Ο σύντροφός μου ισχυρίζεται ότι δεν είναι εχθρός μου. Το ίδιο και τα συγγενικά μου πρόσωπα. Επίσης, δε δηλώνουν εχθροί μου και οι φίλοι μου. Ούτε καν οι γνωστοί μου. Ακόμη και στον εργασιακό χώρο, εκδηλώνουν φιλικές τάσεις. Και οι καθηγητές μου το ίδιο. Και έχω παρατηρήσει πως αυτό συμβαίνει και με τους γείτονες. Και με τους ανθρώπους που συναντώ καθημερινά και συναναστρέφομαι χωρίς να ανήκουν σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. Που είναι λοιπόν οι εχθροί μου; Αν πρέπει να τους ξέρω, πως μπορώ να τους αναγνωρίσω; Πότε να χρησιμοποιώ τα επιθετικά μου όπλα και πότε τα αμυντικά; Πότε να καταστρώνω πολέμους και πότε να σχεδιάζω μικρές μάχες, επιμέρους; Δε ξέρω καθόλου επίσης, και πότε πρέπει εγώ να περάσω από την άλλη πλευρά και να γίνω εχθρός των άλλων.
Να περιμένω να εμφανιστεί μία μέρα κάποιος λιλιπούτειος τραμπουκάκος και να μου πει: "Θέλω να μαλώσουμε. Ας γίνουμε εχθροί!!" ή πρέπει να ψάξω να βρω μόνη μου το υποψήφιο αντίπαλο δέος και να επιτεθώ ανελέητα, αδίστακτα, στρατηγικά; Και αν για εχθρό μία μέρα, αποφασίσω η τρελή να επιλέξω τον εαυτό μου, ποίος θα έρθει να σταματήσει τον πόλεμο; Και αν δεν το κάνει κανείς ή τίποτα, τότε στοιχηματίζω ότι θα τον κερδίσω. Για έναν πολύ απλό λόγο. Μ' αγαπάει τόσο δυνατά, που δε θα μπορούσε ποτέ να με προδώσει, θα δεχόταν τα πάντα για χάρη μου. Ακόμη και την περιφρόνηση, την υποτίμηση, την αδιαφορία μου. Είναι ήσυχος, ανυπόμονος, βασανισμένος από τα θέλω. Αυτά τα συνεχώς αυξανόμενα θέλω της αχάριστης ύπαρξής μου και τόσο, μα τόσο πρόθυμος να τα βρει μαζί μου σε μία προσπάθεια εκεχειρίας και συναίνεσης. Ναι, ακόμη και αν τον ισοπεδώσω, αυτός θα επανέλθει. Θα κάνει ότι μπορεί για να μου δώσει ισορροπία, αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό και να μου διδάξει πως μπορώ να ζήσω ευτυχισμένη.
Γιατί κακά τα ψέμματα, η απουσία του είναι η πιο καταλυτική.
Ο σύντροφός μου μπορεί ακόμη και σήμερα να εξαφανιστεί. Οι συγγενείς μου το ίδιο. Όπως και οι φίλοι που πάνε και έρχονται. Μαζί πηγαινοέρχονται και οι γνωστοί. Δουλειές θα αλλάξω και άλλες, έχω πολλά να κάνω. Καθηγητές θα συναντήσω πολλούς ακόμη, δε χόρτασα τη φοιτητική ζωή. Και η γειτονιά μου θέλω σύντομα να είναι κάποια άλλη γειτονιά. Όσο για τους περαστικούς εκείνους από την καθημερινότητά μου, ευχαριστώ παιδιά που τη γεμίζετε, αλλά κάθε μέρα είναι μία άλλη μέρα!
Επομένως, μικρέ μου εαυτούλη, ίσως, είσαι η μόνη μου σταθερά. Και αν συνεχίσεις να είσαι τόσο καλός και υπομονετικός μαζί μου, ίσως σου λέω ίσως, μία μέρα να καταφέρω να σε αγαπήσω και εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.