Με ρώτησες τι θέλω. Άκου τώρα τι δε θέλω.

Η ελεημοσύνη. Δε ξέρω κατά πόσο η έννοια αυτή είναι χρήσιμη. Παρόλα αυτά είναι μία έννοια. 

Στέκεται, διάβασα κάπου, ένας τύπος στη Λεωφόρο Νίκης και περιμένει την ελεημοσύνη των περαστικών. Δεν κινείται, παρά μόνο όταν λάβει μερικά ψιλά. Ωστόσο, εγώ δεν τον έχω πετύχει ακόμη. Φαντάζομαι ότι ,είτε λαμβάνει πολλά ψιλά, οπότε 'τρέχει' και δεν τον προλαβαίνω, είτε δε λαμβάνει τίποτα και μένει συνεχώς στο ίδιο σημείο, το οποίο δεν έχω εντοπίσει σωστά. Καλή του τύχη, όπως και να έχει.

Μου θύμισε τα κουρδιστά παιχνίδια, όσο άθλιος και αν είναι, από ανθρωπιστικής απόψεως ,πάντα, ο συνειρμός μου. Παιχνίδια, τα οποία, όπως και οι κούκλες, ποτέ δε μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Βέβαια, αν ήμουν ένα καλά κουρδισμένο παιχνίδι, θα είχα πολλά οφέλη. Να σου πω ποια..
1. Δε θα είχα συναισθήματα, αισθήματα, μνήμη, αναμνήσεις και άλλα γλυκανάλατα ρομαντικά και μη ένστικτα, παρά μόνο δεδομένα, πληροφορίες, ροή γεγονότων και εντολών.
2. Θα ήμουν απόλυτα συνεπής σε ότι είχα να κάνω.
3. Θα είχα την επιλογή της μη λειτουργίας-λόγω έλλειψης ενέργειας π.χ.
4. ενώ θα μπορούσα να κάνω ότι θέλω-τις μέρες που δε θα ήθελα να είμαι και τόσο συνεπής-και να φαίνεται ως βλάβη.
5. Θα μπορούσα να απολαμβάνω φροντίδες και αγάπες, χωρίς να έχω την παραμικρή υποχρέωση να ανταποδώσω.
Και όταν θα έπεφτα και εγώ θύμα της ανίας του 'ιδιοκτήτη', θα είχα την πολυτέλεια να απολαμβάνω τη μοναξιά και τη μοναχικότητά μου. Από την άλλη, μετά από τόση εγκατάλειψη, μία ξαφνική αγκαλιά ή ένα μικρό κούρδισμα, θα έμοιαζε με ελεημοσύνη. Οπότε, καταλήγω πάλι στην αποδοχή της ανθρώπινης φύσης μου. Σημειώσατε, ότι ο συλλογισμός αποδείχθηκε άκαρπος. (αντεπιχειρήματα γίνονται δεκτά)
Σου είπα όλα όσα θέλω. Μόνο που ξέχασα να σου πω το βασικότερο. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΩ. Και μάλλον αυτά πρέπει να ρωτάμε στους ανθρώπους. Πρέπει να ξέρουμε ποια είναι τα όρια τούς. Γιατί όπως και στο γεωγραφικό προσδιορισμό, τα όρια δεν είναι σύνορα.
Μήπως είσαι ένας παράξενος άνθρωπος απλώς; Μήπως το έχεις παρακάνει με τα όρια και την οριοθέτηση; Πως μπορείς να χωροθετείς σε άυλα πεδία; Πως να μαζέψεις σκόρπια πράγματα χωρίς πρόσωπα και αιτίες, χωρίς όνομα καμιά φορά και σημασία; Πως να τα βάλεις κάτω και μετά να τα ταξινομήσεις; Και ακόμα χειρότερα, γιατί;
Τι οδηγεί έναν άνθρωπο στην ελεημοσύνη. Και όταν κάνω λόγο για ελεημοσύνη αναφέρομαι και στα υλικά και στα άυλα αγαθά που μπορεί να έχει ανάγκη. Είναι η απόγνωση; Η απώλεια; Η εγκατάλειψη; Η ανάγκη επιβεβαίωσης; Η πλεονεξία; Η έλλειψη; Ο προσδιορισμός; Ο πληγωμένος εγωισμός: Και αν αυτά που σου δίνουν οι φιλεύσπλαχνοι συνάνθρωποι δεν είναι αρκετά, δε είναι αξιόλογα, δεν είναι αυτό που θες, τι τα κάνεις; Και αν σου ζητήσουν ελεημοσύνη με ποιο τρόπο ξέρεις ότι δίνεις το σωστό αντίκρυσμα; Ακόμη και αν σου δώσει κανείς, εγώ σου λέω ότι η αχάριστη πλευρά σου θα του στερήσει το αντάλλαγμα, όταν έρθει η ώρα.
Έναν άνθρωπο που δίνει απλόχερα πως μπορείς να τον εμπιστευτείς; Πως μπορείς να βασιστείς πάνω του, αν αυτός ο άνθρωπος δίνει παντού και από κάτι; Και αν είσαι από εκείνους τους 'άρπαγες' που μονίμως λαμβάνουν, μπορείς να εκτιμήσεις αρκετά τη δοτικότητα των άλλων; Μπορείς να το δείξεις; Και αν σου δίνουν συνεχώς και ξαφνικά στα πάρουν όλα πίσω, τότε που βρίσκεις το κουράγιο να απλώσεις ξανά το χέρι και να ζητήσεις κάτι; Εγώ σου λέω πως ακόμη και αν το βρεις αυτό το κουράγιο, ακόμη και αν πάρεις τα ίδια, όπως πάντα, δε θα έχουν την ίδια αξία. Θα είναι απλώς ελεημοσύνη.

Και αυτό, αυτή η έννοια-που κρύβει τόση καλοσύνη μέσα της- είναι κάτι που κανένας δεν πρέπει να φθάνει στο σημείο να έχει ανάγκη. Ή ακόμη χειρότερα, να θέλει.