Εγω-πάθεια ή εγω-συμπάθεια;;;

      Τι κακό υπάρχει στο να στέλνει κανείς ευχαριστήρια επιστολή στον εαυτό του;Ο άνθρωπος βρήκε 250.000€(μάλλον) και θεώρησε ότι δικαιούται, αν μη τι άλλο, να ευχαριστήσει τον εαυτό του, είτε για την ανιδιοτέλεια της πράξης του(που τα επέστρεψε εννοώ) είτε για την απερίγραπτη τιμιότητά του(ναι, ακόμη και αν ο πρότερος βίος του δεν ήταν δείγμα προτύπου, τώρα θα νιώθει ο τιμιότερος άνθρωπος στη χώρα).

       Ας υποθέσουμε ότι η βαλίτσα υπήρξε, προς αμφισβήτηση των δαιμόνιων ρεπόρτερ...Τί νομίζετε πώς έκανε πραγματικά ο οδηγός;

α) Δεν ήθελε τα λεφτά, καθότι αντιμετωπίζει προβλήματα διαχείρισης πλούτου.

β) Νόμιζε πως θα τα πάρει πίσω ως αποζημίωση για την ηρωική πράξη του και δε θα ένιωθε και τύψεις(επιπλέον ηθικό bonus για τον ίδιο)...

γ) Τα έβαλε ο ίδιος με σκοπό να καταστεί ήρωας και να βρει σύντροφο(ο ίδιος ανακοίνωσε την επιθυμία του.

δ) Έψαχνε αφορμή να ευχαριστήσει τον εαυτό του. Γενικά...

ε) Προτείνετε κάτι άλλο. Ξέμεινα....

        Θα κάνω ακριβώς το ίδιο. Δε θα βγω με μια βαλίτσα στο χέρι...Θα με ευχαριστήσω. Θα με ευχαριστώ συνεχώς..Θα ανακοινώνω με δική μου πρωτοβουλία και συν-απόφαση με τον εαυτό μου, ότι μου χορηγώ υποτροφία ως η καλύτερη φοιτήτρια, θα μου δώσω πλακέτα αποδοτικότητας ως η υπάλληλος του έτους( πράγμα που θα σημαίνει ότι υπήρξα επί δώδεκα συνεχόμενους μήνες η υπάλληλος του μήνα), θα με αναγορεύσω γυναίκα της χρονιάς και θα δώσω συνέντευξη-αποκλειστική ασφαλώς και με 12σέλιδο αφιέρωμα- σε κάθε γυναικείο περιοδικό, θα μου δώσω βραβείο φιλίας, συντροφικότητας και δε θα διστάσω να μου αποδώσω τον τίτλο της πολυτιμότερης εθελόντριας.
        Μήπως είναι λίγα; Πόσες φορές έχει την ανάγκη να δει τυπωμένο κανείς το όνομά του για να νιώσει περήφανος για τον εαυτό του; Πόσο πάσχει η κοινωνία μας, πόσο νοσεί από τη δυστυχία και την απόγνωση της φήμης, της ματαιοδοξίας, του ναρκισσισμού; Σκύψε καλέ μου ανθρωπάκο να θαυμάσεις τον εαυτό σου στη λίμνη..αλλά όταν βουτήξεις στα νερά της μη διαμαρτυρηθείς, μη φωνάξεις, μην αντιδράσεις...Αυτή είναι η εικόνα σου.Και ας σε ξεγέλασε ο αντικατοπτρισμός...

Η τρέλα δεν είναι προνόμιο των μεσοαστών.

Ο φόβος.
Όνομα αρσενικού γένους που συνδέεται αμεσότερα με τη γυναικεία φύση. Συνήθως, είναι και συνάρτηση της σχέσης μεταξύ των δύο φύλων. Αρχικά, εμφανίζεται ο φόβος της απώλειας.Έπειτα, ο φόβος της εγκατάλειψης. Και ακολουθεί, ο φόβος της μοναξιάς.
Θα μπορούσα να παραθέσω μία σωρεία άλλων τύπων αλλά, θεωρώ πως, για την ώρα, είναι σκόπιμη μόνο αυτή η διάκριση. Ούτως ή άλλως, τόσο η απώλεια, όσο και η εγκατάλειψη είναι παρεπόμενα κάθε σχέσης.
Η μοναξιά.
Όνομα θηλυκού γένους που δρα χωρίς να κάνει διακρίσεις. Είναι κατάσταση, συναίσθημα,τρόπος ζωής, προσωπική επιλογή, τιμωρία ή και μονόδρομος, στον οποίο δυστυχώς ή ευτυχώς οδηγείται κανείς έχοντας λάθος πληροφορίες. Ή και τις σωστές καμιά φορά,τις οποίες όμως λαμβάνει με το λάθος τρόπο.
Ο κάθε άνθρωπος έχει τους τρόπους του. Το έμαθα καλά αυτό. Και το σέβομαι απόλυτα. Εξάλλου, και η αντίθετη περίπτωση δε θα με ευνοούσε ιδιαίτερα. Η συμπεριφορά του είναι ένα κράμα των φόβων που έχει συγκεντρώσει μέσα του. Είναι η αγωνία να επιβληθεί πάνω στην ομάδα που τον περιβάλλει έτσι, ώστε να μη μείνει μόνος.Επιλέγει καταστάσεις από τις οποίες δε μπορεί να ξεφύγει προκειμένου να μην καταλήξει μόνος/μόνη με 3 γάτες. Όχι πως δεν είμαι φιλόζωη...καταλαβαίνεις..
Η ανάγκη.
Αν ένας άνθρωπος πεινάει, θέλει να φάει. Αν διψάει, έχει ανάγκη από νερό. Αν του τα δώσεις ανάποδα, δε θα είναι ποτέ ευχαριστημένος. Αντιθέτως, θα είναι πάντα πεινασμένος και διψασμένος. Και αυτή η ακόρεστη δίψα είναι μεγάλο βάσανο για τη ψυχή του ανθρώπου. Η ανάγκη να 'γεμίσει' θύμησες όμορφες και ουσιαστικές είναι που γεννά και τη λαχτάρα.
Σε πείσμα του φόβου όλα αυτά. Αλλά πάντα το αντίτιμο είναι ο ενδεχόμενος πόνος. Η απογοήτευση όταν το ταξίδι αλλάξει και ο προορισμός δεν έχει πια τόσο ενδιαφέρον. Εκεί, πλάθεται ξανά το όνειρο, πιο ζωντανό, πιο ισχυρό, πιο μεγάλο. Μόνο που ο ονειροπόλος είναι εξαιρετικά αδικημένος. Δεν είναι ποτέ ευτυχισμένος και ποτέ δυστυχισμένος. Είναι εγκλωβισμένος στους φόβους και τις ελπίδες του..στις ανασφάλειες και τις ματαιώσεις της ύπαρξής του..στο εγώ και το υπέρ-εγώ που διαφεντεύουν τη συνείδησή του. στον τροπικό της δικής του ουτοπίας..Στον τροπικό της μοναξιάς..

Συναισθήματα, τα παιχνίδια των ενηλίκων.

"Τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, εμείς χάσαμε το κουτάλι". Είναι η αγαπημένη μου λαϊκή ρήση. Όπως και το "πρόσεχε τι εύχεσαι". Δεν είναι απαραίτητο, αλλά τυχαίνει να ταιριάζουν και οι δύο σε κάθε περίσταση. Η τύχη είναι σημαντικός παράγοντας. Δε μπορείς να την αλλάξεις, δε μπορείς να γλιτώσεις από τις αποφάσεις της και δε μπορείς να την προβλέψεις. Εκτός αν διαθέτεις το κληρονομικό χάρισμα, πράγμα δύσκολο. Το ρίσκο κάθε απόφασης είναι προσωπικό διακύβευμα. Είναι ατομικό εγχείρημα, ένα βήμα για την απόκτηση ή μάλλον την κατάκτηση μιας βαθύτερης, επιθυμίας που στον πραγματικό κόσμο φαίνεται αδύνατη αλλά στον ονειρικό είναι τόσο μα τόσο απλή. Και εκεί, η πλάνη μας καθιστά θύματά της. Μας μπερδεύει και αγνοώντας τις συνέπειες ρισκάρουμε όλο και πιο πολλά. Το δίλημμα, θα μπορούσε να είναι το εξής: να φτιάχνεις κάτι, μία ζωή έναν μικρόκοσμο, μία καθημερινότητα και να την θρέφεις αδηφάγα και παντοτινά ή να κάνεις ό,τι μπορείς για να αλλάζεις κάθε τόσο;Και πόσο; Είναι ατέρμονο το παιχνίδι και η ιδιοσυγκρασία μας ρευστή.

Θα έλεγα ότι από επιλογή πληγώνουμε ο ένας τον άλλο. Δίνουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε για να είμαστε πλάι σε ανθρώπους, φίλους, συντρόφους, συγγενείς και έπειτα κάνουμε ότι μπορούμε για να τους εξαναγκάσουμε σε άτακτη φυγή, δοκιμάζουμε τα όρια και τις αντοχές τους, παίζουμε με την υπομονή και την κατανόησή τους, απαιτούμε, παρακαλούμε, πιέζουμε, ωθούμε, επηρεάζουμε και θέλουμε παράλληλα να τα δέχονται όλα αυτά..Γιατί; Ίσως επειδή μοιάζουν με κούκλες στα χέρια μας..Μπορούμε πάντα να παίξουμε το παιχνίδι μας, ορίζοντας τους ρόλους ανάλογα με τη διάθεση και τις προθέσεις μας. Και έτσι παραμένουμε πάντα παιδιά. Αδίστακτα. Απόμακρα. Ανώριμα. Παιδιά που απεγνωσμένα ζητούν επιβεβαίωση..

Ο Λόγος.
Πρόκειται για ένα από τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης το οποίο εκτιμώ ιδιαιτέρως. Σε κάθε μορφή του. Ο λόγος είναι εχέγγυο καλής θέλησης και συνεργασίας, αμοιβαιότητας και ειλικρίνειας. Είναι κομμάτι προσωπικό,ρήτρα δέσμευσης και υποβολής. Για τις περιπτώσεις των ανθρώπων εκείνων  ασφαλώς, που ξέρουν να τον τηρούν. Για τους ανθρώπους που ξέρουν να κάνουν πράξη τις λεκτικές υποσχέσεις τους, ξέρουν να φέρουν εις πέρας τα ηθικά τους καθήκοντα. Για εκείνους που ξέρουν να κοιτούν τους άλλους στα μάτια. Ποιός ο λόγος άλλωστε, να υπόσχεσαι κάτι το οποίο δε μπορείς να πραγματοποιήσεις;

Λατρεύω την ιδέα των 'ανάμικτων πολιτισμών'..Μου αρέσει να βλέπω κάτι από την Ισπανία, να τρώω κάτι από την Ιταλία, να ακούω κάτι από την Αγγλία, να φορώ κάτι από τη Γαλλία, να διαβάζω κάτι από Τσεχία. Το καλό είναι ότι το παιχνιδάκι αυτό του mix and match δεν τελειώνει ποτέ. Αύριο μπορεί να ανακαλύψω ένα σκηνοθέτη από την Πολωνία και ένα γλυκό που θυμίζει κέικ από την Αυστρία, τα ρούχα μπορεί να έχουν καρτελίτσες που θα γράφουν made in Sweden, η βότκα θα είναι πάντα το αγαπημένο μου ποτό και εγώ θα μαθαίνω τις πρώτες μου λέξεις στα πορτογαλικά.

Θα μπορώ πάντα να κάνω, όλα όσα μου αρέσουν. Και μου αρέσει πολύ που έχω την ικανότητα (όπως όλοι) να κάνω τα πάντα. Αρκεί να διαθέτω τη διάθεση και την υπομονή να τα ολοκληρώσω. Δε μου αρέσουν οι μισοτελειωμένες δουλειές. Σιχαίνομαι την προχειρότητα και βρίσκω χυδαία κάθε ατέλεια που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Με τρελαίνουν οι στόχοι και ξετρελαίνομαι όταν τους πετυχαίνω.

Βρίσκω σχεδόν ηδονική την αίσθηση της ηρεμίας μετά από τόνους άγχους και πίεσης. Είναι σα να κλείνω το μάτι στη ζωή. Σα να της λέω ναι, τα κατάφερα και εκείνη να θυμώνει τόσο χαριτωμένα και να με προκαλεί ξανα.

Η μόδα άλλαξε και τα '50s are so back again. Η εποχή μας θέλει πολυπολιτισμικότητα. Θέλει τροφή από το παρελθόν. Θέλει πάντα κάτι παλιό για να το επαναπροσδιορίσει και να το ρίξει στην αγορά επικαιροποιημένο και φρέσκο. Δεν είναι μόνο η μόδα ρευστή. Η κουζίνα και η μουσική. Τα μπαρ και οι ταινίες που ξεπροβάλλουν. Οι δρόμοι και τα street events-signs of a new culture για τα ελληνικά δεδομένα. Εκθέσεις τεχνών και άρθρα πολιτισμού. Η δίαιτα της εποχής είναι η on-off αλλά και τα νέα gadgets μας μετατρέπουν και μας σε πολυ-επεξεργαστή(μέχρι να μάθω τί είναι το ένα ξεπετιούνται άλλα 10). Όλα αλλάζουν. Και μας αλλάζουν όσο το επιτρέπουμε.

Αλήθεια,το ξέρατε ότι η επιμονή της ελληνικής πλευράς, εν μέσω κρίσης και διεθνούς αμφισβήτησης, επιχειρεί να φέρει back home μία από τις Αγγλοκρατούμενες Καρυάτιδες? 

Προγονολατρεία. Προγονοπληξία. Λάθος εκτίμηση των δυνατοτήτων μας. Αγάπη για το παρελθόν. Ίσως και όλα αυτά μαζί.

Ίσως η ανάμνηση του παρελθόντος να είναι πάντα πιο ισχυρή από τα όνειρα του μέλλοντος. Αν είναι ευχάριστο θρέφει τις δυνάμεις μας,μας δίνει ώθηση μας κινητροποιεί. Αν όχι, θα πρέπει να μας δίνει περισσότερη δύναμη. Όχι για να το διαγράψουμε, αλλά για να διαγράψουμε τα λάθη που τότε μας οδήγησαν εκεί.

Ένας κλειστοφοβικός έρωτας..

Έφυγε.
Έμεινε μόνη σε ένα σπίτι που δεν είναι δικό της. Κλειδωμένη. Η σκέψη του περιορισμού είναι αυτή που τρομάζει το μυαλό της. Ο φόβος, μήπως γίνει κάτι συνταρακτικό και αυτή δεν είναι εκεί έξω να το δει μαζί με όλους τους άλλους. Η αγωνία μήπως γίνει κάτι συνταρακτικό εκεί μέσα και εκείνη δε μπορέσει να το αποφύγει.
Η αλήθεια είναι πως δεν την ένοιαζε ιδιαίτερα. Τίποτα εκεί έξω δε θα μπορούσε να είναι συνταρακτικό. Δεν είχε τέτοιου είδους διάθεση απόψε. Και μέσα τα πράγματα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακίνδυνα.
Οι φωνές της γειτονιάς σου δίνουν την εντύπωση πως κάτι κινείται. Φωνές άγριες. Μάνα προδωμένη από ουσίες σκληρές. Γιος 'χαμένος' προσκολλημένος σε ουσίες. Και ξανά το ίδιο παραμύθι. Μόνο που ο πρίγκηπας φορά σχεδόν πάντα τα λευκά του και ζητά ένα βασίλειο που πια δεν υπάρχει.
Οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν πάντα μεταξύ τους. Οι δυστυχισμένες οικογένειες υποφέρουν με διαφορετικό τρόπο η κάθε μία.
Πόλεις. Κρύβουν στα στενά τα μυστικά τους. Η γειτονιά ήσυχη. Ύπουλη. Καλεί την αστυνομία να βάλει τάξη εκεί όπου πάντα η αταξία θα είναι πιο ενδιαφέρουσα. Η πλατεία άδεια. Το καφενείο γεμάτο. Άνθρωποι σκυθρωποί που περνούν και δε ξέρουν πως να προφέρουν το 'γειά σου'. Άνθρωποι χαρούμενοι που φλυαρούν ασταμάτητα. Άνθρωποι φορτωμένοι προβλήματα και άλλοι φορτωμένοι με ψώνια. Κάποιος βγάζει βόλτα το σκύλο και κάποιος άλλος τον έχει εκπαιδεύσει να δραπετεύει για λίγο μόνος από τη μισάνοιχτη πόρτα και να επιστρέφει εκεί που πάντα θα αγαπά. Η πίστη του σκύλου είναι μεγαλύτερη από την αγάπη που μπορεί να νιώθει.
Η πίστη του ανθρώπου ποικίλλει. Άλλες φορές αληθινή και άλλες μασκαρεμένη. Ποτέ δε μπορείς να ξέρεις. .Απλά επιλέγεις. Δύο δρόμοι χαραγμένοι μεσα στο δάσος. Εγώ στη θέση σου θα διάλεγα το λιγότερο περπατημένο...

Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής. Εσύ τί έφαγες σήμερα;

Το γαλλικό urban chic look είναι αγαπημένη και επιτακτικά προτεινόμενη τάση. Είναι απλό, άνετο και απόλυτα νεανικό. Και πάει παντού. Αν μπορείς να 'κυκλοφορήσεις' το ψηλοτάκουνο μποτίνι που επιτάσσει- όχι πάνω από το ύψος του αστραγάλου- και με τη λέξη ψηλοτάκουνο εννοούμε ότι ξεπερνά τα 8,5 εκατοστά.

Για το εξαιρετικά στενό τζήν φαντάζομαι ότι το δουλεύεις ήδη το κορμί. Ή όχι;

Σήμερα, οφείλω να σε πληροφορήσω πως είναι η Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής. Αν για σένα το σώμα είναι σημαντικό, τότε θα είσαι και εσύ σημαντική για αυτό. Κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της θα πρέπει να φροντίζει για την εσωτερική και εξωτερική ομορφιά και λάμψη της. Το ανορεκτικό κορίτσι δεν είναι πια ευπρόσδεκτο στο χώρο της ομορφιάς(;) όπως δεν ήταν ποτέ και το βουλιμικό, παμφάγο πρότυπο. Η διατροφή παίζει μεγάλο ρόλο. Πρέπει να προσέχουμε τόσο την ποιότητα όσο και την ποσότητα. Θα μείνω όμως για την ώρα στην ποιότητα που δίνουμε στη ζωή μας. Τα βιολογικά προϊόντα μας έχουν κατακλύσει, η πράσινη ανάπτυξη έχει βομβαρδίσει και το διατροφικό μας καλάθι και εμείς ψάχνουμε τα κατάλληλα συμπληρώματα, βότανα, φίλτρα και ελιξήρια. Αιώνια νέες δεν πρόκειται να παραμείνουμε..Ας το δούμε εναλλακτικά το θέμα. Ίσως πιάσει..Οι δυνατότητες των φυτικών προϊόντων είναι απεριόριστες. Μία ματιά στο χώρο της ευεξίας θα σας ενθουσιάσει. Προσπαθώ να μυηθώ και εγώ. Καθημερινά ανακαλύπτω κάτι καινούριο και εξαιρετικά αποτελεσματικό. Πρόσφατα έμαθα για το σελενίτη και τον ίασμο με τις θεραπευτικές ιδιότητες, για το βάλσαμο και την αλόη,έμαθα για τα φύκια-τη θεραπεία του μέλλοντος, για το ιπποφαές και τους καρπούς γκότζι,την εχινάκεια,τον καφέ με ginseng και guarana, έβγαλα τις τοξίνες από τη ζωή μου και είπα να δώσω μία δεύτερη ευκαιρία στα λαχανικά και τα φρούτα. Δεν πιστεύω απόλυτα σε όλα, όμως το γεγονός και μόνο ότι υπάρχουν τόσες εναλλακτικές προτάσεις με ενθουσίασε.

Η διατροφή από μόνη της δε μπορεί να κάνει θαύματα. Έχει σύμμαχο την άσκηση και μαζί είναι ένα αχτύπητο δίδυμο. Από το περπάτημα και το ποδήλατο μέχρι το suibukan και το tai chi chuan. Όλα διασκεδαστικά και εύκολα. Απλά διαλέξτε το δικό σας στυλ. Μία μεγάλη πρόκληση είναι η χειμερινή κολύμβηση. Φέτος, νομίζω ότι θα το επιχειρήσω. Τουλάχιστον, αν δε γλιτώσω την πνευμονία θα έχω χρόνο στο κρεβάτι να μετανιώνω για τις ιδέες μου.( Και θα ησυχάσει και λίγο ο φίλος μου από μένα

:-P)

Η αλλαγή. Πιστεύω πολύ στη δύναμη του καινούριου. Στην ώθηση της αρχής. Στις ελπίδες του πρώτου ξεκινήματος. Καμιά φορά χρειάζεται να σταματάμε, να αδειάζουμε και να επιστρέφουμε με όρεξη και δυναμισμό. Re-loaded τύπου..

Γιατί, όμως, το να είναι κανείς ο εαυτός του δε σημαίνει σχεδόν ποτέ να είναι ο καλύτερος εαυτός του;;;

      Νομίζω ότι ήταν φροϋδική αντίληψη η σύλληψη του εαυτού μας με τρεις ξεχωριστούς τρόπους. Α) Αυτό που νομίζουμε πως είμαστε, Β) αυτό που νομίζουν οι άλλοι για εμάς και Γ) αυτό που πραγματικά είμαστε.  Τελικά, ποίοι είμαστε;

      Είμαστε το επάγγελμά μας. Οι σπουδές μας. Οι ευαισθησίες μας. Η σχέση μας. Οι αδυναμίες και οι δυνατότητές μας. Είμαστε οι φίλοι και οι εχθροί μας. Η οικογένειά μας. Ο κύκλος συνεργατών μας. Είμαστε η κοινωνία στην οποία ζούμε. Το περιβάλλον μας. Τα κατοικίδια. Οι ενασχολήσεις μας. Οι παραστάσεις. Τα όνειρα και οι σκέψεις μας. Η ζωή μας είναι ένα συνοθύλεμα εικόνων και ήχων. Μία πορεία προς την αυτοπραγμάτωση και την καλλιέργεια εκτίμησης για το πρόσωπό μας. Ακούγεται εγωιστικό ή κάνω λάθος; Πως θα μάθουμε τον εαυτό μας, πως θα γνωρίσουμε το άγνωστο κομμάτι του χαρακτήρα μας, εάν πρώτα δε γίνουμε κομμάτι του συνόλου; Και αν αυτό που ξέρουμε και εκτιμούμε διαβρωθεί από τις συνθήκες, αν αλλάξει για χάρη του έρωτα που μας πήρε τα μυαλά, αν πάψει να μας ικανοποιεί, θα είμαστε πάλι εμείς; Πόσοι άνθρωποι μπορεί να χωρέσουν σε ένα άτομο και πόσοι είναι αποδεκτοί από τον ίδιο;

      Ο άνθρωπος που ξυπνάει πλάι στη νέα του σύντροφο είναι πιο ήρεμος και πιο γοητευτικός από τον αυστηρά κοστουμαρισμένο δικηγόρο που έχει να αντιμετωπίσει μία ήττα και έναν απαιτητικό πελάτη. Είναι διαφορετικός από τη φοιτήτρια που ξενυχτά χορεύοντας στα κλαμπ και αλλάζει ύφος όταν πρέπει να παρουσιάσει το φαινόμενο της όσμωσης μπροστά στο γεμάτο αδιάφορους (φοιτητές) αμφιθέατρο. Αφήνουμε χώρο σε κάθε μας δραστηριότητα να επηρεάσει τη ζωή και τη φύση μας. Ο βαθμός από τον οποίο εξαρτόμαστε είναι η ειδοποιός διαφορά που καθορίζει και την ευτυχία μας. Ένας προσαρμοστικός άνθρωπος, με ευελιξία και δεκτικότητα απόψεων είναι μακράν πιο ευτυχισμένος από εκείνον που παλεύει να σφηνώσει το μικρόκοσμό του στο χάος. Ακόμη και αν τα καταφέρει, ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθεί..Γιατί ένας ''άνθρωπος χαμαιλέοντας'',  μπορεί να έχει ελευθερία, μπορεί να ταξιδεύει χωρίς να δεσμεύεται από τη μία ουτοπία στην άλλη. Ο άνθρωπος αυτός, δεν έχει φραγμούς στη σκέψη του, δεν έχει μέτρο στην καλλιέργεια του, δεν έχει μία ανάγκη, ούτε ένα μόνο σχέδιο ζωής. Κινείται μεταξύ ρευμάτων Μαθαίνει. Βλέπει. Ανταλλάσσει. Μοιράζει. Δέχεται. Ξέρει να ζει. Και στο τέλος, αυτό ακριβώς αποκομίζει. Γεύσεις Ζωής.

Η νομιμοποίηση του δικού μας εθιμικού δικαίου.

  Αν με ρωτούσε κάποιος, πού θα ήθελα να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή, θα είχα σίγουρα δεκάδες προορισμούς να αναφέρω. Αν πάλι με ρωτούσε με ποιους, θα είχα δεκάδες ονόματα να αναφέρω, με ιδιαίτερη βέβαια προτίμηση σε κάποιους από αυτούς. Αν με ρωτούσε, όμως, τι θα ήθελα να κάνω, θα μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να απαντήσω. Μου είναι αδιανόητο σχεδόν, το  να συνδυάσω και τους τρεις αυτούς παράγοντες(χρόνο, τόπο και πρόσωπα)  και να έχω τα επιθυμητά αποτελέσματα. Οπότε καλύτερα να με 'βομβαρδίζουν' οι εκπλήξεις, παρά η απογοήτευση. Γιατί ποτέ δεν είμαι εκεί που θέλω, όταν θέλω και ποτέ δε βρίσκω αυτούς που θέλω, όταν τους θέλω. Και θα μου πεις, ρε κοπελιά, διάβασε λίγο feng shui ή στρώσε το timing σου.Oh yeah, i know...

  Η WWF έχει την υποψία (βεβαιότητα είναι, αλλά ας μη σας τρομάξω άδικα), ότι κινδυνεύουμε άμεσα από αυτοκαταστροφική μανία. Ο κάθε πολίτης σπαταλά καθημερινά μιάμιση φορά περισσότερη ενέργεια από την ποσότητα που η γη έχει τη δυνατότητα να παράγει. Η απορία είναι σχεδόν περιττό να διατυπωθεί. Γιατί;αφού όλοι ξέρουμε. Εδώ εισέρχεται η έννοια της νομιμοποίησης. Η συνήθεια δύσκολα μεταβάλλεται. Ακόμη και αν αρχίσουμε να ανακυκλώνουμε, είμαστε ικανοί να σπαταλάμε περισσότερο  χαρτί μόνο και μόνο για να γεμίζουμε τον ειδικό κάδο ανακύκλωσης. Μοιάζει με σχολικό διαγωνισμό, όποιο παιδάκι φέρει τα περισσότερα, κερδίζει. Μόνο που σ'αυτη την περίπτωση οι καραμέλες έχουν γεύση διοξειδίου. Και δε νομίζω ότι είναι από τις γεύσεις που προτιμάς, τι λες;

  Ο καιρός είναι ιδανικός.Για αλλαγή στη διακόσμηση του δωματίου(ίσως ήρθε και η ώρα να 'κατεβάσω' τα χειμωνιάτικα, αν και είμαι σίγουρη πως δε θέλω ακόμη). Για ζεστό ποπ κορν και αγαπημένες ταινίες. Για θαρραλέα ποδηλατάδα μεσα στη βροχή.

Το κουράγιο των ηλιθίων. . .

  Να σε απορρίψει ο γκόμενος το δέχεσαι, δε βαριέσαι,υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές.Να σε 'φτύσουν' οι φίλοι,ε τι στο καλό! θα κάνεις facebook θα βρεις καινούριους, δεν πειράζει.Να μη χωράς στο νούμερο που θέλεις,οκ, θα κάνεις δίαιτα και θα το φορέσεις.Να μη βρίσκεις δουλειά,και αυτό το δέχεσαι γιατί έχουμε κρίση. Μα να σε απορρίπτει η εφορία, ενώ δε θέλεις αλλά προτίθεσαι παρ'όλα αυτά να την πληρώνεις, πώς να το δεχτείς;
  Το διαπίστωσα σήμερα. Η γελοιότητα κυκλοφορεί και στην πόλη μας. Γιατί σε ένα αστικό λεωφορείο, με 20 άδεια καθίσματα, να συγκεντρώνονται σε μία πόρτα 15 τουλάχιστον άνθρωποι, οι οποίοι θα κατέβουν σε 5 στάσεις;Και γιατί προτιμούν να μαλώσουν μεταξύ τους από το να κάνουν 2 βήματα και να τοποθετήσουν τους εαυτούς τους σε ένα κάθισμα; Μάλλον, χρειάζονται εκτόνωση. Θα βρίσουν ο ένας τον άλλο, θα σπρώξουν, θα σχολιάσουν  με το διπλανό την αγένεια του αγνώστου με τον οποίο μάλωσαν και πιθανότατα δε θα συναντήσουν ποτέ ξανά. Άσε, που θα 'χουν κάτι να αφηγηθούν και στο γραφείο..
  Από την άλλη, έχεις να αντιμετωπίσεις τα εύλογα αιτήματα του κοινού που εξυπηρετείς."Θέλω τηλεκοντρόλ για το πάρκινγκ", φώναζε ο δήθεν ανυπόμονος κύριος. Και γω (μιας και δεν είμαι αρμόδια αλλά σε ακούω όπως και όλο το λοιπό γραφείο)θέλω να αποκτήσω την υπερδύναμη της επιλεκτικής ακοής.Γιατί περί σημαντικής υπερδυνάμεως πρόκειται.Ναι,ναι μην την υποτιμάτε!Δεν κινδυνεύετε να χάσετε κανένα σημαντικό νέο, κανένα συγκλονιστικό κουτσομπολιό και καμία είδηση που δε θα ανακυκλωθεί τις επόμενες μέρες.
  Κρίση έχουμε. Κρίση πανικού. Κρίση υπομονής. Κρίση ήθους και ευγένειας.Κρίση αρχών και αξιών.Και αν υποψιαστώ, ότι η κρίση δεν είναι παροδική, θα πάθω νευρική κρίση!!Και άντε να διαλέξω γωνία..

Έχω πολύ χρόνο ελεύθερο..(Νομίζω)

  Τα καλύτερα πρωινά είναι τα κυριακάτικα. Είναι πάντα διαφορετικά, ήσυχα, συνήθως ηλιόλουστα και κυρίως μπορεί να γίνουν πολύ ευχάριστα και ανατρεπτικά. Μπορείς να κάνεις τόσο πολλά πράγματα, να δεις ανθρώπους, να ενημερωθείς και να ξεκουραστείς(αν σου το επιτρέψει το άγχος).
  Προφανώς, είναι θέμα καλού προγραμματισμού. Αγνοείς τις νέες εξελίξεις, τρέχεις σαν τρελός καθημερινά για να προλάβεις μία δουλειά που δεν είναι δική σου υπόθεση και ασφαλώς δε θα τελειώσει ποτέ, θέλεις να γίνεις και συ κοινωνός της Πράσινης Ανάπτυξης αλλά δε βρίσκεις πουθενά την κατάλληλη υποδομή ή τουλάχιστον την ενημέρωση που χρειάζεσαι, έχεις πιθανόν οικογένεια και παιδιά ή είσαι φοιτητής/τρια και ξέρεις πως αυτά δεν είναι αρκετά για να νιώσεις πλήρης, ψάχνεις ενασχόληση για τον ελεύθερο χρόνο σου, αλλά όλες απαιτούν πολύ χρόνο και πολύ κόπο, έχεις διάθεση να βγείς με φίλους, αλλά δεν έχεις χρόνο-ενώ καμιά φορά έχεις χρόνο, αλλά κάπου έχασες τη διάθεση.Συμβαίνουν πολλά. .
  Συμβαίνουν πολλά που εσύ αγνοείς.Γιατί; Η φύση του ανθρώπου είναι πολύπτυχη. Εκμεταλλεύσου τις δυνατότητες σου. Η ενεργοποίηση του σύγχρονου(παθητικού) ανθρώπου είναι μία προσφορά στον ίδιο τον άνθρωπο. Το όλον χρειάζεται το μέρος (και το μέλος) για να λειτουργήσει, έχει ανάγκη να τραφεί από την ζωτικότητα και την ενέργειά του. Και αντίστοιχα το μέλος κάθε κοινωνίας, κάθε πολίτης χρειάζεται ένα συνεκτικό και ισχυρό όλον για να συνεισφέρει με τις προσπάθειές του.
Όλοι ίσως θα έπρεπε να αναζητήσουμε τις δικές μας δράσεις και δραστηριότητες, να γίνουμε παρατηρήτες, κριτές, συμμετέχοντες και αρωγοί.  
  Η φύση του κάθε ανθρώπου επαναλαμβάνω είναι πολύπλευρη. Οι πτυχές που θα επιλέξει ο καθένας είναι μία άλλη, μεγάλη, ατομική του υπόθεση και νομίζω πως ένα κυριακάτικο πρωινό είναι ιδανικό για αυτό το ξεκίνημα. Ίσως πάλι κάθε μέρα να είναι ιδανική. Η δική μου κοσμοθεωρία τουλάχιστον το επιτρέπει. ;-)

Ο δεκάλογος του (καλού) ψεύτη.Και της καλής ψεύτρας φυσικά...

Δε λέει ποτέ ψέμματα. Έτσι λέει τουλάχιστον.

Ακόμη και όταν αποδεικνύεται το ψέμμα του, εκείνος βρίσκει ένα άλλο για να το καλύψει.

Εκνευρίζεται πάρα πολύ (και χωρίς λόγο) με τους ψεύτες.Ακόμη και στις ταινίες.

Πιστεύει πως πρέπει να δίνουμε μία δεύτερη ευκαιρία στους ανθρώπους που μας έχουν πει ψέμματα(χωρίς εκείνος να συγχωρεί βέβαια).

Δεν απαντά ποτέ, όταν η ερώτηση μας θίγει την ειλικρίνειά του.

Μας κοιτά πάντα στα μάτια με λυπημένο, κουταβίσιο βλέμμα. Η λεγόμενη επίκληση στο συναίσθημα(μας).

Είναι εντυπωσιακά εφευρετικός στις δικαιολογίες που χρησιμοποιεί.

Δεν ορκίζεται ποτέ και σε τίποτα λόγω ηθικών επιταγών.

Μας ενημερώνει με περηφάνια ότι είμαστε ο μόνος άνθρωπος στον οποίο λέει πάντα την αλήθεια(εδώ διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις).

Μας πείθει.


Δυστυχώς ή ευτυχώς, έναν καλό ψεύτη είναι πολύ,μα πολύ δύσκολο να τον αντιληφθούμε.

Γιατί στα 23 του να νιώθει ότι γέρασε;

 Ημέρα γενεθλίων. Για κάποιους αυτή είναι μία μέρα ξέφρενης διασκέδασης, για κάποιους άλλους μία ακόμη βαρετή βραδιά με άπειρα τηλεφωνήματα και posts στο fb, άλλοι ανυπομονούν και άλλοι κρύβονται( ίσως για να γλιτώσουν το κέρασμα ή για να αποφύγουν δήθεν ευγένειες από εξαφανισμένους φίλους), κάποιοι άλλοι τρέχουν να ανανεωθούν για να ξεγελάσουν το χρόνο, άλλοι απλώς βάζουν τα καλά τους και περιμένουν τη ζεστή παρεϊστικη ατμόσφαιρα να ζεσταθεί, όπως πάντα. Παντοτινοί δεν είναι και οι φίλοι άλλωστε; Μην κοιτάς που μερικοί την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια όταν τους χρειάζεσαι.Όχι, αυτοί σε καμία περίπτωση δεν παύουν να είναι φίλοι. Απλώς δεν έχουν χρόνο.καταλαβαίνεις...Πίσω στο θέμα μας όμως.
 Ξέρεις ποιά κατηγορία ανθρώπων θαυμάζω; Εκείνους που σταματούν το χρόνο στη συγκεκριμένη ημέρα, εκείνους που παίρνουν όσο κουράγιο έχει απομείνει στα μύχια της ψυχής τους και αποφασίζουν να κάνουν όλα όσα ονειρεύτηκαν και δεν πρόλαβαν ακόμη, όσα φοβήθηκαν και όσα αρνήθηκαν, όσα τους απαγόρευσαν και όσα τους στέρησαν.Είναι θαρραλέοι,δε νομίζεις; Αυτοί είναι πάντα νέοι.Πάντα πρόθυμοι. Πάντα πλήρεις. Πάντα ευτυχισμένοι;;;
 Είναι όμορφα τα δώρα των φίλων τη μέρα αυτή. Και δεν αναφέρομαι σε υλικά αγαθά. Είναι όμορφο να μαζέυονται για να σου ευχηθούν, τα γέλια, τα νέα που έχετε να μοιραστείτε, το φαγητό και το κρασί, σου δηλώνουν ότι θα είναι εκεί και αυτή η χρονιά, θα είναι δίπλα σου..Μου θυμίζει υπόσχεση η συρροή ευχών. Άλλο αν εσύ τους παρατάς για ένα άλλο πάρτυ, εκείνου του φίλου που δε σου ευχήθηκε καν. Αλλά anyway...

so,make a pick!!!

Είναι άκακο το κουτσομπολιό ή αθώα η ''κουτσομπόλα'';

Είναι προτιμότερη η άγνοια των συνεπειών ή η άγνοια των πράξεων;

Ποιός είναι πιο εχέμυθος, ο κουτσομπόλης ή η κουτσομπόλα;

Είναι ανάγκη ή μανία το ασταμάτητο κατίνιασμα;

the romantic point of view.

  Αισιοδοξία. Ας το πιάσουμε από την αρχή. Η ψυχολογία είναι μία πολύ σημαντική δύναμη. Καθορίζει τις ανάγκες και τις προσπάθειές μας να επιβληθούμε στα εγωιστικά μας ένστικτα. Αυξομειώνεται ανάλογα με τις συνθήκες και προσαρμόζεται σύμφωνα με την ικανότητα του κάθε ανθρώπου να τις διαχειριστεί. Θα τη χαρακτήριζα και ύπουλη. Ίσως γιατί αλλάζει τόσο εύκολα και τόσο απροσδόκητα. Μπορεί η αύρα του φθινοπώρου να έδωσε τη θέση της σε ένα βροχερό χειμώνα, αλλά η διάθεση για αλλαγή είναι έντονη. Μία αλλαγή που πάντα σηματοδοτεί κάτι νέο, κάτι όμορφο, κάτι ποθητό.
  Εκεί είναι αναγκαία η αισιοδοξία. Δίνει κίνητρο και τροφή στις πράξεις μας. Μας αφήνει να ονειροπολούμε και να ελπίζουμε. Να ανοίγουμε νέους χάρτες, να ακολουθούμε άγνωστους δρόμους, να φτιάχνουμε νέες αναμνήσεις, να δοκιμάζουμε το παράξενο χωρίς να μας φαίνεται παράλογο, να ζούμε χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς ενοχές. Να γεμίζουμε τη ψυχή μας με συναισθήματα και εικόνες. Να είμαστε παρόντες. Μα πάνω απ'όλα να είμαστε άνθρωποι. Με τα πάθη και τα λάθη μας.
Να είμαστε εδώ. .

Just to say hi..

Δεν έχει σημασία, πως θα κάνει κανείς πράξη όλα  αυτά που έπλασε στο μυαλουδάκι του. Δεν έχει σημασία ούτε καν, αν θα τα καταφέρει. Είναι η προσπάθεια να διατηρήσει ζωντανά τα όνειρά του που μετράει.