Μην ακούς τον κόσμο, άκου τον 'κόσμο' σου.

Μόλις χθες τελείωσα ένα βιβλίο 243 σελίδων, κατά την ανάγνωση του οποίου δε σταμάτησα λεπτό να κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας με την άγνωστη για μένα συγγραφέα του. Από το θέμα, όμως, και μόνο, μπορώ να φανταστώ ότι είναι γυναίκα. Κράτα το αυτό ως σημείωση, κάποια στιγμή μπορεί να σου μιλήσω για το περιεχόμενο και νομίζω πως και εσύ θα συμφωνήσεις.

Έχει πολύ κρύο έξω. Και μέσα (η κρίση του ελληνικού δημοσίου βλέπετε, μετά το ανορεξικό δέντρο, τώρα και η κρυοθεραπεία). Ελπίζω εσύ να κάθεσαι κάπου πιο ζεστά. Έχω παρατηρήσει πως οι δρόμοι παραμένουν άδειοι. Άδειοι από αυτοκίνητα που κορνάρουν, από πεζούς που βιάζονται να πάνε στη δουλειά τους, από ανθρώπους που χαζεύουν βιτρίνες, από άλλους που βρίζουν γιατί χάθηκαν ή τους έστησαν για μυριοστή φορά, από εκείνους που τρέχουν να προλάβουν το φίλο που έχουν χρόνια να δουν, από αυτούς που χαμογελούν ή γελούν δυνατά και καμιά φορά τους ζηλεύεις, από μερικούς που ξεχνάνε που βρίσκονται και μαλώνουν σε κάθε γωνιά της πόλης για κάτι που έπρεπε και δεν έκαναν ή για κάτι που δεν έπρεπε και το έκαναν-δεν κατάλαβα, δεν άκουγα πολύ καλά. Προσωπικό συμπέρασμα το εξής:η πόλη έχει αδειάσει από ψυχή.

Όλοι ευχήθηκαν υγεία και συνήθως τη βάζουν πάνω απ' όλα (ασχέτως αν μέσα τους εύχονται για ένα τσουβάλι ευρώ ή μία απρόσμενη καριέρα-για τα τυπικά οφείλουν όλοι να δείχνουν λιγότερο υλιστές). Υγεία. Και δε μιλάω για το κεφάλι μου που πονάει τρεις μέρες τώρα, ούτε για τα κοκκαλάκια μου που τρίζουν από την υγρασία, ούτε για το φίλο μου που έχει 'βροχοτεμπελίτιδα' (νέα ίωση σύμφωνα με το Δ.). Μιλάω για εκείνη που γυρνάει με κοκαλωμένο πρόσωπο γιατί κανένα από τα παιδιά της δεν έχει αντιληφθεί το alzheimer που ήρθε λίγο νωρίς, μιλάω για εκείνον που έπαθε ανακοπή στις διακοπές του ακόμη πιο νωρίς γιατί μάλλον μάζεψε πολλά, μιλάω για εκείνον που φοβάται να κάνει όσα αγαπά γιατί μετρά ήδη δύο εγκεφαλικά, μιλάω για την άλλη που έρχεται και ψάχνει ποιος είναι πιο βαριά από εκείνη προκειμένου να χαρεί... Ναι, είναι αλήθεια...Η αρρώστια κάνει τον άνθρωπο πολύ σκληρό, σχεδόν απάνθρωπο. Υγεία. Σωματική και πνευματική. Δεύτερο προσωπικό συμπέρασμα το εξής: οι άνθρωποι έχουν αδειάσει από κουράγιο.

Εδώ μπαίνει η τύπισσα που έγραψε το βιβλίο. Η συναισθηματική καλλιέργεια και βελτίωση των έλλογων όντων, όπως εμείς οι άνθρωποι καλή μας ώρα, κρίνεται απαραίτητη για την εξέλιξή μας και συμβάλλει στην επιτυχή πορεία μας σε όλους τους τομείς. Τρίτο προσωπικό συμπέρασμα το εξής: ο αυτοσεβασμός, η αυτοεκτίμηση και τα αυτοκίνητρα είναι άδειες έννοιες.

Πότε τα αυτονόητα έγιναν η μόνη λύση για να γεμίσουμε τα κενά της (γεμάτης από σαβούρα θα έλεγα εγώ) ψυχής μας; Πότε αφήνουμε τα προβλήματά μας να μεγαλώσουν πιο πολύ από εμάς; Πότε οι αντοχές μας γίνονται δυσβάσταχτες και παίρνουμε την απόφαση να τις αγνοήσουμε; Γιατί ένας κόσμος είναι πιο πολύτιμος από εμάς; Πότε θα πάψεις να ακούς τις φωνές του άψυχου κόσμου σου; Γιατί βρε κουτό δεν παίρνεις την απόφαση να το γκρεμίσεις αυτό τον κόσμο που σε βαραίνει και να φτιάξεις ένα νέο, δικό σου, στα μέτρα και τα όνειρά σου; Τελευταίο προσωπικό συμπέρασμα το εξής: ο κόσμος μας, ο δικός μας μικρούλης κόσμος, χωρίς ψυχή, χωρίς κουράγιο, χωρίς αυτοσεβασμό, αυτοεκτίμηση και κάποια αυτοκίνητρα θα είναι πάντα άδειος.

Για ρώτα τον, το θέλει ;;;