Γιατί ο φόβος του θανάτου τρέφει την ανάγκη επιβίωσής μας.

Γιατί; Είναι μία, ίσως, και εντελώς άσκοπη η ερμηνεία που μπορώ να δώσω. Γιατί ο θάνατος είναι η μοναδική έννοια, την οποία, ενώ τη βιώνουμε όλοι, καθημερινά, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση, με περισσότερα ή λιγότερα δάκρυα, μόνοι ή χωμένοι σε παρήγορες αγκαλιές, κανείς δε μπορεί να την εξηγήσει, να την προβλέψει, να την ερμηνεύσει, να την αξιολογήσει, να τη νοηματοδοτήσει όπως της αξίζει. Ούτε και εγώ θα μπορέσω ποτέ. 

Ένα τμήμα του μεγαλείου της εννοιολογικής προσέγγισης του θανάτου-με συγχωρείς, αλλά προτιμώ την έκφραση 'απώλεια της ζωής', οπότε και θα συνεχίσω αντικαθιστώντας την-βασίζεται στην αναγνώριση των μετέπειτα θεωρητικών προβλέψεων πιθανών εκφάνσεών του. Αν θεωρήσει κανείς πιθανή την ύπαρξη μίας αναγέννησης, ψυχό-πνευματικής διάστασης και εντελώς άυλης και άσαρκης υπόστασης, τότε μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να περιμένει ή να προσμένει σε μία δεύτερη ευκαιρία προς ολοκλήρωση ή συνέχιση των πεπραγμένων. Αν πιστέψει κανείς σε αυτή την εκδοχή οφείλει ηθικά να αποδεχθεί και την αιωνιότητα του πνεύματος και τον αθάνατο χαρακτήρα του νέου ξεκινήματος του στον 'παραδεισένιο'(!) κόσμο. Αν αποδεχθεί αυτή την προοπτική, μπορεί πλέον να αγνοήσει κανείς την εξελικτική προδιάθεση των πνευματικών ικανοτήτων και δυνατοτήτων του ανθρώπου.

Μία άλλη εξίσου μεγαλόπρεπη παρουσίαση της ζωής 'μετά', είναι και η διαδοχική τοποθέτηση των ψυχών σε νέα σώματα με ποικίλες και ποικιλόμορφες παραστάσεις με σκοπό τη βίωση όλων των δυνατών θεματικών και τον εμπλουτισμό της ψυχής με θεάματα και εικόνες, ήχους και συναισθήματα. Άγνωστος ο σκοπός όλων αυτών... Η ψυχή και η μνήμη λένε ότι συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, μόνο που η μνήμη χαντακώνεται κατά τη μετεγκατάσταση αυτή στα μύχια της ψυχής και αποκαλύπτεται σε μικρά κομμάτια στην πορεία των αλληλοεπικαλυπτόμενων ζωών.

Και εμείς μέσα στην άγνοιά μας και καμιά φορά και μέσα από την υποκινούμενη άρνησή μας, ψάχνουμε λέξεις και εκφράσεις για να αποτυπώσουμε το άφατο, το ανείπωτο, το λεκτικά απρόσμενο, το κάτι μου θυμίζει, το deja vu, τη μετενσάρκωση, τη μετεμψύχωση, τους φύλακες-αγγέλους, τον παράδεισο και την κόλαση, έναν κήπο της Εδέμ πλασμένο μόνο για μας με κηπουρούς ουράνια πλάσματα με κατάλευκα φτερά. Και όλα αυτά μέσα στο μυαλό μας, συνθέτουν μία εικόνα για να ηρεμήσει ο ανθρώπινος νους με την περίσσεια λογικής που διαθέτει, τους φόβους για το μετά, για το απόκοσμο, για το ταξίδι αλλού που ποτέ κανείς δε γύρισε να αφηγηθεί.

Και αν δε χωθούν στη μέση ήθη, παραδόσεις, θρησκευτικές επιταγές και ερμηνείες, ο άνθρωπος ίσως και να βρει τη λύση. Αν πάλι μπλέξει κανείς με τα γεγραμμένα των  ορθολογικά σκεπτόμενων όντων, τότε, ίσως και να μη μπορέσει να ερμηνεύσει αυτά που φοβάται, σίγουρα όμως θα βρεί μία λύση, έναν δικό του τρόπο ανάγνωσης και αποδοχής όλων των προσφερόμενων επιλογών.
Και ακόμη και αν οι λέξεις είναι μικρές για να σημασιοδοτήσουν μία έννοια, ακόμη και αν εμείς οι άνθρωποι είμαστε μικροί για να αξιολογήσουμε μία έννοια, ακόμη και αν τα συναισθήματα είναι πολύ μεγάλα για να σφηνώσουν μέσα σε λίγα γράμματα, ακόμη και τότε, μπορούμε όλοι να αντιληφθούμε το προφανές. Ότι ο φόβος της απώλειας της ζωής τρέφει την ανάγκη μας να επιβιώσουμε, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε μία θέση στο δικό μας παράδεισο, μία ελπίδα, πως ακόμη και αν όλα τα κάναμε σαλάτα σε αυτή τη ζωή, ίσως κάπου αλλού, κάπως αλλιώς, να μπορέσουμε να τα κάνουμε λίγο καλύτερα. Εκτός και αν η ανθρώπινη ανοησία και κάθε άλλο 'πάθος' της θνητής μας φύσης, μας ακολουθούν σαν άδικες κατάρες εις τους αιώνας των αιώνων...

Πως κατάλαβα ότι πέρασαν οι πασχαλινές διακοπές.

Και να που ήρθαν ξανά οι μέρες οι απλές και καθημερινές, οι χωρίς εορτασμούς και χρόνια πολλά, οι συνηθισμένες και καμιά φορά και ψιλοβαρετές μέρες. Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να χαρακτηρίζει βαρετή μία μέρα γιορτινή...

Πως κατάλαβα ότι τελείωσε το Πάσχα; Μόλις κάθισα να δω το Champions league. Έτσι το κατάλαβα. Και πριν το Πάσχα, ωστόσο, το ίδιο άθλημα έβλεπα. Και βρέθηκα μέσα στο καζίνο, παρέα με άλλους κυρίους μετά των κυριών τους-υπερβολικά στολισμένων για το σκοπό και το θέμα της βραδιάς, να χαζεύω τον αγώνα μεταξύ Ρεαλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα. Για να λέμε την αλήθεια, πιο πολύ πήγα για τον έξω περιβάλλοντα χώρο. Εκεί που περιβάλλεται κανείς από αριθμούς και τραπέζια, από ελπίδες και γούρια. Εκεί όπου το χρήμα φαίνεται να ρέει άφθονο. Μόνο που η πορεία δεν είναι η αναμενόμενη και τα χαρτονομίσματα αντί να εισέρχονται στις τσέπες των λιγότερο γκλάμουρους παικτών, εισέρχονται στα βουλιμικά μηχανάκια. Απομακρύνθηκα από τους παίκτες. Δεν ήθελα να με χαρακτηρίσουν γρουσούζα...Δεν παίξαμε. Μου έκανε εντύπωση η μουσική υπόκρουση. Κλασσική μουσική. Βοηθάει και στη συγκέντρωση της σκέψης. Φήμες λένε...

Η ίδια μουσική με συνόδευε και στο αστικό την επόμενη μέρα. Μπορεί να μην έχει μετρό ή τραμ αυτή η πόλη, αλλά τουλάχιστον, έχει περάσει σε άλλο πολιτισμικό επίπεδο. Και ο οδηγός είχε την ένταση στη διαπασών. Μάλλον, βοηθάει και στην οδήγηση. Λέμε τώρα.

Περπατώντας το παγωμένο απόγευμα της Κυριακής σε κάποια παραλία, πέρασα από ένα στενό. Και κόλλησα με τις δύο αταίριαστα συνδυασμένες πινακίδες. Από τη μία, το όνομα του δρόμου ''ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ''. Και από την άλλη, ο χαρακτηρισμός του δρόμου ως 'ΑΔΙΕΞΟΔΟ'. Παράξενο mix 'n' match  οπτιμιστικών και πεσιμιστικών μηνυμάτων. Τόσο απατηλός και τόσο καταθλιπτικός συνδυασμός. 

Την επόμενη μέρα βρήκα στον καναπέ του σαλονιού ένα παπά, καλεσμένο για καφέ. Το παράξενο με τον παπά ήταν τα κόκκινα ράσα. Τα φοράνε, λέει, για να γιορτάσουν την Ανάσταση. Τελικά, όντως, τα ράσα κάνουν τον παπά;

Κατάλαβα ότι τελείωσε το Πάσχα (οι διακοπές του Πάσχα για την ακρίβεια), όταν γύρισα πριν λίγες ώρες στο σπίτι και άνοιξα τη βαλίτσα μου. Σύντομες διακοπές. Το κατάλαβα, όταν ρύθμισα πριν από λίγο το ξυπνητήρι μου μετά από 6 μέρες. Το κατάλαβα και όταν άνοιξα την τηλεόραση και αντί για απλές επαναλήψεις ελληνικών σειρών είχε σε επανάληψη-καμία έκπληξη ως προς αυτό- χριστουγεννιάτικο επεισόδιο. Ή χάσανε την αίσθηση της εποχής ή κάποιος ανυπομονεί για τις επόμενες γιορτές.

Το κατάλαβα και το μεσημέρι, όταν μαγείρεψα για 3 άτομα, ενώ τις προηγούμενες μέρες το τραπέζι χωρούσε καμιά δεκαπενταριά και τα φαγητά μαζί με το αλκοόλ δεν είχαν όριο. Τώρα, δεν έχουν όριο οι τύψεις για τις καταναλωθείσες θερμίδες.

Το κατάλαβα και όταν έλαβα τις πρώτες προτάσεις για πρωτομαγιά εις τας εξοχάς. Είπα και εγώ, τόσο νωρίς θα τελείωνε το πάρτι;

Το καταλαβαίνω και τώρα που είπα να ρίξω μία ματιά στο γαμήλιο δράμα της βασιλικής οικογένειας. Καλά λέγανε κάποτε...Δύσκολοι οι καιροί για πρίγκιπες. Και ακόμη πιο δύσκολη η εκπαίδευση για επίδοξες πριγκίπισσες. Κοίτα να δεις που και οι πρίγκιπες παρακαλάνε και επιστρατεύουν και τη βοήθεια της πεθεράς..Δε μπορώ. Αγχώθηκα. Τόσα φλάς, τόσα πρωτόκολλα, τόσες φήμες και τόση προετοιμασία για μία τελετή που αναδεικνύεται σε εθνική εορτή, σε μία εβδομάδα φεστιβαλικού χαρακτήρα με θεματική τον έρωτα και τη Νταϊάνα. Τουλάχιστον το Champions league αύριο θα έχει διαφορετική έκβαση.

Και αν και εσείς καταλάβατε ότι πέρασαν οι γιορτές του Πάσχα, ελπίζω τουλάχιστον να ήταν οι καλύτερες γιορτές. Ακόμη και αν το σκηνικό δεν είχε πολλές διαφορές σε σχέση με το περσινό. Εξάλλου, συνταγή που πετυχαίνει, δεν την αλλάζει κανείς. Λένε...

Κάθε σενάριο, μία αυλαία.

Σενάριο 1.

Μένεις κλεισμένος σε ένα σπίτι προκειμένου να ολοκληρώσεις την επαγγελματική ή ακαδημαϊκή σου εργασία. Έχεις προσηλωθεί με μεγάλη όρεξη και πρωτόγνωρο μεράκι με σκοπό να δημιουργήσεις ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα. Είσαι τόσο προσηλωμένος σε αυτό που κάνεις, ώστε αγνοείς ακόμη και τους φίλους σου, το σύντροφο, τον εαυτό σου. Και τελικά κάνεις το καλύτερο δυνατό και είσαι τόσο μα τόσο περήφανος για το έργο που παρήγαγες. Και παίρνεις δεκάδες τηλέφωνα και αν δεν έχουν θυμώσει μαζί σου, καταλήγεις την επόμενη μέρα να κερνάς τους δικούς σου ανθρώπους και να μαθαίνεις όσα έγιναν στον έξω κόσμο όσο έλειπες. 

Σενάριο 2.

Παίρνεις τα απαραίτητα για σένα, λίγα ρούχα, χρήματα και μία φωτογραφική και εξαφανίζεσαι από το πρόσωπο της γης και από τα πρόσωπα όλων των κατοίκων της που σου τη δίνουν ώρες ώρες. Και τριγυρνάς σε παραλίες με μία σανίδα και μία μαϊμού για συντροφιά. Και γεμίζεις από ένα μόνο χρώμα σε κάθε πιθανή παλ απόχρωσή του. Και όλη σου η ζωή γίνεται μπλε. Μάλλον, εδώ ο πρωταγωνιστής είσαι μόνο εσύ. Ένα μετράει σε αυτό το σενάριο: Να θέλεις. Να ξέρεις. Και να μπορείς. 

Σενάριο 3.

Κάνεις λίγο απ' όλα βιαστικά και απεγνωσμένα με ένα μόνιμο λαχάνιασμα στη ψυχή και μία αγωνία και ανάγκη να προλάβεις πριν φύγουν όλοι, πριν κλείσουν οι τράπεζες, πριν πέσεις στην κίνηση, πριν πάει στη δουλειά και δεν προλάβεις να το δεις, πριν αγανακτήσει από την ασιτία ο σκύλος και σου το σκάσει, πριν ξημερώσει και δεν έχεις κλείσει μάτι, πριν γεράσεις και δεν έχεις δει τίποτα. Και απορείς μία μέρα. Μονολογείς και ρωτάς: με τέτοιες ταχύτητες, βλέπεις τίποτα; Θυμάσαι τίποτα; Και μπορεί να μη λάβεις ποτέ απάντηση, αφού μετά την ερώτηση, θα σε κυνηγήσει και πάλι η ανάγκη να τρέξεις.

Σενάριο 4.

Είναι όλα τόσο απαίσια και απροσδιόριστα δύσκολα στη ζωή σου που δεν έχεις πια όρεξη για τίποτα. Σταμάτησες να ψάχνεις, δε ξέρεις που πας, δε ξέρεις τι θέλεις, δε ξέρεις τι σου γίνεται. Χάος. Πανικός. Και μετά αδράνεια. Απόλυτη. Κουραστική. Ρώτησε μία συνάδελφος πριν λίγο: Κάνει βαρεμάρα σήμερα; Δεν έχεις πολλές επιλογές, αφού η αδράνεια εκτός από το επιπλέον βάρος που προσθέτει στην παραμικρή σωματική κίνηση, αφαιρεί και την ικανότητα οραματισμού και σκέψης. Δε μου αρέσει αυτό το σενάριο. Σε μία τέτοια παράσταση, θα έφευγα πριν την αυλαία. Πολύ πριν.

Σενάριο 5.

Έχει καλοκαιριάσει για τα καλά και βρίσκεσαι σε μία παραλία με μία γρανίτα λεμόνι στο χέρι, κολλάς από τα αντηλιακά και παλεύεις να πιάσεις τη ρακέτα σωστά. Ακούς φωνές, βλέπεις ήλιο, χορεύεις μέχρι να μαζέψει ο αντίπαλος το μπαλάκι, ζητάς συγνώμη από τον κυριούλη που χτύπησες και πέφτεις για μία βουτιά. Ανέμελα. Απροσάρμοστα. Δεν κάνεις τίποτα. Είσαι ελεύθερος. Γιατί έτσι επιβάλλει το καλοκαιρινό σου mood. Σενάριο αγαπημένο. 

Σενάριο 6.

Για πες...Πως είσαι, που θα ήθελες να είσαι, τι θα ήθελες να είσαι, με ποιους και με τι. Είναι δικό σου σενάριο. Δική σου ζωή. Δική σου επιλογή. Δε χρειάζεσαι γενναιόδωρο παραγωγό για να ανεβάσεις το δικό σου έργο. Έχεις κάθε στιγμή την ευκαιρία να πειράξεις το σενάριο, να αλλάξεις τους ρόλους, να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις πρωταγωνιστές, να αλλάξεις σκηνικά, να βάλεις ή να βγάλεις κοστούμια, να πας περιοδείες ή να κολλήσεις σε ένα συνοικιακό θεατράκι γεμάτο μισοσκισμένες ασπρόμαυρες αφίσες και λατρεμένους τακτικούς θεατρόφιλους επισκέπτες. Μπορείς να κάνεις τα πάντα. Το ξέρεις! Το θέλεις;

Παράνομος και αν είναι ο δεσμός σου...

Οι οικογενειακές ιστορίες έχουν αγριέψει. Νομίζω ότι θα έπρεπε να λέγονται ανατριχιαστικές ερωτικές ιστορίες. Άνθρωποι ευτυχισμένοι που διαλύονται μέσα από σχέσεις άρρωστες και απρόσμενες. Αδερφές που μαλώνουν για έναν άντρα, ο οποίος τελικά τα έχει με άλλη, ανιψιός που κλέβει τη γυναίκα του θείου του και πάει λέγοντας. Μεγάλη ιστορία ο έρωτας. Ατέλειωτη. Και δικαιολογημένα. Ποιος θέλει να δώσει τέλος σε μία ερωτική ιστορία; Υπάρχει κανείς τόσο ανόητος, ώστε να θέλει να μπλέξει με δραματικά/υστερικά/διπρόσωπα/δακρύβρεχτα φινάλε; Υπάρχει μήπως κανείς τόσο ευφυής, ώστε να θέλει να δώσει την ιδανική κατάληξη σε μία ίσως όχι και τόσο ειδυλλιακή ιστορία; Υπάρχει κανείς τόσο τυχερός, ώστε να έχει βρει την τέλεια σχέση και να μη θέλει να δει το τέλος;

Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να μάθει; Αν γίνει λόγος όμως για παράνομες σχέσεις, για πονηρά ρομάντζα, για κρυφές συναντήσεις και μικρά ερωτικά τρίγωνα, είμαι σίγουρη, πως όλοι θα έχουν ένα 'φίλο' ή μία 'φίλη' που έχει θρέψει μία παρόμοια κατάσταση. Άραγε, ο έρωτας θρέφει αυτές τις σχέσεις ή αυτές τρέφουν με τη δύναμή τους τον έρωτα;

Έχει πλάκα ο έρωτας. Σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Και είναι ακόμη πιο αστείο όταν τον υποδέχεσαι με εκείνο το χαμένο βλέμμα που ξεροσταλιάζει, ένας θεός ξέρει για τι. Και είναι ακόμη πιο διασκεδαστικό το ύφος σου όταν καταλαβαίνεις ότι την έχεις πατήσει και μάλιστα άσχημα. Και μετά τι; Περιφέρεις με υπερηφάνεια το βλέμμα σου εις το κενό και τη ματαιότητα και νιώθεις πως έχεις ερωτευτεί ΕΣΥ μόνο για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία. Και κάνεις ότι μπορείς για να το αντιληφθεί και ο άλλος. Και αν είσαι τυχερός σε λίγο καιρό περιφέρετε μαζί τα βλέμματά σας και νιώθετε άρχοντες! Αν όχι, εξακολουθείς να περιφέρεις το βλέμμα σου, μέχρι που κάποια στιγμή-και πάλι από το πουθενά-θα πέσουν τα μάτια σου πάνω στη ματιά κάποιου άλλου ανθρώπου και θα δεις σπίθες να πετάγονται δεξιά και αριστερά. Και η ιστορία, όπως όλοι γνωρίζουμε, θα κάνει τον κύκλο της και θα επαναληφθεί, ξανά και ξανά. Και είθε ο θεός του έρωτα να μας προστατεύσει!

Και αν ο μικρός αυτός και παιχνιδιάρης θεός δε βάλει το χεράκι του για μια ευνοϊκή εξέλιξη, τότε ίσως και να βρεθείς στη μέση. Μπλεγμένος με σκέψεις και εικόνες, με πράξεις και με λόγια που δε θέλεις, δε μπορείς να κάνεις, δεν ακούς. Αλλά ξέρεις ότι κυκλοφορούν μέσα στο κεφάλι σου. Και απορείς, πως βρέθηκες εσύ, ο μόνος άνθρωπος πάνω στη γη, σε τόσο δύσκολη θέση. Και ψάχνεις τρόπους να πάρεις μία απόφαση που θα είναι αρκετή για να μη σου έρθουν και άλλα στο κεφάλι εκτός από τον έρωτα. Και μετά σου έρχεται η κυρα-Λογική και σου λέει πως οκ, έπαιξες όσο έπρεπε. Για την ακρίβεια, δεν έπρεπε καθόλου. Αλλά, αυτό μπορείς να το παραβλέψεις για ένα δευτερόλεπτο. Τώρα , back to reality. Και από εκεί που δεν το περίμενες, γιατί έλεγες πως δε θα σου συμβεί ποτέ ξανά κάτι ανάλογο, ποτέ ξανά κάτι περίπλοκο, ποτέ ξανά κάτι τόσο δυνατό, έχεις γεμίσει απωθημένα και ανάγκες. Και κάνεις τα πάντα για να κάνεις το λάθος, τα λάθη, τη ζημιά. Και είσαι ΕΣΥ το ερωτοχτυπημένο ανθρωπάκι που αγνόησε τη βασική αρχή. ΟΥ μπλέξεις με τον Έρωτα.

Γιατί καλός είναι και ας σε βασανίζει τόσο, αλλά, νομίζω πως δε θα ήθελες με τίποτα να ζήσεις και εσύ μία (ακόμη) ανατριχιαστική ερωτική ιστορία! Εκτός και αν είσαι αδιόρθωτος, οπότε μπορείς να απολαύσεις για μία ακόμη (και μάλλον όχι τελευταία) φορά το κάθε λάθος, το κάθε μπλέξιμο, το κάθε απρόσμενο χτύπημα. Εξάλλου, οι ερωτοχτυπημένοι απαλλάσσονται πάντα λόγω άγνοιας και αδυναμίας.

Απάτη στη Μπουρκίνα Φάσο.

Ανοίγοντας σήμερα, πρωί-πρωί, το e-mail μου διασκέδασα απίστευτα με το μοναδικό μου spam. Τόπος προέλευσης η Μπουρκίνα Φάσο και αποστολέας ένας τύπος από την τράπεζα της Ουαγκαντούγκου, ο οποίος μου πρότεινε να μοιραστούμε την αζήτητη κληρονομιά ενός ατυχήσαντος ανθρώπου που έπεσε θύμα αεροπορικού δυστυχήματος. 16 εκατομμύρια ευρώ το ποσό και το αντάλλαγμα του Μπουρκινέζου 65% του ποσού. Τέλειο;;; Ήμουν για σήμερα επιλαχούσα-μάλλον όχι η μοναδική- για συνεργασία σε απάτη. Τελικά, η Δυτική Αφρική κρύβει πολλές εκπλήξεις.

Η απάτη. Συνήθως, ως απάτη ορίζει ο άνθρωπος αυτό που θεωρεί πεπραγμένο με δόλο και πονηριά προκειμένου να λάβει ως παράγωγο το επιδιωκόμενο, το αναγκαίο για τον ίδιο, το επιθυμητό. Η απάτη ταιριάζει πολύ με την παραπλάνηση. Και παραπλανεί κανείς με πολλούς τρόπους. Οικονομικά, συναισθηματικά, επαγγελματικά, πολιτικά και δε συμμαζεύεται...

Πως καταλαβαίνει κανείς την απάτη; Πως μπορεί να ξεχωρίσει κανείς την αλήθεια από το ψέμα ή το ψέμα από αυτό που θέλει να ακούσει; Ποια απάτη είναι χειρότερη; Ποια πονάει πιο πολύ; Έχει η κοροϊδία διαφορά; Χτίζεις ξανά εμπιστοσύνη μέσα από την παραπλάνηση; Μπορείς να ξεκινήσεις κάτι με δόλο και ξαφνικά να το μετατρέψεις σε μοναδική και ειλικρινή αλήθεια; Γιατί νομίζω πως την αλήθεια την αλλοιώνει κανείς πιο εύκολα. Για να πούμε και την αλήθεια, η αλήθεια δεν είναι και το ωραιότερο πράγμα του κόσμου.

Ήρωες καθημερινών και τραγελαφικών καταστάσεων οι άνθρωποι. Άνθρωποι με διάθεση για ζωή που η αλήθεια των άλλων τους εμπαίζει. Άνθρωποι που ακούν και κατανοούν, συμφωνούν και επικροτούν ακόμη και αν ξέρουν πως η αλήθεια είναι τόσο ψεύτικη και παραπλανητική. Μα πως να αγνοήσει κανείς την ευτυχία; Ακόμη και την παροδική, τη στιγμιαία, την απλοϊκή και την ακούραστη; 

Και εκεί που είπα, η φάρσα τελείωσε, λαμβάνω και άλλο εισερχόμενο μήνυμα, αυτή τη φορά με μεγαλύτερο ποσό (αφού δεν είδαν ανταπόκριση με τα 16, μου προσφέρουν 25 εκατομμύρια) και βέβαια αυτή τη φορά από άλλο στέλεχος της Τράπεζας. Και διασκέδασα πολύ. Πως γίνεται η απάτη να με διασκεδάζει; Γιατί μόνο ένα είδος της; Γιατί να μη μπορεί το περιορισμένων δυνατοτήτων μας μυαλουδάκι να αντιληφθεί και να διαχειριστεί διαφορετικά τα παραπλανητικά δεδομένα του περιβάλλοντος μας; Γιατί η απάτη γεννά μόνο θυμό και απογοήτευση; Γιατί η απάτη είναι μέρος της αλήθειας μας;
Ενδεχομένως και να μην είναι έτσι. Ενδεχομένως και οι απάτες να είναι μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες που εμποδίζουν μεγάλα προβλήματα να αναδυθούν και να πληγώσουν περισσότερο. Ενδεχομένως και οι απάτες να μην υπάρχουν, απλώς οι συγκυρίες να καθιστούν τα ψέμματα μία προσωρινή αλήθεια. Αυτή που πιστεύει ο καθένας την ώρα που τη εκφράζει. Γιατί και το κάθε ψέμμα, είναι για ένα δεδομένο χρονικό διάστημα μία αλήθεια.
Η διάρκεια της απάτης καθορίζει τη φύση της. Η ποιότητα της απάτης καθορίζει το μέγεθος του πόνου και των γενικότερων συνεπειών. Η ποιότητα των ανθρώπων ορίζει τα χαρακτηριστικά της απάτης. Τι ορίζει όμως τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων; Εάν κάποιος βρίσκει το σημείο ισορροπίας του μέσα από μία απάτη...Εάν κάποιος βρίσκει την ευτυχία μέσα από πολλές μικροαπάτες τις οποίες είτε προκαλεί, είτε υφίσταται...Εάν κάποιος κάνει καριέρα αξιοποιώντας απάτες και μεθόδους εξαπάτησης...Εάν...Τότε ποιός είναι τόσο αληθινά αληθινός για να τον κρίνει;
Μπορούμε να παραμερίσουμε μερικές απάτες. Μπορούμε όμως να υποκύψουμε άφοβα σε μία. Στην απάτη των ονείρων. Και αυτή δεν την ορίζει κανείς.

Πως οι φαινομενικά αταίριαστοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν αχώριστοι.

Πολλά πράγματα μπορεί να κατανοήσει ο ανθρώπινος νους. Όχι όμως το μεγαλείο τους και την αξία τους. Μπορεί να τα βιώσει για μία ή περισσότερες στιγμές. Μπορεί να τα φανταστεί ή να τα σχεδιάσει ή πάλι μπορεί να μην τα έχει σκεφτεί ποτέ, να μην έχει πάει καν η επιθυμία του στην περιοχή τους. Γιατί, ναι, όλα τα πράγματα έχουν μία νοητή περιοχή ορισμού και προσδιορισμού. Πότε οι άνθρωποι περνούν τη γραμμή που τους χωρίζει από τη φιλία; Πότε αποκτούν την ανάγκη να είναι μαζί, να γελούν παρείστικα, να γίνονται ρεζίλι και να μη δίνουν cent τσακιστό, να τριγυρνάνε άσκοπα στις στάσεις ενός άγνωστου μετρό, να φλυαρούν ασταμάτητα χωρίς λογική και θέμα, να παιδιαρίζουν και να φωνάζουν σ' αγαπώ σα να είναι μωρά που μόλις έμαθαν τη λέξη και τους άρεσε;

Πότε οι κοινές φωτογραφίες γίνονται οι ίδιες σημείο αναφοράς για χαρούμενες και ανέμελες στιγμές; Πως ενώνει κανείς τόσα σημεία στο χάρτη των ανθρώπων και πετυχαίνει την τέλεια γεωμετρία; Γίνεται ο πρωταρχικός σκοπός καμιά φορά να χάνει τη σημασία του και το μόνο που μετρά πια να είναι το κέρδος που εμφανίστηκε παράπλευρα και απρόσμενα; Γιατί και οι φίλοι κέρδος είναι. Και αν η φιλία που σου παρέχουν δεν τυλίγει κάποιο σκοπό, τότε το κέρδος είναι ακόμη μεγαλύτερο. Ακόμη και αν έχεις εκατοντάδες φίλους, θα θυμάσαι πάντα εκείνους που δεν αγωνίστηκες να αποκτήσεις αλλά θέλεις να αγωνιστείς για να κρατήσεις. Μπορεί να περάσουν μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια χωρίς να τους δεις, αλλά, σίγουρα πάντα θα θέλεις να βρεθείτε όλοι μαζί σε μία πλατεία των Βρυξελλών και να φάτε λαίμαργα τηγανητές πατάτες με κέτσαπ. Τόσα απλά. Θα θυμάσαι πάντα αυτά που δε θα έκανες ποτέ μόνος σου, εκείνα που αν τα άκουγες αλλού δε θα γελούσες.
Παράξενοι που είναι οι άνθρωποι. Μπορεί να μεγαλώσουν με έναν άνθρωπο και ξαφνικά να μη μιλάνε μεταξύ τους. Μπορεί να μη γνωρίζουν κάποιον άλλο και όμως να μιλάνε μαζί του για όλα όσα έχουν δει και ακούσει. Και να μη φτάνει ο χρόνος για να τα πεις κανείς όλα. Και ίσως και να μην έχει σημασία να τα πει. Ίσως τελικά οι άνθρωποι να μη χρειαζόμαστε τα λόγια, τα βαριά και τα βαρύγδουπα λόγια των δηλώσεων και των υποσχέσεων. Ίσως να είναι αρκετά αυτά που μας ενώνουν κατά παράξενο και μοναδικό τρόπο. Τα άγνωστα. τα μυστικά, τα μεταξύ μας, τα δικά μας, τα ειλικρινά μας. Αυτά που φοβόμαστε να ζητήσουμε γιατί δε ξέρουμε πως λέγονται. Αυτά που κουβαλάμε πάντα μέσα μας σαν ανάγκες της ψυχής και όχι των συνθηκών.
Ικανές και αναγκαίες οι συνθήκες συνύπαρξης. Ικανές και αναγκαίες και οι σχέσεις των ανθρώπων. Καμιά φορά είναι δίπλα μας. Άλλες φορές μακριά μας. Μερικούς μας ζορίζουν, άλλους μας τρομάζουν και ίσως κάποιοι άλλοι να μην τις δέχονται. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να θυμάται κανείς. Να γυρνά σε μία ανάμνηση και να μπορεί να χαμογελά στη θύμησή της. Να μη ξεχνά  όσα κάποιοι άλλοι τον έκαναν να νιώσει. Και αν ξεχάσει κάποτε το όνομα, το πρόσωπο, τον ήχο της φωνής τους, το που και το πως, μπορεί πάντα να γυρνά πίσω, στη ζεστασιά των αναμνήσεων, στις στιγμές που έζησε κάπως, κάποτε μαζί τους. Και η ζεστασιά των φίλων είναι η καλύτερη ανάμνηση. Πάντα και παντού.

***Αφιερωμένο από μένα για σας. Ακόμη και αν ξεχάσετε ποτέ το όνομά μου (στ'αλήθεια)

Πότε η καλύτερη συμβουλή είναι να μην ακούς καμία συμβουλή.

Οι άνθρωποι είμαστε ατελή πλάσματα, γεμάτα φιλοδοξίες και πάθη, προκαθορισμένα να αγνοούμε το δέον και το πρέπον και εξαναγκασμένοι από την ίδια μας τη φύση να αποπροσανατολιζόμαστε στο βαθμό που τα συμφέροντα και οι προσωπικές μας ανάγκες μας επιτρέπουν. Είμαστε άνθρωποι όμως, χαριτωμένοι και γεμάτοι προνόμια και προσόντα, ταλέντα και ευφυΐα. Η καθημερινότητα, ωστόσο, αποδεικνύει πως σε αυτόν τον τόπο, τον παρα-λουσμένο από τον ήλιο και τον κακομαθημένο από τη δημοκρατία, η ευφυΐα δεν είναι παρά ένα περιορισμένο είδος που φθείρεται με την πάροδο των χρόνων και συμπαρασύρει σε αυτή την πορεία φθοράς και όποιον άνθρωπο επιθυμεί να πράξει το αυτονόητο.

Κωμικοτραγική είδηση της ημέρας: Απέρριψαν αίτηση για υιοθεσία παιδιού με την αισχρή δικαιολογία ότι οι υποψήφιοι γονείς είναι χορτοφάγοι. Απορία δική μου: Θα την απέρριπταν με την ίδια συλλογιστική πορεία, ακόμη και αν οι αιτούντες τρέφονταν καθημερινά με junk food; Λέμε τώρα... Πως γίνεται οι διατροφικές συνήθειες να είναι ικανές να στερήσουν από ένα βρέφος την οικογενειακή θαλπωρή; Είναι δυνατόν τα ιδρύματα στη χώρα μας να έχουν εξελιχθεί και βελτιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε  να  είναι προτιμότερα από μία χορτοφαγική οικογένεια;

Η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Ωραία ακούγεται αυτό. Μεγαλεπήβολα και εξισορροπητικά. Πάνε χρόνια από τότε που έχασε τη σημασία του. Και θα περάσουν πολλά χρόνια για να θελήσει κανείς να την αναζητήσει μέσα στις κατά τα άλλα ευνομούμενες κοινωνίες και τα δικαιϊκά συστήματα που μας περιβάλλουν γεμάτα από ανθρώπινες φιλοδοξίες. Γιατί και η τέχνη της κυβέρνησης (και της διακυβέρνησης) περιέχει μόνο απλή, ανόθευτη ανθρώπινη φιλοδοξία σχεδόν υβριστικά διακείμενη προς τον άνθρωπο.

Προσπάθησε στη ζωή σου να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς και δείξε σεβασμό στον ταπεινό συνάνθρωπό σου. (Strive in your life to do the best you can and show respect to your fellow man). Ωραίο και inspirational και αυτό, αλλά, δε ξεκαθαρίζει ο ποιητής τρία πράγματα. Να κάνεις ότι μπορείς για ποιόν; Είναι ατομοκεντρικός ή ανθρωποκεντρικός ο προσανατολισμός; Να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς χρησιμοποιώντας κάθε μέσο και επιφέροντας κάθε πιθανή συνέπεια; Γιατί όλες οι προσπάθειες, έχουν κόστος. Και συγκεκριμένα, οι υπερπροσπάθειες που γίνονται εγχειρήματα ζωής έχουν κυρίως ένα μεγάλο ηθικό κόστος που κανείς ποτέ δεν επιθυμεί να πληρώσει. Και τρίτον, πρέπει να δείχνω σεβασμό μόνο στον ταπεινό συνάνθρωπο; Με ποια μονάδα μετριέται η ταπεινότητα του συνανθρώπου, ώστε να μπορώ ανα πάσα στιγμή να επιδεικνύω την ποσότητα σεβασμού που χρειάζεται; Γιατί, όχι, ηθικό πρότυπο δεν είμαι σε καμία περίπτωση. Κανείς δεν είναι έτσι απλά. Και όχι πάντα. Και φυσικά, αν διαθέτω και εγώ μέσα μου, έστω και μία μικρή φιλοδοξία θα κάνω τα πάντα για να πω με περηφάνια έπειτα ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.

Επομένως, ΠΑΝΤΑ η καλύτερη συμβουλή είναι να μην ακούς καμία συμβουλή. Η τέχνη του να είναι κανείς άνθρωπος είναι από μόνη της ένα μεγάλο ταλέντο. Φθάνει η φιλοδοξία του ανθρώπου να μη ξεπεράσει την ευφυΐα του.

Όταν η συνήθεια παύει να είναι έρωτας έρχεται...

...η γκρίνια. Και εσύ γκρινιάζεις ασταμάτητα και ανελέητα. Γκρινιάζεις για όλα όσα σου φταίνε. Μόνο που δε ξέρεις τι ακριβώς σου φταίει, οπότε παριστάνεις ότι σου φταίνε όλα και γκρινιάζεις. Γκρινιάζεις τόσο που καταλήγεις να γκρινιάζεις για το πόσο γκρινιάρης έχεις γίνει.

...η απελπισία. Δε ξέρεις τι να κάνεις. Δε ξέρεις πως να φερθείς, δε ξέρεις πια τι είναι κομψό να πεις, δε ξέρεις τι να σχολιάσεις, σε τι να απαντήσεις και τι να αφήσεις μετέωρο. Δε ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Ψάχνεις μία μόνη και σωτήρια διέξοδο. Δε θα τη βρεις. Που να τη βρεις; Αν υπήρχαν διέξοδοι εκεί έξω θα είχες πέσει πάνω σε κάποια.

...η φυγή. Εκδηλώνεις παράξενες τάσεις φυγής. Θέλεις να φύγεις μακριά. Μόνο που δεν έχεις προσδιορίσει ακόμη το 'μακριά'. Μακριά από τον άνθρωπο που αγαπάς, μακριά από την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι για μία στιγμή, μακριά από την κατάσταση που βρίσκεσαι καιρό τώρα, μακριά από ότι σου θυμίζει τον άνθρωπο και τις καταστάσεις ή μακριά από τον άνθρωπο που έχεις μέσα στο κορμί που περιφέρεις;

...η ανάγκη να μιλήσεις. Κυρίως η ανάγκη να συζητήσεις το πρόβλημα με τον άνθρωπο που κρατάς δίπλα σου (ή σε κρατάει ακόμη δίπλα του). Θέλεις να λύνεις θεωρητικά κάθε πρόβλημα, να εξηγείς, να επεξηγεις (και στο τέλος και πάλι να παρεξηγείς) για να μη μείνει τίποτα εχθρικό ανάμεσά σας. Μάλλον, θέλεις απλώς και διακαώς να διαπιστώσεις, αν ο άνθρωπος αυτός νοιάζεται ακόμη για σενα.

...η αμφιβολία. Σκέφτεσαι όλη μέρα και όλη νύχτα (γιατί τη νύχτα η σκέψη έχει πια ωριμάσει) αν κάνεις κάτι λάθος και ποιο είναι αυτό το λάθος. Δεν το ανακαλύπτεις. Αν μπορούσες να το ανακαλύψεις με τη σκέψη σου και μόνο, μάλλον, η ίδια σκέψη θα σε είχε εμποδίσει και να το κάνεις.  Και έτσι, καταλήγεις να αμφιβαλλεις για το τί πρέπει να κάνεις.

...μία σειρά λαθών. Κάνεις τα πάντα λάθος, με λάθος τρόπο, σε λάθος χρόνο με λάθος πρόθεση. Γιατί, πια, πρόθεση δεν είναι η αγάπη και η εκδήλωση αυτής, αλλά, η επιβεβαίωση της ύπαρξης της αγάπης του άλλου προσώπου. Και το κυριότερο λάθος είναι, ότι η ανάγκη να μιλήσεις έχει γίνει πολλή έντονη.

...το πείσμα. Βρε καλώς το μου! Από μία τόσο ωραία παρέα πως να λείψεις εσύ καλό μου πεισματάκι; Και ανοιγοκλείνουν οι πόρτες για χάρη σου, και αλλάζουν στόματα οι βρισιές και πέφτει και ξύλο καμιά φορα και να σου και η αδιαφορία. Συγνώμη που θα στο πω γλυκό μου πείσμα, αλλά είσαι εκ φύσεως πολύ αδέξιο.

...τα νεύρα. Για αυτά καμιά φορά ευθύνεται και η καφεΐνη. Ευθύνεται και ο έρωτας. Νευριάζεις όταν αυτός που αγαπάς δε σου δίνει σημασία, νευριάζεις όταν σου γυρνάει την πλάτη, νευριάζεις όταν ζητάς συγνώμη και δε λέει ακόμη και τότε να ξεμουτρώσει. Νευριάζεις γιατί αγαπάς. Αλλά το έτερον ήμισυ εκλαμβάνει μόνο τα νεύρα. Πολλή κακή σύνδεση αυτή που επιχείρησες να κάνεις.

Μέχρι εδώ είσαι καλά. Λίγο εκνευριστικά και ακραία, αλλά, καλά. Σε καίει ακόμη και προσπαθείς. Και καλά κάνεις. Μόνο που θα ήταν ακόμη καλύτερα να χαλάρωνες και να το απολάμβανες. Δε χρειάζεται να παίρνεις τα πάντα στα σοβαρά. Η ζωή σου σκαρώνει συνεχώς φάρσες. Ακόμη και η ίδια μία φάρσα είναι. Δες την κωμική πλευρά της. Και φτιάξε την ομάδα.Με λίγη δουλειά, ίσως, σκοράρει. (αλλιώς να 'ναι καλά οι μεταγγραφές)

...η αδιαφορία. Δε σε νοιάζει πια τι πρέπει να κάνεις. Κάνεις ότι θέλεις και ότι σου καπνίσει. Εκδηλώνεις σκέτα νεύρα, δε γκρινιάζεις ιδιαίτερα, δεν αμφιβάλλεις για το αν σε θέλει, δε θέλεις να φύγεις μακριά, δε θέλεις να μιλήσεις, δεν πεισμώνεις πια και τα λάθη σταμάτησες να τα αναζητάς και να τα μετράς. Τώρα που αδιαφορείς μπορώ με βεβαιότητα να σου πω, ότι για σένα έχει έρθει ένα μόνο πράγμα:

...το τέλος.

Γιατί ένας σκύλος είναι καλύτερος από έναν (;) άντρα.

Το συναίσθημα κάνει άνω κάτω τη ζωή μας. Αποφασίζει άλογα για χάρη μας, αλλά, χωρίς τη γνώμη μας, μας μπλέκει σε ριψοκίνδυνες περιπέτειες χωρίς ποτέ να αναλαμβάνει μέρος των ευθυνών, μας πάει σε άγνωστα μέρη με νέους ανθρώπους και ζούμε μαζί χρήσιμες για την εξέλιξή μας εμπειρίες. Μας στέλνει σε συνεντεύξεις για δουλειά, μας παραιτεί, όποτε 'φορτώνει', μας κλείνει στο σπίτι αγκαλιά με ένα κιλό παγωτό, μας πάει ατέλειωτες βόλτες, μας κερνάει ποτά και αν είμαστε πολύ τυχεροί μας κάνει και να χαμογελάμε. Είναι ωραίο το συναίσθημα. Και εκτός ελέγχου. Και όσοι το βιώνουν στα άκρα, συνήθως είναι εκτός εαυτού.

Η συναισθηματική υπερφαγία θρέφει τα συναισθήματά μας. Δεν είναι βιολογική πείνα, μοιάζει, ωστόσο, πολύ και έτσι μας παραπλανά και καταστρώνουμε μαζί της ατέλειωτα γεύματα, δείπνα, μικροτσιμπολογήματα και μερικά έξτρα σνακ για ενέργεια. Και ο άτυχος ο άνθρωπος βλέπει τα κενά να κλείνουν για λίγο. Ή μήπως όχι; Μήπως δεν κλείνει τίποτα, και απλώς τα κενά εξαφανίζονται από τα μάτια μας όσο διαρκεί ένα burger;
Αλήθεια, πόσο διαρκεί η ευτυχία; Οι περισσότεροι έχουμε κατανοήσει τη γνωστή φράση 'η ευτυχία είναι στιγμές' και ζούμε περιμένοντας ή επιδιώκοντας τέτοιες στιγμιαίες χαρές. Και αν δεν είμαστε αχόρταγοι, καταφέρνουμε να ζούμε καλά. Αν πάλι γίνουμε και λίγο άπληστοι, ίσως καταφέρουμε να ζήσουμε υπέροχα! Το να μην είμαστε ευτυχισμένοι, δε σημαίνει πως είμαστε κατ' ανάγκην και δυστυχισμένοι. Επομένως, διατηρούμε, με εξαιρετική ευχέρεια διαχείρισης, την ικανότητα να είμαστε και τα δύο ή κανένα από αυτά.
Τα ζώα εκδηλώνουν τάσεις χουχουλιάσματος, αγάπης και ζεστασιάς, τόσο μεταξύ τους, όσο και προς το ανθρώπινο είδος. Δε ξέρω γιατί, αλλά η αγάπη αυτή φαίνεται να είναι ανιδιοτελής. Όχι πως δεν περιμένουν τίποτα από μας (αφού εκτός από τα χάδια μας περιμένουν και τροφή και βόλτες), αλλά, μπορούν να μας δώσουν τόσα χαμόγελα και τόση ευτυχία, χωρίς να θυμώνουν εγωιστικά απέναντί μας, χωρίς να κρατάνε μούτρα για δύο αιώνες, χωρίς να μας γυρνάνε την πλάτη επειδή κάναμε ένα ακούσιο φάουλ, χωρίς να μας περιφρονούν όταν μπαίνουμε στο χώρο όπου βρίσκονται, χωρίς να μας αφήνουν μόνους στις μαύρες μέρες της ψυχής μας. Τα κάνουν και οι άνθρωποι καμιά φορά όλα αυτά, αλλά, συνήθως εγκαταλείπουν όταν βαρεθούν να ακούν τον εαυτό τους να φωνάζει: 'Είσαι θύμα ρε!Είσαι θύμα' . Και ξέρεις, άμα σου μιλάει ο εαυτός σου, ή έχετε μία πολλή καλή σχέση ή τον έχεις απελπίσει.
Παίζει μία ενδιαφέρουσα ταινία στο σινεμά αυτή την εποχή. Παίρνεις ένα χάπι-νέας γενειάς- και ξαφνικά γίνεσαι η 'απόλυτη ευφυΐα' και κάνεις σούπερ επαγγελματική εκτόξευση, έχεις το σύντροφο των ονείρων σου, τρελές παρέες με υπέροχα σπίτια στη θαλασσα, προσκλήσεις από παντού και προτάσεις που σε βομβαρδίζουν αδιάκοπα. Περνάς ωραία στην αρχή. Χωρίς το χάπι είσαι ερείπιο. Ο κούκλαρος πρωταγωνιστής κυνηγά την ευτυχία...Τελικά, τη βρίσκει χωρίς το χάπι. Και δεν είναι καθόλου ερείπιο.
Είτε για μία στιγμή, είτε για πάντα, η ευτυχία έχει πολλά μέσα επίτευξης και εμείς πολλές ευκαιρίες να την πλησιάσουμε. Αν δε μπορούμε να συμμαζέψουμε τα συναισθήματά μας, τις αδυναμίες και τα πάθη μας, τουλάχιστον μπορούμε να τα προσαρμόσουμε έτσι ώστε να πάψουν να είναι εμπόδια. Γιατί καμιά φορά και όσα μας ξετρελαίνουν στην αρχή, μπορεί και να μας τρελάνουν...

Ένας σκύλος είναι καλύτερος από έναν άνδρα για έναν και μοναδικό λόγο. Στο σκύλο λείπεις πάντα όταν φεύγεις μακριά του.

Πάρε ένα επίδομα και εσύ! Μπορείς!!!

Αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος, μάλλον, θα έχεις ακούσει πολλές φορές τη λέξη 'προθέρμανση'. Ήξερες, ωστόσο, ότι Ελληνική Υπηρεσία-μερικώς ιδιωτικοποιημένη εκείνη την εποχή- παρείχε επίδομα προθέρμανσης στους εργαζομένους της, το οποίο προϋπέθετε την προθέρμανση του υπηρεσιακού οχήματος μισή ώρα πριν τη χρήση από κάποιον εργαζόμενο στην υπηρεσία; Έμαθα πρώτη φορά χθες για την ύπαρξή του και με ντροπή-ή απορία,δεν έχω προσδιορίσει ακόμη πως- άκουσα από το στόμα του υπαλλήλου, ότι το κατάργησαν μόλις πρόσφατα οι Γερμανοί. Δε βρέθηκε τόσα χρόνια κανένας Έλληνας; Βέβαια, αν υπήρχε επίδομα κατάργησης των ανώφελων επιδομάτων, όλο και κάποιος θα παρουσιαζόταν..

Η εθνική υπερηφάνεια, την οποία γιορτάσαμε με μπακαλιάρο και σκορδαλιά, διαφέρει, άραγε, από την ιδιωτική υπερηφάνεια, την οποία γιορτάζουμε καθημερινά με τη διεκδίκηση και διατήρηση των έννομων και έλλογων συμφερόντων που αναλογούν στην ανθρώπινη φύση μας; Γιατί το συλλογικό, το οποίο συναποτελείται από το ατομικό δεν είναι ποτέ άξιο της προσοχής και της φροντίδας μας; Γιατί, όσοι επιδιώκουν να πετύχουν το ατομικό, δεν ρίχνουν και μία γρήγορη ματιά προς το συλλογικό κομμάτι των πραγμάτων και των καταστάσεων, προκειμένου να εξυπηρετήσουν, ούτως ή άλλως, εαυτούς και αλλήλους; Τι είδους επίδομα θα άλλαζε τη νοοτροπία των ανθρώπων που υποκύπτουν στα ατομικιστικά τους ένστικτα; Δηλώνουμε υπερασπιστές της χώρας, της πατρίδας, του τόπου μας, πες το όπως σου αρέσει, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούμε με πενιχρές ικανότητες να ρουφήξουμε το διαθέσιμο πλούτο. Άραγε, ποιος μίλησε για ικανοποίηση μέσω των επαγγελματικών μας επιλογών; Ποιος αναφέρθηκε στην επαγγελματική ικανοποίηση, όταν στον ελληνικό δημόσιο τομέα οι φιλοδοξίες των εργαζομένων (της πλειοψηφίας, χωρίς αυτό να τιμά και τη μειοψηφία), αυξάνονται ανάλογα με τον αριθμό των αργιών; Από πότε η κουτοπονηριά, η εκμετάλλευση και η ιδιοτέλεια έγιναν φρονήματα;

Αν υπήρχε, ίσως, ένα επίδομα ανθρωπίνων σχέσεων, θα ήταν καλύτερος αυτός ο τόπος, θα ήταν άλλος, θα ήταν ευτυχισμένος; Αν υπήρχε επίδομα σκέψης, θα  σκεφτόμασταν και πιο έξυπνα; Αν υπήρχε επίδομα ειλικρίνειας, θα τολμούσαμε να πούμε τις αλήθειες που κρύβουμε; Αν καθιερωνόταν το επίδομα κατανόησης, θα εξυπηρετούσαμε με περισσότερη ευγένεια τον ηλικιωμένο ή το μετανάστη, τον αναλφάβητο ή τον αδαή; 

Αν είχαμε ανακαλύψει το επίδομα της αυτοαντίληψης, θα ήμασταν περισσότερο ικανοί να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας σε σχέση με το πότε, το που, το γιατί, ή/και με ποιους. Το πρέπει να πούμε ή να κάνουμε κάτι, γιατί το χρονικό σημείο είναι πάντα δύσκολο να εντοπιστεί και να αξιοποιηθεί. Το που πρέπει να πάμε, γιατί είναι ακόμη πιο δύσκολο να βρούμε το σωστό μέρος όπου τα ιδανικά και οι αξίες μας θα έχουν θέση. Το γιατί είναι απλά μία προσωπική ερώτηση, που συνήθως θα έπρεπε να προηγείται χρονικά των πράξεων μας ανεξάρτητα από τον τόπο. Και το με ποιους είναι μία άλλη ιστορία, αφού συνήθως δε μπορούμε να κάνουμε ούτε τη σωστή επιλογή, ούτε τη σωστή πρόβλεψη και εκτίμηση.

Και μιας και τα επιδόματα πια περικόπτονται και νέα δεν προβλέπεται να διατεθούν, μπορούμε να εξάγουμε το ασφαλές επίδομα της συνέχισης των κληροδοτημένων συνηθειών; Γυρίσαμε τους δείκτες των ρολογιών και τώρα, εκτός από την άνοιξη (που κλιματολογικά δεν ήρθε ακόμη) περιμένουμε το Πάσχα, ή για την ακρίβεια, τις διακοπές του Πάσχα. Για ποιο λόγο μπορεί να περιμένει κανείς τις διακοπές;

Για την πολυπόθητη άδεια.

Τι να πρωτοκάνει ένα τριήμερο, τι να πρωτοκάνεις και εσύ κατά τη διάρκειά του, που να πρωτοπας και ποιον να πρωτοσυναντήσεις; Και αν νιώθεις ότι σου λείπει ύπνος πότε να προλάβεις να το χορτάσεις μέσα σε δύο νύχτες;  Αν δε σου αρέσει η δουλειά σου, μάλλον το Πάσχα θα είναι η μίνι απελευθέρωσή σου. Αν πάλι σου αρέσει, μάλλον θα τριγυρνάς με το laptop, to blackberry, to bluetooth και όποιον άλλο εκπρόσωπο του κόσμου των gadgets μπορεί να σε συνδέσει άμεσα με το γραφείο, το μαγαζί, την υπηρεσία κτλ ανα χείρας και πολύ πιθανόν να σπας τα νεύρα των υπολοίπων.

Για τη χιλιοστή προσπάθεια απώλειας κιλών.

Είτε 2 είναι τα περιττά σου κιλά, είτε 12 θα κάνεις την καινούρια, πολλά υποσχόμενη δίαιτα-αστραπή, θα πληρώσεις τρίμηνη συνδρομή στο κοντινότερο γυμναστήριο και θα κάνεις τα πάντα για να χωρέσεις σε ένα μικροσκοπικών διαστάσεων φόρεμα προκειμένου εκτός από τις λαμπάδες της Αναστάσεως να λάμψεις και εσύ. Και την επόμενη ημέρα να βρεθείς σε ένα τραπέζι στο οποίο-αν εκτιμάς τον κόπο σου δε θα φας τίποτα, αν όχι θα φας τα πάντα με άλλοθι.

Για να πας καμιά εκδρομή.

Γενικότερα, για να επισκεφθείς τους δικούς σου αν είσαι φοιτητής, για να κάνεις κανένα σύντομο ταξιδάκι με την οικογένεια ή με το αμόρε ή και μόνος σου ανάλογα με τις ανάγκες σου. Αν πάλι δεν είσαι τύπος ταξιδιάρης αλλά παραδοσιακός και εξοχικός θα βρεθείς σίγουρα σε ένα βουκολικό τοπίο, πνιγμένο στο πράσινο, ξεχασμένο από το Θεό και από τους χάρτες να στιφογυρνάς με τον παραδοσιακό τρόπο το αρνάκι στη σούβλα.

Για να κάνεις όσα δεν πρόλαβες.

Να ετοιμαστείς για τη διπλωματική σου, να βγεις στα νέα στέκια που ξεμύτισαν στη γειτονιά σου κ δεν το πήρες είδηση, για να κάνεις μαραθώνιους προβολής ταινιών, για να δεις τα πάντα σε επανάληψη στην τιβί, για να διαβάσεις εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, να ξεσκονίσεις τα προφίλ των φίλων σου στο facebook, για να πας για ψώνια, να πάρεις δώρα σε όλους, να συμμαζέψεις το σπίτι, να βρεις καινούργιο σπίτι, να κάνεις καμιά βόλτα με το ποδήλατο και τόσα άλλα.

Για να θυμηθείς όσα ξέχασες ή για να ξεχάσεις ότι θυμάσαι.

Για να απαλλαγείς από τον καθημερινό τυφώνα ειδήσεων, από ανθρώπους που σε θυμώνουν, από εκείνους που σε αγχώνουν, για να λύσεις παρεξηγήσεις και προβλήματα χρόνων με άλλοθι το 'είναι μέρες αγάπης', για να κάνεις μία κουβέντα με τον εαυτό σου, να δεις αν θα συνεχίσεις τον ίδιο δρόμο ή αν θα ψάξεις για καινούργια μονοπάτια.
Ότι και αν κάνεις, πες πως δίνεις ένα (ή περισσότερα) επίδομα(τα) στον εαυτό σου...Θα βρεις πολλούς λόγους για τους οποίους το αξίζεις!