Γιατί, όμως, το να είναι κανείς ο εαυτός του δε σημαίνει σχεδόν ποτέ να είναι ο καλύτερος εαυτός του;;;

      Νομίζω ότι ήταν φροϋδική αντίληψη η σύλληψη του εαυτού μας με τρεις ξεχωριστούς τρόπους. Α) Αυτό που νομίζουμε πως είμαστε, Β) αυτό που νομίζουν οι άλλοι για εμάς και Γ) αυτό που πραγματικά είμαστε.  Τελικά, ποίοι είμαστε;

      Είμαστε το επάγγελμά μας. Οι σπουδές μας. Οι ευαισθησίες μας. Η σχέση μας. Οι αδυναμίες και οι δυνατότητές μας. Είμαστε οι φίλοι και οι εχθροί μας. Η οικογένειά μας. Ο κύκλος συνεργατών μας. Είμαστε η κοινωνία στην οποία ζούμε. Το περιβάλλον μας. Τα κατοικίδια. Οι ενασχολήσεις μας. Οι παραστάσεις. Τα όνειρα και οι σκέψεις μας. Η ζωή μας είναι ένα συνοθύλεμα εικόνων και ήχων. Μία πορεία προς την αυτοπραγμάτωση και την καλλιέργεια εκτίμησης για το πρόσωπό μας. Ακούγεται εγωιστικό ή κάνω λάθος; Πως θα μάθουμε τον εαυτό μας, πως θα γνωρίσουμε το άγνωστο κομμάτι του χαρακτήρα μας, εάν πρώτα δε γίνουμε κομμάτι του συνόλου; Και αν αυτό που ξέρουμε και εκτιμούμε διαβρωθεί από τις συνθήκες, αν αλλάξει για χάρη του έρωτα που μας πήρε τα μυαλά, αν πάψει να μας ικανοποιεί, θα είμαστε πάλι εμείς; Πόσοι άνθρωποι μπορεί να χωρέσουν σε ένα άτομο και πόσοι είναι αποδεκτοί από τον ίδιο;

      Ο άνθρωπος που ξυπνάει πλάι στη νέα του σύντροφο είναι πιο ήρεμος και πιο γοητευτικός από τον αυστηρά κοστουμαρισμένο δικηγόρο που έχει να αντιμετωπίσει μία ήττα και έναν απαιτητικό πελάτη. Είναι διαφορετικός από τη φοιτήτρια που ξενυχτά χορεύοντας στα κλαμπ και αλλάζει ύφος όταν πρέπει να παρουσιάσει το φαινόμενο της όσμωσης μπροστά στο γεμάτο αδιάφορους (φοιτητές) αμφιθέατρο. Αφήνουμε χώρο σε κάθε μας δραστηριότητα να επηρεάσει τη ζωή και τη φύση μας. Ο βαθμός από τον οποίο εξαρτόμαστε είναι η ειδοποιός διαφορά που καθορίζει και την ευτυχία μας. Ένας προσαρμοστικός άνθρωπος, με ευελιξία και δεκτικότητα απόψεων είναι μακράν πιο ευτυχισμένος από εκείνον που παλεύει να σφηνώσει το μικρόκοσμό του στο χάος. Ακόμη και αν τα καταφέρει, ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθεί..Γιατί ένας ''άνθρωπος χαμαιλέοντας'',  μπορεί να έχει ελευθερία, μπορεί να ταξιδεύει χωρίς να δεσμεύεται από τη μία ουτοπία στην άλλη. Ο άνθρωπος αυτός, δεν έχει φραγμούς στη σκέψη του, δεν έχει μέτρο στην καλλιέργεια του, δεν έχει μία ανάγκη, ούτε ένα μόνο σχέδιο ζωής. Κινείται μεταξύ ρευμάτων Μαθαίνει. Βλέπει. Ανταλλάσσει. Μοιράζει. Δέχεται. Ξέρει να ζει. Και στο τέλος, αυτό ακριβώς αποκομίζει. Γεύσεις Ζωής.