινές ανάγκες.

Κακό είναι να μη μπορείς ούτε να δανείσεις, αλλά ούτε και να δανειστείς ένα συναίσθημα. Το χειρότερο όμως είναι να μη μπορείς να φτιάξεις ένα δικό σου συναίσθημα. Και όχι, η τρέλα και η παράνοια δεν είναι συναισθήματα, είναι αναγνωρισμένα νοσήματα. Όπως και η κατάθλιψη.Μην προσπαθείς να βοηθήσεις όσους τα έχουν. Δεν είσαι ειδικός, και αφού δεν έγινες μέχρι τώρα, δε θα γίνεις ποτέ. Προσπάθησε, όμως, να καταλάβεις και να στηρίξεις όσους σε έχουν ανάγκη. Προσπάθησε να το κάνεις νωρίς. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις, το αργά είναι πάντα πολύ αργά.

Για αυτό σου λέω, άσε με να ακούω soul και να το παίζω jazz, άσε με να γίνω Drama Queen, να τα βλέπω όλα θεατρικά και διασκεδαστικά!!!Ασε με να εκτονωθώ, η ψυχανάλυση κοστίζει!!!

Η ισχύς του αιφνιδιασμού είναι αιφνιδιαστικά ισχυρή.

Η δημοκρατία, λένε, ότι δεν προετοιμάζεται για αιφνιδιασμούς. Αυτή είναι μία σημαντική παράμετρος που εξηγεί/επεξηγεί/παρεξηγεί την έκβαση των γεγονότων σε μία χώρα. Ίσως, η προετοιμασία να μην είναι ποτέ αρκετή, ωστόσο, ένα σύστημα οφείλει, αν μη τι άλλο, να διαθέτει ένα μηχανισμό αντίληψης και διαχείρισης των επικείμενων κρίσεων. Ένας αιφνιδιασμός μπορεί να είναι εξαιρετικά καταστροφικός και σπάνια εξαιρετικά άσκοπος. Έχει πάντοτε κάτι πολύτιμο να διδάξει στον πληθυσμό που έχει επιλέξει για στόχο του. Το αν, ο πληθυσμός αντιληφθεί αρχικά την αιφνιδιαστική κίνηση ή αν συνειδητοποιήσει τα εξαγόμενα συμπεράσματα είναι δύο άλλα, μεγάλα κεφάλαια.

Λένε επίσης, ότι και ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ έτοιμος να δεχθεί αιφνιδιασμούς. Δεν πέφτουν και εντελώς έξω οι προλαλίσαντες. Ένας άνθρωπος, έχει μάθει να προσμένει από τη ζωή του συγκεκριμένα πράγματα. Ένας επαγγελματίας επιθυμεί κέρδη, ένας φιλομαθής γνώσεις, μία κουτσομπόλα ψάχνει για φρέσκα νέα, ένας οραματιστής αναζητά ομοϊδεάτες να τον συμπονέσουν και ίσως να το συνδράμουν, ένας ερασιτέχνης γκαντέμης ψάχνει για νέες προλήψεις μήπως και μπορέσει να ακουμπήσει κάπου την κακή του τύχη, ενώ ένας ανίδεος-πλεονέκτης-υλιστής σίγουρα δε θα θέλει τίποτα άλλο παρά μία ιδέα μοναδική και κερδοφόρα. Κανείς, μα κανείς! (και μεταξύ μας τώρα ,είναι απολύτως κατανοητό αυτό) δεν προσπαθεί να νοηματοδοτήσει τους δύο μεγαλύτερους αιφνιδιασμούς που πλήττουν πάντοτε την ανθρώπινη υπόσταση. Την απώλεια της υγείας και την απώλεια της ζωής. Ο θάνατος και η ασθένεια τρομάζει τόσο τους ανθρώπους που καμιά φορά συμβαίνουν και τα τραγελαφικά σκηνικά, όπου "ο έχων απωλέσει" κάποιον αγαπημένο του, να προσπαθεί να παρηγορήσει κάποιον που το έμαθε εντελώς τυχαία και δε γνώριζε καν τον "πρωταγωνιστή" και ελάχιστα τον κληρονόμο του έργου. Συγχώρεσέ μου το σαρκασμό αλλά, όπως η φτώχεια θέλει καλοπέραση, έτσι και η ορφάνια θέλει ειρωνεία. Ειρωνεία ως προς την κατάσταση ασφαλώς. Γιατί, αν δει η ζωή την αδυναμία σου, μάλλον την έχεις άσχημα.

Εγώ λέω, πως δε μπορώ να με προετοιμάσω για κανενός είδους αιφνιδιασμό. Εξάλλου, και το παρελθόν έχει πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να μου χτυπήσει κατάμουτρα. Παρόλα αυτά δεν τα πήγα και άσχημα, αν και μερικές φορές το παρακάνω με την ειρωνεία-χωρίς να βρίσκω κάποιο λάθος σε αυτή μου την επιλογή. Εκτιμώ απέραντα, ωστόσο, τους ανθρώπους που μπορούν να δείξουν μεγαλείο ψυχής χωρίς να ανοίξουν τη ψυχή τους σε κοινή θέα. Τα λαϊκά θεάματα έπαψαν να κάνουν πάταγο από την ρωμαϊκή εποχή, οι οσιομάρτυρες είναι αρκετοί και τα λιοντάρια ποτέ δε θα μπορέσει κανείς να τα χορτάσει, όσα κορμιά και αν πετάξει στην αρένα. Οι άνθρωποι, όμως εκείνοι, που έχουν την τιμή να αποκτήσουν το δικό τους χρονικό σημείο αναπροσαρμογής μετά από έναν απάνθρωπο αιφνιδιασμό, είναι εξαιρετικά προικισμένοι, είναι υπερήρωες χωρίς υπερδυνάμεις και έχουν για όπλο τους μόνο την αισιοδοξία. Και αυτοί (αυτή) διδάσκουν. Διδάσκουν εκείνους του μεμψίμοιρους που σιγοκλαίνε με το παραμικρό, που αγνοούν τι παίζει μέσα στο μυαλό του συνομιλητή τους, που βλέπουν για αναίσθητο εκείνον που γελάει, ενώ η παράδοση και η ζωή τον ήθελε καταδικασμένο. 

Ένα τελευταίο έχω ακούσει να λένε και θα κλείσω για σήμερα. Αν ο τρόπος που βλέπει κανείς τα πράγματα, αν η αντίληψη για τη ζωή, για τα δεδομένα και τα απολεσθέντα, για τα κεκτημένα και τα αδίκως χαμένα, δεν είναι λιγάκι "πειραγμένη", τότε ποτέ δε θα μπορέσει να υποτάξει κανείς εκείνο ή εκείνα που τον αιφνιδίασαν. Ευχάριστα ή δυσάρεστα.

Αχ κουνελάκι, κουνελάκι ξύλο που θα το φας;

Διαφήμιζαν, πριν από λίγο, μία μεμβράνη, η οποία καλύπτει μικρές φθορές σε προφυλακτήρες και καθρέπτες αυτοκινήτων. Την απλώνεις, είτε πάνω στη γρατσουνιά, είτε προληπτικά για τις γρατσουνιές που σκοπεύεις να κάνεις και ούτε γάτες, ούτε ζημιές.

Θα ήταν ωραία η εφαρμογή ενός ανάλογου υλικού και στις ζημιές που προκαλούμε στις διάφορες κοινωνικές-πολιτικές-οικονομικές-διασκεδαστικές-απροσδιόριστες-ενοχλητικά καταναγκαστικές-φιλικές-ερωτικές-επαγγελματικές-ακαδημαϊκές-οικογενειακές-και πάσης άλλης φύσεως δραστηριότητές μας. Δε βρίσκεις; Θα ήταν τόσο απλό να καλύπτεις όλα σου τα λάθη με μία απλή μεμβράνη και να βγαίνουν όλοι σώοι και ασφαλείς. Από την άλλη δε θα ήταν καθόλου ειλικρινές, δίκαιο και ασφαλές. Φαντάζεσαι πως θα ήταν μία ζωή γεμάτη λάθη, τα οποία θα έκανες εκ του ασφαλούς; Θα ήταν μία ζωή γεμάτη μπαλώματα.
Κάπως σαν την Αίγυπτο. 29 χρόνια συνύπαρξης-χωρίς επιθετικό προσδιορισμό-29 χρόνια γεμάτα μπαλώματα και εκδορές στο πολιτικό σύστημα και ξαφνικά 1.000.000 ανθρώπων ετοιμάζεται για 8η μέρα να αλλάξει το σύστημα. Εκτός από την οικονομική μπορούμε να απολαύσουμε και την ολοκαίνουρια μεσογειακή κρίση...
Φέτος, σου λέει, είναι η χρονιά του λαγού. Ζωδιακά έχει κάποια σημασία. Αν το δούμε ωστόσο συμβολικά μπορούμε να βρούμε πολλές άλλες. Σημαίνοντα και σημαινόμενα... Ίσως, φέτος να είναι η χρονιά που όλοι θα τρέξουμε σαν τους λαγούς για να γλιτώσουμε από τους κυνηγούς.  Κάθε σημείο έχει τη δική του ερμηνεία και δεν είναι διάφορο από τη δική μας οπτική γωνία. Το πως βλέπουμε τα πράγματα είναι αποτέλεσμα των διαστάσεων που επιλέγουμε να του δώσουμε. Και δεν αναφέρομαι στις διαστάσεις του χωροχρόνου αλλά στις διαστάσεις που διαμορφώνει το ασυνείδητο. Το ακούμε όσο θα έπρεπε ή το αγνοούμε περισσότερο από όσο πρέπει;
Ίσως πάλι να είναι η ευκαιρία να μπαλώσουμε τα κενά μας (και όχι τα λάθη μας) με τις ιδέες, τις ασχολίες, τα πράγματα, τις λέξεις, τους ανθρώπους που πραγματικά χρειαζόμαστε. Κομμένες πια οι μεμβράνες και οι προχειροδουλειές. Κομμένες και οι άσκοπες τάσεις φυγής. Αυτό θα κάνω και εγώ. (η τελευταία αναφορά βασίζεται στον ισχυρισμό ενός καθηγητή μου, ότι οι Έλληνες χρησιμοποιούμε το 'εγω' στις 8 από τις 10 φράσεις μας, και την αυθεντία δεν την αμφισβητούμε σχεδόν ποτέ).
Και θα ξεκινήσω από σήμερα. Θα με πάω εκδρομή. Μου αρέσουν οι εκδρομές. Στεναχωριέμαι που δεν με πήγα περισσότερες.
Αν και μία από εκείνες μου έκρυβε την καλύτερη έκπληξη πάνω στο τρένο...

Να σου πω μία ιστορία;

Που θα πας;

Δε ξέρω.

Είναι ωραία εκεί που θέλεις να πας;

Δε νομίζω.

Τότε γιατί φεύγεις;

Όλοι φεύγουν κάποτε.

Το ξέρω. Είναι κανένας από αυτούς χαρούμενος;

Μπα. Δε θα το έλεγα.

Γιατί να φύγεις τότε;

Για να δω.

Τι να δεις;

Να δω τα όριά μου, τις αντοχές μου, τον κόσμο, τους ανθρώπους, τα πράγματα. Για να δω νέα όνειρα.

Δύο βασικά ερωτήματα είναι το γιατί και το γιατί όχι.

Χθες βράδυ, έγινε ότι και την προηγούμενη Παρασκευή. Η γειτόνισσα της διπλανής πόρτας, εκείνη που δεν έχω δει ποτέ, αλλά ξέρω τα πάντα για τη σχέση, τη ζωή της, τους φίλους και τις φίλες της, έκανε και εκείνη ότι και την προηγούμενη Παρασκευή. Χώρισε. Και αφού το συζήτησε για ώρες με τον πρώην, έκλεισε και άρχισε να ενημερώνει τις φίλες της. Και έχει πολλές φίλες...Εννοείται ότι πάντα έχει δίκιο.  

Γιατί μόλις γίνει κάτι, τρέχουμε να ενημερώσουμε τους ανθρώπους γύρω μας; Γιατί, δεν αφιερώνουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας, να αναρωτηθεί γιατί έγιναν τα πράγματα με τον τρόπο που εξελίχθηκαν; Γιατί δεν προσπαθούμε να βρούμε το λάθος, αλλά αναλώνουμε τη σκέψη μας σε ατέλειωτες περιγραφές; Γιατί αυτό που επανειλημμένα κάνουμε δε μας διδάσκει ποτέ, τίποτα;

Και γιατί να μην το κάνουμε; Γιατί να μην αφήσουμε κάποιον άλλο να ανακαλύψει τα λάθη μας; Γιατί να μην αφήσουμε κάποιον άλλο να ακούσει τα γεγονότα και να προσπαθήσει να μας μάθει αυτά που αγνοούμε επιδεικτικά; Αφού για αυτό έχουμε τους φίλους μας, έτσι δεν είναι;

Υπάρχουν 5 τρόποι να ακούσει κανείς έναν άνθρωπο: α) απλώς να ακούσει, β) να ακούσει προκειμένου να πει μία δική του σχετική ιστορία, γ) να ακούσει για να δώσει συμβουλή, δ) να ακούσει χωρίς να προσέξει λέξη (ρωτήστε τι ώρα είναι και θα σας απαντήσει ναι/όχι) και ε) να ακούσει για να καταλάβει τον άλλο.

Οι άνθρωποι πάνε και έρχονται. Αναγκάζονται να φύγουν και καμιά φορά η άφιξη τους καταπιέζει. Οι άνθρωποι μένουν χωρίς να ξέρουν γιατί. Μερικοί μένουν χωρίς να καταλαβαίνουν που βρίσκονται. Υπάρχουν άλλοι που φεύγουν πρώτα με τη σκέψη και έπειτα επιστρέφουν για να μαζέψουν και το κορμί τους. Άλλοι χαίρουν χαρούμενης υποδοχής και άλλοι φεύγουν δαρμένοι και με κεφάλι σκυμμένο. Άλλοι τρέχουν μίλια για μια αγκαλιά και άλλοι βαριούνται να κάνουν δύο βήματα. Κάποιοι ξέρουν να ταξιδεύουν κάθε μέρα, κάθε στιγμή, να ανακαλύπτουν, να μαθαίνουν. Και υπάρχουν και άλλοι που είναι καλλιτέχνες στα όνειρα-που θα ήθελαν να γίνουν αληθινά. Άλλοι ξέρουν να ακούνε ιστορίες και κάποιο άλλοι ξέρουν να διηγούνται.

Θα φύγεις τελικά;

Ναι.

Γιατί δε μένεις;

Θέλω να βρω τις δικές μου ιστορίες. Θέλω να μάθω να διηγούμαι ιστορίες. Δε θέλω πια να ακούω ξένα όνειρα, δε θέλω να ακούω ξένες λέξεις, ξένα αισθήματα, ξένες σκέψεις, ξένες στιγμές. Θέλω άλλες συμβουλές που ίσως με γυρίσουν εδώ ξανά. Θα με περιμένεις όταν γυρίσω;

Όχι. Δε θέλω να ακούσω τις ιστορίες σου. Θέλω να τις φτιάξουμε μαζί. Καλό ταξίδι.

Άσε με να γίνω ο εξουσιαστής σου!

Και έρχεται η μέρα εκείνη, η συφοριασμένη, που πιάνεις τον εαυτό σου με μία απορία καρφιτσωμένη στα χείλη. Με ακούει κανείς; Και μετά αναρωτιέσαι, αν αυτή είναι η σωστή απορία. Και τότε είναι που καταλαβαίνεις ότι το να βρεις κάποιον να σε ακούσει είναι πολύ απλό. Είναι ίσως το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Η πραγματική δυσκολία είναι να βρεις κάποιον να καταλαβαίνει όσα του λες. Αν η τύχη σ' αγάπησε κάποτε και έχεις συναντήσει τέτοια υβριδικά μοντέλα ανθρωποειδών ακροατών, καλά θα κάνεις να μην τους δείξεις ότι εκτιμάς την αρετή αυτή, ούτε να τους ευχαριστήσεις για την κατανόησή τους. Απλώς μίλα τους.

Οι άνθρωποι γεννηθήκαμε με προδιαγραφές. Μπορεί η ανθρώπινη φύση να μοιάζει με θαύμα, αλλά όλα είναι θέμα καλής λειτουργίας και συνύπαρξης των προδιαγραφών. Μία από τις βασικές προδιαγραφές μας λοιπόν, είναι η απόκτηση εξουσίας και άλλη μία η άσκησή της. Είναι γεγονός πως όλοι επιδιώκουμε να γίνουμε εξουσιαστές των υπολοίπων. Και ποιος δεν έχει φανταστεί τον εαυτό του με ένα σκήπτρο, ένα στέμμα, ένα τίτλο καλλιστείων ένα νόμπελ, ένα όσκαρ, ένα Eurocup στην τελική! Τόσοι καθρέφτες, τόσα όνειρα, τόση ματαιοδοξία...

Το καλό με την εξουσία είναι ότι κατανέμεται ακόμη και στον πιο απλό άνθρωπο. Το καλό με την εξουσία είναι ότι διαχέεται παντού. Το καλό με την εξουσία είναι ότι εφαρμόζεται με όποιον τρόπο γουστάρει κανείς και σε όποιο τομέα της ζωής του επιθυμεί. Το καλύτερο όμως είναι ότι την απολαμβάνει κανείς με όλη του τη ψυχή. Το κακό με την εξουσία είναι ότι ποτέ κανείς δε μπορεί να την ασκήσει ορθολογικά.  Όχι πως δε μπορεί. Απλά την ώρα που πρέπει, ξυπνούν τα εγωιστικά ιδεώδη που πλάθει ο αυτό-προστατευτικός μηχανισμός του ανθρώπου. Αυτο-προστατευτικός και έτερο-καταστροφικός.

Η άσκηση της εξουσίας ωστόσο, δεν είναι απαραίτητα κακή. Το σφάλμα σε αυτή την περίπτωση είναι ο προσανατολισμός. Αν δε ξέρει κανείς να διαβάζει χάρτες και πυξίδες, αν δε ξέρει ποιες είναι οι συντεταγμένες, αν δεν κατανοεί τα GPS και τα πάσης φύσεως destinators, καλά θα κάνει να μην πιάνει τιμόνια στα χέρια του. Ούτε πλοίων, ούτε αεροπλάνων, ούτε καν ποδηλάτων.

Οι χειρισμοί των ανθρώπων είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Έχει περάσει φαντάζομαι από το μυαλό σου να δαμάσεις κάποιον άλλο, έτσι; Πόσες φορές έχεις ακούσει κάποιον να σου λέει άλλαξε αυτό, κάνε εκείνο, γίνε έτσι, σκέψου αλλιώς, μη φέρεσαι παράξενα; Πόσες φορές έχει τύχει να το κάνεις; Πόσες φορές κατάλαβες ότι το έκανες και πόσες αναγκάστηκες να το κάνεις; Αν το άθροισμα σου είναι μηδενικό, τότε είσαι ακέραιος άνθρωπος. Είσαι εσύ και είσαι ωραίος και αδιόρθωτος τύπος. Σε πάω! Αν το άθροισμα είναι αρνητικό, τότε είσαι αυτός που ωθεί τους άλλους, είσαι εκείνος που τους εξαναγκάζει σε αλλαγές-όχι απαραίτητα σωστές ή αναγκαίες. Εσύ είσαι ακόμη πιο κουλ. Εσένα ενδεχομένως να θελήσω να σου μοιάσω μία μέρα. Μία συφοριασμένη μέρα που δε θα μπορώ να εξουσιάσω τίποτα άλλο παρα μόνο κάτι ξεχασμένους δουλοκόλακες μιας μικρής αυλής που κάποιος ξέχασε να ξεχορταριάσει.

Εμένα παρόλα αυτά άλλο μου τριβελίζει το μυαλό...Να το πω; Θα το πω...Την επόμενη φορά ίσως. Φτάνει για σήμερα..Πρέπει να κρατήσω μερικές λέξεις και για τη διπλωματική...