Γιατί οι ιδανικές διακοπές με κάνουν να κλαίω;;;;

Νόμιζα ότι θα χτυπήσω το κεφάλι μου στα σύννεφα! Τόση ήταν η χαρά μου την ώρα που απογειώθηκε το αεροπλάνο μου.  Ήθελα πάρα πολύ να δω μία ταινία σε γαλλικό κινηματογράφο, αγκαλιά με μισό κιλό καραμέλες διαφόρων γεύσεων και χρωμάτων. Ήθελα πολύ επίσης να κάνω και πολλά άλλα πιο αξιόλογα πράγματα. Όπως, να πετάξω σε μια γωνιά το άγχος μου. Και τώρα που επέστρεψα κλαίω (όταν δεν αφηγούμαι γλαφυρά και λεπτομερέστατα τις περιπέτειες της Αναστασούλας στην πόλη του κρασιού).

Συνειδητά κλαίω. Κλαίω γιατί στην ταπεινή μας χώρα η ευγένεια είναι περιττή πολυτέλεια. Γιατί τα αυτονόητα είναι παράλογα. Γιατί δε μπορώ να κάνω μία ανέμελη βόλτα σε ένα δάσος στην καρδιά της πόλης. Γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να απολαύσω την καθημερινότητά μου. Γιατί σου βγαίνει η ψυχή για κάτι που κανείς δε θα αναγνωρίσει. Γιατί αν περάσω το δρόμο όλο και κάποιο μπινελίκι θα έρθει να χαϊδέψει τα αφτιά μου. Και όχι, αν και αθυρόστομη η ίδια , δεν το απολαμβάνω καθόλου. Κλαίω, γιατί στη δική μου γειτονιά τα κτίρια είναι άχρωμα και μουντά. Δεν έχω την αίσθηση ότι θα ξεπροβάλλουν ιππότες και πριγκήπισσες από κάποια γωνιά. Στη δική μου γειτονιά η unesco δε βρίσκει μνημεία, αλλά μνήμες ενός πολιτισμού που ξέφτισε, θύμα της εμπορευματοποίησης και της ανιδεότητας. Εδώ δε σταματάω σε κάθε γωνιά για να βγάλω φωτογραφίες, γιατί τίποτα δεν είναι αξιοπερίεργο, ενώ αντιθέτως, οι άνθρωποι είναι υπερβολικά περίεργοι. Γιατί η δική μας νυχτερινή ζωή τελικά δεν είναι μοναδική. Ούτε ο ήλιος, η θάλασσα και ο ουρανός..Και ίσως τελικά να μην είμαστε μοναδικοί, αλλά οι μόνοι που έχουν αυτή την εντύπωση με μια σταγόνα ματαιοδοξίας και ανωτερότητας.

Κλαίω ασυνείδητα. Δε ξέρω για ποιό λόγο. Μάλλον το ασυνείδητο αντιλαμβάνεται τις πολλές υποχρεώσεις μου και  προσπαθεί να εκτονωθεί. Ίσως για τον ίδιο άγνωστο λόγο που κλαίω κάθε φορά που βλέπω το τελευταίο επεισόδιο του sex and the city. Ακόμη και αν ξέρω κάθε ατάκα, αυτή η τελειότητα στην έκβαση των καταστάσεων με αφήνει άφωνη. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να τα έχει όλα; Πως αντέχει να τα κρατάει καθημερινά; Και πως μπορεί να καταλάβει ότι πραγματικά τα έχει όλα, χωρίς να υποκύψει στην αχαριστία του αχόρταγου εαυτού του;
Κλαίω και υποσυνείδητα. Είναι το κλάμα των ονείρων αυτό. Βουβό και ακαταμάχητο. Κινείται μεταξύ υπαρκτού και φανταστικού. Πλάθει κόσμους και κατόπιν τους γκρεμίζει, ενώ εσύ έχεις βρει τη θέση σου εκεί μέσα. Και τότε ξυπνάς απότομα..Και βλέπεις ''με τι έχεις ξεμείνει''. Στα αλήθεια όμως. Ξέρεις ότι αυτά τα απομεινάρια είναι για πέταμα; Είσαι τόσο σίγουρος ότι δε μπορούν να γίνουν για σένα τα πάντα; Καμιά φορά ο άνθρωπος δε μπορεί να κατανοήσει τα ίδια του τα όνειρα, τις ίδιες σκέψεις του, τα ίδια του τα θέλω.
Όχι, το κλάμα μου δεν είναι πραγματικά δάκρυα. Όχι, το άγχος μου δεν έμεινε εκεί που το άφησα αλλά σαν πιστό σκυλί με ακολουθεί ξανά και περιμένει από μένα να το ταΐσω. Όχι, δε χτύπησα τελικά το κεφάλι μου στα σύννεφα. Αντιθέτως, τώρα το χτυπάω στον τοίχο γιατί δεν κατάφερα να μάθω τι ακριβώς είναι οι caneles και τώρα τις σκέφτομαι καθημερινά. Δεν είναι εκνευριστικά ενοχλητικό να σε κατατρέχουν σκέψεις για όλα όσα δεν έκανες;;;


**Σας το λέω, θα γίνει χαμός!!!!!!!