Τα ρούβλια ή τον ελέφαντα;

Μιας και μιλάμε για φίλους, πραγματικούς ή πλασματικούς(-όλοι φίλοι είναι!) γυροφέρνει στο μυαλό μου μία ρώσικη παροιμία που άκουσα τις προάλλες. Καλύτερα να έχεις 100 φίλους, παρά 100 ρούβλια. Καταρχήν, αυτός που το είπε, είτε θα πρέπει να ανήκει στους 300.000 Ρώσους μεγιστάνες, οπότε δεν έχει ανάγκη από τα ρούβλια, είτε θα ανήκει στον ακόμη μικρότερο αριθμό των εξαιρετικά ευνοουμένων ατόμων που έχουν φίλους. Η δική μου ορθολογική σκέψη ή έστω το φάντασμα της αδικοχαμένης ιδεαλιστικής μου υπόστασης δε συμφωνεί ιδιαίτερα. Επιτρέψτε μου λοιπόν, να επιλέξω τα 95 ρούβλια και ίσως τους 5 φίλους. Μου φαίνεται πιο δίκαιη και πιο σοφή αγοραπωλησία.

Εξάλλου και οι φίλοι, μοιάζουν τόσο πολύ με τις μετοχές. Άλλοτε ανεβαίνουν και άλλοτε σημειώνουν ραγδαίες και κατακόρυφες πτώσεις. Δύο πράγματα παίζουν ρόλο σε κάθε περίπτωση: Να ξέρει κανείς πότε να αγοράζει και να είναι πάντα έτοιμος να πουλήσει. Ακόμη και αν δεν είναι η πιο 'φιλική' προσέγγιση, ένα είναι σίγουρο, μία μέρα ένας από τους 100 φίλους θα τον αγοράσει και θα τον πουλήσει προς ίδιο όφελος και χωρίς καμία αξιόλογη δικαιολογία.
Ποιος είναι φίλος...Αναρωτιέμαι. Είναι αυτός που σε κάνει να γελάς; Είναι ο τύπος που σε παίρνει για χρόνια πολλά ένα λεπτό πριν τις δώδεκα προκειμένου να κατοχυρώσει την πρωτιά; Είναι εκείνος που σε παίρνει τηλέφωνο μόλις χωρίσει και θέλει να τα πιει και να τα πει; Είναι ο άλλος που σου μιλάει με τις ώρες, που σου λέει τα μυστικά του, που σου ζητάει βοήθεια, που σου ζητάει μια γνώμη; Είναι κάποιος που θα σε φιλοξενήσει αν κλειδωθείς απ' έξω; Είναι ίσως ένας άνθρωπος που απλώς σε νοιάζεται αλλά σε έχει ξεχάσει; Είναι εκείνος που σε βλέπει να κλαις, λίγο λιώμα, λίγο χαμένο, λίγο απελπισμένο και αφού σου σκουπίσει τα δάκρυα και σε πάει σπίτι δε σε ρωτάει ποτέ το λόγο της προσωρινής κατάντιας σου; Μήπως υπάρχει περίπτωση να είναι εκείνος που σου φέρνει για δώρο κάτι που ήδη έχεις και μετά προθυμοποιείται να πάει να στο αλλάξει;
Υπάρχει ενδεχόμενη περίπτωση φίλος να είναι απλώς αυτός που δεν είναι εχθρός σου;
Μήπως οι φίλοι είναι σαν τους ελέφαντες; Τους βρίσκεις αλλά δεν είναι εύκολο να επιβιώσουν στο δικό σου λιγότερο τροπικό κλίμα; Μήπως η περιπτωσιολογική αναφορά μπορεί να κλείσει με την πιθανότητα ο φίλος να είναι απλώς ο σωστός άνθρωπος, στο σωστό χρόνο, στο σωστό τόπο και απλώς αυτές οι παράμετροι κάποια στιγμή να αλλάζουν;

Παρατήρησα (εγώ) ότι τελευταία έπεσα θύμα περιαυτολογίας. Οπότε, αφού το σκέφτηκα(εγώ) αρκετά, κατέληξα(εγώ) στην απόφαση να περιορίσω τις αναφορές στις περιπέτειές μου.

Ας μιλήσουμε για τις περιπέτειες μιας φίλης μου απόψε! Η φίλη μου, λοιπόν, αφιέρωσε το πρωινό της, σε μία από τις πολλές εργασίες της σχολής της. Μετά από μερικές ώρες αδιάκοπης σκέψης και καταγραφής μερικών χιλιάδων λέξεων και ούσα πολύ χαρούμενη για την ολοκλήρωση ενός θέματος που ούτε και η ίδια συμπαθούσε ιδιαίτερα, αποφάσισε να κλείσει τον υπολογιστή. Ναι, ναι εκείνο το διαολεμένο μηχάνημα που ώρες-ώρες κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι θέλεις να κάνει και σου προκαλεί μικρά ανεπαίσθητα εγκεφαλικά. Η άτυχη φίλη μου-ω Θεέ μου, ποιόν κοροϊδεύω!!!δεν υπάρχει άτυχη φίλη μου, εγώ αποφάσισα να τα βάλω με την τεχνολογία και δυστυχώς, μετά από αυτό θα πρέπει να ξανακάνω την εργασία και να ξαναδώσω για το ecdl (καλό θα ήταν να προσέξω τη σειρά των δύο μελλοντικών πράξεων, ίσως χρειαστεί να τα κάνω αντίστροφα).
Άσχετο, βέβαια, όλο αυτό αλλά κάπου πρέπει να πω τον πόνο μου τώρα που υποσχέθηκα να κόψω τη γκρίνια...Έτσι δεν είναι;
Και αν και οι φίλοι και το χρηματιστήριο μπορούν να σε απογοητεύσουν, τότε που μπορεί κανείς να βασιστεί; Στον ελέφαντα ή στα ρούβλια;