Το σύνδρομο των φρεσκοευτυχισμένων.

22% των Αμερικανών δήλωσαν, σε έρευνα, ασπαστές της αγνότητας μέχρι τα 44 τους χρόνια. Παράξενη επιλογή για μια τέτοια γωνιά του κόσμου. Παράξενο και το γεγονός ότι τα ποσοστά είναι σχεδόν ίδια και για τα δύο φύλα. Μάλλον, η Γηραιά Ήπειρος είναι λιγότερο εργασιομανής και περισσότερο ερωτογενής. Βέβαια, έχουμε και σε αυτή την περίπτωση να κάνουμε με ανθρώπους, οπότε οι απόψεις είναι όλες πιθανές. 

Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή των ανθρώπων που σταματούν να ενδιαφέρονται για τη διασκέδασή τους; Μάλλον, υπάρχει. Και μάλλον, δεν είναι μόνο μία. Ίσως, είναι θέμα προσανατολισμού και δεξιοτήτων. Ίσως πάλι να είναι θέμα επιλογής και αποδοχής. Ίσως, να είναι κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό και να μη θέλει με κανέναν τρόπο να περάσει από το- φιλόξενο σε ιδέες- μυαλό μου. Πότε σταματάει ένα άτομο να διεκδικεί την προσωπική του ευτυχία; Και δεν αναφέρομαι στη σωματική ικανοποίηση. Αυτό είναι η αφορμή. Γιατί μπορεί ένας άνθρωπος να μη θέλει να δείχνει όμορφος εξωτερικά, γιατί κλείνεται σε εαυτό και οικία, γιατί σέρνεται σε μία δουλειά που δεν τον εκφράζει, γιατί σταματάει να τηλεφωνεί σε γνωστούς και φίλους για να δει έτσι απλά πως είναι, γιατί ξεχνάει πως να κάνει νέους φίλους ή ακόμη πως φλερτάρουν για 30 δευτερόλεπτα με έναν τυχαίο άγνωστο, γιατί σταματάει να μαθαίνει τι παίζει στον έξω κόσμο; Και πότε ξεχνάει τι θα πει χαμόγελο; Ξεχνιέται άραγε, ή αράζει κάπου στη ψυχή περιμένοντας να βρει κάτι για να εμφανιστεί;

Έχετε προσέξει πόσο δραστήριοι και αεικίνητοι είναι οι άνθρωποι που φρεσκοερωτεύονται; Είναι γεμάτοι όρεξη, τρέχουν να ικανοποιήσουν επιθυμίες που δεν έχουν ακόμη συλλαβίσει τα χείλη, βρίσκουν τραγούδια με στίχους γραμμένους μόνο για αυτούς και ταινίες γυρισμένες με το δικό τους σενάριο. Αχ, αυτοί οι ερωτευμένοι. Πλάκα δεν έχουν; Με την καλή έννοια...

Η σωματική δυσμορφική διαταραχή είναι ένα εξαιρετικά παράξενο σύνδρομο. Είναι αλήθεια πως πια δε ζούμε σε εποχές ασθενειών αλλά στην εποχή των ατελείωτων και πρωτότυπων συνδρόμων. Τέρμα οι ιοί και οι λοιμώξεις, τέρμα οι νόσοι και τα νοσήματα. Τώρα, ο άνθρωπος φοβάται και υποφέρει πιο πολύ από τα Σύνδρομα που τον κατατρέχουν, από μανίες και φοβίες, από άγχος και στρες (το ξέρετε ότι διαφέρουν; Ελάχιστα αλλά διαφέρουν). Στο παραπάνω σύνδρομο, τα άτομα βρίσκουν μία περιοχή στο σώμα ή στο πρόσωπό τους άσχημη, αλλόκοτη, γελοία, στραβή ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτε άσχημο, αλλόκοτο, γελοίο ή στραβό πανω τους. Ίσως, καμιά φορά επηρεάζονται από το χωρο στον οποίο μεγάλωσαν (π.χ. συγγενικά άτομα με κάποια δυσμορφία) ή πάλι ίσως είναι μια απλή φοβία. 

Δεν είναι και οι φοβίες ένας τρόπος απομάκρυνσης από την ευτυχία μας; Δεν είναι εκείνες οι σκιές στο μυαλό μας ένα μεγάλο βάρος που μας τραβάει πίσω; Γιατί το μυαλό μας πλάθει παιχνίδια και εμείς του επιτρέπουμε να παίξει με αυτά εις βάρος μας;

Γιατί κρεμόμαστε από ένα μικρό ψεγάδι στη ζωή μας και ξεχνάμε όλα τα μικρά εκείνα πράγματα που θα μπορούσαν να την κάνουν τόσο μα τόσο όμορφη; Γιατί επιλέγουμε την αποχή από την ευτυχία και την 'αγνότητα' από μερικές μικρές, αθώες, ανθρώπινες αμαρτίες;  

Μεταξύ δύο πειρασμών διαλέγω αυτόν που δεν έχω δοκιμάσει, έλεγε η Merilyn. 

"Ανέκαθεν επέτρεπα στον εαυτό μου τα πάντα. Ποτέ δεν έπαψα να συμπεριφέρομαι κατα αυτόν τον τρόπο και ποτέ δε μετάνιωσα για αυτό. Μόνο και μόνο επειδή ονομαζόμουν Salvador Dali".

Έζησαν στα άκρα...Δε μπορεί, κάτι θα ξέρουν παραπάνω...