Ένα σκεπτόνιο για σένα, ένα για μένα και ένα στην υγειά της ζαχαροπλαστικής!!!

Δεν ασπάστηκα ποτέ τις σκληροπυρηνικές απόψεις. Ούτε και καμιά άλλη κατηγορία απόψεων άλλωστε. Τουλάχιστον, όχι με πάθος και προσήλωση, ικανά σε ποσότητα και ένταση να με βγάλουν στους δρόμους να διακηρύσσω τις αντιρρήσεις, τις ανάγκες  μου ή να διεκδικήσω ζωτικό χώρο για να απλώσω τα θεωρητικά μου παράγωγα. Πάντα θαύμαζα εκείνους που έβρισκαν κάτι να αγκιστρώσουν εαυτόν, κάτι να τους δίνει δύναμη, κάτι να τους δίνει ώθηση και κίνητρα. Είναι ωραίο νομίζω, να ξέρει κανείς τι είναι και που ανήκει, μέσα σε τι χώρο αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του και πως προσδιορίζει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του.

Πως μπορεί μία κοινωνία να διακρίνει τις ομάδες στο εσωτερικό της με δικά της, μη ισότιμα και σχεδόν μισανθρώπινα κριτήρια; Γιατί πρέπει η έννοια του φύλου να παρεμβαίνει στις ανούσιες, καθημερινές μας μάχες με το έτερον ήμισυ; Και απορώ. Πως είναι δυνατόν οι Δυτικές κοινωνίες να προωθούν τον αποπροσανατολισμό των φύλων και τη δυναμική είσοδο του τρίτου ακαθόριστου φύλου και να υπάρχουν παράλληλα άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται απλά ζητήματα επιβίωσης.

Αν θέλεις να ρίξεις ένα οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς, είναι πολύ, πολύ απλό να βγάλεις τη μάζα στους δρόμους. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να απαγορεύσεις την τηλεόραση. Ναι, καλά ακούς. Να μην επιτρέπεται ούτε η προβολή, ούτε καν η αγορά της συσκευής. Τηλεορασάκιας είμαι, δε λέω. Αλλά, έχω την εντύπωση πως όλη η κοινωνία δομείται μέσα από αυτήν. Φαντάσου για λίγο την εικόνα. Χάος στον ανδρικό πληθυσμό, που δε θα μπορεί να δει τα γκολ και τα εξωτερικά φάλτσα που βγάζουν μάτι. Πανικός στο γυναικείο κοινό, που δε θα παρακολουθεί συγκριτικές μελέτες για το στιλ των διασημοτήτων που θαυμάζει. Καταστροφή για όσους χάσουν τα νέα της ημέρας-αν και δεν είναι και πολλοί πια αυτοί που τα παρακολουθούν, και οι ειδήσεις δεν έχουν και τόσο ζουμί. Χαμός για τις τηλεθεάτριες των καθημερινών σειρών-που θυμίζουν κάτι από αμερικάνικες σειρές προ εικοσαετίας.

Αν βγεις μία βόλτα στους δρόμους, θα δεις τα πάντα να κινούνται γρήγορα μα ατάραχα, διασκεδαστικά και  καμιά φορά και λίγο εχθρικά. Από τη μία έχεις όλους εκείνους που επιζητούν κουβέντα με τετριμμένες ατάκες και από την άλλη εκείνους που προσπαθούν να περάσουν και αντί για συγνώμη, κάνετε λίγο στην άκρη, φωνάζουν ηρωικά ΠΕΡΑ.

Η μέρα της γυναίκας. Παρά τα όσα σας είπα προηγουμένως για θεωρίες και προσκολλήσεις στις αρχές τους, νομίζω ότι δεν είναι και πολύ δίκαιος ο εορτασμός αυτής της ημέρας. Για την ακρίβεια θεωρώ ότι δεν είναι καθόλου δίκαιο να γιορτάζουν οι γυναίκες μία μέρα του χρόνου, ως ένδειξη τάχα της αναγνώρισης των όσων προσφέρουν σε κοινωνία και οικογένεια και να αφήνουν προς απόλαυση τις υπόλοιπες 364 για το άλλο φύλο (ή και τα άλλα φύλα, γιατί μπορεί ημέρα του τρίτου φύλου να μην εορτάζεται επίσημα, αλλά, μου φαίνεται πολύ κοντά η μέρα που ένα από τα περιοδικά που το εκπροσωπούν θα το ανακοινώσει με δόξα και τιμή). Καταρχήν δεν είναι τόσο μικρή η προσφορά των γυναικών για να κατέχουν μία μόνο ημερολογιακή μονάδα. Ούτε όμως είναι και όλες οι γυναίκες ικανές να προσφέρουν, οπότε για αυτή την κατηγορία ο εορτασμός, είτε θα έπρεπε να αναστέλλεται, είτε να ματαιώνεται δια παντός. Όπως είπα, δεν είμαι φεμινίστρια. Είμαι μάλλον μία μετα-φεμινίστρια, που διεκδικεί όχι την ισότητα των φύλων αλλά την ισότητα των ατόμων θεωρούμενων περισσότερο ως ανθρώπινων μονάδων και όχι ως λάφυρα, κτήματα, διακοσμητικά, γλαστροειδή υποκείμενα. 

Και για να αποδείξω αυτή την ελαφρώς αντίθετη θέση μου με τις φεμινιστικές εκφάνσεις της ημέρας αποφάσισα να μαγειρέψω. Καλές οι πένες, πέτυχε και η σάλτσα. Ωραία και θρεπτική η σαλάτα με τη σος μπάρμπεκιου. Αλλά το καλύτερο ήταν τα macaron. Το πρώτο ταψί κάηκε. Γιατί ναι! είμαι γυναίκα, αλλά όχι προκομμένη και διόλου περήφανη γι αυτό. Το δεύτερο ταψί βγήκε ελαφρώς καραμελωμένο. Οι καραμέλες αρέσουν συνήθως αλλά δεν πήρα το ρίσκο. Το τρίτο ταψί όμως ήταν όνειρο. Το εγχείρημα πέτυχε, εύσημα δεν αποδόθηκαν, αλλά εγώ με συγχαίρω, ενώ προσπαθώ να διατηρήσω όση μετριοπάθεια μου απέμεινε. Τι είναι το σκεπτόνιο; Η φυσική δε με συμπάθησε ποτέ ιδιαίτερα. Νομίζω ότι η πρώτη εντύπωση που της έκανα δεν ήταν η αναμενόμενη. Μήπως είναι το μικρό ον (εξ ου και το ον-ιο) που σκέπτεται; Τι μπορεί να σκέπτεται ένα μικρό ον; Μάλλον την επιβίωσή του θα έλεγε κανείς. Γιατί ακόμη και στο μικρόκοσμό, εκεί που μόνο τα μικροσκόπια μπορούν να διεισδύσουν και τα μεγέθη έχουν μπροστά τους το μίκρο και το νάνο για πρόθεμα συμπάθειας, ακόμη και εκεί οι συγκρούσεις είναι τόσο ισχυρές όσο μία ατομική βόμβα. Το άτομο. Το άτομο που αποτελεί τα πάντα και φθείρει ότι μπορεί αν βρεθεί σε λάθος χώρο, τη λάθος ώρα, τη λάθος στιγμή. Έτσι και οι αδύναμες κοινωνικές ομάδες, οι ευάλωτες, οι ασθενείς. Γιατί αν μιλάς για ένα υγιές άτομο, με σώαςτας φρένας, πλήρη σωματική ακεραιότητα, αμέτρητες νοητικές και φυσικές ικανότητες, ταλέντα και αντοχές, αισθήματα και αγωνίες και το αποκαλείς εκπρόσωπο του ασθενούς φύλου, τότε μάλλον μειώνεις τη δική σου ράτσα. Διαφωνείς; Αν διαφωνείς κάθετα προσπάθησε να το εξηγήσεις και σε οριζόντια θέση στην εκπρόσωπο που θα σου τύχει ή έχεις ήδη πλάι σου. Εκεί να σε δω...
Για να μη σε παραπληροφορώ, το σκεπτόνιο είναι ο πυρήνας του Νιονίου, ο οποίος παράγει και μεταφέρει αστραπιαία τεράστια ενέργεια σκέψης σε τεράστιες αποστάσεις στο σύμπαν. Σκέψεις χαμένες, ξεχασμένες, ατυχείς, σκέψεις που δεν ήθελε κανείς, σκέψεις που ξέχασε να ολοκληρώσει. Όπως λέει και ένας συνάδελφος εμείς είμαστε μάλλον απερισκεπτόνια...
Το χαμόγελο του παιδιού φιλοξενεί παιδιά στην περιοχή του φοίνικα. Τα παιδιά πεινάνε και έχουν απόλυτη ανάγκη από είδη υγιεινής και τα βασικά είδη διατροφής. Σου παραθέτω μία λίστα. Αν πας για ψώνια, πέρνα με μία σακουλίτσα και από εκεί. (Μην πας χρήματα.) Κάποια ψυχή θα φάει στην Υγειά σου!