"Τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, εμείς χάσαμε το κουτάλι". Είναι η αγαπημένη μου λαϊκή ρήση. Όπως και το "πρόσεχε τι εύχεσαι". Δεν είναι απαραίτητο, αλλά τυχαίνει να ταιριάζουν και οι δύο σε κάθε περίσταση. Η τύχη είναι σημαντικός παράγοντας. Δε μπορείς να την αλλάξεις, δε μπορείς να γλιτώσεις από τις αποφάσεις της και δε μπορείς να την προβλέψεις. Εκτός αν διαθέτεις το κληρονομικό χάρισμα, πράγμα δύσκολο. Το ρίσκο κάθε απόφασης είναι προσωπικό διακύβευμα. Είναι ατομικό εγχείρημα, ένα βήμα για την απόκτηση ή μάλλον την κατάκτηση μιας βαθύτερης, επιθυμίας που στον πραγματικό κόσμο φαίνεται αδύνατη αλλά στον ονειρικό είναι τόσο μα τόσο απλή. Και εκεί, η πλάνη μας καθιστά θύματά της. Μας μπερδεύει και αγνοώντας τις συνέπειες ρισκάρουμε όλο και πιο πολλά. Το δίλημμα, θα μπορούσε να είναι το εξής: να φτιάχνεις κάτι, μία ζωή έναν μικρόκοσμο, μία καθημερινότητα και να την θρέφεις αδηφάγα και παντοτινά ή να κάνεις ό,τι μπορείς για να αλλάζεις κάθε τόσο;Και πόσο; Είναι ατέρμονο το παιχνίδι και η ιδιοσυγκρασία μας ρευστή.
Θα έλεγα ότι από επιλογή πληγώνουμε ο ένας τον άλλο. Δίνουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε για να είμαστε πλάι σε ανθρώπους, φίλους, συντρόφους, συγγενείς και έπειτα κάνουμε ότι μπορούμε για να τους εξαναγκάσουμε σε άτακτη φυγή, δοκιμάζουμε τα όρια και τις αντοχές τους, παίζουμε με την υπομονή και την κατανόησή τους, απαιτούμε, παρακαλούμε, πιέζουμε, ωθούμε, επηρεάζουμε και θέλουμε παράλληλα να τα δέχονται όλα αυτά..Γιατί; Ίσως επειδή μοιάζουν με κούκλες στα χέρια μας..Μπορούμε πάντα να παίξουμε το παιχνίδι μας, ορίζοντας τους ρόλους ανάλογα με τη διάθεση και τις προθέσεις μας. Και έτσι παραμένουμε πάντα παιδιά. Αδίστακτα. Απόμακρα. Ανώριμα. Παιδιά που απεγνωσμένα ζητούν επιβεβαίωση..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.