Το λεωφορείο και η γριά.

Συγγνώμη για τη λέξη 'γριά', αλλά μετά τα 90 δε ξέρω αν μπορώ να κάνω σαφή τη διάκριση. Και εξάλλου, η σούπερ υπέρρ-ηλικιωμένη γιαγιά δε νομίζω ότι θα το έπαιρνε τόσο στραβά..Τη βλέπεις να περιφέρεται με όση κίνηση έχει απομείνει πάνω της, μένουν 35 βήματα ως τη στάση του λεωφορείου και το λεωφορείο είναι ήδη εκεί με ανοιχτή την πόρτα. Ο οδηγός της φωνάζει, αν θέλει να ανέβει, αλλά δεν ακούει καλά, δε βλέπει και πολύ, δε μπορεί να κάνει μεγάλα βήματα, οπότε τα 35 υπολογίζονται για 70. Μα ποιος την παράτησε, απορεί φωναχτά ο οδηγός. Ο κύριος Αναίσθητος Απονίδης, αξιότιμε οδηγέ.Και τελικά κατεβαίνει ο ίδιος. Αυτό θα το χαρακτηρίσω ανθρωπιά. Την ανεβάζει πάνω και μας την παραδίδει χαμένη και ανασφαλή. Αυτό λέγεται απώλεια. Είναι μόνη στο σπίτι και πρέπει να πάει σε ένα ιατρείο κάπου στο λιμάνι (δε θυμάται που, μας δείχνει το βιβλιάριο). Αυτό λέγεται μοναξιά. Δεν έχει κανέναν λέει να τη βοηθήσει, αλλά μπορεί και μόνη της (χτενίστηκα κιόλας, μη με δει έτσι ο άνθρωπος και χαμογελάει). Αυτό λέγεται κουράγιο. Ή και αισιοδοξία. Τελικά, η κυρία με το σινιόν, έχει μία πολλή κοινωνική και περιπετειώδη καθημερινότητα. Και φαίνεται ευγνώμων άνθρωπος, δε γκρίνιαζε...

Η ευτυχία είναι αυτό που στερούμε από κάποιον άλλο. Μάλλον, το κάνουμε επίτηδες. Αναζητούμε στόχους, όνειρα, εμμονές, υλικά και άϋλα αγαθά, συναισθήματα και αισθήματα. Και συνήθως τα κερδίζουμε. Με περισσότερη ή λιγότερη προσπάθεια, με πολλή ή λίγη θέληση, με αρκετή ή καθόλου τύχη.  Και χαιρόμαστε για όσα αποκτήσαμε. Καμαρώνουμε περήφανοι. Μόνο που αυτό που έχουμε είναι δανεικό. Τόσο ξένο και τόσο προσωρινό. Γιατί νιώθουμε τη σιγουριά της παντοτινής κτήσης χωρίς καν έναν αξιόπιστο τίτλο ιδιοκτησίας; Γιατί αφήνουμε τη χαρά που νιώθουμε να μας πάρει πίσω ότι παλέψαμε να κάνουμε δικό μας; Γιατί δεν παλέυουμε να το κρατήσουμε δικό μας; Πότε σταματάει να μας κάνει ευτυχισμένους, αυτό που μας έδωσε ένα δείγμα απόλυτης ευτυχίας; Πότε σταματάει να μας νοιάζει; Και αν έτσι είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, πότε θα μάθουμε επιτέλους να κάνουμε μόνο τις επιλογές που πραγματικά θέλουμε;