Ο σαδομαζοχιστικός γάμος και το μνημόσυνο της Δημοκρατίας.

      Χθες,  με μεγάλη μου περηφάνια ανακάλυψα, ότι οι ειδήμονες της συμβουλευτικής γάμων διακρίνουν, όχι μία,ούτε δύο, αλλά -αλίμονό στους έγγαμους- 5 αρνητικές εκδοχές του θεσμού. Μία από αυτές, η πιο ανατριχιαστική για όσους το έχουν βιώσει και η μόνη που κυνήγησε τη σκέψη μου μέχρι σήμερα είναι Oprah-ική μορφή του σαδομαζοχιστικού γάμου. Άνθρωποι ερωτευμένοι, άνθρωποι υποκινούμενοι από μία σωρεία λόγων, αιτιών και αποφάσεων καταλήγουν παντρεμένοι και μετά από λίγοι καθίστανται θύματα βίας, άλογης και παράλογης, συναισθηματικής, ψυχικής ή και σωματικής βίας. Δεν κάνω φυλετική διάκριση, γιατί, αν στη σωματική βία υπερέχουν οι άνδρες λόγω διάπλασης και φυσικών προσόντων, σίγουρα στην ψυχολογική βία οι γυναίκες αποτελούν τα μεγαλύτερα ''βαμπίρ''. Όπως καμιά φορά μπορεί και να ισχύσει το αντίστροφο...Βία λοιπόν, και μία συνένωση που υπόσχεται την αιωνιότητα με το δικό της τυραννικό τρόπο αγάπης και φροντίδας.
      Σήμερα, είναι η μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας. Συγνώμη κύριε καθηγητά. Χαίρετε του σεβασμού μου, αλλά σήμερα, καταθέσαμε όλοι φόρο τιμής στην αδικοχαμένη μας κόρη. Σήμερα κάναμε μία ακόμη επιμνημόσυνη δέηση για τη δημοκρατία μας. Δεν ήταν μεγάλη ηλικιακά. Δεν ήταν σταθερή. Δεν είχε πάντα τη συμπαράσταση όλων μας. Αλλά ήταν δίκαιη, ηθική και ανατρεπτική. Αυτό που γιορτάσαμε σήμερα, ήταν ένα πρόπλασμα, το υβρίδιο μίας μετα-δημοκρατίας. Οι αξίες της δημοκρατίας που ξέραμε, οι ελευθερίες και τα ιδανικά της, το πρόσφορο για δημιουργία και ζωή έδαφός της, η αδελφοσύνη, η ισότητα και η ισονομία την ακολούθησαν στον τάφο. Και φρόντισαν να ρίξουν πίσω τους μία μεγάλη ταφόπλακα. Για να μας τιμωρήσουν, ίσως, που της φερθήκαμε τόσο βάρβαρα και αδίστακτα. Για να μας δώσουν το χώρο, αν θέλω να είμαι αισιόδοξη, να την ξαναφτιάξουμε, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Γιατί καμία φορά, εκτός από τους ανθρώπους αλλάζουν και οι καιροί. Πρέπει να το αντιλαμβανόμαστε εγκαίρως, να διαβάζουμε τα σημάδια και τα σημεία. Δεν είναι σωστό να μένουμε πίσω. Πλέον, έχουμε όλοι και ένα μεγάλο παγκόσμιο χωριό.
      Το κράτος μας και η δημοκρατία παντρεύτηκαν κάποτε. Βιαστικά. Επιπόλαια. Παθιασμένα. Όπως κάθε κεραυνοβόλος έρωτας.
 Ο δικός τους σαδομαζοχιστικός γάμος δεν άντεξε. Και όπως συμβαίνει συνήθως έμεινε μόνο ένα πελώριο γιατί. Φταίει το κράτος που δεν αντέχει το ρομαντισμό και την 'κρεβατομουρμούρα' της δημοκρατίας ή φταίει η δημοκρατία που δε μπορεί να ανεχθεί την 'απιστία' και την αδιαφορία του κράτους;
     Ποιός θα καταβροχθίσει πρώτος τον άλλο; Το ποιός θα καταφέρει να κερδίσει την επιμέλεια των παιδιών είναι ένα άλλο ατελείωτο story...