Τι μπορεί να θέλουν από σένα μερικά γκροτέσκα κεφάλια;

Ένα φάντασμα μπορεί να σε στοιχειώσει. Αρχή πρώτη: Ποτέ μην τα βάζεις με άγνωστες δυνάμεις. Ακόμη και αν τη γλιτώσεις και εξακολουθήσεις να μένεις σε ένα σπίτι χωρίς τους θορύβους των αλυσίδων που σέρνουν βαριά δύο πόδια αόρατα, αυτό δε σημαίνει πως θα γλιτώσεις και από τα παιχνίδια του μυαλού. Προσπάθησε να βρεις καλύτερα παιχνίδια, για δυνατότερους λύτες...

Ένα φάντασμα μπορεί να σε προσέχει. Αρχή δεύτερη: Οι φύλακες- άγγελοι υπάρχουν. Ίσως δε με πιστεύεις και προφανώς έχεις πολύ σοβαρά και αξιόλογα επιχειρήματα να μου παραθέσεις. Δε θα χρειαστεί ωστόσο. Μία μέρα θα βρεις και εσύ το δικό σου και αφού τα βρείτε μεταξύ σας, θα βρεις τη δύναμη να με καταλάβεις. Και αν ποτέ νομίσεις ότι σε εγκατέλειψε, απλά αγνόησε αυτή τη σκέψη. Σου δίνει λίγο χώρο για να βεβαιωθεί ότι μπορείς και χωρίς αυτόν να επιβιώσεις. Μην του θυμώνεις...

Ένα φάντασμα μπορεί να έχει σάρκα και οστά, μπορεί να κοιμάται και να ξυπνάει δίπλα σου, μπορεί να ζει μαζί σου και εσύ να το ταΐζεις καθημερινά. Αρχή τρίτη: Κανείς, όσο μόνος και αν νιώθει στη μιζέρια του, δε θα επιδιώξει να συγκατοικήσει συνειδητά, με ένα τέτοιο πλάσμα. Αν, ασυνείδητα έκανες την τύχη σου, πρόσεξε ότι κινείται δίπλα σου. Μερικές φορές θα έχει τύχει και σε εσένα να εύχεσαι να είχες πλάι σου ένα τόσο δα φαντασματάκι. Ίσως και να είχε πιο ανεπτυγμένη την αίσθηση της ακοής...

Τα φαντάσματα που μπορεί να φέρουν κάποιας μορφής υπόσταση μπορεί να μετατραπούν σε βαμπίρ. Αρχή τέταρτη: Φημολογείται έντονα στους κύκλους των σεναριογράφων/συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας ότι ένα βαμπίρ κινδυνεύεις να σου πιει το αίμα. Το χειρότερο όμως είναι ότι κινδυνεύεις να σου ρουφήξει τη ψυχή και αυτά τα ψυχολογικά βαμπίρ (για τα οποία όταν πρωτοδιάβασα σε μία θεωρία ψυχολογίας, γέλασα, ώσπου τα γνώρισα και μου κόπηκε το γέλιο) είναι τα χειρότερα. Δε σταματάν με τίποτα, παρα μόνο όταν σε εξοντώσουν. Όταν θα γίνεις ένα άψυχο σώμα που θα σέρνει τα δικά του δεσμά.

Ένα φάντασμα μπορεί να σε σώσει. Αρχή πέμπτη: Όχι, βέβαια, δε θα σου αποκαλύψει the easy way out για όλα τα ανοιχτά και φλέγοντα ζητήματα του βίου σου. Ίσως όμως να σε βοηθήσει να μάθεις να περνάς περισσότερες ώρες έξω, στο φως, στον κόσμο των ανθρώπων που δεν είναι τόσο ανθρώπινος. Όσο άσχημος και αν είναι, ίσως σε πείσει πως η ομορφιά του είναι δική σου υπόθεση. Ίσως καταφέρει να στρέψει τα μάτια σου εκεί όπου τους αξίζει να κοιτάνε.

Και αν πάλι γλίτωσες από τα φαντάσματα, αν κάποτε ξέφυγες από κάποιο βαμπίρ, αν οι δικοί σου άνθρωποι είναι αληθινοί τότε θα σου δώσω μία συμβουλή. Αν ποτέ βρεθείς περικυκλωμένος από μερικά περίεργα, γκροτέσκα κεφάλια, μην τρομάξεις. Θεώρησέ τα απλώς τα δικά σου πλάσματα του νου. Θεώρησέ τα τα δικά σου φιλαράκια. Σε καμία περίπτωση όμως μην πάρεις την απόφαση-την απελπιστικά δραματική απόφαση- να περάσεις μαζί τους περισσότερο χρόνο από όσο χρειάζεται για να γίνει ανυπόφορη η ασφυκτική αδιακρισία της ξεδιάντροπης αγένειάς τους.

Εξάλλου, φιλαράκια δε χρειάζεται κανείς. Τα υποκοριστικά είναι μία  από τις φανταστικές χαριτωμενιές των λέξεων που κατά τα άλλα είναι άχρηστες στον πεζό κόσμο ενώ, οι αληθινές είναι απολύτως χρήσιμες για να μη γίνει πεζή και η ζωή μας.

Υ.Γ. Αρχή έκτη: Αν κάτι μέσα σου σε τρώει, βρες τον τρόπο να το ξεφορτωθείς. Αν του δώσεις αέρα, κάποτε μπορεί να σε στοιχειώσει.

Απο έξω κούκλα, απο μέσα;;;;

Ημέρα πρώτη.

Σήμερα τρώμε μόνο φρούτα. Ότι φρούτο θέλουμε εκτός από τις πολυαγαπημένες μπανανούλες. Θα σου προτείνω κάτι εξωτικό, ώστε να κάνεις την ημέρα πιο διασκεδαστική και γευστική. Χορταστική δεν θα είναι. Βγες έξω, κόψε βόλτες σε διαδρόμους, δες βίντεο στο διαδίκτυο, μίλα ασταμάτητα στο τηλέφωνο, στους τοίχους, στα πατώματα, μην τρως τα νύχια σου, σβήσε το τσιγάρο και επιτέλους ελευθέρωσε το χέρι σου από τον καφέ. Βράσε τσάι, στύψε κανένα γκρέιπφρουτ. Μία μέρα είναι, πάει πέρασε..

Ημέρα δεύτερη.

Εάν δεν άνοιξες το ψυγείο στις 04:00 για κάτι ελαφρύ-δε βαριέσαι-μια μικρή ατασθαλία-το βράδυ δε μετράνε οι θερμίδες, είσαι σε καλό δρόμο. Σήμερα θα φας. Για την ακρίβεια θα φας πολύ. Σε περιμένει ένα λιβάδι. Μπορείς να φας όσο πράσινο θέλεις. Φάε αγγούρια-πολλά, έχουν νερό. Φάε μαρούλι, ρόκα,κολοκύθια, πιπεριές, φάε ότι πράσινο βρεις. Go green που λένε! Αλλά από σήμερα ξέχνα τα φρούτα και τους χυμούς. Μόνο το τσάι σου έμεινε. Πράσινο εννοείται.

Ημέρα τρίτη.

Οι διαιτολόγοι λένε ότι η τρίτη μέρα είναι ενδεικτική. Αν φθάσεις μέχρι εδώ, έχεις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ποσοστό δε θυμάμαι. Κάνε ότι έκανες και τη δεύτερη μέρα. 

Ημέρα τέταρτη.

Είναι η αγαπημένη μου. Θα τη λατρέψεις και εσύ. Ειδικά αν γυμνάζεσαι. Αν όντως θέλεις να χάσεις κιλά, θα έπρεπε να το κάνεις. Φάε 7 μπανάνες, λοιπόν, πιες και 7 ποτήρια γάλα και αν αντέχεις βράσε μία λαχανόσουπα.

Ημέρα πέμπτη.

Α, σήμερα θα φας κρέας. 700 γραμμάρια ψήσε ή βράσε. Και αν δε σου φτάσουν βάλε και κανένα λαχανικό από δίπλα. Σε ότι χρώμα θέλεις αυτή τη φορά. Δεν πιστεύω να ανέβηκες στη ζυγαριά;

Ημέρα έκτη.

Έλα κοντά είσαι. Μία μέρα έμεινε. Φάε όσο κρέας θέλεις! Άπαχο. Φάε και καμιά σαλάτα, έτσι για τη συνήθεια. Αν είσαι χορτοφάγος φάε μανιτάρια. Τσάι πίνεις ή ξεχάστηκες;

Ημέρα έβδομη.

Ζεις. Είσαι περήφανος για το κατόρθωμα. Φάε ρύζι αναποφλοίωτο και πιες πολλούς χυμούς.

Μία μέρα μετά.

Ξύπνα το πρωί και ζυγίσου. 4-6 υπόσχεται συνήθως το ινστιτούτο καρδιολογίας της Ουάσινγκτον..

Αν έκανα αποτοξίνωση και από όσα με βλάπτουν, άραγε πως θα ήταν η βδομάδα μου;

Ημέρα πρώτη.

Σκέψου τι σου λείπει. Σκέψου και τι σου περισσεύει. Κάνε μία εκκαθάριση. Δε χρειάζεσαι ενθύμια. Δε χρειάζεσαι σκουπίδια.

Ημέρα δεύτερη.

Κόψε τις κακές συνήθειες. Όλες. Μπορεί να βρεις καινούριες μετά, αλλά δεν έχει σημασία. Δείξε χαρακτήρα. Θα εκτιμήσεις τον εαυτό σου.

Ημέρα τρίτη.

Κόψε τις κακές παρέες. Χωρίς σχόλιο.

Ημέρα τέταρτη.

Κράτα τις υποσχέσεις σου. Θα σε εκτιμήσουν και οι άλλοι.

Ημέρα πέμπτη.

Κάνε κάτι καλό σε σένα. Ένα ταξίδι, ένα κούρεμα, λίγο μασάζ. Βρες κάτι.

Ημέρα έκτη.

Κάνε κάτι καλό για τον κόσμο. Ανακύκλωσε, σπείρε κάνα δέντρο, μάζεψε ένα αδέσποτο.

Ημέρα έβδομη.

Κάνε κάτι καλό σε όσους αγαπάς. Βγάλ'τους έξω, τραγούδα τους, αγκάλιαζέ τους πιο συχνά.

Μία μέρα μετά.

Ξύπνα το πρωί και αν πάλι δε χαμογελάς, τότε κάνε τη  δίαιτα. Τουλάχιστον, θα χάσεις κιλά.

Με ρώτησες τι θέλω. Άκου τώρα τι δε θέλω.

Η ελεημοσύνη. Δε ξέρω κατά πόσο η έννοια αυτή είναι χρήσιμη. Παρόλα αυτά είναι μία έννοια. 

Στέκεται, διάβασα κάπου, ένας τύπος στη Λεωφόρο Νίκης και περιμένει την ελεημοσύνη των περαστικών. Δεν κινείται, παρά μόνο όταν λάβει μερικά ψιλά. Ωστόσο, εγώ δεν τον έχω πετύχει ακόμη. Φαντάζομαι ότι ,είτε λαμβάνει πολλά ψιλά, οπότε 'τρέχει' και δεν τον προλαβαίνω, είτε δε λαμβάνει τίποτα και μένει συνεχώς στο ίδιο σημείο, το οποίο δεν έχω εντοπίσει σωστά. Καλή του τύχη, όπως και να έχει.

Μου θύμισε τα κουρδιστά παιχνίδια, όσο άθλιος και αν είναι, από ανθρωπιστικής απόψεως ,πάντα, ο συνειρμός μου. Παιχνίδια, τα οποία, όπως και οι κούκλες, ποτέ δε μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Βέβαια, αν ήμουν ένα καλά κουρδισμένο παιχνίδι, θα είχα πολλά οφέλη. Να σου πω ποια..
1. Δε θα είχα συναισθήματα, αισθήματα, μνήμη, αναμνήσεις και άλλα γλυκανάλατα ρομαντικά και μη ένστικτα, παρά μόνο δεδομένα, πληροφορίες, ροή γεγονότων και εντολών.
2. Θα ήμουν απόλυτα συνεπής σε ότι είχα να κάνω.
3. Θα είχα την επιλογή της μη λειτουργίας-λόγω έλλειψης ενέργειας π.χ.
4. ενώ θα μπορούσα να κάνω ότι θέλω-τις μέρες που δε θα ήθελα να είμαι και τόσο συνεπής-και να φαίνεται ως βλάβη.
5. Θα μπορούσα να απολαμβάνω φροντίδες και αγάπες, χωρίς να έχω την παραμικρή υποχρέωση να ανταποδώσω.
Και όταν θα έπεφτα και εγώ θύμα της ανίας του 'ιδιοκτήτη', θα είχα την πολυτέλεια να απολαμβάνω τη μοναξιά και τη μοναχικότητά μου. Από την άλλη, μετά από τόση εγκατάλειψη, μία ξαφνική αγκαλιά ή ένα μικρό κούρδισμα, θα έμοιαζε με ελεημοσύνη. Οπότε, καταλήγω πάλι στην αποδοχή της ανθρώπινης φύσης μου. Σημειώσατε, ότι ο συλλογισμός αποδείχθηκε άκαρπος. (αντεπιχειρήματα γίνονται δεκτά)
Σου είπα όλα όσα θέλω. Μόνο που ξέχασα να σου πω το βασικότερο. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΩ. Και μάλλον αυτά πρέπει να ρωτάμε στους ανθρώπους. Πρέπει να ξέρουμε ποια είναι τα όρια τούς. Γιατί όπως και στο γεωγραφικό προσδιορισμό, τα όρια δεν είναι σύνορα.
Μήπως είσαι ένας παράξενος άνθρωπος απλώς; Μήπως το έχεις παρακάνει με τα όρια και την οριοθέτηση; Πως μπορείς να χωροθετείς σε άυλα πεδία; Πως να μαζέψεις σκόρπια πράγματα χωρίς πρόσωπα και αιτίες, χωρίς όνομα καμιά φορά και σημασία; Πως να τα βάλεις κάτω και μετά να τα ταξινομήσεις; Και ακόμα χειρότερα, γιατί;
Τι οδηγεί έναν άνθρωπο στην ελεημοσύνη. Και όταν κάνω λόγο για ελεημοσύνη αναφέρομαι και στα υλικά και στα άυλα αγαθά που μπορεί να έχει ανάγκη. Είναι η απόγνωση; Η απώλεια; Η εγκατάλειψη; Η ανάγκη επιβεβαίωσης; Η πλεονεξία; Η έλλειψη; Ο προσδιορισμός; Ο πληγωμένος εγωισμός: Και αν αυτά που σου δίνουν οι φιλεύσπλαχνοι συνάνθρωποι δεν είναι αρκετά, δε είναι αξιόλογα, δεν είναι αυτό που θες, τι τα κάνεις; Και αν σου ζητήσουν ελεημοσύνη με ποιο τρόπο ξέρεις ότι δίνεις το σωστό αντίκρυσμα; Ακόμη και αν σου δώσει κανείς, εγώ σου λέω ότι η αχάριστη πλευρά σου θα του στερήσει το αντάλλαγμα, όταν έρθει η ώρα.
Έναν άνθρωπο που δίνει απλόχερα πως μπορείς να τον εμπιστευτείς; Πως μπορείς να βασιστείς πάνω του, αν αυτός ο άνθρωπος δίνει παντού και από κάτι; Και αν είσαι από εκείνους τους 'άρπαγες' που μονίμως λαμβάνουν, μπορείς να εκτιμήσεις αρκετά τη δοτικότητα των άλλων; Μπορείς να το δείξεις; Και αν σου δίνουν συνεχώς και ξαφνικά στα πάρουν όλα πίσω, τότε που βρίσκεις το κουράγιο να απλώσεις ξανά το χέρι και να ζητήσεις κάτι; Εγώ σου λέω πως ακόμη και αν το βρεις αυτό το κουράγιο, ακόμη και αν πάρεις τα ίδια, όπως πάντα, δε θα έχουν την ίδια αξία. Θα είναι απλώς ελεημοσύνη.

Και αυτό, αυτή η έννοια-που κρύβει τόση καλοσύνη μέσα της- είναι κάτι που κανένας δεν πρέπει να φθάνει στο σημείο να έχει ανάγκη. Ή ακόμη χειρότερα, να θέλει.

Τα ρούβλια ή τον ελέφαντα;

Μιας και μιλάμε για φίλους, πραγματικούς ή πλασματικούς(-όλοι φίλοι είναι!) γυροφέρνει στο μυαλό μου μία ρώσικη παροιμία που άκουσα τις προάλλες. Καλύτερα να έχεις 100 φίλους, παρά 100 ρούβλια. Καταρχήν, αυτός που το είπε, είτε θα πρέπει να ανήκει στους 300.000 Ρώσους μεγιστάνες, οπότε δεν έχει ανάγκη από τα ρούβλια, είτε θα ανήκει στον ακόμη μικρότερο αριθμό των εξαιρετικά ευνοουμένων ατόμων που έχουν φίλους. Η δική μου ορθολογική σκέψη ή έστω το φάντασμα της αδικοχαμένης ιδεαλιστικής μου υπόστασης δε συμφωνεί ιδιαίτερα. Επιτρέψτε μου λοιπόν, να επιλέξω τα 95 ρούβλια και ίσως τους 5 φίλους. Μου φαίνεται πιο δίκαιη και πιο σοφή αγοραπωλησία.

Εξάλλου και οι φίλοι, μοιάζουν τόσο πολύ με τις μετοχές. Άλλοτε ανεβαίνουν και άλλοτε σημειώνουν ραγδαίες και κατακόρυφες πτώσεις. Δύο πράγματα παίζουν ρόλο σε κάθε περίπτωση: Να ξέρει κανείς πότε να αγοράζει και να είναι πάντα έτοιμος να πουλήσει. Ακόμη και αν δεν είναι η πιο 'φιλική' προσέγγιση, ένα είναι σίγουρο, μία μέρα ένας από τους 100 φίλους θα τον αγοράσει και θα τον πουλήσει προς ίδιο όφελος και χωρίς καμία αξιόλογη δικαιολογία.
Ποιος είναι φίλος...Αναρωτιέμαι. Είναι αυτός που σε κάνει να γελάς; Είναι ο τύπος που σε παίρνει για χρόνια πολλά ένα λεπτό πριν τις δώδεκα προκειμένου να κατοχυρώσει την πρωτιά; Είναι εκείνος που σε παίρνει τηλέφωνο μόλις χωρίσει και θέλει να τα πιει και να τα πει; Είναι ο άλλος που σου μιλάει με τις ώρες, που σου λέει τα μυστικά του, που σου ζητάει βοήθεια, που σου ζητάει μια γνώμη; Είναι κάποιος που θα σε φιλοξενήσει αν κλειδωθείς απ' έξω; Είναι ίσως ένας άνθρωπος που απλώς σε νοιάζεται αλλά σε έχει ξεχάσει; Είναι εκείνος που σε βλέπει να κλαις, λίγο λιώμα, λίγο χαμένο, λίγο απελπισμένο και αφού σου σκουπίσει τα δάκρυα και σε πάει σπίτι δε σε ρωτάει ποτέ το λόγο της προσωρινής κατάντιας σου; Μήπως υπάρχει περίπτωση να είναι εκείνος που σου φέρνει για δώρο κάτι που ήδη έχεις και μετά προθυμοποιείται να πάει να στο αλλάξει;
Υπάρχει ενδεχόμενη περίπτωση φίλος να είναι απλώς αυτός που δεν είναι εχθρός σου;
Μήπως οι φίλοι είναι σαν τους ελέφαντες; Τους βρίσκεις αλλά δεν είναι εύκολο να επιβιώσουν στο δικό σου λιγότερο τροπικό κλίμα; Μήπως η περιπτωσιολογική αναφορά μπορεί να κλείσει με την πιθανότητα ο φίλος να είναι απλώς ο σωστός άνθρωπος, στο σωστό χρόνο, στο σωστό τόπο και απλώς αυτές οι παράμετροι κάποια στιγμή να αλλάζουν;

Παρατήρησα (εγώ) ότι τελευταία έπεσα θύμα περιαυτολογίας. Οπότε, αφού το σκέφτηκα(εγώ) αρκετά, κατέληξα(εγώ) στην απόφαση να περιορίσω τις αναφορές στις περιπέτειές μου.

Ας μιλήσουμε για τις περιπέτειες μιας φίλης μου απόψε! Η φίλη μου, λοιπόν, αφιέρωσε το πρωινό της, σε μία από τις πολλές εργασίες της σχολής της. Μετά από μερικές ώρες αδιάκοπης σκέψης και καταγραφής μερικών χιλιάδων λέξεων και ούσα πολύ χαρούμενη για την ολοκλήρωση ενός θέματος που ούτε και η ίδια συμπαθούσε ιδιαίτερα, αποφάσισε να κλείσει τον υπολογιστή. Ναι, ναι εκείνο το διαολεμένο μηχάνημα που ώρες-ώρες κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι θέλεις να κάνει και σου προκαλεί μικρά ανεπαίσθητα εγκεφαλικά. Η άτυχη φίλη μου-ω Θεέ μου, ποιόν κοροϊδεύω!!!δεν υπάρχει άτυχη φίλη μου, εγώ αποφάσισα να τα βάλω με την τεχνολογία και δυστυχώς, μετά από αυτό θα πρέπει να ξανακάνω την εργασία και να ξαναδώσω για το ecdl (καλό θα ήταν να προσέξω τη σειρά των δύο μελλοντικών πράξεων, ίσως χρειαστεί να τα κάνω αντίστροφα).
Άσχετο, βέβαια, όλο αυτό αλλά κάπου πρέπει να πω τον πόνο μου τώρα που υποσχέθηκα να κόψω τη γκρίνια...Έτσι δεν είναι;
Και αν και οι φίλοι και το χρηματιστήριο μπορούν να σε απογοητεύσουν, τότε που μπορεί κανείς να βασιστεί; Στον ελέφαντα ή στα ρούβλια;

Μη με ρωτάς αν σ' αγαπώ.

Λες ότι δε σ' αγαπώ. Και είναι αλήθεια. Σου το λέω και εγώ, δε σ' αγαπώ.

Αγαπώ τα μάτια σου όταν μου λένε καλημέρα και καληνύχτα και καλή τύχη καμιά φορά. Αγαπώ το χρώμα της φωνής σου και τις ανάσες που ποτέ δε χάνουν τον ατάραχο ρυθμό τους. Αγαπώ την αποφασιστικότητά σου. Αγαπώ τον τρόπο που οργανώνεις τα πάντα κρυφά από μένα, μόνο για μένα. Αγαπώ τις συμβουλές σου, ακόμη και τις πιο αυστηρές. Αγαπώ τον τόνο της φωνής σου, ακόμη και όταν με μαλώνεις. Αγαπώ το γεγονός ότι ασχολείσαι μαζί μου. Αγαπώ ακόμη και τις ώρες που με κάνεις να νιώθω σα μικρό παιδί. Αγαπώ τη σκέψη σου, έστω και αν τρέχει σε κάποιο γήπεδο. Αγαπώ και τον τρόπο που εκφράζεις όσα σκέφτεσαι. Αγαπώ τα χέρια σου γιατί είναι δυνατά και ακόμη πιο πολύ αγαπώ το γεγονός ότι μπορώ να βασιστώ πάνω τους. Αγαπώ τη σιγουριά που έχεις όταν περπατάς και ας περπατάς πιο γρήγορα από μένα. Αγαπώ τη μυρωδιά σου γιατί μου ήταν πάντα γνώριμη. Αγαπώ τις ταινίες που βλέπουμε μαζί ακόμη και αν δε θα τις διάλεγα ποτέ μόνη μου. Αγαπώ τις φωτογραφίες μας, αλλά πάνω απ' όλα αγαπώ τις στιγμές που 'ποζάραμε' και εσύ δεν ήθελες καθόλου. Αγαπώ τα μέρη που σε γνώρισα και περισσότερο, αγαπώ τον τρόπο που σε έμαθα. Αγαπώ τους φίλους σου γιατί σε νοιάζονται. Αγαπώ όλα όσα σε κάνουν ευτυχισμένο και σίγουρα θα αγαπήσω και εκείνα που θα σε κάνουν αύριο. Ίσως και σήμερα. Αγαπώ το χαμόγελό σου. Αγαπώ την αλήθεια που βγάζει.  Αγαπώ και το σπίτι σου γιατί με ζεσταίνει ακόμη και όταν λείπεις. Αγαπώ τη μορφή σου γιατί με συντροφεύει. Αγαπώ τις στιγμές που σε ξανασυναντώ ακόμη και αν έχουν περάσει μόνο 5 λεπτά από την τελευταία φορά. Αγαπώ το χάδι σου κάπου μπλεγμένο στα μαλλιά μου. Αγαπώ τις λέξεις σου που μοιάζουν με συλλαβές χαρούμενου παιδιού ακόμη και αν δε σημαίνουν τίποτα. Αγαπώ τόσα πολλά.

Όπως καταλαβαίνεις λυπάμαι, αλλά εσένα δε μπορώ να σε αγαπήσω. Έχω γεμίσει με όσα είναι δικά σου, γύρω σου, πάνω σου, μέσα σου. Εσένα δε μπορώ να σ' αγαπώ. Χωρίς αυτά. . .χωρίς εσένα...

Μην ακούς τον κόσμο, άκου τον 'κόσμο' σου.

Μόλις χθες τελείωσα ένα βιβλίο 243 σελίδων, κατά την ανάγνωση του οποίου δε σταμάτησα λεπτό να κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας με την άγνωστη για μένα συγγραφέα του. Από το θέμα, όμως, και μόνο, μπορώ να φανταστώ ότι είναι γυναίκα. Κράτα το αυτό ως σημείωση, κάποια στιγμή μπορεί να σου μιλήσω για το περιεχόμενο και νομίζω πως και εσύ θα συμφωνήσεις.

Έχει πολύ κρύο έξω. Και μέσα (η κρίση του ελληνικού δημοσίου βλέπετε, μετά το ανορεξικό δέντρο, τώρα και η κρυοθεραπεία). Ελπίζω εσύ να κάθεσαι κάπου πιο ζεστά. Έχω παρατηρήσει πως οι δρόμοι παραμένουν άδειοι. Άδειοι από αυτοκίνητα που κορνάρουν, από πεζούς που βιάζονται να πάνε στη δουλειά τους, από ανθρώπους που χαζεύουν βιτρίνες, από άλλους που βρίζουν γιατί χάθηκαν ή τους έστησαν για μυριοστή φορά, από εκείνους που τρέχουν να προλάβουν το φίλο που έχουν χρόνια να δουν, από αυτούς που χαμογελούν ή γελούν δυνατά και καμιά φορά τους ζηλεύεις, από μερικούς που ξεχνάνε που βρίσκονται και μαλώνουν σε κάθε γωνιά της πόλης για κάτι που έπρεπε και δεν έκαναν ή για κάτι που δεν έπρεπε και το έκαναν-δεν κατάλαβα, δεν άκουγα πολύ καλά. Προσωπικό συμπέρασμα το εξής:η πόλη έχει αδειάσει από ψυχή.

Όλοι ευχήθηκαν υγεία και συνήθως τη βάζουν πάνω απ' όλα (ασχέτως αν μέσα τους εύχονται για ένα τσουβάλι ευρώ ή μία απρόσμενη καριέρα-για τα τυπικά οφείλουν όλοι να δείχνουν λιγότερο υλιστές). Υγεία. Και δε μιλάω για το κεφάλι μου που πονάει τρεις μέρες τώρα, ούτε για τα κοκκαλάκια μου που τρίζουν από την υγρασία, ούτε για το φίλο μου που έχει 'βροχοτεμπελίτιδα' (νέα ίωση σύμφωνα με το Δ.). Μιλάω για εκείνη που γυρνάει με κοκαλωμένο πρόσωπο γιατί κανένα από τα παιδιά της δεν έχει αντιληφθεί το alzheimer που ήρθε λίγο νωρίς, μιλάω για εκείνον που έπαθε ανακοπή στις διακοπές του ακόμη πιο νωρίς γιατί μάλλον μάζεψε πολλά, μιλάω για εκείνον που φοβάται να κάνει όσα αγαπά γιατί μετρά ήδη δύο εγκεφαλικά, μιλάω για την άλλη που έρχεται και ψάχνει ποιος είναι πιο βαριά από εκείνη προκειμένου να χαρεί... Ναι, είναι αλήθεια...Η αρρώστια κάνει τον άνθρωπο πολύ σκληρό, σχεδόν απάνθρωπο. Υγεία. Σωματική και πνευματική. Δεύτερο προσωπικό συμπέρασμα το εξής: οι άνθρωποι έχουν αδειάσει από κουράγιο.

Εδώ μπαίνει η τύπισσα που έγραψε το βιβλίο. Η συναισθηματική καλλιέργεια και βελτίωση των έλλογων όντων, όπως εμείς οι άνθρωποι καλή μας ώρα, κρίνεται απαραίτητη για την εξέλιξή μας και συμβάλλει στην επιτυχή πορεία μας σε όλους τους τομείς. Τρίτο προσωπικό συμπέρασμα το εξής: ο αυτοσεβασμός, η αυτοεκτίμηση και τα αυτοκίνητρα είναι άδειες έννοιες.

Πότε τα αυτονόητα έγιναν η μόνη λύση για να γεμίσουμε τα κενά της (γεμάτης από σαβούρα θα έλεγα εγώ) ψυχής μας; Πότε αφήνουμε τα προβλήματά μας να μεγαλώσουν πιο πολύ από εμάς; Πότε οι αντοχές μας γίνονται δυσβάσταχτες και παίρνουμε την απόφαση να τις αγνοήσουμε; Γιατί ένας κόσμος είναι πιο πολύτιμος από εμάς; Πότε θα πάψεις να ακούς τις φωνές του άψυχου κόσμου σου; Γιατί βρε κουτό δεν παίρνεις την απόφαση να το γκρεμίσεις αυτό τον κόσμο που σε βαραίνει και να φτιάξεις ένα νέο, δικό σου, στα μέτρα και τα όνειρά σου; Τελευταίο προσωπικό συμπέρασμα το εξής: ο κόσμος μας, ο δικός μας μικρούλης κόσμος, χωρίς ψυχή, χωρίς κουράγιο, χωρίς αυτοσεβασμό, αυτοεκτίμηση και κάποια αυτοκίνητρα θα είναι πάντα άδειος.

Για ρώτα τον, το θέλει ;;;

Η εξάρτηση δεν κάνει καμία εξαίρεση.

Εξάρτηση.

Όλοι λίγο πολύ έχουμε τη δική μας μικρή ή μεγάλη, σημαντική ή αδιάφορη, παράξενη ή συνηθισμένη, μοναδική ή απλώς μία ακόμη. Μπορεί να είναι υλική ή συναισθηματική, άλλες φορές είναι ανάγκη και κάποιες άλλες στιγμιαία επιθυμία, ενίοτε είναι καταστροφική και κάποιες άλλες φορές είναι απλά απαραίτητη για τη ψυχική μας σταθερότητα. Μερικές γεννιούνται ξαφνικά. Άλλες είναι συνοδοί μας από τη μέρα που κάνουμε την εμφάνισή μας στη γη. Μερικές εξαφανίζονται χωρίς να το καταλάβουμε και άλλες προσπαθούμε χρόνια να τις εξαφανίσουμε (με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία).

Δεν το κρύβω. Και εγώ έχω πολλές εξαρτήσεις. Είμαι ένα ανεξάρτητο (ιδεολογικά) -εξαρτημένο (συναισθηματικά κυρίως) άτομο. Οι εξαρτήσεις μου είναι απλές ωστόσο. Είμαι εξαρτημένη από την ελευθερία που διαθέτω. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου σε μία εμπόλεμη περιοχή ούτε τη ζωή μου σε μία καταδυναστευτική σχέση. Είμαι εξαρτημένη από την τροφή και το νερό. Δε μπορώ να διανοηθώ πως μία μέρα το νερό μου θα είναι βρώμικο, μολυσματικό και η τροφή μου θα βρίσκεται στα αποφάγια κάποιου άλλου, μέσα σε έναν κάδο. Είμαι εξαρτημένη από τη ροή πληροφοριών. Δε μπορώ να περάσω τη μέρα μου χωρίς να ακούσω, να διαβάσω, να μάθω κάτι για τον έξω κόσμο (αυτό συνήθως είναι και ενδιαφέρον ή κουτσομπολιό, αλλά και αυτά εξαρτήσεις είναι). Και από πολλά άλλα, τα οποία ίσως τα απαριθμήσω κάποια άλλη φορά...

Είμαι όμως εξαιρετικά εξαρτημένη από ένα πράγμα, όπως και εσύ φαντάζομαι. Είμαι εξαρτημένη από τους άλλους. Όχι, αν με αφήσεις μόνη ασφαλώς και θα ζήσω, φυσικά θα τα βγάλω πέρα στη δουλειά ή στις σπουδές μου, είμαι 100% σίγουρη πως θα μπορέσω να φροντίσω το δύστροπο εαυτό μου και ενδεχομένως να κάνουμε και καλή παρέα, ποιος ξέρει;

Το βέβαιο είναι πως θα επιβιώσω. Αυτό είναι όμως ο σκοπός μας; Για αυτό πέφτουμε για ύπνο αγκαλιά με χίλια όνειρα κάθε βράδυ; Ακόμη και ο πιο πεζός, ο πιο ρηχός, ο πιο σκληρός άνθρωπος έχει ανάγκη από τους υπόλοιπους. Είναι εξαρτημένος. Δεν έχει σημασία το είδος της σχέσης μεταξύ των μελών. Μπορεί να είναι εξαρτημένος ο στρατιώτης από το στρατηγό του, ο πρόεδρος από το σύμβουλο, ο πιστός από το Θεό του, ο γονιός από το παιδί του και αντίστροφα, ο Νάρκισσος από τον καθρέφτη του, ο βουλιμικός από τη ζυγαριά του, ο μαθηματικός από τη λύση του γρίφου...Σίγουρα όλοι μπορούν να βρουν κάτι.

Και όταν λέω ότι είμαι εξαρτημένη από τους άλλους, εννοώ το σύνολο και όχι έναν ταλαίπωρο άνθρωπο, πάνω στον οποίο θα κρεμάσω τον εαυτό μου και θα πω "ουφ, ευτυχώς, τώρα με ξεφορτώθηκα!" Είμαι εξαρτημένη από αυτά που μου δίνουν οι άλλοι και από αυτά που μου παίρνουν. Θέλω να με κρίνουν πολύ (για να με κάνω καλύτερη), να με ακούνε όταν μιλάω πολύ (και πιστέψτε με μιλάω πολύ), να μου μιλάνε (ευτυχώς η ακοή μου δεν πάσχει ακόμη), να με νιώθουν, να μου δίνουν την ευκαιρία να τους νιώσω, να μου δίνουν την ευκαιρία να τους κρίνω, να μπορώ να τους μαθαίνω, να έχω τη δύναμη να τους βοηθάω, να μπορώ να είμαι δίπλα τους και να μπορώ να τους ζητάω-χωρίς λόγια-να είναι δίπλα μου και εκείνοι, να μπορώ να κάνω μαζί τους τις μικρές ανοησίες μου αλλά και τα μεγάλα κατορθώματά μου, να μπορώ να κάνω τα πάντα μαζί τους, να είμαι συγγενής, φίλη, γκόμενα, αδερφή, συνάδελφος, συμφοιτήτρια,γειτόνισσα, γνωστή ή και άγνωστη, απλώς περαστική. (Είπαμε, δεν έχει σημασία το είδος των σχέσεων.)

Όλοι εξαρτόμαστε από κάποιον ή κάτι. Ακόμη και ο πιο ισορροπημένος άνθρωπος, ακόμη και ο άνθρωπος με την ατέλειωτη αυτοεκτίμηση, ακόμη και ο σοφότερος όλων, ακόμη και εκείνος που τα έχει βάλει με τις μεγαλύτερες και δυσκολότερες εξαρτήσεις, ακόμη και εκείνος που έχει καλύψει όλες τις ανάγκες του. Η εξάρτηση δεν κάνει καμία εξαίρεση.

Το παραδέχομαι και γω.. Είμαι ένα ανεξάρτητο άτομο υπερβολικά εξαρτημένο από την αγάπη. Για καλή ή κακή μου τύχη!

Πρόσεχε τι εύχεσαι...Η σοφότερη συμβουλή!

Μου το υποσχέθηκα. Το 2011 δε θα γκρινιάζω. Το 2011 θα είμαι χαρούμενη. Θα είμαι δημιουργική, γεμάτη όρεξη και υπέροχη διάθεση. Το 2011 δε θα κλάψω και δε θα διαμαρτυρηθώ χωρίς λόγο(οι ταινίες με το george clooney είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος να κλάψει κανείς). Το 2011 θα κάνω όσα δεν έκανα, όσα δεν πρόλαβα να κάνω, όσα ξέχασα και εκείνα που φοβόμουνα τα προηγούμενα χρόνια. Μου το υποσχέθηκα. Το 2011 θα τελειώσω τη διπλωματική μου (ακόμη και αν δεν έχω μάθει να κάνω τις τέλειες εργασίες). Το 2011 θα κερδίσω το στοίχημα που έβαλα (και θα κάνω επανάληψη τα ρώσικα που έμαθα). Το 2011 μπορεί να μάθω και πορτογαλικά ή ίσως ξεκινήσω και δεύτερο μάστερ. Μου τα υποσχέθηκα όλα αυτά και πολλά άλλα.

Τι και αν ήθελα να αλλάξω τόπο για το ρεβεγιόν, έτσι για το γούρι; Τι και αν υπολόγιζα στη γοητεία εκείνου του χαριτωμένου άσπρου φορέματος; Τι και αν έβαζα και τις πανύψηλες γοβίτσες μου και το κατακόκκινο κραγιόν μου; Τι και αν ήθελα να με βρει η χρόνια κεφάτη, χαμογελαστή, υγιή και όμορφη, παρεούλα με αγαπημένα πρόσωπα (όχι δικά μου όλα, αλλά πολύ αγαπημένα μου); Πάλι στα ίδια βρέθηκα και με ένα πελώριο κεφάλι που μάλλον δεν ήταν το δικό μου. Και για όλα φταίω εγώ που δεν προσέχω τι εύχομαι...

Το είπα ξεκάθαρα και δυνατά, με το βλέμμα στραμμένο ψηλά. Με άκουσα...Και μάλλον με άκουσαν και άλλοι και κάνανε την ευχή μου πραγματικότητα.

-Θεέ μου!!!Κάνε να πεθάνω πριν τις 00.00 ή έστω να με βρει ο νέος χρόνος μόνη μου με την κατάθλιψη της ημέρας. Το είπα, το θυμάμαι.

Το 2011 ωστόσο δε θα το αφήσω στην τύχη του. Τι και αν τα γούρια και οι προσδοκίες μου δεν έπιασαν; Τι και αν μου λέγανε πως ότι κάνεις τη βραδιά της Πρωτοχρονιάς θα το κάνεις και όλες τις υπόλοιπες βραδιές του χρόνου; Όχι. Εγώ το 2011 το περίμενα πως και πως. Το 2011 θα το φροντίσω από την αρχή. Δε ξέρει με ποια έχει να κάνει! Το 2011 θα είναι δικό μου!!

Εξάλλου, είναι ακόμη πάρα πολύ νωρίς για γκρίνιες και απαισιοδοξίες...Και ασφαλώς, οι αφετηρίες στη ζωή μας, οι νέες βάσεις και τα νέα, μικρά αλλά σημαντικά ξεκινήματα-ξυπνήματα βρίσκουν πάντοτε και τον κατάλληλο χρόνο και τον κατάλληλο τόπο.

Μπορεί να 'πέθανα' για μία νύχτα, αλλά από σήμερα μετράω άλλες 364 για να ζήσω την τέλεια χρονιά. Δε ζήτησα και δεν περίμενα δώρο από τον άγιο Βασίλη γιατί το καλύτερο δώρο το έχω δίπλα μου και δεν το αλλάζω..Μπορεί και σήμερα να μην είναι η τυχερότερη μέρα μου, αλλά σίγουρα είναι μία μέρα που μπορώ να κάνω ότι μου αρέσει..
Μπορεί πάλι το 2011 να μην εξελιχθεί όπως το περιμένω. Μπορεί να γίνουν πολύ σημαντικά πράγματα. Μπορεί να μη γίνει και τίποτα. Μπορεί να γίνουν όσα θέλω και να είμαι χαρούμενη. Μπορεί να γίνουν και εκείνα που δε θα ξέρω από που μου ήρθαν και να είμαι ακόμη πιο χαρούμενη.
Το σίγουρο είναι πως για φέτος τουλάχιστον αποφάσισα να σκίσω λίστες με υποχρεώσεις, να αγνοήσω τους δείκτες των ρολογιών (πάντα πάω 10 λεπτά μπροστά χωρίς λόγο), να ξεχάσω κάπου την ατζέντα μου και να κάνω μόνο αυτό που μου αρέσει πιο πολύ. Να κάνω δηλαδή, ό, τι μου αρέσει.

Δε μπορεί να  κάνουν λάθος τόσα παιδάκια που φέρονται κατά αυτόν τον τρόπο...

Το 2011, λοιπόν, εύχομαι να ξαναγίνω παιδί.