Λατρεύω την ιδέα των 'ανάμικτων πολιτισμών'..Μου αρέσει να βλέπω κάτι από την Ισπανία, να τρώω κάτι από την Ιταλία, να ακούω κάτι από την Αγγλία, να φορώ κάτι από τη Γαλλία, να διαβάζω κάτι από Τσεχία. Το καλό είναι ότι το παιχνιδάκι αυτό του mix and match δεν τελειώνει ποτέ. Αύριο μπορεί να ανακαλύψω ένα σκηνοθέτη από την Πολωνία και ένα γλυκό που θυμίζει κέικ από την Αυστρία, τα ρούχα μπορεί να έχουν καρτελίτσες που θα γράφουν made in Sweden, η βότκα θα είναι πάντα το αγαπημένο μου ποτό και εγώ θα μαθαίνω τις πρώτες μου λέξεις στα πορτογαλικά.

Θα μπορώ πάντα να κάνω, όλα όσα μου αρέσουν. Και μου αρέσει πολύ που έχω την ικανότητα (όπως όλοι) να κάνω τα πάντα. Αρκεί να διαθέτω τη διάθεση και την υπομονή να τα ολοκληρώσω. Δε μου αρέσουν οι μισοτελειωμένες δουλειές. Σιχαίνομαι την προχειρότητα και βρίσκω χυδαία κάθε ατέλεια που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Με τρελαίνουν οι στόχοι και ξετρελαίνομαι όταν τους πετυχαίνω.

Βρίσκω σχεδόν ηδονική την αίσθηση της ηρεμίας μετά από τόνους άγχους και πίεσης. Είναι σα να κλείνω το μάτι στη ζωή. Σα να της λέω ναι, τα κατάφερα και εκείνη να θυμώνει τόσο χαριτωμένα και να με προκαλεί ξανα.

Η μόδα άλλαξε και τα '50s are so back again. Η εποχή μας θέλει πολυπολιτισμικότητα. Θέλει τροφή από το παρελθόν. Θέλει πάντα κάτι παλιό για να το επαναπροσδιορίσει και να το ρίξει στην αγορά επικαιροποιημένο και φρέσκο. Δεν είναι μόνο η μόδα ρευστή. Η κουζίνα και η μουσική. Τα μπαρ και οι ταινίες που ξεπροβάλλουν. Οι δρόμοι και τα street events-signs of a new culture για τα ελληνικά δεδομένα. Εκθέσεις τεχνών και άρθρα πολιτισμού. Η δίαιτα της εποχής είναι η on-off αλλά και τα νέα gadgets μας μετατρέπουν και μας σε πολυ-επεξεργαστή(μέχρι να μάθω τί είναι το ένα ξεπετιούνται άλλα 10). Όλα αλλάζουν. Και μας αλλάζουν όσο το επιτρέπουμε.

Αλήθεια,το ξέρατε ότι η επιμονή της ελληνικής πλευράς, εν μέσω κρίσης και διεθνούς αμφισβήτησης, επιχειρεί να φέρει back home μία από τις Αγγλοκρατούμενες Καρυάτιδες? 

Προγονολατρεία. Προγονοπληξία. Λάθος εκτίμηση των δυνατοτήτων μας. Αγάπη για το παρελθόν. Ίσως και όλα αυτά μαζί.

Ίσως η ανάμνηση του παρελθόντος να είναι πάντα πιο ισχυρή από τα όνειρα του μέλλοντος. Αν είναι ευχάριστο θρέφει τις δυνάμεις μας,μας δίνει ώθηση μας κινητροποιεί. Αν όχι, θα πρέπει να μας δίνει περισσότερη δύναμη. Όχι για να το διαγράψουμε, αλλά για να διαγράψουμε τα λάθη που τότε μας οδήγησαν εκεί.