Φιλοξενούμενοι με προνόμια...

ή αλλιώς, ποιά η σημαντική συμβολή των 'actors' στη ζωή μας.

Και θα σου πω αμέσως τι εννοώ. Έχεις παρατηρήσει ποτέ πόσο φιλόξενοι συναισθηματικά είναι οι άνθρωποι, όταν εισβάλλεις ξαφνικά στη ζωή τους; Σίγουρα, αφού και εσύ συνήθως έτσι τους καλωσορίζεις στην καθημερινότητά σου. Γιατί, η συνήθεια σε κάνει άλλο άνθρωπο; Γιατί αυτό που είχες μέχρι χθες και σου ήταν αρκετό, έγινε σήμερα τόσο λίγο; Έγινες εσύ πιο απαιτητικός ή βρήκες κάτι που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν για να πετύχεις την πληρότητα μέσα σου;

Οι δρώντες μπορεί να είναι τεσσάρων ειδών:

α) σημαντικοί. Είναι εκείνοι που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω σου. Σε καθοδηγούν και σε συμβουλεύουν. Καμιά φορά σε συμμορφώνουν κιόλας. Τρέχουν από πίσω σου να σε μαζέψουν, να σε σηκώσουν, να σε βοηθήσουν, να σου δώσουν κάτι που έχασες ή απλώς ένα φιλί για καλημέρα.

β) αδιάφοροι. Μπορεί να κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά για σένα δεν είναι ποτέ αρκετό. Μπορεί, όμως, να μην κάνουν και τίποτα, πράγμα που επίσης δεν είναι αρκετό για σένα..Είπαμε ολιγαρκής, αλλά όχι και τόσο...

γ) ανύπαρκτοι. Γιατί εσύ επιλέγεις να μην παραχωρείς μέρος της αυτοκυριαρχίας σου σε άλλους...Ή μήπως, σου την παίρνουν σιγά σιγά και εσύ δεν το ξέρεις;

δ) άχρηστοι. Πολύ απλά, κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά, η επιρροή τους πάνω σου είναι δυσάρεστα απρόσμενη. Είναι μία κάποια χρησιμότητα και αυτή θα μου πεις...

Έπειτα, είναι και οι υποκατηγορίες. Είναι οι δρώντες που θέλουμε διακαώς στη ζωή μας, όσο άχρηστοι ή σημαντικοί μπορεί να θεωρηθούν. Είναι οι δρώντες, που δε μπορούμε να αγνοήσουμε, γιατί χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι, με ή χωρίς το φιλί της καλημέρας. Είναι κάποιοι που αγαπάμε ή κάποιοι που έχουμε συνηθίσει. Είναι οι δρώντες που θέλουμε να δείξουν ενδιαφέρον ή να κεντρίσουν το δικό μας ενδιαφέρον. Είναι εκείνοι που μας χρειάζονται και εκείνοι που νομίζουμε ότι τους έχουμε ανάγκη. Όπως και να έχει, όποιοι και αν είναι, δρουν. Με ή χωρίς εμάς...Και το ίδιο κάνουμε και εμείς...Σε αυτή την περίπτωση, είμαστε όλοι φιλοξενούμενοι με προνόμια (στα σπίτια, στις ζωές, στο μυαλό των ανθρώπων). Και το προνόμιο (γιατί, συνήθως, ένα είναι) το ανακαλύπτουμε μόνο όταν το χάσουμε...