Θέλω!και τι δε θέλω!!!!!

Αν κάνεις μία λίστα με όλα σου τα ''θέλω'' και άλλη μία με τα ''πρέπει'' σου έχεις τρεις επιλογές. 1.Τα θέλω να είναι πιο πολλά από τα πρέπει, πράγμα καλό και αναμενόμενο, 2. Τα θέλω να είναι λιγότερα από τα πρέπει, πράγμα καταθλιπτικό και όχι τόσο σύνηθες, 3. Τα θέλω και τα πρέπει να είναι ισάριθμα, πράγμα εξίσου πιθανό με τα προηγούμενα και αμφίβολο.

Σε κάθε περίπτωση ο προσωπικός ισχυρισμός μου είναι γνωστός. Αν κάτι το σκέφτεσαι πολύ, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να το κάνεις. Και ασφαλώς τα θέλω είναι και το μοναδικό πρέπει που έχουμε να τακτοποιήσουμε.

Ο καθένας διασκεδάζει με τον τρόπο του. Ανάλογα με τα κέφια του ή τις ακεφειές του. Κάποιος μπορεί να ενθουσιάζεται με ένα μαγαζί για καλοφαγάδες-γκουρμετολόγους-γευσιγνώστες-μάστερ κριτικούς των σεφ. Κάποιος άλλος με ημίγυμνες χορεύτριες σε κλασσική μπουζουκερί (ειδικά αν διανύει εβδομάδα προγαμιαίου εορτασμού). Άλλος βλέποντας τηλεόραση και πολλοί κάνοντας βόλτες στην παραλία. Με ήλιο ή με βροχή. Και πολλά πολλά άλλα εξίσου υπέροχα πράγματα. Για ένα βολικό άνθρωπο (θα με χαρακτήριζα έτσι) είναι όλα τόσο υπέροχα, αν έχεις καλή διάθεση και καλή παρέα-και ένα από τα 2 είναι αρκετό για αρχή. Προτιμώ ωστόσο τις κλασσικές θέσεις του κινηματογράφου, όπου κανείς μπορεί να δει την ταινία και να κολλάει ταυτόχρονα στο διπλανό του (φίλο του ή σύντροφό του εννοώ, εκτός και αν ο άγνωστος παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, οπότε από μένα οκ), να μασουλάει το ποκ κορν και να σπάει τα νεύρα του ίδιου διπλανού σχολιάζοντας τα πάντα, σχετικά ή και άσχετα με την ταινία.

Αν πάλι τα θέλω είναι πιο σύνθετα, ΜΗΝ ΑΓΧΕΣΑΙ!!!

Όταν στη χώρα της υποτιθέμενης οικονομικής κρίσης και αναστάτωσης, κανείς δε μένει κλεισμένος σπίτι του και κανείς δε χάνει τη συνήθη όρεξή του για ζωή, τότε και για σένα όλα τα θέλω σου είναι εφικτά και όλα τα πρέπει απλώς περιττά.

Δεν είναι επιλογή η τήρηση μιας απαθούς και αδιάφορης στάσης, ούτε ευνοεί την εικόνα της χώρας στας Ευρώπας, αλλά όλοι γνώριζαν την ιδιαίτερη περίπτωση της χώρας. Όπως και στον έρωτα, κανείς δε μπορεί να κρυφτεί για πολύ από τον άλλο. Και κακά τα ψέμματα, αν πρόκειται για μεγάλο πάθος, κανείς δε μπορεί και να γλιτώσει τόσο εύκολα από αυτό.

***the point is obvious

Που είναι οι εχθροί που μου αναλογούν;

Ο σύντροφός μου ισχυρίζεται ότι δεν είναι εχθρός μου. Το ίδιο και τα συγγενικά μου πρόσωπα. Επίσης, δε δηλώνουν εχθροί μου και οι φίλοι μου. Ούτε καν οι γνωστοί μου. Ακόμη και στον εργασιακό χώρο, εκδηλώνουν φιλικές τάσεις. Και οι καθηγητές μου το ίδιο. Και έχω παρατηρήσει πως αυτό συμβαίνει και με τους γείτονες. Και με τους ανθρώπους που συναντώ καθημερινά και συναναστρέφομαι χωρίς να ανήκουν σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. Που είναι λοιπόν οι εχθροί μου; Αν πρέπει να τους ξέρω, πως μπορώ να τους αναγνωρίσω; Πότε να χρησιμοποιώ τα επιθετικά μου όπλα και πότε τα αμυντικά; Πότε να καταστρώνω πολέμους και πότε να σχεδιάζω μικρές μάχες, επιμέρους; Δε ξέρω καθόλου επίσης, και πότε πρέπει εγώ να περάσω από την άλλη πλευρά και να γίνω εχθρός των άλλων.

Να περιμένω να εμφανιστεί μία μέρα κάποιος  λιλιπούτειος τραμπουκάκος και να μου πει: "Θέλω να μαλώσουμε. Ας γίνουμε εχθροί!!" ή πρέπει να ψάξω να βρω μόνη μου το υποψήφιο αντίπαλο δέος και να επιτεθώ ανελέητα, αδίστακτα, στρατηγικά; Και αν για εχθρό μία μέρα, αποφασίσω η τρελή να επιλέξω τον εαυτό μου, ποίος θα έρθει να σταματήσει τον πόλεμο; Και αν δεν το κάνει κανείς ή τίποτα, τότε στοιχηματίζω ότι θα τον κερδίσω. Για έναν πολύ απλό λόγο. Μ' αγαπάει τόσο δυνατά, που δε θα μπορούσε ποτέ να με προδώσει, θα δεχόταν τα πάντα για χάρη μου. Ακόμη και την περιφρόνηση, την υποτίμηση, την αδιαφορία μου. Είναι ήσυχος, ανυπόμονος, βασανισμένος από τα θέλω. Αυτά τα συνεχώς αυξανόμενα θέλω της αχάριστης ύπαρξής μου και τόσο, μα τόσο πρόθυμος να τα βρει μαζί μου σε μία προσπάθεια εκεχειρίας και συναίνεσης. Ναι, ακόμη και αν τον ισοπεδώσω, αυτός θα επανέλθει. Θα κάνει ότι μπορεί για να μου δώσει ισορροπία, αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό και να μου διδάξει πως μπορώ να ζήσω ευτυχισμένη.

Γιατί κακά τα ψέμματα,  η απουσία του είναι η πιο καταλυτική. 

Ο σύντροφός μου μπορεί ακόμη και σήμερα να εξαφανιστεί. Οι συγγενείς μου το ίδιο. Όπως και οι φίλοι που πάνε και έρχονται. Μαζί πηγαινοέρχονται και οι γνωστοί. Δουλειές θα αλλάξω και άλλες, έχω πολλά να κάνω. Καθηγητές θα συναντήσω πολλούς ακόμη, δε χόρτασα τη φοιτητική ζωή. Και η γειτονιά μου θέλω σύντομα να είναι κάποια άλλη γειτονιά. Όσο για τους περαστικούς εκείνους από την καθημερινότητά μου, ευχαριστώ παιδιά που τη γεμίζετε, αλλά κάθε μέρα είναι μία άλλη μέρα!

Επομένως, μικρέ μου εαυτούλη, ίσως, είσαι η μόνη μου σταθερά. Και αν συνεχίσεις να είσαι τόσο καλός και υπομονετικός μαζί μου, ίσως σου λέω ίσως, μία μέρα να καταφέρω να σε αγαπήσω και εγώ.

Το λεωφορείο και η γριά.

Συγγνώμη για τη λέξη 'γριά', αλλά μετά τα 90 δε ξέρω αν μπορώ να κάνω σαφή τη διάκριση. Και εξάλλου, η σούπερ υπέρρ-ηλικιωμένη γιαγιά δε νομίζω ότι θα το έπαιρνε τόσο στραβά..Τη βλέπεις να περιφέρεται με όση κίνηση έχει απομείνει πάνω της, μένουν 35 βήματα ως τη στάση του λεωφορείου και το λεωφορείο είναι ήδη εκεί με ανοιχτή την πόρτα. Ο οδηγός της φωνάζει, αν θέλει να ανέβει, αλλά δεν ακούει καλά, δε βλέπει και πολύ, δε μπορεί να κάνει μεγάλα βήματα, οπότε τα 35 υπολογίζονται για 70. Μα ποιος την παράτησε, απορεί φωναχτά ο οδηγός. Ο κύριος Αναίσθητος Απονίδης, αξιότιμε οδηγέ.Και τελικά κατεβαίνει ο ίδιος. Αυτό θα το χαρακτηρίσω ανθρωπιά. Την ανεβάζει πάνω και μας την παραδίδει χαμένη και ανασφαλή. Αυτό λέγεται απώλεια. Είναι μόνη στο σπίτι και πρέπει να πάει σε ένα ιατρείο κάπου στο λιμάνι (δε θυμάται που, μας δείχνει το βιβλιάριο). Αυτό λέγεται μοναξιά. Δεν έχει κανέναν λέει να τη βοηθήσει, αλλά μπορεί και μόνη της (χτενίστηκα κιόλας, μη με δει έτσι ο άνθρωπος και χαμογελάει). Αυτό λέγεται κουράγιο. Ή και αισιοδοξία. Τελικά, η κυρία με το σινιόν, έχει μία πολλή κοινωνική και περιπετειώδη καθημερινότητα. Και φαίνεται ευγνώμων άνθρωπος, δε γκρίνιαζε...

Η ευτυχία είναι αυτό που στερούμε από κάποιον άλλο. Μάλλον, το κάνουμε επίτηδες. Αναζητούμε στόχους, όνειρα, εμμονές, υλικά και άϋλα αγαθά, συναισθήματα και αισθήματα. Και συνήθως τα κερδίζουμε. Με περισσότερη ή λιγότερη προσπάθεια, με πολλή ή λίγη θέληση, με αρκετή ή καθόλου τύχη.  Και χαιρόμαστε για όσα αποκτήσαμε. Καμαρώνουμε περήφανοι. Μόνο που αυτό που έχουμε είναι δανεικό. Τόσο ξένο και τόσο προσωρινό. Γιατί νιώθουμε τη σιγουριά της παντοτινής κτήσης χωρίς καν έναν αξιόπιστο τίτλο ιδιοκτησίας; Γιατί αφήνουμε τη χαρά που νιώθουμε να μας πάρει πίσω ότι παλέψαμε να κάνουμε δικό μας; Γιατί δεν παλέυουμε να το κρατήσουμε δικό μας; Πότε σταματάει να μας κάνει ευτυχισμένους, αυτό που μας έδωσε ένα δείγμα απόλυτης ευτυχίας; Πότε σταματάει να μας νοιάζει; Και αν έτσι είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, πότε θα μάθουμε επιτέλους να κάνουμε μόνο τις επιλογές που πραγματικά θέλουμε;

Δέκα σίγουρα βήματα για την επιτυχία.

1. Απέτυχε όσο μπορείς και αντέχεις. Αν θέλεις να γίνεις και εσύ ένας ή μία επιτυχημένη προσωπικότητα, προσπάθησε να αποτύχεις παταγωδώς σε κάθε έκφανση της ζωής σου. Μπορείς να αποτύχεις με πολλούς τρόπους. Ψυχολογικά, συναισθηματικά, οικονομικά, πνευματικά, συνειδησιακά, ηθικά, ομαδικά ή και ατομικά, επαγγελματικά, ακαδημαϊκά, βαρετά ή συγκλονιστικά. Μπορείς να αποτύχεις και με την ιδιότητά σου. Ως φοιτητής, ως φίλος, ως παιδί ή γονιός, ως εργαζόμενος ή ως εργοδότης, ως σύντροφος ή και ως άνθρωπος. Υπάρχουν απειράριθμες επιλογές και ανυπολόγιστος αριθμός συνδυαστικών πιθανοτήτων. Επέλεξε άφοβα.
2. Απόβαλε από μέσα σου κάθε αρνητική σκέψη. Επίσης απέβαλλε από τη ζωή σου και κάθε άνθρωπο που δεν έχει αποβάλλει τις αρνητικές του σκέψεις. Επένδυσε με τον τρόπο που εσύ θεωρείς αποτελεσματικό στην καθαρότητα της ψυχής σου.
3. Απόλαυσε κάθε ψίχουλο επιτυχίας που σου προσφέρεται. Προσπάθησε να χαρείς κάθε στάδιο, να το εκτιμήσεις και να αντιληφθείς το μέγεθος της σπουδαιότητάς του, ώστε να αποκτήσεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και περισσότερη θέληση για τα επόμενα.
4. Μην εμπιστεύεσαι την τύχη. Εξαίρεση αποτελούν τα τυχερά παιχνίδια. Στην περίπτωσή τους η τύχη είναι η μοναδική απαιτούμενη ικανότητα.  Και επειδή είναι μία πολλή ύπουλη παράμετρος, προσπάθησε να την αγνοήσεις. Μην απογοητευτείς και μην ενθουσιαστείς.
5. Πίστεψε σε θεωρίες συνωμοσίας και σε υποχθόνια παίγνια. Όσες ραδιουργίες βλέπεις στις ταινίες είναι υπερβολικές. Παρ' όλα αυτά υπερβολική είναι και η φύση του ανθρώπου. Άλλοτε πλέκει ιστούς με δεξιοτεχνία και με εκείνο το χαιρέκακο, σαρδόνιο χαμογελάκι της και άλλοτε σου στρώνει δρόμους ασφαλείς και λαμπερούς, δρόμους τιμών και ανταμοιβών.
6. Εγκατέλειψε κάθε ανάμνηση προηγούμενης επιτυχίας. Ξεκίνα πάντα από το μηδέν. Βάλε νέες βάσεις και νέες προκλήσεις. Θα σε αναζωογονήσει.
7. Μην ακούς. Απαρνήσου για λίγο αυτή τη χρήσιμη κατά τα άλλα αίσθηση και ξεφορτώσου τις γνώμες που σε πολιορκούν. Είναι και αυτές κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, αλλά αν προσπαθήσεις να τις φιλτράρεις, ελπίζοντας ότι θα αποκομίσεις ένα αξιόλογο αποτέλεσμα ή μία σημαντική συμβουλή, τότε φίλε μου την έχεις πατήσει. Αν ήταν τόσο πολύτιμες οι συμβουλές, όλοι θα τις κρατούσαν για πάρτη τους.
8. Καλλιέργησε τα ένστικτά σου. Πιάσε κουβέντα με τον εαυτό σου και προσπάθησε να καταλάβεις τι ακριβώς θέλει από σένα. Είναι πολύ καλό και αποτελεσματικό το μέσο της δωροδοκίας σε αυτή την περίπτωση. Αν μείνει ικανοποιημένος από σένα θα θριαμβεύσετε  τα δυο σας!
9. Οραματίσου τη στιγμή της επιτυχίας. Ναι, έχω διαβάσει και εγώ 'το μυστικό', που πια μόνο μυστικό δεν είναι... Οραματίσου την τόσο πειστικά, ώστε να νομίσεις ακόμη και εσύ ότι είναι πραγματικότητα. Δε μπορεί, ίσως έτσι να ξεγελάσεις τη μοίρα και να την πείσεις για το δέον γενέσθαι όσον αφορά την περίπτωσή σου...
10. Να θυμάσαι το εξής: Η αποτυχία χρεώνεται στην ομάδα και η επιτυχία στη μονάδα. Να διαλέγεις πάντα τη σωστή πλευρά.

Άνθρωπος εναντίον ανθρώπων! Σκανδάλισέ τους!

Μπορώ να αναπτύξω μια σκανδαλώδη θεωρία περί των σκανδάλων. Είναι πολύ εύκολο καθώς αποτελούν το αγαπημένο μου θέμα. Ακόμη και η λέξη κρύβει μία ακατανίκητη γοητεία. Σκάνδαλο>σκανδάλη, πυροδοτεί εντάσεις και διεγείρει νευρολογικά το συμμετέχοντα. Μαγευτικό φαινόμενο. Κάτι που μπορεί να ταράξει τη μονοτονία, κάτι που μπορεί να συνθλίψει κόσμους και να ανακατέψει έτσι απλά μια ή και πολλές ζωές είναι πραγματικά ένα πανίσχυρο, πανανθρώπινο όπλο. Και διακινείται ελεύθερα στην αγορά των ανθρώπινων συναισθημάτων. Η νομιμότητά του ή μη δεν έχει εγείρει παρά μόνο λεκτικές διαμάχες και αγωνίες για την έκθεση και την έκβαση των γεγονότων.

Ένα σκάνδαλο μπορεί να περάσει στην αιωνιότητα. Δε θέλει κόπο. Μόνο τρόπο π.χ. στρατηγικούς χειρισμούς, εγωιστικές τάσεις, μοναχικές διαδρομές σε μονοπάτια υποσχόμενης δόξας και επιτυχίας( όποιας μορφής και αν είναι), πλήρη αναισθησία σε εκκλήσεις βοήθειας, στήριξης, αγάπης, κατανόησης, συνεννόησης κτλ κτλ.

Πειρασμός. Διαβολεμένη και ηδονική τάση του ανθρώπινου γένους. Όλα τα ζώα αντιδρούν με βάση τα ένστικτα. Και τα ένστικτά τους είναι εξίσου φαλλικά όπως και των ανθρώπων. Και οι δύο πλευρές τους απολαμβάνουν. Γιατί να μην υποκύψεις; Γιατί να απαρνηθείς κάτι που θα κάνεις ούτως ή άλλως κάποια στιγμή στο κοντινό σου μέλλον; 'Αφού μπορείς να ζεις με δανεικά, γιατί να δουλέψεις; Σκέψου μόνο το σήμερα, αν θέλεις να έχεις ένα όμορφο αύριο'. Ευφυέστατη σκέψη μιας παρανοϊκής περσόνας που τελικά πυρπόλησε τον εαυτό και τη σχιζοφρένειά της. Ο πειρασμός προηγείται των σκανδάλων. Για να κάνεις τους άλλους να ξεχάσουν το σκάνδαλο που δημιούργησες με τόσο κόπο και άλλο τόσο πάθος, μπορείς πάρα πολύ απλά να δημιουργήσεις ένα καινούριο, μεγαλύτερο σκάνδαλο.

Άραγε, μπορείς να κάνεις τους ανθρώπους να ξεχάσουν τον πόνο που τους προκάλεσες, προκαλώντας τους μεγαλύτερο πόνο. Λειτουργεί με την ίδια ισχύ για κάθε συναίσθημα; Πρέπει να παίξει κανείς με όλα αυτά για να μάθει. Και το να παίζεις με τους ανθρώπους είναι από μόνο του ένας εξαιρετικά δελεαστικός πειρασμός και μία εξαιρετική ευκαιρία να θρέψεις το δικό σου σκάνδαλο.

Το πρόβλημα είναι άλλο και δεν είναι καθόλου ηθικό- τουλάχιστον για τα ηθικά δεδομένα της υποφαινόμενης. Μπορείς να θυσιάσεις τον εαυτό σου προκειμένου (ηθελημένα ή αθέλητα) να γίνεις ΕΣΥ, ναι καλά ακούς, εσύ μικρέ μου φίλε, παιχνίδι κάποιου άλλου επίδοξου σκανδαλιάρη; Μπορείς να αντέξεις τη θέαση του εαυτού σου μέσα σε ένα σκάνδαλο; Μπορείς να γίνεις εσύ αυτό που θα πυροκροτήσει θαυμασμό, μίσος, απορία, έκσταση, πείσμα, φόβο, δύναμη, ζητωκραυγή ή γιαχουίσματα; Μπορείς να σταθείς μόνος, νικητής ή ηττημένος μπροστά στους επικριτές και τους θαυμαστές σου; Θα το μάθεις σύντομα. Όταν καταφέρεις να βάλεις και τον εαυτό σου στο παιχνίδι. Όταν βρεις το κουράγιο να ρισκάρεις. Χωρίς όριο. Είναι θέμα καθαρού τζόγου. Αν δεν υποκύψεις σε σκάνδαλα και πειρασμούς πως θα δοκιμάσεις τις αντοχές σου και πως θα ξυπνήσεις έτοιμος μια μέρα να σταθείς ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ; Απογυμνωμένος από την κριτική σου διάθεση. Χωρίς στρατηγικά σχέδια και ύπουλα χτυπήματα. Χωρίς την ενδόμυχη μανία σου να υπερισχύεις απολαμβάνοντας την καταρράκωση του αντιπάλου.
Η ονειροπόληση ήταν πάντοτε το αδύναμο σημείο μου. Ασφαλώς και αμφιβάλλω για την επίτευξη της τελευταίας υπόθεσης. Ίσως να επαληθευόταν με μεγαλύτερη ευκολία στο ζωικό βασίλειο. Εκεί που ακόμη και τα πιο άγρια ένστικτα έχουν μέσα τους μεγαλοπρέπεια και δέος.

Γιατί οι ιδανικές διακοπές με κάνουν να κλαίω;;;;

Νόμιζα ότι θα χτυπήσω το κεφάλι μου στα σύννεφα! Τόση ήταν η χαρά μου την ώρα που απογειώθηκε το αεροπλάνο μου.  Ήθελα πάρα πολύ να δω μία ταινία σε γαλλικό κινηματογράφο, αγκαλιά με μισό κιλό καραμέλες διαφόρων γεύσεων και χρωμάτων. Ήθελα πολύ επίσης να κάνω και πολλά άλλα πιο αξιόλογα πράγματα. Όπως, να πετάξω σε μια γωνιά το άγχος μου. Και τώρα που επέστρεψα κλαίω (όταν δεν αφηγούμαι γλαφυρά και λεπτομερέστατα τις περιπέτειες της Αναστασούλας στην πόλη του κρασιού).

Συνειδητά κλαίω. Κλαίω γιατί στην ταπεινή μας χώρα η ευγένεια είναι περιττή πολυτέλεια. Γιατί τα αυτονόητα είναι παράλογα. Γιατί δε μπορώ να κάνω μία ανέμελη βόλτα σε ένα δάσος στην καρδιά της πόλης. Γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να απολαύσω την καθημερινότητά μου. Γιατί σου βγαίνει η ψυχή για κάτι που κανείς δε θα αναγνωρίσει. Γιατί αν περάσω το δρόμο όλο και κάποιο μπινελίκι θα έρθει να χαϊδέψει τα αφτιά μου. Και όχι, αν και αθυρόστομη η ίδια , δεν το απολαμβάνω καθόλου. Κλαίω, γιατί στη δική μου γειτονιά τα κτίρια είναι άχρωμα και μουντά. Δεν έχω την αίσθηση ότι θα ξεπροβάλλουν ιππότες και πριγκήπισσες από κάποια γωνιά. Στη δική μου γειτονιά η unesco δε βρίσκει μνημεία, αλλά μνήμες ενός πολιτισμού που ξέφτισε, θύμα της εμπορευματοποίησης και της ανιδεότητας. Εδώ δε σταματάω σε κάθε γωνιά για να βγάλω φωτογραφίες, γιατί τίποτα δεν είναι αξιοπερίεργο, ενώ αντιθέτως, οι άνθρωποι είναι υπερβολικά περίεργοι. Γιατί η δική μας νυχτερινή ζωή τελικά δεν είναι μοναδική. Ούτε ο ήλιος, η θάλασσα και ο ουρανός..Και ίσως τελικά να μην είμαστε μοναδικοί, αλλά οι μόνοι που έχουν αυτή την εντύπωση με μια σταγόνα ματαιοδοξίας και ανωτερότητας.

Κλαίω ασυνείδητα. Δε ξέρω για ποιό λόγο. Μάλλον το ασυνείδητο αντιλαμβάνεται τις πολλές υποχρεώσεις μου και  προσπαθεί να εκτονωθεί. Ίσως για τον ίδιο άγνωστο λόγο που κλαίω κάθε φορά που βλέπω το τελευταίο επεισόδιο του sex and the city. Ακόμη και αν ξέρω κάθε ατάκα, αυτή η τελειότητα στην έκβαση των καταστάσεων με αφήνει άφωνη. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να τα έχει όλα; Πως αντέχει να τα κρατάει καθημερινά; Και πως μπορεί να καταλάβει ότι πραγματικά τα έχει όλα, χωρίς να υποκύψει στην αχαριστία του αχόρταγου εαυτού του;
Κλαίω και υποσυνείδητα. Είναι το κλάμα των ονείρων αυτό. Βουβό και ακαταμάχητο. Κινείται μεταξύ υπαρκτού και φανταστικού. Πλάθει κόσμους και κατόπιν τους γκρεμίζει, ενώ εσύ έχεις βρει τη θέση σου εκεί μέσα. Και τότε ξυπνάς απότομα..Και βλέπεις ''με τι έχεις ξεμείνει''. Στα αλήθεια όμως. Ξέρεις ότι αυτά τα απομεινάρια είναι για πέταμα; Είσαι τόσο σίγουρος ότι δε μπορούν να γίνουν για σένα τα πάντα; Καμιά φορά ο άνθρωπος δε μπορεί να κατανοήσει τα ίδια του τα όνειρα, τις ίδιες σκέψεις του, τα ίδια του τα θέλω.
Όχι, το κλάμα μου δεν είναι πραγματικά δάκρυα. Όχι, το άγχος μου δεν έμεινε εκεί που το άφησα αλλά σαν πιστό σκυλί με ακολουθεί ξανά και περιμένει από μένα να το ταΐσω. Όχι, δε χτύπησα τελικά το κεφάλι μου στα σύννεφα. Αντιθέτως, τώρα το χτυπάω στον τοίχο γιατί δεν κατάφερα να μάθω τι ακριβώς είναι οι caneles και τώρα τις σκέφτομαι καθημερινά. Δεν είναι εκνευριστικά ενοχλητικό να σε κατατρέχουν σκέψεις για όλα όσα δεν έκανες;;;


**Σας το λέω, θα γίνει χαμός!!!!!!!

Όταν σου κάτσει..

Ο γκόμενος.

 Είναι άντρας (λέει). Ωραίος, ασυναγώνιστος στις διασκεδαστικές πινελιές, μέσα σε όλα, αθλητικός και ακούραστος. Δεν ασπάζεται τη θεωρία των τριών φύλων αλλά είναι ελαφρώς μετροσέξουαλ. Έχει μόνο φίλους. Κοιτάει σαν εξελιγμένο σαρωτικό μηχάνημα ότι κινείται γύρω του σε ακτίνα 50m και ανταποκρίνεται με αντανακλαστικά πάνθηρα σε κάθε υποψήφιο θήραμα. Είναι ευγενικός και καμιά φορά επιφυλάσσει εκπλήξεις. Γνωρίζει εκ των έσω την πιάτσα. Γνωρίζει από μπάλα και, αν είσαι τυχερή, θα μάθεις και εσυ. Έχει πάντα ένα καλό μαγαζί να προτείνει και ξέρει πότε να κρατάει το στόμα του κλειστό. Επίσης, ξέρει πότε πρέπει να απαντήσει σε ηλίθιες ερωτήσεις χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσει μία εξίσου ανόητη απάντηση. ΑΑΑ, και το καλό είναι πως σε αφήνει να το φροντίσεις σα μωρό με τη σιωπηρή συμφωνία, να μη γίνεις ποτέ η μαμά του.

Η γκόμενα.

Μοιραία. Ανεξάρτητη (νιώθει). Συνήθως, μεταλλάσσεται  σε πλάσμα εξαιρετικά προσηλωμένο σε κάτι...Ίσως μία τσάντα, ίσως ένα ζευγάρι γόβες ή ο νεοφερμένος στο γυμναστήριο, έστω ο προαναφερθείς. Όλα είναι πιθανοί στόχοι. Διακατέχεται από μανίες. Έχει μόνο φίλες. Θέλει πάντα βοήθεια στα καθημερινά ζητήματα που σχετίζονται με την μοναδικότητα της ύπαρξης της και έχει πάντοτε μία απορία έτοιμη. Είναι χαρούμενη και γεμάτη ζωντάνια, εκτός αν την κυριεύσει το άθλιο πνεύμα της γκρίνιας. Μπορεί να καταφέρει τα πάντα, όσο τρομακτικό και αν ακούγεται.

Η επιλογή.

Τα χαρακτηριστικά της σωστής επιλογής είναι τρία. Πρώτον, να γίνεται στον κατάλληλο χρόνο. Δεύτερον, να γίνεται όταν ο επιλέγων (η επιλέγουσα) μπορεί να την απολαύσει. Και τρίτον, να μη μετανιώσει ποτέ για αυτήν.

Όταν, ο κατάλληλος γκόμενος ανακαλύψει και σαγηνεύσει την ιδανική γκόμενα, η επιλογή οδηγεί σε δέσιμο-μεταξύ ανθρώπων, συναισθημάτων, ονείρων, νεύρων και αναμνήσεων...

Ο δεσμός.

Έννοια αφηρημένη, υποκειμενικά διαμορφούμενη και ανώφελη. Δεν είναι τυχαία η λέξη. Δεσμός>δεσμά>δέσμιος...Όμως, σαν κατάσταση μπορεί να είναι και υπέροχος όταν λειτουργεί με ζωντάνια και ειλικρίνεια.

Η φυγή.

΄Οταν λήγει  η σύμβαση αορίστου χρόνου μεταξύ των συμβαλλομένων. Το πρωτόκολλο της πολιτισμένης διαχείρισης επιβάλλει την αποζημίωση του ζημιωθέντα από τη λύση και ασφαλώς την παραχώρηση συστατικών επιστολών για την εύρεση της επόμενης εργοδότριας εταιρίας.

Ο καθένας όμως με τους τρόπους του. Και αν δεν έχει, ακόμη καλύτερα. Η έκπληξη είναι μία παράμετρος εξαιρετικά δυναμική. Το απρόβλεπτο είναι που διεγείρει τις αισθήσεις..

Όταν όμως, η επιλογή είναι σωστή, αυτή είναι η μεγαλύτερη και η καλύτερη έκπληξη.****

Ο γοητευτικός κύριος Τοσοδούλης Φόβος

Όλοι κάποτε, για μεγαλύτερο ή μικρότερο κάθε φορά διάστημα έχουμε δεχθεί επίσκεψη του κυρίου Τοσοδούλη Φόβου. Συνήθως, έρχεται απρόσκλητος, με άδεια χέρια και φοβερά κέφια. Είναι απίστευτος, αλήθεια σου λέω! Σε βρίσκει παντού, ακόμη και εκεί που δεν το περιμένεις και όλο νάζι και χαμόγελο σου σκάει την ατάκα:

-Τζά!!!Έκπληξη μεγάλε!!!(και εσύ μένεις κόκκαλο)

Η πραγματικότητα νομίζω ότι είναι πιο τραγική. Αναλόγως και τις φοβίες βέβαια. Άλλοι φοβούνται τα έντονα, άλλοι τη μοναξιά, άλλοι έχουν αγοραφοβία και άλλοι πάσχουν από υψοφοβία. Άλλοι φοβούνται τα γηρατειά και άλλοι τη δουλειά που τους γεννά στρεσογόνες σκέψεις. Μερικοί τη θάλασσα και άλλοι τη φωτιά. Κάποιοι την πείνα και άλλοι το πάχος. Άλλοι φοβούνται τη βία και άλλοι το σκοτάδι. Υπάρχουν και εκείνοι που φοβούνται το εξωπραγματικό, το υπερφυσικό, τα φαντάσματα και τους εξωγήινους. Άλλοι φοβούνται τους γονείς τους, ορισμένοι τους φίλους και όλοι τους εχθρούς τους, μερικοί το θάνατο και κάποιοι την αιωνιότητα. Κάποιοι φοβούνται τους Θεούς και άλλοι τους κεραυνούς. Έκαστος στο φόβο του.

Υπάρχουν και ξεχωριστά συμπτώματα. Άλλοι νευριάζουν, πιέζονται συναισθηματικά, άλλοι έχουν άσθμα, άλλοι κοκκινίζουν, ανεβάζουν πίεση και τα κάνουν όλα γυαλιά καρφιά. Υπάρχουν κάποιοι που τα μαζεύουν όλα- σα συλλέκτες-άτιμη φάρα αυτοί και ύπουλη. Άλλοι υποφέρουν από κατάθλιψη και άλλοι τρέχουν σε ψυχολόγους, γιόγκι, σούφι και πνευματικούς κάθε λογής.

*Καμιά φορά συναντά κανείς τον άδικο φόβο, τον απάνθρωπο. Είναι ο Φόβος Τρομοκράτης. Εκείνος που ένα βράδυ φορά την καλή του κουκούλα, βγάζει το μαχαίρι και πετσοκόβει όποιον βρει μπροστά του με τις ευλογίες του ασύλου.

Υπάρχει και ο φόβος του αύριο. Εκείνος που σε πνίγει. Εκείνος που σου σβήνει κάθε λογική σκέψη και σε κάνει να αναρωτιέσαι.. Άραγε, όταν γυρίσω, θα είναι όλα όπως τα άφησα;;; Παίρνω λοιπόν τον Τοσοδούλη φίλο μου μαζί μου, του έκανα και χώρο στις αποσκευές, και νομίζω ότι, αν του αρέσει πολύ, θα τον αφήσω για μερικά χρόνια να περιπλανηθεί σε ξένους τόπους, με άλλους ανθρώπους, να κάνει κατάληψη σε ξένες εικόνες, σε ξένα όνειρα. Μακριά μου.

Ο σαδομαζοχιστικός γάμος και το μνημόσυνο της Δημοκρατίας.

      Χθες,  με μεγάλη μου περηφάνια ανακάλυψα, ότι οι ειδήμονες της συμβουλευτικής γάμων διακρίνουν, όχι μία,ούτε δύο, αλλά -αλίμονό στους έγγαμους- 5 αρνητικές εκδοχές του θεσμού. Μία από αυτές, η πιο ανατριχιαστική για όσους το έχουν βιώσει και η μόνη που κυνήγησε τη σκέψη μου μέχρι σήμερα είναι Oprah-ική μορφή του σαδομαζοχιστικού γάμου. Άνθρωποι ερωτευμένοι, άνθρωποι υποκινούμενοι από μία σωρεία λόγων, αιτιών και αποφάσεων καταλήγουν παντρεμένοι και μετά από λίγοι καθίστανται θύματα βίας, άλογης και παράλογης, συναισθηματικής, ψυχικής ή και σωματικής βίας. Δεν κάνω φυλετική διάκριση, γιατί, αν στη σωματική βία υπερέχουν οι άνδρες λόγω διάπλασης και φυσικών προσόντων, σίγουρα στην ψυχολογική βία οι γυναίκες αποτελούν τα μεγαλύτερα ''βαμπίρ''. Όπως καμιά φορά μπορεί και να ισχύσει το αντίστροφο...Βία λοιπόν, και μία συνένωση που υπόσχεται την αιωνιότητα με το δικό της τυραννικό τρόπο αγάπης και φροντίδας.
      Σήμερα, είναι η μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας. Συγνώμη κύριε καθηγητά. Χαίρετε του σεβασμού μου, αλλά σήμερα, καταθέσαμε όλοι φόρο τιμής στην αδικοχαμένη μας κόρη. Σήμερα κάναμε μία ακόμη επιμνημόσυνη δέηση για τη δημοκρατία μας. Δεν ήταν μεγάλη ηλικιακά. Δεν ήταν σταθερή. Δεν είχε πάντα τη συμπαράσταση όλων μας. Αλλά ήταν δίκαιη, ηθική και ανατρεπτική. Αυτό που γιορτάσαμε σήμερα, ήταν ένα πρόπλασμα, το υβρίδιο μίας μετα-δημοκρατίας. Οι αξίες της δημοκρατίας που ξέραμε, οι ελευθερίες και τα ιδανικά της, το πρόσφορο για δημιουργία και ζωή έδαφός της, η αδελφοσύνη, η ισότητα και η ισονομία την ακολούθησαν στον τάφο. Και φρόντισαν να ρίξουν πίσω τους μία μεγάλη ταφόπλακα. Για να μας τιμωρήσουν, ίσως, που της φερθήκαμε τόσο βάρβαρα και αδίστακτα. Για να μας δώσουν το χώρο, αν θέλω να είμαι αισιόδοξη, να την ξαναφτιάξουμε, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Γιατί καμία φορά, εκτός από τους ανθρώπους αλλάζουν και οι καιροί. Πρέπει να το αντιλαμβανόμαστε εγκαίρως, να διαβάζουμε τα σημάδια και τα σημεία. Δεν είναι σωστό να μένουμε πίσω. Πλέον, έχουμε όλοι και ένα μεγάλο παγκόσμιο χωριό.
      Το κράτος μας και η δημοκρατία παντρεύτηκαν κάποτε. Βιαστικά. Επιπόλαια. Παθιασμένα. Όπως κάθε κεραυνοβόλος έρωτας.
 Ο δικός τους σαδομαζοχιστικός γάμος δεν άντεξε. Και όπως συμβαίνει συνήθως έμεινε μόνο ένα πελώριο γιατί. Φταίει το κράτος που δεν αντέχει το ρομαντισμό και την 'κρεβατομουρμούρα' της δημοκρατίας ή φταίει η δημοκρατία που δε μπορεί να ανεχθεί την 'απιστία' και την αδιαφορία του κράτους;
     Ποιός θα καταβροχθίσει πρώτος τον άλλο; Το ποιός θα καταφέρει να κερδίσει την επιμέλεια των παιδιών είναι ένα άλλο ατελείωτο story...

Κλείσε τα αφτιά σου!!!

Θεωρητικά, τελείως θεωρητικά όμως, θα έπρεπε όταν ζητάμε κάτι να μπορούμε να το έχουμε. Δεν αναφέρομαι σε κάτι παράλογο. Για τα απλά, τα καθημερινά θέλω να πω...Γιατί είναι τόσο δύσκολη και χρονοβόρα η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων; Γιατί οι λέξεις χάνουν το νόημά τους στο μεσοδιάστημα-από τη στιγμή εκείνη που απομακρύνονται από το στόμα του ομιλητή μέχρι εκείνη κατά την οποία φθάνουν στα αφτιά των ακροατών;
Είναι θέμα εγκεφαλικής επεξεργασίας των δεδομένων ή απλώς θέμα διάθεσης του δέκτη να τα αντιληφθεί; Αν όλοι έκαναν αυτό που έπρεπε και παράλληλα αυτό που ήθελαν, δε θα ήταν καλύτερα για όλους μας; Σε ένα τερατώδες δημιούργημα, αντί ο καθένας να βρίζει το διπλανό του δε θα ήταν πιο βολικό και πιο αποτελεσματικό για τον ίδιο να απομακρυνθεί από το χώρο; Αν οι σπουδές που επέλεξες σε κουράζουν και φορτώνουν ανελέητα το καθημερινό φραπεδο/οικογενειακό/επαγγελματικό σου πρόγραμμα γιατί, ρε φίλε μπαίνεις στον κόπο να γκρινιάζεις, με αδιάκοπο μπιρι-μπιρι σε ανθρώπους που δεν τους αφορά το θέμα σου και δεν πας σε μια άλλη σχολή;
Γιατί, όταν η ποιότητα ζωής σου πέφτει κάτω από το μηδέν, εσύ επιμένεις να ελπίζεις πως θα σημειώσει θεαματική άνοδο; Όταν το 'κέντρο' της ζωής σου είναι μία λανθασμένη επιλογή γιατί αγνοείς τις φυγόκεντρες δυνάμεις; Και η λογική μία από αυτές δεν είναι; Δε σου λέει κανείς ότι πρέπει να ακούς κάθε γνώμη που έχουν να σου προσφέρουν είτε από κακεντρέχεια είτε από καλοσύνη(?).Ίσα-ίσα, όταν βλέπεις ανθρώπους με έντονα επικριτική διάθεση, βάλτο στα πόδια!!! Τόλμησέ το και κάνε αυτό που θέλεις. Το πολύ πολύ να σε χαρακτηρίσουν τρελό,απόμακρο, ανίδεο, αχάριστο, αλλοπρόσαλλο. Σε νοιάζει;
Τί μετράει για σένα; Φαντάζομαι ότι το έχεις σκεφθεί κάποια στιγμή. Πρέπει να ξέρεις μέσα σου που θέλεις να φθάσεις. Ο προγραμματισμός και τα σχέδια είναι άλλο κεφάλαιο. Δεν οφείλεις, όμως στον εαυτό σου, που τραβάει τόσα από σένα, να ξέρεις τι επιθυμεί; Μην του το χαλάς. Μην βουτάς στη μιζέρια που σου φορτώνουν, μη σκορπάς αντοχές και σκέψεις για τη γκρίνια των άλλων, μην αναλώνεσαι στην άσκοπη φλυαρία που κατηγορεί ανθρώπους και καταστάσεις.
 Και αν το έκανα και εγώ κάπου-κάποτε, i'm so sorry...

p.s. Όπως λέει και ο αγαπημένος μου, που του το είπε ένας φιλόσοφος : Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ'αυτόν τον κόσμο, είναι εκείνοι που σηκώνονται και ψάχνουν για τις συνθήκες που θέλουν και που, άμα δεν τις βρουν, τις δημιουργούν μόνοι τους.

Η ανεκτίμητα χρήσιμη επιλογή της φυγής.

Θα ήθελα πολύ να έχω υπερφυσικές δυνάμεις. Και μία μόνο θα ήταν αρκετή. Θα ήθελα να έχω το προνόμιο να εξαφανίζομαι σε ανύποπτο χρόνο και να κάνω ξανά την εμφάνισή μου εκεί που κανείς δε θα με περίμενε. Θα ήθελα να βλέπω τα πάντα και να μη με βλέπει κανείς.Και το κυριότερο, όποτε εγώ θα είχα τη διάθεση και το χρόνο.Όχι για λόγους κοινωνικής ενημέρωσης(κουτσομπολιόν!), προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Η φυγή που λες, είναι μια επανάσταση. Είναι νομίζω μία ανάγκη να γλιτώσει κανείς από μία ψυχοφθόρα και ανούσια κατάσταση. Είναι η επιλογή ενός καινούριου σχεδίου ζωής. Είναι η καταστροφή ενός κόσμου για χάρη ενός άγνωστου, προκλητικού και ίσως επικίνδυνου σύμπαντος. Είναι ένας νέος προορισμός στο χάρτη. Ένα ταξίδι, χωρίς καθορισμένα εισιτήρια, χωρίς προγραμματισμένη διαμονή, χωρίς αποσκευές.
Η φυγή μπορεί να αφορά κάθε έκφανση της ζωής μας. Φυγή από τη χώρα, από μία σχέση, από μία κατάσταση πραγμάτων, από μία κοινωνία. Υπάρχει η φυγή από τα συναισθήματα, η φυγή από τον πόνο, από τη βία, από την απαισιόδοξη πλευρά μας. Υπάρχει η φυγή από τον ίδιο μας τον εαυτό. Τότε, που θέλεις τόσο απεγνωσμένα να τα γκρεμίσεις όλα και να τα φτιάξεις ξανά. Με το δικό σου μοναδικό τρόπο. Καν' το. Ακόμη και αν δεν πετύχει, τουλάχιστον θα το έχεις ευχαριστηθεί.
Ακούω ανθρώπους που κυνηγούν πρώην σχέσεις, άλλους που θέλουν πίσω τη δουλειά που άφησαν, κάποιους που μετάνιωσαν για τις σπουδές που δεν έκαναν. Είναι τυχαίο που όλα αυτά είναι παρελθόν; Μήπως πρέπει να αφήνουμε τις καταστάσεις και τα πράγματα γύρω μας να κάνουν τον κύκλο τους; Να ακολουθούν την προδιαγεγραμμένη τροχιά τους και όταν αυτή ολοκληρωθεί να μπαίνουμε με κάθε μας μόριο, με όλη μας  τη ζωντάνια και αποφασιστικότητα στον επόμενο; Εξάλλου και η ζωή μας παραπέμπει σχηματικά σε μία ατέρμονη συγκέντρωση ομόκεντρων κύκλων.
Μπορεί φυγή από το παρελθόν να μην υπάρχει ή να μην είναι εφικτή,τουλάχιστον από άποψη μνήμης, απ' όλα τα άλλα όμως, από εκείνα που μας κουράζουν και μας βλάπτουν από εκείνα που μας παιδεύουν δυσάρεστα και μας κάνουν να αλλάζουμε χωρίς να βελτιωνόμαστε ή να αποκομίζουμε κάτι, από εκείνα που μας στοιχειώνουν σαν χρόνιοι εφιάλτες και από εκείνα που μας πνίγουν πρέπει να τρέχουμε μακριά...Ανεπιστρεπτί.-
***Με αγάπη.

Ο χαμένος τα παίρνει όλα;;;

Υπάρχουν πολλοί τρόποι και πολλές κατηγορίες, σύμφωνα με τις οποίες μπορούμε να διακρίνουμε τους ανθρώπους.
Υπάρχουν άνθρωποι χωρίς ταυτότητα. Άνθρωποι χωρίς σπίτι. Άνθρωποι χωρίς οικογένεια. Άνθρωποι χωρίς πίστη. Άνθρωποι χωρίς ελπίδα. Άνθρωποι χωρίς όραμα. Χωρίς φίλους. Άνθρωποι χωρίς όνειρα. Χωρίς σχέδια για το αύριο. Άνθρωποι χωρίς όρεξη για το σήμερα. Άνθρωποι χωρίς κουράγιο. Άνθρωποι χωρίς δουλειά. Άνθρωποι χωρίς χρήματα. Άνθρωποι χωρίς δυνατότητες. Χωρίς δυνάμεις. Άνθρωποι χωρίς ταλέντα. Άνθρωποι χωρίς μυαλό. Άνθρωποι με ακοή αλλά χωρίς να ακούν ποτέ κανέναν. Άνθρωποι με μάτια χωρίς ποτέ να βλέπουν τι γίνεται μπροστά τους.Άνθρωποι χωρίς ανθρωπιά. Άνθρωποι χωρίς προβλήματα. Άνθρωποι με πολλά προβλήματα αλλά χωρίς καμία λύση. Άνθρωποι χωρίς πατρίδα...Άνθρωποι χωρίς αγάπη. Άνθρωποι χωρίς όρια. Άνθρωποι χωρίς συνείδηση.
Ο καθένας μπορεί να βρει τον εαυτό του σε όλες μαζί ή και σε καμία από αυτές τις κατηγορίες. Μπορεί να μεταπηδά από τη μία κατηγορία στην άλλη χωρίς να το αντιλαμβάνεται ή χωρίς ποτέ να το μάθει. Υπάρχουν εκείνοι που επιλέγουν συνειδητά τη δική τους κατηγορία και είναι απόλυτα ευτυχισμένοι. Εκείνοι που γνωρίζουν τους ανθρώπους και αγαπούν τα ζώα. Οι άνθρωποι που ξέρουν να αντιμετωπίζουν τα λάθη τους και τα λάθη των άλλων. Και ξέρουν τον τρόπο, ώστε τα λάθη αυτά να μη γίνουν ποτέ ξανά ή τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο. Εκείνοι που στηρίζουν όλους τους άλλους και εκείνοι που πάντα ψάχνουν σα χαμένοι το δρόμο τους. Υπάρχουν εκείνοι που μαγεύουν τα πλήθη και εκείνοι που απλώς χάνονται μέσα στη μάζα. Εκείνοι που κρίνου εκ του ασφαλώς και εκείνοι που πάντα θα επικρίνονται χωρίς να δίνουν δεκάρα για αυτό. Είναι οι νικητές και οι χαμένοι.. Μα πόσο λεπτά είναι τα όρια; Πόσο εύκολα μπορεί κανείς να περάσει από τη μία πλευρά στην άλλη και πόσο δύσκολα να διεκδικήσει τα κεκτημένα που έχασε;